บทที่ 5 กระต่าย

“อยู่ไหนนะกระต่ายของฉัน ริบบี้น้อยจ๋ารีบ ๆ ออกมาเร็ว ๆ ฉันมาตามแกกลับบ้านแล้ว”

น้ำเสียงใสราวระฆังที่เบาหวิวของเธอ พยายามร้องเรียกกระต่ายตัวน้อยไปรอบบ้านอย่างเบา ๆ พร้อมกับพยายามหันมองรอบตัวด้วยความระมัดระวัง

“อยู่ไหนนะ หามาจะหนึ่งชั่วโมงแล้ว ก็ยังหาไม่เจอเลย หรือว่าหนีไปที่อื่นแล้ว โอ้ย… แดดเริ่มร้อนมากแล้วซะด้วยสิ หมวกก็ไม่มีผิวจะไหม้มั้ยเนี่ย”

สาวน้อยบ่นพึมพำกับตนเองพร้อมกับยกฝ่ามือบาง ขึ้นมาซับเหงื่อที่หน้าผากอย่างเบา ๆ แก้มนวลแดงระรื่นจัด

แสงแดดอ่อน ๆ ในยามเช้าที่กำลังจะร้อนระอุรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ ตามกาลเวลา

“กลับก่อนดีกว่า สงสัยต้องให้พี่หมื่นขอร้องเพื่อนสั่งคนงานในไร่ช่วยหาแล้วล่ะ”

สาวน้อยเดินออกจากบริเวณนั้นอย่างรวดเร็วด้วยความหวาดระแวง ว่าชายหนุ่มคนเมื่อคืนจะมาเจอเธอเข้าอีก ผู้ชายคนนั้นทั้งหื่นทั้งโรคจิต เพียงแค่คิดแก้มนวลระรื่นของเธอก็ยิ่งแดงเมื่อนึกถึงทุกครั้ง โดยที่เธอก็ไม่เข้าใจตนเอง

“บ้าจริง นี่เราจะไปคิดถึงเรื่องอุบาทย์อย่างนั้นทำไมนะ ก็แค่ผู้ชายเลว ๆ คนหนึ่ง คอยดูเถอะ ถ้าเจอกันครั้งหน้า ฉันจะต้องเอาคืนนายแน่ นายมหาโจร”

ไร่ชนะกันต์

ลุค ชนะกันต์ ชายหนุ่มกำลังดูคนงานช่วยกันลำเรียงสินค้าผลไม้กระป๋องขึ้นบนรถสิบล้อ เพื่อที่จะทำการขนส่งออกไปเมืองนอกแถบยุโรปประเทศต่างๆ

“งวดนี้ ออเดอร์เยอะมากเลยนะครับพ่อเลี้ยง”

“อืม แน่นอนอยู่แล้วล่ะ เพราะเดือนนี้ฉันได้ลูกค้าใหม่เพิ่มเข้ามาเจ้าใหญ่ ๆ ทั้งนั้นตั้งหลายคน”

“โอ้โห… เป็นความโชคดีของพ่อเลี้ยงเลยนะครับ ปกติพวกเราก็ทำงานกันอย่างเต็มที่ แต่มาเดือนนี้ต้องทำโอกัน ผมถึงว่าล่ะ ว่าทำไมเดือนนี้งานเยอะจัง”

“ทำไมล่ะ ไอ้ขวด แกจะบ่นว่าฉันใช้งานพวกแกทุกคน มากเกินไปหรือไงฮะ”

“เปล่านะครับพ่อเลี้ยง พวกผมชอบมากกว่า เดือนนึงทุกคนได้เกือบ 20,000 บาท มีที่ไหนล่ะครับ งานในไร่ในสวนที่คนงานจะได้กันมากขนาดนี้ พี่น้องของผมที่เขาอยู่ที่อื่น เขายังได้ไม่มากขนาดนี้เลยครับ แถมพ่อเลี้ยงยังให้สวัสดิการค่ารักษาพยาบาล สวัสดิการการท่องเที่ยวประจำปี โอ้โห…ตั้งมากมาย ต่อให้พ่อเลี้ยงให้ทำงานทั้งคืน ผมก็ยังสู้เลยนะครับ”

“ทำเป็นเด็กร้องดีใจไปได้ เงินเดือนของแก ฉันให้ก็เกือบ ห้าหมื่นบาทแล้ว พนักงานทุกคนก็เกือบ ๆ 20,000 บาท”

