ตอนที่1. หวั่นไหว

หญิงสาวเดินมาหยุดที่หน้าพิพิธภัณฑ์แห่งชาติ เธออ่านคู่มือทบทวนสิ่งที่ต้องทำอีกครั้งก่อนเดินเข้าไปที่ช่องจำหน่ายตั๋วเพื่อขอซื้อบัตรเข้าชม ภาษาอังกฤษสำเนียงแปร่งหูแต่ก็ไม่ยากเกินจะเข้าใจ อาจเพราะคุ้นชินกับการอยู่เมืองนอก พูดภาษาอังกฤษมากกว่าภาษาไทยทำให้สาริศาไม่มีปัญหาเรื่องการสื่อสาร เธอจดจำภาษาเทซาเนียได้เพียงแค่คำง่ายๆ อย่างคำว่า ‘สวัสดี’ ‘ขอบคุณ’ ‘ขอโทษ’ แต่ถ้าได้ยินคนเทซาเนียพูดเต็มๆ ประโยค เธอก็จะแยกคำไม่ออกเลยทีเดียว

แผนพับถูกอ่านอีกครั้ง ความจริงสาริศาศึกษาข้อมูลเกี่ยวกับเทซาเนียมาบ้างแล้ว บ้านเมืองที่แสนสงบสุขรอดพ้นจากการเป็นเมืองขึ้นสมัยสงครามโลกครั้งที่สองมาแล้ว การปกครองโดยมีกษัตริย์เป็นประมุขคล้ายกับประเทศไทย ชนเผ่าต่างๆ ที่อยู่ในการปกครองของ ชีคอาเหม็ด อับดุลเราะฮ์มาน แต่พระองค์ทรงมีพระชมน์มายุมากถึงหกสิบพรรษาแล้ว แว่วว่าจะมีการแต่งตั้งชีคองค์ใหม่ แต่ชีคอาเหม็ดก็มีพระโอสรหลายองค์ แต่ละองค์ก็มีข่าวลือว่าจะได้ขึ้นเป็นชีคไม่น้อยไปกว่ากัน

‘เรื่องการเมืองประเทศไหนก็ยุ่งเหยิงทั้งนั้น’

สาริศาถอนหายใจเบาๆ ขณะเดินชมภาพพิมพ์เก่าแก่อายุนับร้อยปีที่บอกเล่าเรื่องราวความเป็นมาของเทซาเนีย อาคารพิพิธภัณฑ์เป็นพระราชวังเก่าแก่แห่งหนึ่งของบิเบวา เดิมเป็นขององค์ราชินีพระองค์ก่อนเมื่อพระสวามีสิ้นพระชนม์ไป พระนางก็มีพระประสงค์จะกลับไปพำนักที่บ้านเกิดจึงยกพระราชวังแห่งนี้ให้ชีครุ่นต่อมา แต่เพราะการเมืองภายในประเทศที่วุ่นวาย พระราชวังแห่งนี้ถึงถูกปล่อยทิ้งรกร้างมานานกว่าห้าสิบปี จนเมื่อสี่ปีก่อนองค์รัชทายาทรงบูรณะใหม่และทำเป็นพิพิธภัณฑ์

ร่างเพรียวลมในชุดเดรสกระโปรงยาวคลุมเข่าเดินไปจนถึงส่วนที่เป็นอุทยาน หญิงสาวถึงกับตื่นตะลึงกับภาพตรงหน้า ดอกไม้นานาชนิดกำลังเบ่งบานอวดสีสันความสวยงามจนน่าหลงใหล ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะมีสถานที่งดงามเช่นนี้อยู่กลางเมืองหลวง

‘สวยงามเหลือเกิน’ หญิงสาวเดินเข้าไปราวกับต้องมนต์ ดอกกุหลาบขนาดใหญ่สีขาวพิสุทธิ์แย้มบานอย่างเชิญชวน สาริศาเอื้อมมือออกไปหมายใจจะชื่นชมอย่างเบามือ

“ห้ามจับดอกไม้! อ่านป้ายไม่ออกหรือไง!”

“!!!”

สาริศาสะดุ้งสุดตัว เธอหันไปตามเสียงตวาดด้านหลัง แล้วร่างของเธอก็แข็งเป็นหินด้วยความหวาดกลัวกับบุรุษร่างสูงใหญ่ที่สวมชุดดำคล้ายชุดทหาร เธอไม่คิดว่าเขาจะเป็นเจ้าหน้าที่พิพิธภัณฑ์ หรือถ้าเขาจะเป็นรปภ. ก็ดูจะสูงสง่าเกินไป

“ขอโทษค่ะ”

ชายหนุ่มอ้าปากจะต่อว่าแล้วก็ชะงักไป ภายใต้ผ้าคลุมศีรษะสีดำอาจทำให้อีกฝ่ายไม่อาจสังเกตเห็นสีหน้าและแววตาของเขาได้ถนัด แต่อีกฝ่ายที่แต่งตัวด้วยชุดเดรสกระโปรงสีม่วงอ่อนไร้ผ้าคลุมหน้าอย่างนี้ทำให้เขาเปลี่ยนคำพูดเป็นการกลืนน้ำลายแทน แม้สาริศาจะมองไม่เห็นใบหน้าอีกฝ่าย แต่ประสาทสัมผัสบอกให้เธอต้องระวังตัวอย่างที่สุด เขาทำราวกับตัวเองเป็นราชสีห์ที่พบเหยื่อเคราะห์ร้ายเข้าให้แล้ว

“ว้าย!”

