EP1 ตื่น

แกร๊ง!

"ตื่น! ตื่นนนน.!"

คุณหมอสาวผวาขึ้นตื่นจากวังวนความฝัน ขึ้นมาในฝันซ้อนฝันอีกรอบหนึ่ง เอนตัวนอนอยู่ภายในห้องเเคบๆ เล็กๆ ที่มีเพียงเตียง 3 ฟุตครึ่งทำจากเหล็กเเลดูโบราณราวหลุดมาในยุคก่อนประวัติศาสตร์...

ไมอาร์ตื่นขึ้นเพราะเสียงระฆังเคาะปริศนานั่นเเท้ๆ นึกไม่ออกว่าตัวเองไปสรรหาริงโทนนาฬิกาปลุกเสียงแปลกๆเเบบนี้มาจากที่ไหน นึกพลางคลำหามือถือก่อน ปลุกทำซากอะไรตอนนี้ เพิ่งหลับไปไม่ถึงชม.เลยมั้ง?

ไมอาร์ค่อยๆล้วงมือเข้าไปใต้หมอนแบบงัวเงีย เธอเพิ่งจะล้มตัวลงนอนไปตอนสี่ทุ่มเศษๆ...หลังจากกลับมาจากงานควงเวรอันแสนโหดร้าย แต่พอคลำไปคลำมาเหมือนจะงานเข้า เพราะตื่นมาเเล้วก็ยังอยู่ในเตียงเดิมๆ ทำจากเหล็กส่งเสียงเอี้ยดอ้าดเวลาขยับไปมา ทว่าก่อนนอนนั้น...เธออยู่บนเตียงไม้แท้ไม่ใช่หรือ? แล้วมันจะดังแบบนั้นได้อย่างไรกัน?

เห้ย....นี่ยังอยู่ในฝันซ้อนฝันอีกหรอ!?

มันไม่ใช่เรื่องแปลกหรอกเธออธิบายได้ จริงๆแล้วนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอมีอาการเเบบนี้ ด้วยหน้าที่การงานอันจำเป็นต้องวนเวียนอยู่กับผู้ป่วย คนตาย เเละก็เลือดโชกมาตั้งเเต่เรียนจบ ทำให้คุณหมอคนสวยมีความผิดปกติในการนอนหลับ นอนผวา มาตั้งนานเเล้ว...

นึกขึ้นได้ว่าจิตเเพทย์บอกให้หลับต่อ เดี๋ยวพอตื่นขึ้นมาทุกอย่างจะคลี่คลายเอง เเละกลับมาเป็นปกติ ดังนั้นฉันจะหลับต่อ...

แกร๊ง!!!

เห้ยทำไมมันยังดังเเบบเดิมวะ! คุณหมอชักหัวเสีย สะบัดผ้านวมเก่าที่ทั้งทะลุทั้งพรุนไปด้วยรอยคล้ายหนูเเทะ ลุกขึ้นเดินตรงไปยังประตูที่มีคนมาเคาะราวกับจะมีใครตาย...

เออ...ฉันนี่แหละตาย ทรงๆแล้ว!

"มีร่า!!! ตื่นลูก วันนี้มีงานคัดเลือกพระสนม!!!"เสียงแหลมๆของผู้หญิงปริศนาดังขึ้นมา ต้นเสียงไม่ห่างจากเธอมากนัก เป็นไปได้สูงว่าอาจจะอยู่หน้าห้องนอน

นี่เราฝันอะไรเป็นตุเป็นตะขนาดนี้วะ ป่านนี้ควรจะ6-7โมง เเละเธอก็ควรอาบน้ำ เตรียมตัวไปพบจิตเเพทย์ตอนเช้า เเล้วก็ไปทำงานต่อที่คลินิกได้เเล้วนี่นา...

นี่มัน...

