Ep.2

แล้วอยู่ๆ ร่างกายของหญิงสาวก็ร้อนๆหนาวๆแปลกๆ เมื่อจ้องแสงจันทร์นานๆ สายลมเย็นๆที่พัดมากระทบ ให้เส้นผมสีดำสนิทของชายหนุ่มปลิวสะบัดไปข้างหลัง เชอร์ลีนเผลอมองริมฝีปากบางเฉียบสีสดมันวาวของเขาด้วยความรู้สึกบางอย่าง แล้วเขาก็ค่อยๆหันมา ถอดแว่นตาออก

หัวใจของสาวน้อยพลันเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนเมื่อสบเข้ากับดวงตาคมคู่นั้น มันเหมือนมีแรงดึงดูดระหว่างกัน สองเท้าเล็กก้าวเข้าไปหาโดยไม่รู้ตัว

“เราเคยรู้จักกันมาก่อนหรือเปล่าคะ”

“เคย ครั้งหนึ่ง นานมาแล้ว”

“นานมาแล้ว ตอนไหนคะ” เธอรู้สึกฉงนเมื่อจำไม่ได้

“เมื่อคุณยังเด็ก”

หญิงสาวกะพริบตาถี่ๆ พยายามนึกแต่ก็นึกไม่ออก ทว่าดวงตาคมคู่นี้ที่กำลังจ้องมองเธออยู่มันช่างคุ้นเคยจริงๆ

“ฉันจำคุณไม่ได้เลย”

“ไม่เป็นไร มันนานมากแล้ว ตอนนี้คุณโตเป็นสาวเต็มตัวแล้วนะ เคยถูกผู้ชายจูบบ้างไหม” เขาถามแปลกๆ แต่ไม่แปลกสำหรับเชอร์ลีน ทว่าคำถามนี้ยิ่งทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นไปอีกเท่าตัว พลางส่ายหน้าเป็นคำตอบว่ายังไม่เคย

เขาขยับเข้ามาใกล้อีกนิด เสื้อผ้าแทบสัมผัสกัน เขายื่นมือไปรวบผมนุ่มๆของเธอมาถือไว้ แล้วก้มมองดู

“ผมคุณนุ่มและสวยมาก”

หลายคนชมเธอแบบนั้น แต่ไม่มีใครชมเธอได้เซ็กซี่ขนาดนี้มาก่อนเลย แค่ผมอยู่ในอุ้งมือของเขา ก็ราวถูกเขาแตะต้องไปทั้งตัว

มือเรียวยกขึ้นเชยคางมน จ้องมองดวงตาคู่สวยเหมือนจะมองให้ทะลุถึงจิตวิญญาณ แล้วก้มใบหน้าคมหล่อเหลาที่เต็มไปด้วยเสน่ห์แห่งบุรุษเพศลงมาใกล้ คล้ายจะ...

...จูบ...

เชอร์ลีนเผลอแย้มกลีบปากออกคล้ายกับจะรอคอยให้เขามาสัมผัสอย่างลืมตัวไปชั่วขณะ ใบหน้าเรียวถูกประคองด้วยสองมือเพื่อรับจุมพิตแบบสายฟ้าแลบนั้นอย่างนุ่มนวลอ่อนหวาน และลึกล้ำดูดดื่มในวินาทีต่อมา ก่อนที่ร่างนุ่มจะถูกสองแขนรวบเข้ามากอดแนบชิดกับกายแกร่งดุจหินผา ที่คุกรุ่นไปด้วยกลิ่นกายหอมๆชวนให้หลงใหลและเคลิบเคลิ้ม

...ราวกับถูกมนตร์สะกด...

โลกทั้งใบคล้ายจะหยุดหมุน แทบจะได้ยินเสียงใบไม้ร่วงหล่นบนความเงียบงัน ทว่าทั้งสองกลับได้ยินเพียงเสียงหัวใจเต้นของกันและกันเท่านั้น เวลาผ่านไปเนิ่นนานกี่วินาที กี่นาทีเท่าไหร่ไม่รู้ เพราะทุกอย่างเหมือนจะหยุดนิ่ง มีเพียงสองร่างเท่านั้นที่เคลื่อนไหวด้วยความซาบซ่าน ปั่นป่วนในหัวใจ ร่างเล็กในอ้อมกอดสั่นสะท้านไหว

...คล้ายจะเหน็บหนาว ทว่ากลับเร่าร้อนในคราวเดียวกัน...

...ต้องการมากกว่าการถูกกอดจูบ อยากแนบชิดให้มากกว่านี้...

