บทที่ 5

“อยากกินข้าวด้วย ก็เลยแวะมา แต่ดูเหมือนอ้อยจะยุ่ง ไว้วันหลังดีกว่า”

“ไม่ต้อง วันนี้แหละ นั่งก่อน ขอเคลียร์งานแป๊บนะ กำลังทำสัญญาให้ดาวดวงใหม่เซ็น” ขณะพูดกับเพื่อนสนิท สายตาของอาภาก็ไม่ได้ละไปจากจอคอมพิวเตอร์เลยแม้แต่น้อย

“จ้ะ...แม่นักปั้นมือทอง แล้วนี่ไปได้ดาวดวงใหม่จากไหนมาปั้น”

“ความบังเอิญทำให้เราเจอกัน อยากเห็นหน้าไหม เดี๋ยวจะเรียกมาให้ดู เพราะสายหยุดก็สายตาหลักแหลมจะได้ช่วยเราดูหน่อย ว่าเรามองคนไม่ผิด”

“เอาสิ” สายหยุดพยักหน้ารับ เพราะก่อนที่จะออกไปทำร้านอาหาร เธอนั้นเคยช่วยงานของอาภาหลายเดือน จึงพอจะมองออกว่าใครมีแววไม่มีแววดังบ้าง อาภากดโทรศัพท์ภายในออกไปบอกเลขาทันที

“ใหม่...พาฉัตรมาที่ห้องทำงานเจ้หน่อยนะ”

“ค่ะ” เมื่อรับปากเสร็จ เลขาของอาภาก็เดินไปพาตัวณฉัตรมาพบ ประตูห้องทำงานของอาภาเปิดออกอีกครั้งพร้อมกับณฉัตรที่ยืนยิ้มให้

“คนนี้ไงสายหยุด หันไปมองสิ”

“ไหน...ฉัตร!” พอหันมามองสายหยุดถึงกับอุทานชื่อของณฉัตรออกมา เพราะไม่คิดว่าคนที่อาภาจะเอามาปั้นให้เป็นดาวบนท้องฟ้าในฐานะนักแสดงจะเป็นหลานสาวของเธอเอง

“น้าสายหยุด” ใช่ว่าสายหยุดเท่านั้นที่จะตกใจ ณฉัตรเองก็ตกใจมากไม่แพ้กันที่อยู่ๆ ก็มาพบน้าสาวแบบบังเอิญสุดๆ

“ฉัตรมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

“เอ่อ...ฉัตร” คนถูกถามอ้ำๆ อึ้งๆ อาภาจึงเอ่ยตอบเอง

“ฉัตรจะมาเป็นเด็กในสังกัดเราเอง คนที่พูดถึงตะกี้ไงสายหยุด”

“จริงเหรออ้อย ฉัตรเนี่ยนะ จะเป็นดารา” สายหยุดไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน เธอเลี้ยงณฉัตรมากับมือก็ว่าได้ แต่มองไม่เห็นแววในด้านนี้เลย หรือเพราะใกล้ชิดมากไป

“ใช่...เราพึ่งส่งบทให้แคสไป ฉัตรทำได้ดีมาก มีแววเป็นซุปตาร์เชียวนะ ว่าแต่สองคนรู้จักกันด้วยเหรอ”

“ไม่ใช่รู้จักธรรมดา ยังเป็นญาติกันด้วย เราเป็นน้าของฉัตรเอง”

“โลกกลมแท้” อาภาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา บทโลกจะกลมก็กลมจนน่าตกใจ ณฉัตรยิ้มแห้งๆ ให้ทั้งสองคน ก่อนที่สายหยุดจะขอคุยกับหลานสาวตามลำพัง

“คิดแน่แล้วใช่ไหมที่จะมาเป็นดารา”

“ค่ะ”

“พี่แก้วกับฤดีรู้หรือยัง” สายหยุดเอ่ยถึงพี่สาวและหลานสาวอีกคนของเธอ แต่ดูท่าเหมือนทั้งคู่จะยังไม่รับรู้ว่าณฉัตรกำลังทำอะไรอยู่ หรือต่อให้รู้ก็อาจไม่สนใจ

“ยังค่ะ ต่อให้รู้พวกเขาก็ไม่สนใจฉัตรอยู่แล้ว ฉัตรอยากทำงานนี้ น้าสายหยุดให้ฉัตรทำนะคะ อย่างน้อยงานด้านการแสดงก็ตรงกับสิ่งที่ฉัตรเรียนมา”

“ถ้าฉัตรอยากทำน้าก็ไม่ว่าอะไร”

“ขอบคุณค่ะ เอ่อ...น้าสายหยุดอย่าบอกเรื่องนี้ให้แม่กับพี่ฤดีรู้นะคะ ฉัตรไม่อยากฟังทั้งคู่บ่นใส่หรือหาเรื่องค่อนขอด”