"เหมือนจริงเกินไป...."ฉันพึมพำ มองหน้าตัวเองในกระจก ใบหน้าของหญิงสาวในชุดแปลกตาช่างเหมือนกับฉันตอนนี้เป๊ะๆ เเค่เครื่องเเต่งกายแตกต่างออกไป เธออยู่ในชุดกระโปรงสีขาวอ่อนเหมือนสาวชาวไร่ชาวนา ยุค80s-90sอะไรเทือกนั้น ไม่สิ.... เก่ากว่านั้น...ฉันเหมือนคนเลี้ยงวัวในนิยายสักเรื่องเลย ให้ตายสิ

"มีร่า!!!!"

"คะ?"ฉันลองขานตอบรับ ถึงจะรู้ตัวว่าในใจจริงตัวเองชื่อ ไมอาร์ก็เถอะ มีร่ามีเร่ออะไรไม่รู้จักหรอก เเต่ว่าไหนๆก็ไม่ตื่นจากความฝันเสียที และมีแววจะตื่นไม่ได้เเล้ว ผจญภัยสักหน่อยเป็นไง...

พึ่บ!!!

ฉันหอบกระโปรงสุ่มไก่ มากางดู พร้อมหยิบคอร์เซ็ทมาสวมทับเเละใส่เครื่องเเต่งกายตามที่บริบทในฝันจัดวางไว้ให้ หลุดขำกับความเพ้อเจ้อของตัวเองที่ฝันออกมาได้แฟนตาซีขนาดนี้ ในฝันนี่สวยอลังการเป็นบ้า เตียงโบราณเอย ชุดเเบบสาวๆยุควิคตอเรียนเอย...ราวกับหลุดมาใน...

เทพนิยาย---

"มีร่า เจ้าหลับตะวันหามเเล้วรึยังไง! เเม่บอกเจ้าเเล้ววันนี้มีคัดเลือกสนม เเละเจ้าก็ต้องไปด้วย"เสียงคุณแม่(ของใครวะ)ในความฝัน ชักจะยัวะขึ้นตามลำดับของความกวนเบื้องล่างของลูกสาว ผู้ไม่รู้เอาเสียเลยว่าวันนี้มีความสำคัยอย่างไรต่อครอบครัว

“ทำใจให้สงบ....”

ไมอาร์ยกฝ่ามือขึ้นห้าม ทำท่าพระพุทธรูปปางห้ามญาติ จนคนในฝันทำหน้างง คุณหมอกำลังสงสัยตัวเองว่าอ่านนิยายก่อนนอนมากเกินไป เลยเอาเรื่องราวต่างๆมายำมั่วเป็นตุเป็นตะ เธอเป็นคุณหมอลูกครึ่งไทย-ออสเตรเลียที่นับถือพุทธเเท้ๆ จะมาเป็นสนมมีเเม่อยู่คันนงคันนาเเบบในฝันนี้ได้ยังไง...หล่อนหลับตา สูดลมหายใจ ตั้งสมาธิ ปกติฝันซ้อนฝันเเบบนี้ละก็ หล่อนใช้วิธีนี้ละตื่นได้ตลอด เเต่ตอนนี้เหมือนจะไม่ได้...

พัวะ!

โดนคุณเเม่ในฝันโบกกบาลเข้าให้---

"มีร่า! นี่ยังจะมานอนต่อหน้าเเม่อีกรึ!!"

จ...เจ็บ..."คุณหมอคนสวยเอามือลูบหัวตัวเองป้อยๆ หลังจากโดนฝ่ามืออรหันต์โบกจนหัวกระพือ...

นี่เจ็บ...เจ็บของจริงเลย!

เหมือนไม่ได้ฝันอยู่!!

"ที่นี่ที่ไหน??"ไมอาร์เลิ่กลั่ก คุณหมอวัย 28 ปีที่ตอนนี้กำลังอยู่ในร่างของสาว 19 มองไปรอบๆห้องและด้านนอก เธอวิ่งไปเปิดหน้าต่างออกดูพบว่ามีวัวแล้วก็แกะวิ่งอยู่เต็มไปหมด อากาศเย็นยะเยือก.... เเถมคนที่ผ่านไปผ่านมาหน้าบ้านเธอยังเเต่งตัวแปลกๆ ใส่กระโปรงสุ่มไก่ชุดโบราณไม่เหมือนประเทศไทยบ้านเกิดที่เคยอยู่----

"ที่ไหน!"เธอตะคอกคนที่รับบริบทเเม่ในฝันไปเเบบทรพีเต็มสตรีม

"เจ้าถามอะไรน่ะ"คุณเเม่ในฝันทำหน้างงนิดหน่อย ว่าทำไมวันนี้ลูกสาวเปลี๊ยนไป๋....

