ดวงตะวันสีแดงพระจันทร์สีเลือด

1

ดวงตะวันสีแดงพระจันทร์สีเลือด

“นี่เธอ เมื่อไหร่จะเลิกให้ข้าวคนไร้บ้านพวกนั้นสักที” ชายหนุ่มแต่งตัวจัดจ้านถามขึ้น ขณะดวงตาก็ปรายมองยังคนไร้บ้านสองคนที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่ตรงโต๊ะนอกกระจกร้านอาหารของเธอ

พิมดาว หญิงสาวอายุยี่สิบสองเพิ่งเรียนจบปริญญาตรีสาขาโภชนาการอาหาร หลังเรียนจบก็นำเงินที่มีมาลงทุนเปิดร้านอาหาร ทำเลตั้งอยู่ตรงข้ามทางเข้าหมู่บ้านหรูหากเทียบกับค่าครองชีพในปัจจุบัน

“จะทำได้ยังไงคะพี่ เป็นร้านอาหารแต่ปล่อยคนหิวพิมทำไม่ได้” เธอตอบเขาพลางเหลือบมองไปนอกกระจกร้าน มือก็เช็ดโต๊ะที่พึ่งเก็บเสร็จ แม้ไม่ใช่คนร่ำรวย แต่เธอก็มีมากพอจะแบ่งปันให้ผู้อื่นถึงจะแค่เล็กน้อยก็ตาม

เธอเป็นลูกคนเดียวและตอนนี้ก็เหลือเพียงตัวคนเดียวจึงไม่กังวลกับสิ่งใดอีก ชีวิตเธอก็มีเพียงแค่นี้ทำงานหาเงิน ทำบุญให้อาหารคนหิวโหยบ้าง หลังปิดร้านก็นอนอ่านหนังสือ ดูซีรีส์ตามประสาสาวโสด

“งั้นเธอก็ไปใจบุญที่อื่นสิ ลูกบ้านร้องเรียนมาไม่รู้กี่รอบแล้ว เขาบอกว่าร้านเธอทำให้หมู่บ้านดูโลมาก”

“ก็แค่ให้อาหารคนหิว มันดูต่ำตรงไหนคะ พิมไม่ย้ายหรอก ถ้าใครไม่พอใจก็ย้ายเองเลย” หญิงสาวไม่ยอมแพ้ เดือนนี้นี่เป็นครั้งที่สี่แล้วที่นิติบุคคลของหมู่บ้านมาเตือนเธอให้ย้ายออกไป แต่เธอก็ยังไม่คิดจะย้ายไปไหน เธอไม่ได้ทำอะไรผิดทำไมต้องย้าย

อีกอย่างร้านของเธอไม่ได้อยู่ในโครงการสักหน่อย อย่างมากก็แค่อยู่ใกล้เคียงกันเท่านั้น

“ฉันมาเตือนเธอครั้งสุดท้าย หลังจากนี้อาจจะเป็นคนอื่นแต่คงไม่ได้มาเตือนเหมือนฉันหรอกนะ” พูดจบผู้ชายคนนั้นก็เดินจากไป ทิ้งให้เธอมองตามด้วยความไม่เข้าใจ

ไม่ได้มาเตือน ทำไมจะมาพังร้านเธอหรือไง นี่มันปีอะไรแล้วยังจะมาข่มขู่ไล่ที่อีก บ้านเมืองมีขื่อมีแปเธอกลัวที่ไหนกัน

นอกกระจกคนไร้บ้านกินข้าวเสร็จก็ยืนยกมือไหว้เธออยู่นอกร้านหลายครั้ง ก่อนจะช่วยกันเก็บกวาดใบไม้ที่ตกหล่นบนโต๊ะอาหารนอกห้องแอร์ แล้วพากันจากไป

ถึงเวลาปิดร้านของเธอสักที...

