ตอนที่ 7 อาหารเย็น

ชุดสวยออกงานที่คิดว่าพอมีอยู่บ้าง รับรองว่าใส่ซ้ำคนจำไม่ได้ เพราะนอกจากงานแต่งเพื่อนสมัยเรียนที่เริ่มทยอยกันลั่นระฆังวิวาห์ไปทีละคนสองคน เธอก็แทบจะไม่ได้ออกงานที่ไหนอีก และถ้าจำไม่ผิดเพื่อนคนสุดท้ายที่แต่งงานในโรงแรมหรูก็เกือบจะสองปีที่แล้ว

แต่พอตอนเย็นในวันรุ่งขึ้นเธอเลิกงานกลับบ้านตามเวลาปกติ ได้ของสดมาทำกับข้าวนิดหน่อย แต่ยังไม่ทันจะได้ลงมือทำ เสียงกริ่งหน้าห้องที่ดังขึ้นสร้างความประหลาดใจให้เธอไม่น้อย

"อ้าว สวัสดีค่ะ คุณเพชรพราว"

เธอเอ่ยทักทายยกมือขึ้นไหว้ภรรยาเจ้าสัวมงคล คงเพราะสีหน้าแปลกใจทำให้ผู้มาเยือนรีบแจ้งเหตุผล

"พอดีท่านเจ้าสัวให้พราวเอาชุดราตรีมาให้คุณเอยน่ะค่ะ"

"อ๋อ...เชิญข้างในก่อนค่ะ คุณพราว"

สีหน้าคล้ายลำบากใจของเพชรพราวเผยให้เห็นเพียงครู่แต่ตอนที่เธอรับถุงกระดาษใบใหญ่มาแล้วแง้มปากถุงมองด้านในจึงไม่ทันได้สังเกต

"งั้นคุณเอยลองชุดดูหน่อยแล้วกันนะคะ ถ้าเกิดไม่พอดีพราวจะได้เอากลับไปให้ช่างเขาแก้ให้

"ได้ค่ะ คุณพราวรอเอยแป๊บนึงนะคะ เดี๋ยวเอยไปลองชุดให้ค่ะ"

ก่อนจะเข้าห้องส่วนตัวไม่ลืมที่เธอจะหาน้ำดื่มให้แขก

กลับออกมาด้วยชุดราตรียาวสีควันบุหรี่แบบเข้ารูปชายกระโปรงยาวถูกผ่าตรงหน้าขาสูงอวดเรียวขาขาว

"คุณเอยใส่แล้วสวยมากเลยค่ะ พอดีไหมคะมีตรงไหนอยากแก้หรือเปล่า"

"เอยว่าน่าจะพอดีแล้วนะคะ ต้องขอบคุณคุณพราวมากเลยนะคะ ฝากขอบคุณท่านเจ้าสัวด้วยค่ะ"

"ไม่เป็นไรค่ะ อีกชุดคุณเอยลองหรือยังคะ อีกชุดก็สวยนะ"

"ยังเลยค่ะ งั้นเดี๋ยวเอยไปลองอีกชุดมาให้ดูนะคะ"

คล้อยหลังภรรยาเจ้าของเพนต์เฮาส์ไปแล้ว เสียงประตูห้องที่เปิดออกก็ทำเพชรพราวถึงกับตกใจ

"ใครเชิญคุณมา"

คำทักทายของเจ้าของห้องหรูที่เอ่ยทักทายแม่เลี้ยงสาวคนสวย ก็ไม่แปลกใจที่เพชรพราวจะนึกขยาดเขา

"ขอโทษค่ะคุณเกื้อ พอดีเจ้าสัวให้พราวเอาชุดราตรีมาให้คุณเอยน่ะค่ะ"

"วันหลังให้คนขับรถมาส่งก็ได้ คุณไม่ต้องมาเองหรอก"

"ค่ะ"

เพชรพราวขยับตัวทำท่าจะขอตัวกลับก่อน พอดีกับขวัญเอยที่ออกมาจากห้องด้วยชุดราตรีสีฟ้าหม่นแบบคล้องคอ แม้ด้านหน้าจะดูสวยเรียบหรูแต่แผ่นหลังขาวเนียนกลับมีเพียงผ้าลายลูกไม้บางๆ ประดับแผ่นหลังรอยแยกของผ้ายิ่งเผยให้เห็นผิวเนื้อนวลในยามที่เธอหมุนตัวให้คุณเพชรพราวดูความเรียบร้อยของชุด

"ชุดนี้ก็พอดีเลยค่ะ คุณพราวเลือกเก่งมากเลยนะคะ พอดีทุกชุดเลย"

"ถ้าไม่ต้องแก้ไขอะไร งั้นพราวขอตัวกลับก่อนนะคะ"

"อ้าว คุณพราวจะกลับเลยหรือคะ"