"ฉันถามว่าที่นี่ที่ไหน!!"ไมอาร์ร้องสุดเสียง เธอปิดหน้าต่างหลบแกะหลบวัว กระพริบตาถี่ๆ หันมองคนที่(เหมือนจะ)เป็นเเม่ของเธอในบริบทนี้

"มีร่า เเม่รู้ว่าอาการของเจ้าอาจจะหายช้าหน่อย เเม่ขอโทษที่ปล่อยเจ้าตกม้าหัวฟาดหิน จนเจ้าต้องกลายมาเป็นเยี่ยงนี้..."เสียงนั้นอธิบายออกมาแบบอ่อนโยน หญิงวัยกลางคนเงื้อมือมา ทำท่าจะจับแผลที่หัวลูกสาวคนเดียวของตน จนลูกสาว(ปลอม) ถอยกรูด

ตกม้าหัวฟาดหิน?

ฉันเอามือจับๆดู เออ...จริงด้วย เลือดยังซึมผ้าอยู่นิดหน่อย เเละมันเจ็บเเบบสมจริง เอาหัวการันตีเลยว่าในฐานะที่ทำงานเป็นเเพทย์มานานถึงสามปี ขอบอกเลยว่านี่มันของจริงมากๆ---

นี่ฉันย้อนยุค...มาในยุคก่อนประวัติศาสตร์รึไง!!!

"นี่เมืองอะไร"เอ่ยถามพร้อมกับกวาดสายตาไปรอบๆ สถานการณ์ตอนนี้น่ากังวล และออกแนวจะติดลบ

"เจ้าอยู่เมืองโครนา เเล้วนี่ก็สมัยองค์ราชินีเฟเลนเซีย เเมคควีน เดอลันนาลูกรัก"หญิงชราเศร้าใจเหลือเกินที่ลูกสาวเพียงคนเดียว ตื่นมาก็ความจำเสื่อม เเถมยังทำตัวราวไม่รู้จักว่าตัวเองอยู่ที่ไหน หญิงวัยกลางคนไม่คิดเลยว่าเพียงแค่การตกม้า จะทำให้หล่อนเปลี่ยนไปได้มากถึงขนาดนี้...

"โครนา เฟเลนเซีย??"คุณหมอทวนคำ

"ใช่ลูกรัก"

"หนูชื่อมีร่า?"

"ใช่ลูกรัก...ถูกต้องเเล้ว.."หญิงชราเอามือมากุมมือของฉันที่ตอนนี้ยืนประมวลผล กระพริบตาถี่ ๆ แล้วพยายามใช้ความคิด

เห้ยนี่ไม่ใช่ว่าฉันอ่านหนังสือมากเกินไปก่อนนอนหรือไง..

ราชอาณาจักรโครนาเป็นอาณาจักรเดียวของทางตอนใต้ของกรีนเเลนด์ในสมัยก่อนประวัติศาสตร์เกือบ4-5ร้อยปีนู่นเลยนะ!!

"อีก1ชม.ขบวนม้าจะมารับหนูไป หนูต้องผ่านไปเป็นนางกำนัลหลวงให้ได้นะลูก.."

"นางกำนัล?"

"ใช่ลูก ทางเดียวที่ลูกจะได้เรียนหนังสือ"

เนื้อเรื่องเหมือนเป๊ะ เเค่ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใครนี่แหละ!

เเต่เนียนตามไปก่อน ตะกี้เเม่ตบกบาล เจ็บจริงไม่มีเเสตนอินเลย!