ไม่ไกลจากร้านเป็นสวนสาธารณะที่มักมีคนพาเด็ก สุนัขไปเดินเล่นกัน เพราะมีมุมให้พักผ่อนออกกำลังกาย ซ้ำยังมีบึงน้ำขนาดใหญ่ให้คนได้ปั่นจักรยานเล่นรอบบึงด้วย

พิมดาวปิดร้านเสร็จก็มักจะไปนั่งเล่นในสวนเพื่ออ่านหนังสือ บางทีก็นั่งมองเด็ก ๆ วิ่งเล่นกัน มันช่วยให้เธอไม่เหงาหรือแปลกแยกเกินไป ขณะกำลังหย่อนตัวลงใต้ต้นไม้ข้างบึงใหญ่

“ช่วยด้วยครับ ช่วยด้วย” ดวงตากลมโตตวัดขวับเมื่อได้ยินเสียงเด็กผู้ชายร้องให้ช่วยเสียงดังลั่น มุมหนึ่งที่ริมบึงเธอพบเด็กหญิงอายุประมาณห้าหกขวบกำลังตีน้ำในบึงเป็นวงกว้างอยู่

ในบริเวณนั้นไม่พบผู้ปกครองหรือผู้ใหญ่ที่สามารถช่วยเหลือได้เลย พิมดาววิ่งไปอย่างรวดเร็วไม่หยุดชั่งใจใด ๆ โยนกระเป๋าสะพายทิ้งกระโดดลงน้ำเพื่อช่วยเด็กผู้หญิง

“ไม่ต้องร้อง ๆ พี่มาช่วยแล้ว”

“ช่วยด้วยครับ ช่วยด้วย” เด็กผู้ชายคนนั้นยังร้องตะโกนเสียงดัง มีหลายคนได้ยินก็รีบวิ่งเข้ามาเพื่อช่วยเธออีกแรง พิมดาวพยายามว่ายน้ำลากเด็กน้อยเข้าฝั่งเพื่อส่งขึ้นไปบนบก แต่ดูเหมือนเด็กน้อยจะกลืนน้ำเข้าไปเยอะ

ทุกอย่างดูวุ่นวายมากจนไม่มีใครทันสังเกตเธอที่ตอนนี้ถูกตะคริวกินจนไม่สามารถขยับได้และค่อย ๆ จมลงไปในน้ำอย่างเชื่องช้า

ไม่มีใครสักคนเลยที่จะทันสังเกตคนให้การช่วยเหลือ เพราะตอนนี้ทุกคนกำลังสนใจการช่วยให้เด็กน้อยคนนั้น

ภาพตรงหน้าเป็นเวลาเย็นแต่ท้องฟ้ากลับไม่สว่างอย่างที่ควร พระอาทิตย์ดวงโตเปล่งแสงสีแดงราวเลือดนก นี่คือสิ่งสุดท้ายที่เธอจำได้ก่อนที่การมองเห็นของเธอจะมืดดับ…

งานเทศกาลโคมไฟ

โจวเจียวเจียวมองเห็นภาพตรงหน้าและรู้สึกริษยาในใจ กับนางมู่หลินเฟิงไม่เคยยิ้มให้แม้สักครั้งแต่กับสืออีหรานผู้นั้น ทั้งยิ้มให้และมอบสายตาอบอุ่นอ่อนโยนให้

หญิงสาวบิดผ้าเช็ดหน้าในมือแน่นกระทั่งมันขาดเพราะแรงดึงรั้ง

“เสี่ยวมั่ว จืออวิ๋นพวกเราไปกันเถอะ” สุรเสียงหวานใสดังขึ้นพร้อมกับเรือนร่างอรชนขยับไปจากลานชมโคมไฟ หญิงสาวเดินไปหยุดตรงศาลาริมน้ำเพื่อรอคอยพี่ชายและสหายของพี่ชายตามคำนัดหมาย

ทั้งสามรออยู่เกือบหนึ่งเค่อก็มีคนมาเสียที แต่กลับมิใช่คนที่นางรอคอย

“เจียวเจียว เจ้ารอผู้ใดอยู่หรือ” สืออีหรานเป็นผู้เอ่ยทักขึ้นมาก่อน เมื่อเห็นสตรีวัยเดียวกัน หาใช่เพราะมีจิตไมตรีต่อกัน ไม่ว่าผู้ใดก็รับรู้ว่าโจวเจียวเจียวมีใจให้มู่หลินเฟิง แต่มู่หลินเฟิงกลับมีใจให้สืออีหรานคุณหนูชื่อเสียงโด่งดังอันดับหนึ่งในเมือง

