ตอนที่5 ยอม

“คุณไปคุยอะไรกับเดือนฮะ!” เมื่อรู้ว่าพลอยชมพูเริ่มทำอะไรนอกลู่นอกทางที่เขาไม่ชอบ รณพีย์ก็เริ่มมีอาการโทสะปะทุขึ้นมาทันที ชายหนุ่มกระชากแขนหญิงสาวตัวเล็กจนตัวของเธอลอยมากระแทกกับอกของเขา

“ฉันจะคุยอะไรก็เรื่องของฉัน แต่ตอนนี้ฉันไม่แน่ใจแล้วว่าคุณจับตัวคุณพ่อของฉันเอาไว้จริงๆ หรือเปล่า”

“ถ้าไม่เชื่อก็กลับไปตอนนี้ แล้วถ้าผมจะทำอะไรพ่อคุณ ก็รู้ไว้ด้วยว่ามันเป็นเพราะคุณ”

“ขอแค่หลักฐานให้ฉันดูสักนิดได้ไหม ว่าคุณพ่อฉันอยู่กับคุณ”

“บอกแล้วไงว่าคุณไม่มีสิทธิ์ต่อรองอะไรทั้งนั้น จะยอมทำตามที่ผมสั่งทุกอย่างหรือจะออกไปตอนนี้” รณพีย์ปล่อยให้พลอยชมพูเป็นอิสระ ทั้งยังยืนจ้องคนที่เอาแต่ยืนก้มหน้างุดไม่วางสายตา

หญิงสาวเริ่มสับสนและมีน้ำตา เพราะเป็นอีกครั้งที่ความเชื่อกับความไม่เชื่อมันกำลังตีกันอยู่ในหัวสมอง

รณพีย์ไม่รีรอให้หญิงสาวได้คิดตก เขาลากเธอกลับเข้าไปในกระท่อม และปิดประตูแน่นหนา หากมีใครมาเรียกอีกเขาก็จะไม่เปิดมันออกมมาต้อนรับใคร

เขาต้องรีบทำอะไรๆ ก่อนที่จะไม่ได้อะไรเลยจากเลือดเนื้อเชื้อไขของคนที่พรากพ่อและพรากอนาคตของเขาไปตั้งปลายปี

“ตกลงจะทำตามที่ผมสั่ง หรือจะเดินออกไปแล้วให้ผมทรมานพ่อคุณเล่น”

คนที่น้ำตาอาบแก้มมองจ้องหน้ารณพีย์ด้วยสายตาโกรธเคือง ถึงตอนนี้เธอยังมีความไม่เชื่อเขาอยู่บ้าง ทว่าจะให้พ่อของเธอปลอดภัยเธอก็ต้องยอมคนเอาแต่ใจและป่าเถื่อนคนนี้ไปก่อน

“ดี” เขาแสยะยิ้มพอใจที่เห็นหญิงสาวยืนแน่นิ่งไม่ตอบอะไร แม้จะยังไม่มีคำตอบว่าจะไปหรือไม่ไป ทว่าความเงียบนี่แหละคือคำตอบอย่างดีที่ทำให้รณพีย์รู้ว่ายังไงพลอยชมพูก็ต้องยอมจำนนต่อเขาโดยไม่มีข้อแม้

พลอยชมพูจำยอมตกเป็นของรณพีย์ทั้งน้ำตา การกระทำของเขาไม่มีความนุ่มนวลให้เธอเลยแม้แต่น้อย เสื้อผ้าของเธอถูกฉีกขาดวิ่นบาดเนื้อตัวจนเป็นรอยแดง ริมฝีปากบางถูกบดจูบดูดดึงจนรู้สึกปวดหนึบ แม้น้ำตาของเธอแทบจะไหลออกมาตลอดเวลาแต่ก็ไม่สามารถเรียกคะแนนความสงสารจากรณพีย์ได้เลย

เธอกรีดร้องเสียงดังลั่นแทบจะขาดใจเมื่อความบริสุทธิ์ได้ถูกทำลายลงไป เลือดบริสุทธิ์หยดที่มาพร้อมกับความเจ็บปวดทั้งกายและใจแล้วหยดเล่าไหลลงผ้าปูที่นอน เธอทรมานเหลือเกิน ทรมานจนกรีดร้องแทบจะไม่มีเสียงแต่อีกฝ่ายก็ยังมูมมามอยู่บนตัวของเธอไม่คิดจะหยุด

รณพีย์เสมือนมีวิญญาณของสัตว์ป่าเข้าสิง ด้วยไม่ได้แตะเนื้อต้องตัวผู้หญิงคนไหนมานาน เมื่อได้สัมผัสหญิงสาวที่ผิวขาวผุดผ่อง แม้เธอจะตัวเล็กแต่ส่วนเว้าส่วนโค้งของเธอก็ครบครัน

ทั้งยังมีกลิ่นกายสาวที่น่าหลงไหลจึงทำให้เขายับยั้งชั่งใจและเบามือกับเธอไม่ได้ ยิ่งรู้ว่าเขาเป็นคนแรกของเธอก็รู้สึกกระชุ่มกระชวยในหัวใจขึ้นมาเป็นทวีคูณจนอยากจะครอบครองร่างเล็กให้อยู่ใต้ร่างไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย แต่แล้วกิจกรรมสวาทก็เกิดขึ้นต่อได้ไม่นานนัก ด้วยเพราะสาวเจ้าทนความเจ็บปวดไม่ไหวจนสลบเหมือดคาเตียงไป...