“โธ่… พ่อเลี้ยง ผมกำลังเก็บค่าสินสอดไปขอสาวอยู่นะครับ”

“คนอย่างมึงเนี่ยนะ จะไปขอสาวเพื่อแต่งงาน”

“ปีนี้ผมอายุ 29 ปีแล้วนะครับ พ่อกับแม่อยากให้ผมเป็นฝั่งเป็นฝา”

“ว่าแต่มึงเล็งลูกสาวบ้านไหนเอาไว้วะ”

“เรื่องนี้ผมขอเก็บไว้เป็นความลับก่อนนะครับพ่อเลี้ยง อ้อ… พ่อเลี้ยง ผมลืมบอกพ่อเลี้ยงไป เมื่อเช้าผมผ่านหน้าบ้านพักหลังเขาของพ่อเลี้ยง โอ้โห… ไม่อยากจะเชื่อเลยนะครับ ว่าจะมีนางฟ้ามาป้วนเปี้ยนอยู่รอบบ้าน ทั้งน่ารักตัวเล็กบอบบาง แต่ก็ดูอึ๋มผู้หญิงอะไรผิวขาวน่าลูบไล้ ผมตรงยาวดำสลวยราวกับนางเอกในละคร”

ขวดเป็นหนุ่มรูปร่างสูงโย่งผิวคล้ำ รูปร่างผอมเก้งกาง แต่นิสัยดีชอบกวนประสาทชนะกันต์อยู่เสมอ ขวดเป็นลูกชายของอดีตผู้จัดการไร่แห่งนี้ ที่ตอนนี้แก่ตัวลงมาก และขอไปอยู่ที่บ้านเฉย ๆ ปล่อยให้ลูกชายที่เรียนจบชั้นม. 6 เข้ามาทำงานในไร่แทน

เมื่อวันแรกที่ขวดเข้ามาสมัครงานทำงานที่นี่ และชนะกันต์รู้ว่าเป็นลูกชายของผู้จัดการคนเดิมคนก่อน ชนะกันต์ก็ให้ขวดเข้ามาแทนที่ตำแหน่งของบิดาทันที

เพราะบิดาของเขานั้นทำงานด้วยความรับผิดชอบสูง ดูแลงานดี ไม่เพียงแต่ชนะกันต์เท่านั้นที่ถูกใจ แม้แต่บิดาและมารดาก็ยังชอบการทำงานของบิดาของขวด และก็ไม่เป็นที่ผิดหวังเลย

เพราะขวดเองก็พยายามเรียนรู้งานจากบิดา และทำหน้าที่ของตนเองอย่างดีที่สุด ตอนนี้ก็ผ่านมาเกือบ 10 ปีแล้ว จนเกิดความสนิทสนม

ขวดจึงถูกชนะกันต์ย้ายจากตำแหน่งผู้จัดการมาเป็นเลขามือซ้ายของชนะกันต์เมื่อ 3 ปีก่อน เรียกได้ว่าเห็นชนะกันต์อยู่ที่ไหนในเรื่องงาน ก็จะเห็นขวดอยู่เคียงข้างกายด้วย

“เจ้านายครับผมแค่ล้อเล่นเฉย ๆ แฮะ แฮะ”

“เออ… มึงไม่ต้องพูดมากเลยไอ้ขวด กูรู้อยู่แล้วว่ามึงอ่ะอยากให้กูเพิ่มโบนัส เรื่องนี้กูกำลังพิจารณาอยู่”

“จริงเหรอครับพ่อเลี้ยง”

ขวดถึงกับร้องตะโกนดีใจตาโต เพราะเดือนนี้เขาที่นั่งอยู่ตำแหน่งเลขาของชนะกันต์ ก็คงจะได้เงินมากโขอยู่เลยทีเดียว หากว่ามีโบนัสเพิ่มด้วย

ท่าทางเล่าเรื่องราวเพ้อฝันของขวด ทำให้ชนะกันต์อึ้ง หวนนึกถึงหญิงสาวที่เขาเจอเมื่อคืน แม่สาวน้อยคนนั้น มีรูปร่างหน้าตาเช่นเดียวกับที่ขวดกำลังเล่าอยู่

“คงจะเข้ามาหากระต่ายของตัวเองล่ะสิ”

“ฮะ พ่อเลี้ยง พ่อเลี้ยง เลี้ยงกระต่ายด้วยเหรอครับ”

“ไม่ได้เลี้ยงเว้ย กูไม่ได้พูดอะไร มึงคงหูแว่วไปเอง”