“ไม่ให้บอกน้าก็ไม่บอก เราเนี่ยนะยังเป็นไม้เบื่อไม้เมากับที่บ้านตามเคย”

“ไม่ใช่สักหน่อย” ณฉัตรปฏิเสธ แต่สายหยุดก็รู้ว่าอะไรเป็นอะไร เธอรู้ว่าณฉัตรนั้นต้องพบเจอกับเรื่องอะไรบ้าง หลายปีก่อนเธอเคยขอให้ ณฉัตรมาอยู่ด้วย เธอจะส่งเรียนเอง แต่หญิงสาวกลับไม่ยอมมา เหตุผลเพราะเกรงใจเธอ ไม่อยากมาสร้างภาระให้ สำหรับเธอแล้วไม่ได้มองว่าการมีณฉัตรเป็นภาระ เพราะเธอนั้นรักและเอ็นดูณฉัตรเหมือนลูกแท้ๆ ก็ว่าได้

เมื่อเสร็จธุระที่โมเดลลิ่งของอาภา ณฉัตรก็กลับไปเรียน แต่จังหวะที่กำลังเดินไปขึ้นรถประจำทางนั้น สายตาก็เหลือบไปเห็นลูกหมาตัวเล็กๆ วิ่งเล่นอยู่ตรงริมฟุตบาท แต่มีตัวหนึ่งที่ถูกพี่ๆ ซึ่งตัวโตกว่าไล่กัดจนวิ่งหนีไปริมถนน แต่คงไม่มีอะไรน่าห่วงหากไม่มีรถแล่นสวนมา แต่สิ่งที่ณฉัตรคิดก็เป็นจริง เมื่อเจ้าลูกหมาวิ่งลงไปบนถนนที่กำลังมีรถแล่นมาพอดี ณฉัตร จึงรีบก้าวไปคว้าตัวมันไว้

“เฮ้ย!” เสียงอุทานของคนในรถดังขึ้น พร้อมกับเสียงเบรกที่ดังเอี๊ยด ณฉัตรนั่งขดตัวกอดลูกหมาไว้แนบอก เธอคิดว่าต้องถูกรถชนแล้วแน่ๆ แต่พอลืมตาขึ้นมองกลับไม่ใช่ ทุกอย่างยังเป็นปรกติ รถเบรกได้ทัน กฤตนัยรีบเปิดประตูรถสปอร์ตลงมาดูทันที

“เป็นอะไรไหม”

“ไม่เป็นไรค่ะ” ขณะเอ่ยตอบณฉัตรไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองคนถามแต่อย่างใด เพราะเธอก้มมองลูกหมาที่กำลังกอดอยู่ต่างหาก

“จะเดินริมถนนก็หัดระวังตัวเองหน่อย ไม่ใช่เดินมาให้รถชนแบบนี้ หรืออยากได้เงินปลอบขวัญก็บอก อยากได้เท่าไหร่” กฤตนัยพูดตามที่เห็น เพราะอยู่ๆ ผู้หญิงคนนี้ก็กระโดดมาให้รถเขาชนเอง ที่สำคัญเขานั้นเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาแล้ว จงใจเดินมาให้รถชนเพื่อเรียกเงินค่าทำขวัญ ประโยคที่ได้ยินทำให้ณฉัตรปรี๊ด

“ฉันไม่ได้ต้องการเงิน” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองคนที่กล่าวหาว่าเธอเห็นแก่เงิน ทั้งคู่สบตากันและกันราวกับเคยเป็นศัตรูกันมาแต่ชาติปางไหน

“ไม่อยากได้เงิน แล้วจะกระโดดมาขวางหน้ารถฉันทำไม” ชายหนุ่มได้คำตอบเป็นเสียงหมาตัวเล็กๆ ที่กำลังร้องอยู่ในอ้อมกอดของหญิงสาวตรงหน้า ก่อนที่มันจะดิ้นยุกยิกไปมาแถมยังจ้องหน้าเขาเขม็ง นั่นทำให้กฤตนัยรู้สึกเหมือนถูกตบอย่างแรง เสียฟอร์มอย่างบอกไม่ถูก

“รู้เหตุผลแล้วใช่ไหม ถ้าเข้าใจก็หลีกไป” ณฉัตรผลักกฤตนัยจนชายหนุ่มเซถลาไปนั่งกองกับพื้น จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นแล้วรีบเดินไป กฤตนัยตั้งหลักได้กำลังจะลุกตามแต่เสียงแตรที่ดังขึ้นก็ทำให้ชายหนุ่มหยุด เสียงมาจากรถคันด้านหลังที่บีบแตรไล่ เพราะชายหนุ่มจอดรถขัดขวางการจราจร กฤตนัยรีบเข้าไปในรถแล้วขับออกไปอย่างช่วยไม่ได้ แต่สายตาก็มองหาเธอไปด้วย ซึ่งตอนนี้ไม่เห็นแม้แต่เงา