ตอนที่6 จะแต่งงาน

“ก็ดีขึ้นมากแล้วล่ะ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ” แม้ตอนนี้พลอยชมพูจะรู้สึกว่าตัวเองมีไข้อยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้อยากทำตัวสำออยจนเกินไป

“ดีขึ้นก็ดีแล้วค่ะ จะได้มาช่วยกันทำกับข้าว”

“ฉันทำไม่เป็น”

“นี่คุณ ทำไม่เป็นจริงๆ หรืออยากจะงอมืองอเท้าใช้แต่คนอื่นกันแน่คะ”

“ฉันทำไม่เป็นจริงๆ ถ้าอยากให้ฉันทำเป็นก็สอนฉันสิ”

“ไม่เป็นจริงเหรอ”

พลอยชมพูพยักหน้าหงึกๆ เดือนแรมเห็นสีหน้าท่าทางที่ดูจะพูดจริงของพลอยชมพูเธอก็พอจะเชื่อคำพูดของหญิงสาวอยู่บ้าง

หลังจากนั้นทั้งสองสาวก็เริ่มต้นช่วยกันเข้าครัว แม้สภาพร่างกายของพลอยชมพูจะไม่ค่อยพร้อมเต็มที่ แต่เธอก็พร้อมที่จะเรียนรู้จากเดือนแรมทุกอย่าง เพราะไม่รู้ว่าจะต้องใช้ชีวิตอยู่ที่นี่อีกนานเท่าไหร่

“ทำไมควันมันเยอะแบบนี้ล่ะเดือน แค่ก แค่ก...” แม้จะพร้อมใจเรียนรู้แต่พลอยชมพูก็ไม่คิดว่าการจุดไฟในเตาถ่านเพื่อทำอาหารมันจะทรมานต่อการหายใจของเธอเช่นนี้

“ควันมันลอยไปตรงไหนคุณก็หนีมันสิ จะไปดมมันเพื่ออะไรคะ ดูนี่นะ”

เมื่อเดือนแรมเข้ามายืนหน้าเตาพลอยชมพูจึงถอยห่างหญิงสาว หลังจากนั้นก็มองเดือนแรมที่กำลังใช้พัดกระพือไปยังใต้เตาอย่างใจจดใจจ่อ

“กระพือมันแบบนี้ ควันจะได้หมดเร็วๆ เราใช้กาบมะพร้าวแห้งเป็นเชื้อเพลิงมันเลยควันเยอะ”

“แล้วถ้าไฟติดแล้วเราจะใช้ทำกับข้าวได้แล้วใช่ไหม”

“ใช่ แต่ต้องคอยดูไฟ ถ้าไฟใกล้หมดก็ต้องเติมถ่านเข้าไป ถ้าไฟแรงไปก็เอาขี้เถ้าใต้เตาตรงนี้ไปกลบ เข้าใจใช่ไหม”

“อืม เข้าใจ”

หลังจากก่อไฟติดเรียบร้อยแล้วเดือนแรมก็สอนพลอยชมพูหุงข้าวโดยใช้เตาถ่าน ระหว่างที่รอข้าวสุกก็มาสอนพลอยชมพูเตรียมวัตถุดิบในการทำกับข้าว สองสาวอยู่ในครัวร่วมสองชั่วโมงก็ได้เมนูข้าวต้มกุ้ง กับผัดคะน้าปลาเค็มและปลาย่างเอาไว้กินเป็นกับข้าวของวันนี้ทั้งวันแล้ว

“น่ากินทุกอย่างเลย ขอบคุณนะที่สอนฉัน” พลอยชมพูรีบตักข้าวต้มเข้าปากคำโต แม้มันจะเป็นข้าวต้มกุ้งธรรมดาแต่มันก็อร่อยเป็นพิเศษเพราะเธอทำมันเองครั้งแรก

“สอนๆ ให้มันจบๆ คุณจะได้ทำเป็นทีหลังจะได้ทำเองไม่ต้องเดือดร้อนฉันกับแม่ของฉันมาทำให้”

“ทำไมเธอถึงดูไม่ค่อยชอบฉันเลย เป็นเพราะฉันเป็นแฟนคุณโรมใช่ไหม” พลอยชมพูค่อนข้างมั่นใจในสิ่งที่เธอคิดแต่ก็ยังไม่เต็มร้อยเปอร์เซ็นเท่าไหร่นัก เพราะการที่ผู้หญิงจะไม่ค่อยชอบหน้ากันตั้งแต่แรกเห็นมันก็มีอยู่ไม่กี่เรื่อง ในชีวิตเธอเจอรูปแบบนี้มาเยอะพอสมควร

เดือนแรมไม่ตอบได้แต่ตักข้าวเข้าปากคำโตและนั่งลอยหน้าลอยตาเท่านั้น แค่นี้พลอยชมพูก็รู้แล้วว่าสิ่งที่เธอคิดมันเป็นจริงเต็มร้อยเปอร์เซ็น ไม่อย่างนั้นผู้หญิงที่ดูมีความมั่นใจในตัวเองสูงอย่างเดือนแรมคงเถียงเธอไปแล้ว

ไม่รู้เหมือนกันว่าคนที่ดูป่าเถื่อนอย่างรณพีย์มีดีอะไรให้ผู้หญิงแทบทุกคนจะต้องรู้สึกชื่นชม ไม่เว้นแม้กระทั่งเธอเอง แต่มันก็เป็นแค่เมื่อก่อนที่เธอยังไม่รู้ถึงความใจร้ายของเขา

