ตอนที่7

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

กว่าชายหนุ่มจะปล่อยให้หญิงสาวเป็นอิสระก็ทำให้เธอไม่มีเรี่ยวมีแรงที่จะลุกทำอะไรแล้วได้แต่นอนร้องให้เงียบๆรอให้เขาพาเธอกลับไปที่ของเธอก็เท่านั้น

“เสื้อผมเอาไปใส่ซะ”

อคิณเดินไปหยิบเสื้อเชิ้ตของเขาจากในรถมาให้หญิงสาวเพราะเสื้อผ้าของเธอขาดวิ่นจนไม่มีชิ้นดีด้วยฝีมือของเขาไปหมดแล้ว

“โอ้ยยย...”

อคิณกระชากแขนหญิงสาวจนเธอร้องเสียงหลงเพราะเขาเห็นว่าเธอไม่ยอมใส่เสื้อที่เขาโยนให้เสียทีจึงจัดการใส่ให้เธอเอง

“ก็อยากลีลาเอง..ผมจะได้รีบพาคุณไปส่งที่บ้านผมโทรบอกเพื่อนคุณแล้วว่าคุณไม่สบาย”

อคิณโทรบอกกับนิชาแล้วว่าณดานั้นจะกลับไปพักที่บ้านเพราะไม่สบายหากเขาพาเธอกลับไปสภาพนี้คนอื่นรู้กันหมดพอดีว่าเขาพาเธอไปทำอะไรมา

“ไปส่งฉันที่โฮมสเตรย์”

ณดาไม่อยากให้เขาไปที่บ้านของเธอเพราะไม่อยากให้เขารู้ว่าเธออยู่ที่ไหน

“อยากกลับไปที่นั่นสภาพนี้ก็เชิญ..หรืออยากจะบอกเพื่อนคุณว่าผมทำอะไรคุณก็ได้นะผมไม่ถือ”

อคิณอดประชดหญิงสาวไม่ได้ว่าเธอเอาอะไรคิดที่จะกลับไปที่ทำงานทั้งที่อยู่ในสภาพเสื้อผ้าไม่ครบชิ้นแบบนี้

เพี๊ยะ....

ณดารวบรวมแรงทั้งหมดไปที่ฝ่ามือขวาของเธอพร้อมตบไปที่ใบหน้าของชายหนุ่มด้วยความโมโหที่เขาทำย่ำยีกับเธอถึงขนาดนี้

“..หึ้มม..”

“ว้ายย”

อคิณกัดฟันกรอดพร้อมกระชากตัวหญิงสาวขึ้นมาอุ้มไปขึ้นรถจะได้พาเธอไปส่งที่บ้านเสียที

บ้านณดา

อคิณอุ้มหญิงสาวเข้ามานอนในห้องนอนของเธอเขารู้สึกสะดุดตากับรูปเด็กทารกที่ติดไว้ทั่วห้องหรืออาจจะเป็นลูกของเธอเพราะเขาสังเกตุเห็นหญิงสาวมีแผลผ่าตัดที่หน้าท้องอยู่ด้วย

“รูปใครหรอ”

“ส่งฉันเสร็จคุณก็กลับไปได้แล้ว”

ณดาไม่อยากตอบไม่อยากให้เขารับรู้ว่าคนในรูปเป็นใครเธออยากให้เขาไปให้พ้นๆหน้าเธอให้เร็วที่สุด

โฮมสเตรย์

16.00 น.

“อ้าวคุณคิณกลับมาแล้วหรอคะนิดเป็นยังไงบ้างคะลำบากคุณคิณแย่เลย”

นิชาเห็นอคิณกลับมาก็รีบเดินไปต้อนรับเพราะเธอค่อนข้างเกรงใจเขาที่เป็นแขกแทนที่คนที่นี่จะคอยดูแลเขากลับต้องมาคอยดูแลเพื่อนเธอเสียอย่างนั้นพร้อมถามถึงอาการของเพื่อนเธอว่าเป็นอะไรมากหรือป่าว

“เธอมีอาการเพลียๆนิดหน่อยครับ”

อคิณไม่รู้จะตอบอาการของหญิงสาวยังไงดีเอาจากที่เขาเห็นก่อนกลับก็แล้วกัน

“น้านิขาสวัสดีค่ะ...”

นีน่าที่เดินมาพร้อมกับหนามเตยเพราะหนามเตยพึ่งจะไปรับกลับจากโรงเรียนเมื่อมาถึงก็รีบสวัสดีนิชาเช่นเดิมที่เคยทำอยู่ทุกวัน

“อ้าวนีน่ามาแล้วหรอคะ..สวัสดีคุณลุงสิคะ”

นิชาเข้าไปกอดหลานสาวพร้อมให้เธอนั้นยกมือสวัสดีชายหนุ่มดวงตาของสาวน้อยทำเอาอคิณยืนนิ่งจ้องเด็กหญิงอย่างไม่วางสายตา

“สวัสดีค่ะคุณลุง...คุณแม่เป็นอะไรคะ”

เด็กหญิงทำตามที่คนโตบอกอย่างว่าง่ายพร้อมหันมาถามคนเป็นน้าว่าแม่ของเธอเป็นอะไรจึงไปรับเธอไม่ได้

“คุณแม่ไม่สบายนิดหน่อยค่ะ..นี่น่าไปทำการบ้านกับน้าเตยข้างในก่อนนะคะเดี๋ยวน้าเตยจะพาไปส่งที่บ้าน”

