ตอนที่3 จมน้ำ

“อะไรอีกล่ะคะ ฉันยังตักน้ำไม่เสร็จเลย”

“ไม่เสร็จก็ไปอาบมันที่ลำธารทีเดียวเลย”

“ฉันไม่ไป จะอาบในห้องน้ำ” พลอยชมพูพยายามขืนไม่ยอมเดินตามรณพีย์ แต่เธอก็ไม่สามารถต้านแรงอันมหาศาลของเขาได้อยู่ดี

“ขืนรอให้คุณตักให้เต็มคงได้มืดก่อนที่จะได้อาบน้ำ” ว่าจบก็รวบอุ้มคนตัวเล็กด้วยท่าเจ้าสาว เพราะไม่อยากจะมายืนยื้อยุดฉุดกระชากแม้จะรู้ว่าหญิงสาวสู้แรงของเขาไม่ได้ก็เถอะ

“นี่คุณ ปล่อยฉันสิ ฉันไม่อยากอาบน้ำที่อื่น ฉันอยากอาบในห้องน้ำ”

“อ๊าย...” ตู้ม... พลอยชมพูตัวลอยตกลงไปกลางลำธารด้วยฝีมือของรณพีย์ ไม่กี่วินาทีหลังจากที่หญิงสาวตัวเล็กตกลงไป เธอก็รีบตะเกียกตะกายตัวเองให้ใบหน้าพ้นเหนือน้ำ

“ช่วย...ด...” ยังไม่ทันที่จะพูดได้จบประโยคพลอยชมพูก็จมลงไปในน้ำ พฤติกรรมของหญิงสาวแสดงออกให้รณพีย์ที่กำลังยืนหัวเราะร่วนอยู่รู้ว่าเธอนั้นว่ายน้ำไม่เป็น

“เฮ้ย...” รู้ดังนั้นจึงรีบถอดรองเท้ากระโดดพุ่งไปตรงไปยังพลอยชมพูทันที แต่เมื่อลงไปถึงก็มองไม่เห็นหญิงสาวแล้ว

“พลอย...” รณพีย์เริ่มหน้าเสียเมื่อหันซ้ายซ้ายหันขวาไม่มีวี่แววว่าจะเห็นพลอยชมพูโผล่หัวขึ้นมาจากน้ำ เขาจึงตัดสินใจดำลงไปใต้น้ำอีกรอบจนคว้าตัวพลอยชมพูขึ้นมาได้

“คุณโรมครับ” ลุงเพิ่มที่กำลังเตรียมตัวจะมาตักน้ำที่ลำธารเห็นเหตุการณ์ตรงหน้าก็รีบทิ้งถังน้ำเดินหน้าตาตื่นเข้าไปหารณพีย์ที่กำลังอุ้มหญิงสาวขึ้นมาจากลำธารทันที

“เธอตกน้ำเหรอครับ”

“ครับลุงเพิ่ม ลุงเพิ่มช่วยไปตามป้าละไมมาหน่อยนะครับยืมชุดของเดือนมาสักสองสามชุดด้วยนะครับ”

“ครับๆ”

หลังจากลุงเพิ่มรีบวิ่งหันหลังไปได้ รณพีย์ก็รีบวางพลอยชมพูนอนกับพื้นราบและเขย่าตัวของเธอแรงๆ

“พลอย พลอย” เขาเริ่มหน้าเสียเมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่ตอบสนอง จึงรีบปฐมพยาบาลโดยการปั๊มหัวใจและเรียกเธอเสียงดังอยู่ตลอดเวลา

“ตื่นสิพลอย คุณจะมาตายตรงนี้ไม่ได้เข้าใจไหม” ยังไงรณณพีย์ก็จะปล่อยให้พลอยชมพูเสียชีวิตตอนนี้ไม่ได้ เขายังต้องใช้เธอเป็นเครื่องมือเพื่อล่อคนชั่วให้ออกมารับผิด

รณพีย์รีบปั๊มหัวและเป่าลมเข้าไปในปากของหญิงสาว ไม่นานนักพลอยชมพูก็เริ่มสำลักน้ำและลืมตาขึ้นมา หลังจากที่เธอลืมตามาได้ไม่นานก็หมดสติไปอีกรอบ เพราะร่างกายของเธอตอนนี้มีอาการขาดน้ำและขาดอาหารมาเป็นเวลานาน ทั้งยังต้องถูกใช้แรงงานและถูกแกล้งให้จมน้ำอีก

รณพีย์อุ้มพลอยชมพูมานอนพักที่กระท่อมและเริ่มปฐมพยาบาลทำให้เธอฟื้นขึ้นมาอีกรอบ และแล้วก็เป็นเวลาที่ละไมมาถึงพอดีจึงได้ช่วยเช็ดเนื้อเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้พลอยชมพู และอยู่ดูอาการของเธออยู่พักใหญ่ เมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่เป็นอะไรมากแล้วละไมจึงออกมาคุยกับรณพีย์ที่หน้าชานกระท่อม

“ไปทำยังไงกันคะถึงได้ตกน้ำตกท่าไปแบบนี้” ละไมต้องเก็บคำถามที่คาใจมาถามกับรณพีย์ เพราะเธอถามอะไรพลอยชมพูไปก็ไม่ได้คำตอบอะไรกลับมา มีเพียงแค่เสียงสะอื้นจากการเสียขวัญของหญิงสาวที่ส่งเสียงอยู่ข้างหูของเธอตลอดเวลาเท่านั้น

