ตอนที่ 2 ข่มนางเอก

"อืม…ทราบแล้ว" หลี่ซินเหยาตอบรับคำหนึ่ง แล้วเตรียมจะก้าวออกไป

แต่ไฉ่เหลียนกลับขวางนางไว้ "องค์หญิงเพคะ ท่านยังมิได้เสวยพระกระยาหารเช้าเลยนะเพคะ ขอองค์หญิงทรงรักษาพระวรกายด้วยเถิด!"

หลี่ซินเหยาก้มหน้ามองไฉ่เหลียน โดยไม่พูดอะไร

ข้างนอกกระโจม เหล่าทหารองครักษ์ต่างเตรียมพร้อม การที่นางตื่นสายทำให้ขบวน ข้าราชบริพารเกือบพันคน ต้องรอคอยอยู่เป็นนาน ไม่แปลกใจเลยว่า…เหตุใดชื่อเสียงเจ้าของร่างเดิมถึงได้เป็นคนเอาแต่ใจและดื้อรั้นนัก

หลี่ซินเหยาก้มหน้ามองนางเอกที่กำลังคุกเข่าอยู่เบื้องหน้า ในฐานะนางกำนัลคนสนิท ปล่อยให้องค์หญิงเอาแต่ใจ ไม่ทัดทาน ไม่ขัดขวาง แถมยังส่งเสริมอีกด้วย อีกฝ่ายช่างเป็นคนซื่อสัตย์เสียจริง...

"อะ... องค์หญิง" ไฉ่เหลียนรู้สึกถึงสายตาของผู้เป็นนาย ก็รู้สึกหนาวไปทั้งตัว เหมือนกับว่าความคิดดำมืดเล็ก ๆ น้อย ๆ ในใจของนางถูกเปิดเผยออกมา

"ไฉ่เหลียน…" หลี่ซินเหยาเอื้อมมือประคองใบหน้าเล็ก ๆ ที่บอบบางของนางกำนัลขึ้นมา "ตกลง... ใครกันแน่ที่เป็นนาย เจ้าหรือว่าข้า!"

หลี่ซินเหยาเบือนหน้าไปมองคันฉ่องสำริด และเห็นรูปโฉมของตัวเอง ช่างงดงามสูงศักดิ์ราวกับเทพธิดายิ่งนัก

นี่ก็ไม่น่าแปลกใจสักเท่าไหร่ แม่ของร่างเดิมอาศัยความงามกลายเป็นสนมคนโปรดที่สุดของฮ่องเต้หลี่กวง รูปลักษณ์ของร่างนี้ย่อมไม่แย่แน่ ๆ แต่นางก็ไม่คิดว่าจะงดงามขนาดนี้

หลี่ซินเหยารู้สึกเสียดายแทนเจ้าของร่างเดิมจริงๆ ช่างเป็นการทิ้งชีวิตดี ๆ ไปเสียเปล่าเหลือเกิน

“หม่อมฉันผิดไปแล้วเพคะ องค์หญิงโปรดอภัยให้หม่อมฉันด้วยเถิดเพคะ!"

ไฉ่เหลียนถูกหลี่ซินเหยาพูดจาราวกับล่วงรู้ความรู้สึกในใจ ก็รีบคุกเข่าลงกับพื้นโขกศีรษะขออภัย เหมือนกับว่าถ้านางไม่ทำเช่นนั้น องค์หญิงก็จะลงโทษนางอย่างทารุณไร้มนุษยธรรม

หลี่ซินเหยาเห็นท่าทางของอีกฝ่ายแล้ว ก็ต้องชื่นชมในกิริยาที่บอบบางอ่อนแอ ชวนให้คนมาสงสารได้สมจริงยิ่งนัก

"องค์หญิงเป็นผู้สูงศักดิ์ ไฉนเลยจะต้องถือสากับคนรับใช้เช่นนี้เล่า"

มู่หรงซางเหยียนที่รออยู่ข้างนอก จู่ๆ ก็เปิดกระโจมเข้ามาแล้วเอ่ยปากพูดตรงๆ ชายหนุ่มได้ยินชัดเจนทุกคำพูดของคนทั้งสอง เขาไม่ชอบการใช้อำนาจรังแกผู้อื่นเสมอมา นางกำนัลคนนี้ไม่ได้ทำอะไรผิด แต่คำพูดขององค์หญิงกลับเอาแต่ใจและไร้เหตุผลเช่นนี้ เขาก็ยิ่งรู้สึกรังเกียจผู้หญิงที่กำลังจะแต่งงานด้วยคนนี้มากขึ้นไปอีก

เขาต้องการแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์กับชาวแคว้นต้าหลี่ ที่จริงแล้วไม่สำคัญว่าจะกับองค์หญิงคนไหน แต่เมื่อผู้ใต้บังคับบัญชาเอารูปวาดขององค์หญิงหลายคนในแคว้นต้าหลี่มาให้ดู เขากลับเลือกหลี่ซินเหยาตั้งแต่แรกเห็น เพราะว่านางงดงามและน่ารักน่าเอ็นดูที่สุด

แต่เมื่อได้มาเจอกับว่าที่เจ้าสาวตัวจริงและได้เห็นการกระทำต่างๆ ของนาง ความรู้สึกหวั่นไหวในตอนแรกนั้น ก็พลันมลายหายไป และแทนที่ด้วยความผิดหวังอย่างแรง

"แม่ทัพมู่หรง ท่านช่างยุ่งเรื่องของผู้อื่นเกินไปแล้วกระมัง!" หลี่ซินเหยากล่าวอย่างไม่พอใจ จ้องมองชายที่เข้ามาโดยไม่ได้รับเชิญ

ชายตรงหน้ามีรูปร่างสูงใหญ่ กล้ามเนื้อกำยำ สวมชุดเกราะทหาร หน้าตาของเขาเหมือนกับพระเอกที่เธอชื่นชอบ แต่ไว้หนวดเคราจนดกหนา ดูน่าเกรงขามอย่างยิ่ง

"องค์หญิงเข้าใจผิดแล้ว ข้าเพียงกลัวว่า องค์หญิงจะทรงกริ้วจนประชวร ส่งผลกระทบต่อการเดินทางเท่านั้นเอง"

มู่หรงซางเหยียนแสร้งก้มหน้าลงกล่าวด้วยท่าทางนอบน้อม

หลี่ซินเหยาก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ยืนอยู่ตรงหน้าของอีกฝ่าย ร่างกายที่สูงใหญ่ของชายหนุ่มเกือบจะบดบังนางทั้งหมด

"ดูเหมือนว่า... แม่ทัพมู่หรงจะห่วงใย องค์หญิงอย่างข้ามากเลยนะ"

มู่หรงซางเหยียนโดยปกติมักจะรังเกียจการเข้าใกล้ของผู้หญิง การกระทำของ หลี่ซินเหยาที่จู่ ๆ ก็เข้ามาใกล้ทำให้เขาคาดไม่ถึง กลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวนาง ทำให้หัวใจของเขาเต้นระรัวขึ้นมาทันที!