เธอรีบเดินไปส่งภรรยาเจ้าสัว ไม่ลืมที่จะขอบคุณอีกครั้ง

สีหน้าไม่ดีของคุณเพชรพราวเธอเพิ่งเข้าใจก็ตอนที่เดินกลับเข้ามาในห้องแล้วเห็นเจ้าของห้องหรูที่นั่งกระดกเบียร์ขึ้นดื่มอยู่ในห้องรับแขกพูดถึงแขกที่เพิ่งกลับออกไป

"เธอควรรู้ไว้ว่าฉันไม่อนุญาตให้คนอื่นเข้าห้อง โดยที่ฉันไม่ได้เชิญ"

"แม้แต่คุณพราวน่ะหรือคะ"

"ใครก็ตามที่ฉันไม่ได้เชิญ"

"เข้าใจแล้วค่ะ" เธอจะพูดอะไรได้ นี่ไม่ใช่ห้องเธอสักหน่อย แล้วเธอก็ยังไม่รู้ถึงความสัมพันธ์ของคนบ้านเขาสักนิดว่าจะรักใคร่กลมเกลียวกันขนาดที่ห้ามเข้าห้อง

สุดท้ายเธอก็ได้แต่แอบเบะปากใส่คนที่นั่งอยู่บนโซฟา ส่วนตัวเองก็กลับเข้าห้องครัวไปทั้งชุดราตรีแบบนั้น

บ่อยครั้งที่เกื้อละสายตาจากหน้าจอโทรทัศน์หันไปมองหญิงสาวในชุดราตรีเดินวนหยิบจับเครื่องครัวด้วยความชำนาญ ท่าทางหยิบกระทะจับตะหลิวบ่งบอกว่าเป็นคนที่ทำอาหารเป็น

เพียงครู่เดียวอาหารง่ายๆ สามอย่างก็ทยอยมาวางอยู่บนโต๊ะ ไม่รู้ว่าเจ้าของห้องท่านจะยอมทานมื้อเย็นร่วมโต๊ะกับเธอหรือไม่ แต่เธอก็ตักข้าวใส่จานวางที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามไว้ให้ในทุกครั้งที่ทำกับข้าวกินเอง

"คุณเกื้อจะทานข้าวด้วยกันไหมคะ ฉันทำกับข้าวเสร็จแล้ว"

เธอเดินไปเรียกเขาตามมารยาท ไม่ได้คาดหวัง แต่เขากลับเดินตามเธอมาง่ายๆ อย่างน่าแปลกใจ ทิ้งตัวลงนั่งที่หน้าจานข้าว ส่วนเธอก็เดินเลยไปหยิบน้ำมารินใส่แก้ววางให้เขา

"กับข้าวง่ายๆ พอทานได้ไหมคะ"

เกื้อมองผัดผักรวม ไข่เจียว แล้วก็กุ้งแม่น้ำตัวใหญ่ผัดซอสมะขาม อาหารง่ายๆ ที่เธอว่า ก่อนจะตักผัดผักรวมมาวางที่จานข้าวตัวเอง

รสชาติไม่แพ้ฝีมือร้านอาหาร จนเขาเผลอเพิ่มข้าวอย่างลืมตัว กับข้าวในจานเกลี้ยงหมดทุกจาน พอเธอหยิบจานชามไปวางไว้ที่อ่างล้างเตรียมท่าจะล้างเท่านั้น เขาถึงได้เอ่ยขึ้นมา

"เอาไว้แบบนั้นแหละ เดี๋ยวพรุ่งนี้แม่บ้านก็เข้าทำความสะอาดเอง"

"แค่ไม่กี่ใบไม่เป็นไรหรอกค่ะ"

"ฉันบอกให้เอาวางไว้แบบนั้น"

เพราะเสียงที่เข้มขึ้นจึงทำให้เธอต้องยอมวางไว้แบบนั้น

"ถ้าคุณเกื้ออยากทานอะไรก็บอกได้นะคะ ไว้ฉันจะทำให้ทาน"

"อืม"

ขวดน้ำที่เหลือถูกเก็บเข้าตู้เย็น ตอนที่เธอกำลังจะเดินผ่านเขาก็เอ่ยขึ้น

"วันงานจะใส่ชุดนี้ไปหรือ" น้ำเสียงเรียบๆ ที่เอ่ยถาม ทำเธอถึงกับก้มหน้าลงมองชุดที่ตัวเองกำลังใส่อยู่

"ไม่สวยหรือคะ"

เธอคงถามผิดคำถาม เห็นเขาทำสีหน้าประหลาดๆ ใส่ "มีอีกชุดนึงค่ะ สีเทาถ้าคุณไม่ชอบชุดนี้เดี๋ยวฉันใส่อีกชุดก็ได้ค่ะ"

สุดท้ายก็ไม่รู้ว่าชุดนี้มันสวยหรือไม่สวยกันแน่ แต่เธอว่ามันก็สวยดี แต่ในเมื่อเขาเอ่ยทักขึ้นมาแบบนี้เธอก็คงไม่กล้าใส่ไปหรอก

เมื่อไม่ได้รับคำตอบ เธอก็ได้แต่ยักไหล่ให้ตัวเองก่อนจะเดินแยกกลับเข้าห้องส่วนตัว