“คือ...ผมตักน้ำมาเติมที่ห้องน้ำไม่ทันก็เลยไปอาบน้ำที่ลำธารกันน่ะครับ พลอยเค้าน่าจะไม่รู้ว่าตรงไหนลึกไม่ลึกเลยจมน้ำไป”

“ดีนะคะที่คุณโรมอยู่กับเธอด้วยไม่อย่างนั้นป้าไม่อยากจะคิดเลย แล้วจะให้ป้าอยู่ช่วยดูแลความเรียบร้อยที่นี่ไหมคะ”

“ไม่เป็นไรครับ ผมดูแลเธอได้”

“ถ้าอย่างงั้นป้าไม่รบกวนแล้วนะคะ”

“เดี๋ยวพรุ่งนี้ลุงมาตักน้ำเติมให้นะครับ” ลุงเพิ่มเอ่ยเสริมเมื่อเห็นภรรยาตนกำลังเตรียมตัวจะกลับ

“ไม่ต้องหรอกครับลุงเพิ่ม เดี๋ยวผมจัดการเองครับ” หากไม่จำเป็นรณพีย์ไม่อยากให้ใครมายุ่มย่ามที่นี่นัก เพราะกลัวว่าพลอยชมพูจะมีคนช่วยเหลือแทนไม้แทนมือ อีกอย่างเขาก็กลัวว่าเธอจะพูดเรื่องข้อตกลงระหว่างเขากับเธอให้คนอื่นฟังด้วย

พลอยชมพูนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงไม้ เธอยกมือปาดน้ำตาลวกๆ มองชายหนุ่มที่กำลังเดินเข้ามาหาด้วยสายตาที่โกรธแค้น

“คุณจงใจจะฆ่าฉันให้ตายใช่ไหม” เสียงแหบพร่าเอ่ยถามไม่ค่อยเป็นคำเท่าไหร่นักแต่รณพีย์ก็ได้ยินชัดเจน เขาจึงยืนกอดอกมองจ้องหญิงสาวเขม็ง

“ใครจะไปรู้ว่าคุณจะว่ายน้ำไม่เป็น พ่อคุณไม่เคยสอนการเอาตัวรอดหรือส่งไปเรียนเลยหรือไง”

“ฉันเคยจะจมน้ำ เลยไม่อยากเรียนว่ายน้ำก็เลยว่ายน้ำไม่เป็น แต่นั่นก็ไม่ใช่ประเด็น ฉันถามว่าคุณจงใจทำให้ฉันจมน้ำใช่หรือเปล่า” ครั้งนี้พลอยชมพูเริ่มเปล่งเสียงชัดถ้อยชัดคำขึ้นเพราะเริ่มควบคุมอารมณ์โทสะของตัวเองไม่ได้

“คุณโง่หรือคุณฉลาดน้อย ถ้าผมจะทำให้คุณตายผมจะไปช่วยคุณทำไม”

คำถามของรณพีย์ไม่มีตัวเลือกที่จะให้หญิงสาวมีทางตอบว่าตัวเองฉลาดเพราะเขาถามเพื่อต้องการประชด คิดว่าสาวเจ้าจะคิดได้เสียอีกว่าเขาไม่ได้ตั้งใจทำให้เธอจมน้ำ ที่โยนเธอลงน้ำไปแบบนั้นเพราะคิดว่าเธอว่ายน้ำเป็นต่างหาก

พลอยชมพูเริ่มมีก้อนแข็งๆ ที่ขึ้นมาอีกรอบ ขอบตาของเธอร้อนผ่าวมีน้ำตาเริ่มเอ่อคลอและเริ่มไหลทะลักอาบแก้ม ริมฝีปากบางเริ่มเบะจนไม่เหลือรูปทรงสวย

“ฮือ ฮือ ฮือๆๆ... รู้ไหมฉันกลัวน้ำแค่ไหน ถ้ายังไม่อยากให้ฉันตายก็อย่าทำแบบนี้อีก ฮือๆๆๆ ฉันจมน้ำพร้อมกับคุณแม่ แล้วฉันก็เสียคุณแม่ไปตั้งแต่ตอนนั้น ฮือ ฮือๆๆๆ”

“เลิกฟูมฟายได้แล้วน่า” รณพีย์ดุหญิงสาวที่กำลังนั่งกอดเข่าสะอื้นตัวโยนเสียงดัง ไม่สบายใจในสิ่งที่หญิงสาวพรั่งพรูออกมาเหมือนกัน เพราะเขาเองก็เสียน้องสาวไปจากอุบัติเหตุทางน้ำเช่นเดียวกัน หากตอนนั้นเขาว่ายน้ำเป็น วันนี้น้องของเขาก็คงจะมีชีวิตอยู่

“ก็คนมันเสียใจ เสียใจมากๆ ฮือๆๆๆ... คุณไม่เป็นฉันไม่รู้อะไรหรอก” พลอยชมพูเอ่ยไม่เป็นคำเธอก้มหน้างุดฟุบอยู่กับเข่า

“เงียบได้แล้ว” รณพีย์ที่ทนเห็นภาพนี้ต่อไปไม่ได้เขาจึงเลือกที่จะเข้าไปกอดปลอบเธอเอาไว้ นานเท่าไร่นับเวลาไม่ได้ กว่าหญิงสาวจะนิ่งสงบลงก็เป็นเวลาที่เธอผลอยหลับไปเรียบร้อยแล้ว

รณพีย์ค่อยๆ จัดแจงให้คนตัวเล็กนอนราบลงไปกับเตียงก่อนจะนั่งมองเธออยู่ครู่หนึ่ง เมื่อหัวใจเริ่มมีความสงสารหญิงสาวเข้ามาเขาจึงรีบออกไปจากตรงนี้ทันที