"ค่ะ"จริงๆเเล้วฉลาดมากอยู่เเล้วเว้ย จบเเพทย์ด้วย คุณหมอคุยกับตัวเองในใจ อยากจะร้องไห้ออกมาให้น้ำตาท่วมตัวเอง

"อะไรนะ"หญิงชรางงสำนวนการพูดของเธอนิดหน่อย

"เมื่อกี๊ป้า---เอ้ยเเม่ อะหื้ม..."ฉันกระแอมไอ ทำตัวกลมกลืนกับสถานการณ์ในตอนนี้ด้วยการเปลี่ยนสรรพนามกระทันหัน จนคนฟังขมวดคิ้วตามอารมณ์ลูกสาว(กำมะลอ)ไม่ทัน ก่อนจะเอ่ยปากถามต่ออย่างคนเริ่มสนุก และอยากรู้อยากเห็น "ท่านแม่บอกว่าใครเป็นผู้ปกครองอาณาจักรตอนนี้นะคะ?"

"นะคะคืออะไรลูก เเม่ไม่เข้าใจ"หล่อนทำหน้ามีเควสชั่นมาร์กใส่ฉัน ฉันจึงต้องพยายามหาคำพูดอื่นๆ

"เอ่อ......"ลืมไปว่านี่ยุคก่อนประวัติศาสตร์ เวรกรรม ภาษาต้องดัดจริตให้โบราณหน่อยปะ "ข้าถามว่าใครคือราชาเเห่งเเคว้นนี่หรอ?"

หญิงแก่หัวเราะ ทำท่าชอบใจ เดินมาจับไม้จับมือลูก "นี่หนูลืมองค์ราชินีเฟเลนเซีย เเมคควีนไปเเล้วหรอลูก..."

"หา??!!!"

อ้างอิงตามที่อ่านมาในนิยายประวัติศาสตร์ แม่นั่นโหดใช้ได้เลยนะ---

สำหรับการขึ้นครองราชย์เป็นพระราชินีคนเดียวที่ไม่ต้องมีพระราชาเคียงข้าง เป็นระยะเวลากว่า 42 ปีก่อนที่จะสละราชบัลลังก์เอง โดยไม่ถูกเหล่าเสนาบดีโค่นลงเสียก่อน ไหนจะเรื่องมากสนมมากรัก เเถมเรื่องยิงเเม้กระทั่งเด็กที่ชนเผ่าไชรี ที่ไปกวาดต้อนมาจากตอนเหนือของอนาจักรโครนาอีก คุณหมอบอกได้เลยนี่มันยุคนรกชัดๆ....

คุณหมอรวบรวมสติ ถ้านี่ไม่ใช่ฝัน หรือจะเเค่ฝัน ก็ต้องรอดให้ได้ เเต่นี่มันสมจริงเกินไปละเว้ย!

"เเล้วข้าจะต้องทำยังไงรึ"แกล้งถามหาข้อมูล ใจจริงอยากรู้แค่จะกลับบ้านอย่างไรมากกว่า

"เจ้าเเค่ไปนั่งในพิธี ทำยังไงก็ได้ให้ได้รับคัดเลือก...เเล้วเเม่...ก็จะได้ส่วยจากเจ้า"หญิงชรา ผู้ครองบทบาทแม่ในความฝันเอ่ยตอบ บีบมือตัวเองราวไม่มั่นใจนัก

"ขายลูกกินสินะ"ฉันพึมพำเสียงเล็ก

"มีร่า!!"

"เจ้าค่าาา ขอโทษเจ้าค่าาา---"ฉันเบะปากใส่คุณเเม่ แขนขวาโดนลากไปนั่งนอกห้อง รอขบวนเสด็จที่จะมารับตัวของฉันไปตามที่กล่าวอ้าง ข้างกายมีสะพายกระเป๋าใบเล็ก นั่งอ่านคู่มือนางกำนัลที่ไม่ใช่ภาษาไทยหรืออังกฤษ เเต่กลับอ่านออกทุกคำราวเข้าใจบริบทของที่นี่...ทำให้ฉันได้รู้อะไรเพิ่มหลายอย่าง...