รณพีย์รู้สึกตัวตื่นมาในช่วงบ่าย เพราะกำลังรู้สึกว่าคนที่นอนหลับอยู่ข้างกายมีไอร้อนผิดปกติออกมาจากตัว เขาลุกขึ้นไปล้างเนื้อล้างตัวก่อนจะกลับเข้ามาในห้องพร้อมกะละมังน้ำและผ้าขนหนูเพราะรับรู้ได้เลยว่าหญิงสาวน่าจะมีไข้

รณพีย์เช็ดเนื้อเช็ดตัวให้พลอยชมพูพักใหญ่ เขาเห็นรอยแดงตามเนื้อตัวของหญิงสาวทั้งรอยเลือดที่มากจนน่าตกใจจึงหน้าเสียอยู่พอสมควร แต่ก็พยายามทำใจแข็งไม่คิดสงสาร

หลังจากเช็ดตัวให้พลอยชมพูเรียบร้อยแล้วจึงหาเสื้อผ้าชุดใหม่มาสวมใส่ให้เธอดังเดิมและเดินออกไปตามละไมมาดูแลพลอยชมพูแทนเขา

“ฝากป้าละไมดูแลเธอด้วยนะครับ ผมต้องออกจากเกาะไปทำธุระสักสองสามวัน”

“ได้ค่ะ ไม่ต้องห่วงทางนี้นะคะ”

รณพีย์มีธุระที่จะต้องออกงานสังคมเพราะต้องเปิดตัวอย่างเป็นทางการว่าเป็นทายาทธุรกิจของคนเป็นพ่อหลังจากพ้นมลทิน

พลอยชมพูตื่นขึ้นมาในรุ่งเช้าของอีกวัน เธอรู้สึกปวดหัวเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวเป็นพิเศษ ทั้งยังสังเวชตัวเองที่กลายมาเป็นเครื่องมือบำบัดความไคร่ให้กับรณพีย์โดยที่ไม่มีข้อต่อรอง มือเรียวยกขึ้นปาดน้ำตาลวกๆ อยากจะรู้เหลือเกินว่าวันไหนเธอจะพ้นไปจากเขาได้เสียที

ณ ร้านอาหารหรูในโรงแรมระดับห้าดาว ในโซนไพรเวทตอนนี้มีสองหนุ่มสาวกำลังนั่งสีหน้าเคร่งเครียด เพราะกำลังกังวลใจกับเรื่องที่ติดต่อพลอยชมพูไม่ได้ ทั้งที่ก่อนหน้าณัฐริกาและกิตติภูมิได้รับข้อความจากพลอยชมพูว่ากำลังจะกลับมาเมืองไทยและจะนัดเจอกัน หลังจากนั้นก็ติดต่อพลอยชมพูไม่ได้เลย

“พลอยไม่ได้มาหาแก้มเหรอครับ” กิตติภูมิเป็นเพียงแค่รุ่นพี่คนสนิทของพลอยชมพูเขาติดต่อหญิงสาวไม่ได้ก็ไม่น่าใช่เรื่องแปลก คิดว่าการได้คุยกับเพื่อนสนิทของพลอยชมพูจะได้รับรู้เรื่องราวของพลอยชมพูเพิ่มขึ้นเสียอีก แต่เปล่าเลย ณัฐริกาก็ดูจะไม่รู้เรื่องว่าพลอยชมพูหายไปไหนเหมือนกัน

“ใช่ค่ะ พลอยบอกแก้มว่าถ้ามาเมืองไทยแล้วจะนัดเจอกัน แต่แก้มก็ติดต่อพลอยไม่ได้เลยค่ะ” ณัฐริกาพยายามโทรหาพลอยชมพูจนมือถือแทบจะไหม้ เธอไปหาพลอยชมพูที่บ้านก็แล้ว แต่ก็ได้รับคำตอบจากแม่บ้านว่าพลอยชมพูยังไม่ได้กลับไปที่นั่น

“ถ้าปล่อยไปสักพักแล้วพลอยไม่ติดต่อมา พี่ว่าจะให้ตำรวจช่วยตามหาพลอย แก้มว่ายังไงครับ”

“เอ่อ...เดี๋ยวแก้มลองติดต่อพลอยก่อนดีกว่าค่ะ บางทีพลอยอาจจะกำลังไปเที่ยวพักผ่อนอยู่ก็ได้ ถ้าติดต่อไม่ได้จริงๆ แก้มจะให้ตำรวจช่วยเองค่ะ ตามนี้นะคะพี่ภูมิ”

“เอาอย่างงั้นก็ได้”

คราแรกณัฐริกาก็เห็นด้วยกับการที่กิตติภูมิจะไปแจ้งความ แต่คิดไปคิดมาเธอควรหยุดความคิดของชายหนุ่มเอาไว้ก่อนจะดีกว่า เพราะแอบมีความคิดในหัวว่า หรือตอนนี้พลอยชมพูกำลังหาวิธีการช่วยพ่อของเธอที่หลบหนีอยู่ก็อาจจะเป็นไปได้ เธอจึงไม่อยากจะให้ตำรวจเข้ามารับรู้เรื่องที่พลอยชมพูหายตัวไปอีกคนนึงอีก

เช้านี้เดือนแรมค่อนข้างอารมณ์เสียเป็นพิเศษ เพราะถูกใช้ให้มาดูแลพลอยชมพู คราแรกหญิงสาวไม่ได้เต็มใจมาแม้แต่น้อย แต่เป็นเพราะคนเป็นแม่ให้เลือกว่าอยากจะอยู่ช่วยพ่อของเธอทำปลาที่เพิ่งหาได้จากทะเลหรือจะไปทำกับข้าวให้พลอยชมพูกิน เธอจึงต้องจำใจเลือกอย่างที่สอง เพราะไม่ชอบกลิ่นคาวปลา

“หายดีหรือยัง”

เสียงเล็กแหลมแสบแก้วหูของเดือนแรมดังขึ้น พลอยชมพูก็รีบพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่ง