หนามเตยรีบมาจูงมือหลานสาวของเธอเข้าด้านในเพราะเห็นว่านิชากำลังคุยธุระกับแขกอยู่

“แกน่ารักดีนะครับลูกคุณนิดหรอครับ”

อคิณพอจะรู้ว่าเด็กหญิงถามหาแม่แสดงว่าแม่ของเธอก็คือนิชาอย่างที่เขาสงสัยว่าหญิงสาวอาจจะมีลูกแล้วก็มีจริงๆเขาไม่ปฏิเสธเลยว่าลูกของเธอน่ารักน่าชังมากเขาเห็นคราแรกยังมีความรู้สึกที่บอกไม่ถูกคาอยู่ในอกมันทำให้เขาหยุดมองเด็กคนนี้ไม่ได้เลยจริงๆ

“ค่ะ..แกพูดเก่งแล้วก็ฉลาดมากเลยล่ะค่ะวันไหนที่นิดไม่ว่างก็มีพวกเรานี่แหละค่ะคอยดูแล”

“เอ่อ..ขอโทษนะครับแล้วคุณพ่อ..เค้า..เอ่อ..”

เมื่อหญิงสาวพูดออกมาแบบนี้แสดงว่าเด็กคนนี้ไม่มีพ่ออยู่ด้วยแน่นอนแต่ก็ขอถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้งเขาคิดว่าหญิงสาวคงจะมองว่าเขาก้าวก่ายแต่เขาก็อยากจะรู้ให้แน่ชัด

“เอ่อ..คือ..นิก็ไม่รู้จักไม่เคยเห็นเหมือนกันค่ะ..”

นิชาส่ายหัวพร้อมตอบอีกฝ่ายว่าเธอก็ไม่รู้จักพ่อของนีน่าเหมือนกันเธอทำแบบนี้หวังว่าชายหนุ่มจะเข้าใจได้เพราะตอนที่เธอเจอกับณดาที่มาเชียงรายเพื่อนเธอก็ท้องได้สามเดือนกว่าแล้วแถมยังไม่เคยเอ่ยถึงพ่อของเด็กให้พวกเธอฟังอีกด้วย

“โอเครับผมเข้าใจแล้ว...นีน่ากี่ขวบแล้วหรอครับ”

อคิณไม่อยากให้สถานการณ์ดูอึดอัดจึงหาเรื่องคุยเรื่องอื่นกับหญิงสาวเป็นเรื่องอื่นน่าจะดีกว่า

“3ขวบกว่าแล้วล่ะค่ะ”

“อ๋อ..ครับ”

คำตอบของนิชาทำเอาอคิณถึงกับนิ่งอึ้งไปเล็กน้อยเขานึกถึงตอนที่เขายังคบกับณดาอยู่ในตอนนั้นก็สี่ปีมาแล้วและนีน่าก็สามขวบกว่าเป็นไปได้หรือไม่ว่านีน่าจะเป็นลูกของเขาแล้วทำไมณดาถึงไม่บอกอะไรกับเขาเลย

“ของที่คุณคิณให้คนมาส่งตอนนี้นิเก็บไว้ที่ออฟฟิศแล้วนะคะคุณคิณจะเอาไปให้เด็กๆวันไหนหรอคะ”

นิชานึกขึ้นได้ว่าของที่อคิณให้คนมาส่งเธอเก็บไว้ให้เขาเรียบร้อยแล้ว

“เอาเป็นว่าฝากทางคุณนิประสานกับโรงเรียนแถวนี้แล้วให้พวกเค้าไปเลยก็ได้ครับ”

“อ๋อ..โอเคค่ะ”

นิชาไม่มีปัญหาเรื่องนี้อยู่แล้วเบอร์ครูที่โรงเรียนเธอก็มีอยู่เพราะเคยเข้าไปรับนีน่าอยู่เหมือนกันก่อนหน้านั้นก็ไปติดต่อให้นีน่าเข้าโรงเรียนเรื่องแค่นี้เธอจัดการได้สบายมาก

“น้านิคะ...นีน่าอยากได้สมุดวาดรูปในนั้นค่ะ”

นีน่าวิ่งออกมาหานิชาเพราะเธออยากจะได้สมุดวาดรูปที่วางอยู่ในห้องหนามเตยเป็นคนบอกหลานสาวให้มาขออนุญาตนิชาก่อนเด็กหญิงจึงวิ่งออกมา

“อ๋อ..มันเป็นของคุณลุงเค้านะคะ”

นิชาหันหน้าไปมองชายหนุ่มเพราะหลานเธออยากจะได้ของที่เขานั้นซื้อมาเสียแล้วสิ

“นีน่าอยากได้ใช่มั้ยคะ..”

อคิณย่อตัวลงนั่งคุยกับเด็กหญิงพร้อมลูบหัวของเธออย่างเอ็นดู

“ค่ะ..”

เด็กหญิงพยักหน้าหงึกหงักพร้อมฉีกยิ้มกว้างเป็นวิถีการอ้อนของเธอ

“งั้นไปหยิบได้เลยลุงให้ค่ะ”

ในเมื่อเด็กหญิงอยากได้ทำไมเขาจะให้ไม่ได้เพราะว่าเขาตั้งใจจะให้กับเด็กๆอยู่แล้ว

“ขอบคุณค่ะ”

นีน่ารีบยกมือไหว้ชายหนุ่มตรงหน้าพร้อมวิ่งกลับไปที่ห้องที่มีสมุดวาดรูปที่เธออยากได้ทันที