ตอนฉันหลับ เเม่นี่ตกม้าหัวฟาดพอดี ช่วงที่ฉันฝัน ฉันเลยอาจหลุดมาในนี้เเทนเธอ ส่วนเธอ...อาจจะไปอยู่....

อยู่ไหนละ ร่างของฉันหรอ ไม่ได้สิ!

"ชุดสีเขียว...โอเค ชั้นล่างสุด ลูกเกษตรกร..."ฉันมองชุดตัวเองก่อนที่จะอ่านไปเรื่อยไปจนจบเล่ม ฉันเล่นตามบทไปก่อน เดี๋ยวพอมีบ่อน้ำให้กระโดด มีปืนในฝันให้ฆ่าตัวตาย ฉันจะลองดูเผื่อจะตื่นได้

กุบกับ.....

ฉันเก็บหนังสือใส่กระเป๋าที่เหมือนจะทำจากหนังวัวเก่าๆ อาจเป็นน้องวัวในฟาร์มนั้นแน่ๆ พลางเงยหน้ามองขบวนเสด็จซึ่งตอนนี้เหมือนกับพาเหรดเด็กผู้หญิงอายุไม่ถึง 20 ปีมากกว่า เด็กสาวสวยๆจากเมืองต่างๆกันล้วนนั่งอยู่บนรถม้าคันละ 4 คนถึง 5 คน ราวกับสินค้าในเเคตตาล็อค ที่ไปให้พระราชินีเลือก

"เอาวะ...เล่นตามบทไปก่อน"คุณหมอพับตำราไปตามมุกในฝน

"มีร่า ไคซีร่า ก้าวขึ้นมาด้านหน้า"

"เจ้าค่ะ"ฉันขานตอบเสียงทหารคนตัวอ้วนๆเตี้ยๆที่เรียกเสียงกังวาน มองดูแล้วคนที่เรียกชื่อของฉันดูทรงเหมือนจะเป็นมหาดเล็กระดับสูงหน่อยเพราะเครื่องแต่งกายของเขาใช้ของสีทองด้วย...

ไม่ก็พวกขันที? เอ้ะเเถวนี้มีขันทีไหมนะ?

ไม่สิไม่น่ามี..

ฉันก้าวเดินลงไปข้างหน้า พร้อมกับสะดุ้งสุดตัว ที่มหาดเล็กเอาตราประทับน้ำหมึก ประทับเข้าที่กลางหน้าผากเธอเลย ราวกับกับ QC ตรวจสินค้ายังไงอย่างนั้น

ตราประทับรูปดอกกุหลาบแปะอยู่บนเหม่งคุณหมอ จนเจ้าของเหม่งหน้านิ่ว อยากจะเข้าไปเสยหน้าองค์รักษ์หรือทหารอะไรสักอย่างสักทีสองที

"อันนี้ปกติใช่ไหมเนี่ย"เธอพึมพำกับตัวเองจับน้ำหมึกเหลวๆมาดู

"เจ้าว่ายังไงนะ?"ชายในชุดโบราณเอ่ยถาม ดูจากเครื่องแต่งกายแล้วเขาไม่น่าจะเป็นทหาร เป็นไปได้ว่าอาจเป็นมหาดเล็ก ไม่ก็อะไรสักอย่าง ทำหน้าที่คล้ายฝ่ายคัดเลือกสนมเข้าไปในวังต้องห้าม

"อ๋อเปล่าเจ้าค่ะ..."เข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม นี่แหละคนฉลาดเขาจะทำกัน ฉันพยายามมองหาอาวุธสักชิ้นบนตัวของมหาดเล็ก เพราะหนทางในการตื่นมีไม่กี่อย่างสำหรับฉัน

1.ฆ่าตัวตายในฝัน

2.โดดน้ำ

3.โดดผา

แต่ฉันกลับลืมความจริงไป 1 อย่าง...