...ทำไม...ถึงรู้สึกแบบนี้กับผู้ชายแปลกหน้าคนนี้ได้...

...ไม่เข้าใจ...เธอไม่เข้าใจตัวเองเลย...

เขาจูบเธอราวกับจะสูบเอาวิญญาณออกจากร่าง คล้ายจะหายใจไม่ออก แต่กลับไม่รู้อึดอัด รู้สึกเหมือนจะขาดอากาศหายใจตาย แต่ก็ยังมีชีวิตอยู่ ยอมให้เขาล่วงเกินด้วยความเต็มอกเต็มใจ เบลอไปด้วยรสจุมพิตแสนหวานจนเมื่อเขาผละออกก็ยังไม่รู้สึกตัว กระทั่งเขาพูดเสียงนุ่มเบาๆ

“เพื่อนของคุณคงรอแล้ว แล้วเดินทางต่อกันเถอะ”

มือบางถูกจับให้เดินตามร่างสูงไปขึ้นรถ เชอร์ลีนยังงวยงง จนเมื่อชายหนุ่มเอี้ยวตัวมารัดเข็มขัดนิรภัยให้ เธอจึงได้พูดออกมา

“ขอบคุณค่ะ”

เขาแค่ยิ้มให้ สวมแว่นตากลับเข้าที่เดิม แล้วสตาร์ทรถออกไป

เครซี่ชะเง้อมองออกไปหน้าบ้าน เพราะตอนนี้แขกเหรื่อและเพื่อนๆ เริ่มทยอยมากันบ้างแล้ว ไม่รู้เพื่อนของคู่หมั้นหนุ่มไปรับเพื่อนรักของเธอถึงไหนแล้ว กำลังจะกดโทรหาเชอร์ลีนแต่ก็ถูกเธเลสมาขัดจังหวะเสียก่อน

“เคซ”

“เธเลส มีอะไหรือเปล่าคะ”

ชายหนุ่มจ้องมองต่ำลึกลงไปกว่าใบหน้าที่สะสวยไปหยุดที่เนินอกรำไรน่ามองของแฟนสาวแล้วลอบกลืนน้ำลาย คืนนี้เจ้าของงานวันเกิดสวยและเซ็กซี่มากจริงๆ

เธอสวมชุดราตรียาวสีแดงโดดเด่นช่วงบนผ่าหน้าจากร่องอกลงมาจนถึงหน้าท้องแนบราบ ด้านหลังก็ผ่ากว้างเปิดเปลือยแผ่นหลังขาวผ่องนวลเนียนน่าสัมผัสเป็นที่สุด แถมช่วงกระโปรงยังแหวกข้างจากโคนขาลงมาถึงปลายเท้า ทุกก้าวย่างของแม่เสือสาวจึงดูงามสง่าและเย้ายวนใจชวนให้หลงใหลเป็นที่สุด

อีกไม่นานเธอก็จะมาเป็นเจ้าสาวของเขาเต็มตัวแล้ว ทว่าคืนนี้แค่เห็นรอยยิ้มแสนหวาน เขาก็ปรารถนาอยากจะแนบชิดเธอเสียแล้ว เครซี่มีเสน่ห์สำหรับหนุ่มๆเสมอ แต่เขาไม่หวงหรอก เพราะหญิงสาวพิสูจน์ให้เขาเห็นแล้วว่า เธอมองเขาแค่คนเดียวเท่านั้น

“คืนนี้คุณสวยมาก” เขาตอบพยายามจะโน้มใบหน้าลงมาจูบแต่หญิงสาวยันอกแกร่งเอาไว้

“คนเยอะนะคะ” เธอห้าม

“งั้นก็ ขอเวลาส่วนตัวให้ผมสักสิบนาทีได้ไหม ผมอยากให้ของขวัญวันเกิดกับคุณ”

“อะไรคะ”

“มาเถอะน่าที่รัก”

“เธเลส” แต่ร่างระหงก็เดินตามคู่หมั้นหนุ่มเลือดร้อนออกไป เขาพาเธอไปยังห้องๆหนึ่งที่ค่อนข้างมืดสลัว พอไปถึงก็ไม่พูดพล่ามทำเพลง รวบร่างงามเข้ามากอดแล้วจูบเธอทันทีตามใจที่เรียกร้อง

เครซี่ก็ไม่ต่อต้าน เธอเองก็ปรารถนาอยากจะใกล้ชิดกับเขาเช่นกัน หลายวันแล้วที่เธเลสยุ่งๆ ไม่มีเวลามาหาเธอเลย แต่ว่าคืนนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดของเธอชายหนุ่มจึงได้มาหา