ย้อนกลับไปเมื่อครั้งยังเด็กๆ เธอจำได้ว่าเธอจะได้ขนมจากพี่ชายที่แสนดีเสมอเมื่อได้เจอหน้ากัน แต่หลังจากนั้นความสัมพันธ์ฉันพี่น้องของเธอและรณพีย์ก็ได้หายไปเพราะเขาไปเรียนต่อต่างประเทศตั้งแต่จบประถมศึกษา

เธอมาเจอเขาอีกครั้งก็เมื่อตอนงานวันเกิดอายุ18 และการเจอกันครั้งนั้นก็ทำให้พลอยชมพูยอมรับกับตัวเองเลยว่าตอนนั้นเธอได้คิดกับเขาเกินกว่าพี่น้องไปแล้ว

หลังจากรับแระทานอาหารเช้าและเก็บถ้วยเก็บจานล้างเสร็จเรียบร้อยแล้ว เดือนแรมก็อยากจะขอตัวกลับ เพราะเธอเบื่อที่จะต้องมาอยู่ใกล้กับพลอยชมพูนานๆ มันยิ่งตอกย้ำให้เธอรู้ตัวว่าตัวเองหมดหวังในการที่จะได้เป็นคนรักของรณพีย์

“คุณไม่ได้เป็นอะไรมากแล้วไปตักเองก็แล้วกันนะ หรือถ้าขี้เกียจก็ไปอาบน้ำที่ลำธารเอาแล้วกัน”

“ได้สิ”

“ฉันกลับก่อน แล้วพรุ่งนี้จะเอาผักกับปลามาให้”

“ขอบใจนะ” พลอยชมพูส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรให้กับเดือนแรม แม้จะรู้ว่าหญิงสาวไม่ค่อยชอบหน้าตัวเองก็อยากจะเป็นมิตรกับเธอมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะรับรู้ได้ว่าคนตรงไปตรงมาอย่างเดือนแรมไม่ได้มีพิษมีภัยอะไรมากมายนัก

หลังจากรณพีย์ได้ไปงานเปิดตัวบริษัทของรามินทร์เรียบร้อย เขาก็ตรงมายังบ้านของเมคินทร์เพื่อนสนิทของรามินทร์และกลายเป็นคนสนิทของรณพีย์ไปโดยปริยาย เพราะพวกเขานั้นช่วยเหลือรณพีย์จนพ้นมลทินและได้ทุกสิ่งทุกอย่างกลับคืนมาได้

ตอนนี้สามหนุ่มที่นั่งหารือกันอยู่ในบ้านค่อนข้างมีสีหน้าเคร่งเครียด เพราะเพื่อนของเมคินทร์ที่เป็นตำรวจมือดียังไม่สามารถหาตัวของวิษณุพงษ์ได้

“ตอนนี้ตำรวจยังไม่ได้เบาะแสอะไรทั้งนั้น แสดงว่าคนที่คอยช่วยมันเป็นโจรมืออาชีพเลยล่ะ” คราแรกเมคินทร์คิดว่าไม่เกินหนึ่งเดือนคงได้เบาะแสเกี่ยวกับที่กบดานของวิษณุพงษ์บ้าง แต่จนถึงวันนี้วันเวลาที่วิษณุพงษ์หนีไปก็ผ่านมาร่วมดือนกว่าแล้ว ตำรวจยังไม่มีวี่แววจะได้เบาะแสอะไรเกี่ยวกับวิษณุพงษ์เลย

“เชื่อฉันสิว่าหลังฉันปล่อยข่าวว่าจะแต่งงานกับลูกสาวมัน ไม่นานเราได้เบาะแสแน่นอน ดีไม่ดีมันจะเดินเข้ามาหาเราเองด้วยซ้ำ” รณพีย์คิดว่าเขาทำถูกที่ให้พลอยชมพูมาอยู่ในเงื้อมมือของเขา เห็นทีเขาจะต้องรีบดำเนินแผนการที่คิดเอาไว้ให้เร็วขึ้น

“เรื่องแต่งงาน แต่งจริงหรือแค่ปล่อยข่าวเท่านั้น” รามินทร์จ้องหน้ารณพีย์ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความฉงน

“คนอย่างฉันไม่เคยทำอะไรเล่นๆ ฉันต้องกลับก่อนถ้าตำรวจแจ้งรายละเอียดอะไรมาเพิ่มรีบบอกฉันด้วย” รณพีย์ตอบกลับรามินทร์ด้วยน้ำเสียงและท่าทีจริงจัง ก่อนจะรีบกำชับเมคินทร์เรื่องความคืบหน้าในการหาตัววิษณุพงษ์

“โอเค”

หลังจากคุยธุระกับเพื่อนทั้งสองเรียบร้อยแล้วเขาก็รีบเดินดุ่มออกไปจากบ้านของเมคินทร์ทันที

เมคินทร์ยังคงมองตามหลังรณพีย์ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย ก่อนจะหันมามองหน้ารามินทร์

“ใช้ลูกสาวศัตรูเป็นเครื่องมือล่อให้พ่อเธอออกมา มันต้องถึงขนาดลงทุนแต่งงานเลยเหรอวะ”

“หึ่...” รามินทร์ไม่ได้ตอบอะไรเมคินทร์ ชายหนุ่มลูกครึ่งได้แต่แสยะยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัยเท่านั้น เพราะเขาพอจะรู้แล้วว่ารณพีย์ไม่ได้พาพลอยชมพูมาไว้ใกล้ตัวเพียงเพราะอยากจะให้เธอเป็นตัวล่อวิษณุพงษ์ออกมาอย่างเดียวแน่