ในยุคที่ตอนนี้ฉันกำลังอยู่ พูดง่ายๆว่าความฝันยาวๆเรื่องนี้ เป็นยุคสมัยก่อนประวัติศาสตร์ 4 ถึง 5ร้อยปีก่อนที่เกาะกรีนแลนด์จะเกิดด้วยซ้ำ หมายความว่าอาวุธที่ดีที่สุดของพวกเขา

ไม่มีปืนยังไงล่ะ!!!

แล้วยังไง? จะให้ฉันวิ่งไปเอาดาบตรงนั้นมากระซวกตัวเองตาย ใจฉันคงไม่กล้าพอหรอกนะ ขนาดตะกี้แม่ในฝันตบหน้านิดเดียวยังเจ็บเลย...

นี่มันคืออะไรกันแน่?

"ขึ้นมา"

ฉันหอบกระโปรงสุ่มไก่ยาวจนเเทบจะพันขามะรุมมะตุ้มของตัวเองขึ้นรถ ชายยกระโปรงสกปรกไปหมดเพราะพื้นดินที่เต็มไปด้วยวัวอึวัว ดีที่ฉันไม่ได้เหยียบมันมาสัก 2 3 ก้อน...

"เจ้าชื่ออะไรรึ"

สาวงามเจ้าของชุดสีม่วงหันมาถามเธอ โอ๊ยทำไมในยุคปัจจุบันไม่มีสาวหน้าตาน่ารักแบบนี้บ้างนะคุณหมอหัวใจจะวาย....

"ชื่อ...."ไหนๆก็ไหนๆ ตามบทไปแล้วกัน"มีร่า"

"ชื่อเพราะจังเลยนะ ข้าชื่อ ไลลิส "เจ้าหล่อนยิ้มหวานเเฉล้มในชุดกระโปรงบานสวยสีม่วง ขาวจัง...เอ้ย! หาทางตื่นจากฝันก่อน อย่าไขว้เขว!

"ยินดีที่ได้รู้จักนะ เออว่าแต่...."ฉันมองชุดกระโปรงสีม่วงของหล่อนก็พอจะรู้...หนึ่งคือหล่อนมาจากครอบครัวของคนชั้นสูง มีการศึกษา พูดง่ายๆว่าหล่อนเป็นลูกผู้ดีนั่นแหละ เพราะว่าสีม่วงเป็นสีที่หาได้ยากรองเป็นอันดับ 4 จากสีน้ำเงินสีทองและสีเขียว...

และสองหล่อนน่ารักมาก ใช่ ฉันชอบเค้า-////-

ในคู่มือสนมใหม่ฝึกหัด ที่แม่ของเธอแนบไว้ให้ในกระเป๋า มีข้อห้ามข้อจำกัดหลายข้อเหมือนกัน หนึ่งในข้อห้ามที่แปลกประหลาดและตรงกับเหตุการณ์จริงที่เธอเคยอ่านในนิยายปรัมปราที่เกี่ยวข้องกับอาณาจักรนี้ก็คือว่า...

ห้ามผู้ใดมองเห็นหน้าพระราชินี---

และมีข้อห้ามแปลกๆอย่างอื่นอีกเช่น...

ห้ามนางกำนัลในวังต้องห้ามทุกคนออกมาเดินเพ่นพ่านหลังเที่ยงคืนเด็ดขาด

ห้ามนางกำนัลออกจากวังโดยไม่ได้รับอนุญาต....

และอื่นๆอีกมากมาย...

"คุกชัดๆ"คุณหมอบ่นพึมพำคนเดียว

"เจ้าว่าอย่างไรนะ"

"อ๋อ...เปล่าหรอก " ฉันตอบกลับไปแบบไม่คิดอะไร ตลอดระยะเวลาที่รถเดินผ่านสองข้างของเมืองฉันมองไม่เห็นแม่น้ำแม้แต่สักสายเดียวที่จะให้ฉันกระโดดลงไปเพื่อเปลี่ยนความฝันของตัวเองได้...หรือไม่เห็นเเม้เเต่เงาของภูเขา ให้ฉันกระโดดลงไปได้ เช่นกัน...

เเล้วฉันจะตื่นยังไงละ???