“เราสองไม่สนิทมากพอจะให้เจ้าเรียกข้าเช่นนี้กระมัง” โจวเจียวเจียวตวัดสายตามองพลางเอ่ยชัดถ้อยคำ นางเกลียดสืออีหรานแต่ไม่เคยทำร้ายนางเพราะกลัวว่าท่านพี่มู่จะเกลียดนาง

สิ่งที่นางทำได้ก็แค่พูดจากระทบกระเทียบสืออีหรานให้เจ็บใจบ้างเท่านั้น

สืออีหรานรู้ดีอยู่แก่ใจจึงจงใจยั่วโทสะโจวเจียวเจียวทุกครา เพื่อให้ตนเองดูน่าสงสารในสายตามู่หลินเฟิง ครานี้ก็เช่นกัน

“เหตุใดจึงไม่สนิทเล่า ท่านพี่มู่กับคุณชายโจวเป็นสหายกัน ภายหน้าข้ากับท่านพี่มู่แต่งงานก็ย่อมต้องไปมาหาสู่กับเจ้า” เสียงเล็กเสียงน้อยที่เอ่ยออกมาช่างขัดหูโจวเจียวเจียวยิ่งนัก ดวงตากลมโตมองสตรีตรงหน้าด้วยความกรุ่นโกรธ

“ผู้ใดกล่าวว่าจะแต่งกับเจ้ากันสืออีหราน”

“เมื่อครู่เจียวเจียวก็เห็นแล้วมิใช่หรือ ท่านพี่มู่เป็นผู้บอกกับข้าเอง” หญิงสาวผู้นั้นกล่าวพลางยกยิ้มมุมปาก นางรู้ดีว่าจะทำเช่นไรให้โจวเจียวเจียวมีโทสะจนเผลอทำตัวไม่ดีต่อหน้ามู่หลินเฟิง

สืออีหรานเหยียดยิ้มเยาะจนโจวเจียวเจียวสังเกตได้ จึงยื่นมือไปกระชากแขนนางอย่างแรง ปลายหางตาเรียวของสืออีหรานสังเกตได้ว่าด้านหลังของนางเป็นบึงน้ำขนาดใหญ่ที่บนผืนน้ำมีโคมน้ำลอยอยู่มากมาย

ตัวนางนั้นว่ายน้ำได้บ้างเล็กน้อยผิดกับโจวเจียวเจียวที่ว่ายน้ำไม่เป็นเลย นางแสร้งหย่อนเท้าไปบนผืนน้ำก่อนจะกระชากให้โจวเจียวเจียวหล่นลงไปกับตนเอง

“กรี๊ด”

“คุณหนู ช่วยด้วยช่วยคุณหนูด้วย” เสี่ยวมั่วตะโกนเสียงดัง นางรู้ดีว่าผู้เป็นนายของตนว่ายน้ำไม่เป็น

“แค่ก ๆ ช่วยด้วย” แม้จะตกน้ำสืออีหรานก็ยังร้องให้คนช่วยด้วยน้ำเสียงหวานหยด ต่างกับโจวเจียวเจียวที่เอาแต่ตีน้ำ ไม่มีแรงจะมาสนใจร้องเรียกผู้ใด

รอบบริเวณโกลาหลนัก ผู้คนตะโกนพากันร้องตะโกนว่าบุตรสาวตระกูลโจวและตระกูลสือตกน้ำ โจวจี้หยวนและมู่หลินเฟิงที่เพิ่งเดินมาถึงจึงรีบวิ่งไปยังริมบึงกว้าง พุ่งกระโจนลงน้ำเพื่อไปช่วยสตรีทั้งสอง

สืออีหรานยังคงลอยตัวอยู่บนผืนน้ำ แต่โจวเจียวเจียวกำลังจมลงสู่ก้นบึงลึกเบื้องล่าง ภาพสุดท้ายก่อนนางจะจมลงไปเป็นภาพที่มู่หลินเฟิงเลือกช่วยสืออีหรานไม่ปรายตามองนางแม้แต่น้อย

ไม่มีใจจะเหลียวมองนางเลยสักช่วงเวลา…

เช่นนี้นางจึงปล่อยตัวไม่พยายามไขว่คว้าที่จับยึดอีกต่อไป พระจันทร์สีเหลืองกระจ่างพลันเปลี่ยนเป็นสีชาดราวกับโลหิตนก นางจึงปิดตาลงยอมรับชะตากรรมที่ผู้อื่นมอบให้