หญิงสาวร้องเสียงหลงเมื่อเท้าที่สวมรองเท้าส้นเตี้ยถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว และเพราะความไม่ระวังทำให้เธอสะดุดกับรากไม้ขนาดใหญ่จนเสียหลักล้มลง แต่ชายในชุดดำก็เร็วพอที่จะคว้าเอวบางไว้ได้ก่อน แต่ทำให้สาริศาซุกอยู่ในวงแขนของเขาอย่างไม่ตั้งใจ

“!!!”

ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างตกใจ เธอซุกอยู่ในอกกว้างของชายแปลกหน้า นานหลายชั่วอึดใจกว่าที่เธอจะเรียกสติแล้วยกมือขึ้นผลักอกเขาออกสุดแรง แต่มันก็เหมือนเอามือไปทุบกับกำแพงหินที่แสนแข็งแกร่ง

“อยู่นิ่งๆ ก่อน” ชายหนุ่มสั่งน้ำเสียงเฉียบขาด แล้วกดศีรษะหญิงสาวให้แนบชิดแผงอกมากยิ่งขึ้น นาทีถัดมาเธอได้ยินประโยคสนทนาที่เธอไม่เข้าใจความหมาย คล้ายว่าเขาจะพูดคุยกับใครสักคนหรือสองคนและเมื่อบทสนทนาจบลง เขาก็คลายวงแขนออกอย่างง่ายดาย

“นักท่องเที่ยวรึ?” เขาเอ่ยเมื่อเห็นหญิงสาวทรงตัวยืนได้เองแล้ว

“ใช่ค่ะ” สาริศาตอบแม้จะนึกลังเลเพราะไม่รู้ว่าเขาเป็นใครกันแน่ แต่การใช้สิทธิ์นักท่องเที่ยวดูท่าจะปลอดภัยกว่า เพราะประเทศไหนๆ ก็ห่วงภาพพจน์ด้วยกันทั้งนั้น

“คุณเดินออกนอกเส้นทางแล้ว” เขาเอ่ยแล้วหยิบแผ่นพับในมือหญิงสาวออกมากางตรงหน้าที่เป็นแผนผัง “ส่วนนี้ยังไม่ได้ให้เข้าชม”

“เอ่อ...ขอโทษค่ะ” สาริศาแอบถอนหายใจ เวลาเขาพูดด้วยน้ำเสียงปกติฟังดูน่าเข้าใกล้ไม่น้อย “แต่ที่นี่สวยจนน่าหลงใหลจริงๆ”

ชายหนุ่มหันไปถอนหายใจหนักๆ “เทซาเนียยังไม่พร้อมจะต้อนรับนักท่องเที่ยวเท่าไหร่นักหรอก ทางที่ดีคุณควรรีบกลับประเทศของคุณดีกว่า”

“???”

หญิงสาวคงไม่รู้ว่าแววตาที่เต็มไปด้วยคำถามของเธอทำให้หัวใจของชายหนุ่มอ่อนโยนลง เขาเผลอยิ้มอย่างไม่รู้ตัว แต่เพราะนิสัยที่คอยระวังตัวอยู่ตลอดเวลาทำให้เขารีบตวัดผ้าคลุมศีรษะปิดบังรอยยิ้มอย่างรวดเร็วก่อนที่อีกฝ่ายจะสังเกตเห็น

“รีบออกไปจากที่นี่เถอะ เมื่อครู่เจ้าหน้าที่มาเตือนแล้ว”

“อ้าว...แล้วคุณไม่ใช่รปภ. หรอกเหรอคะ”

“รปภ.?” ชายหนุ่มขมวดคิ้วแล้วก็อดแหงนหน้าหัวเราะเสียงดังออกมาไม่ได้ เขาโน้มหน้าลงมาแล้วใช้นิ้วเกี่ยวเส้นผมของเธอไว้เบาๆ “วันนี้ช่างเป็นวันดีของผมจริงๆ”

สาริศาได้แต่อ้าปากค้าง เธอไม่เคยเข้าใกล้ผู้ชายคนไหนมากขนาดนี้ ลมหายใจของเขาผ่าวร้อนจนทำให้เธอร้อนรุ่ม เธออยากจะถอยห่างจากเขาแต่ก็ก้าวขาไม่ออก และโชคดีที่เขาเป็นฝ่ายปล่อยเธอแล้วก้มศีรษะให้เล็กน้อยก่อนก้าวยาวๆ จากไปอย่างรวดเร็ว

หญิงสาวยกมือขึ้นทาบอก สัมผัสได้ถึงหัวใจที่เต้นแรงและเร็วกว่าปกติ เธอต้องปลอบใจตัวเองให้สงบจิตสงบใจไว้ สาริศาทำงานพิเศษเป็นนักดนตรีในผับหลายแห่ง ทำให้คุ้นเคยกับผู้ชายหลากหลายรูปแบบ แต่เจอผู้ชายมาก็เยอะแต่ไม่ครั้งไหนเลยที่จะเป็นแบบนี้มาก่อน

ทำไมหัวใจจึงหวั่นไหวอย่างนี้.