ตอนที่ 2

สลัมหรือแห่งเสื่อมโทรมคือสถานที่ที่พุดซ้อน โชติวรรธนาอยู่มาตั้งแต่จำความได้ โดยข้างกายนั้นมีน้าบานเย็นซึ่งเป็นน้องสาวของแม่บานเช้าที่เสียชีวิตไปแล้วอยู่เคียงข้าง แม้ว่าทุกวินาทีที่ผ่านพ้นไปหล่อนจะต้องทำงานจนสายตัวแทบขาดเพื่อให้ได้เงินมาจุนเจือครอบครัว แต่หล่อนก็ยังให้ความเคารพน้าบานเย็นอยู่เสมอ อาจจะเป็นเพราะน้าบานเย็นไม่ได้สวมบทบาทดั่งเช่นน้าใจยักษ์ในละคร หรืออาจจะเป็นเพราะว่าน้าบานเย็นคือญาติเพียงคนเดียวที่หล่อนมีอยู่ในโลกใบนี้ แต่จะเพราะอะไรก็ช่างหล่อนไม่ควรจะคิดให้รกสมอง ในเมื่อสิ่งที่ควรทำที่สุดในตอนนี้ก็คือการทำงานตรงหน้าให้แล้วเสร็จ

“เติมน้ำมันเท่าไรดีคะ”

หญิงสาวชะโงกหน้าถามเมื่อกระจกรถในห้องผู้โดยสารลดต่ำลงจนเกือบหมดบาน ภาพชายชราผมสีดอกเลาปรากฏอยู่ตรงหน้า รอยยิ้มจากริมฝีปากที่เหี่ยวย่นไปตามกาลเวลานั้นช่างอ่อนโยนและคุ้นตานัก หล่อนเคยเห็นผู้ชายคนนี้ที่ไหนกันนะ พุดซ้อนพยายามนึกแต่นึกเท่าไรก็นึกไม่ออก

“เต็มถังแม่หนู”

เนาว์ โชติวรรธนามองร่างระหงในชุดหมีรุ่มร่ามของหลานสาวคนตัวโตด้วยความสะท้อนใจ น้ำตาแห่งความสำนึกผิดเอ่อล้นอยู่ภายในอก หากเขาไม่ทิฐิ หากเขาไม่บังคับฝืนใจลูกชาย ป่านนี้พุดซ้อนก็คงไม่ต้องมาทำงานหนักรับใช้คนอื่นแบบนี้

“เรียบร้อยแล้วค่ะ หนึ่งพันสามร้อยบาท”

พุดซ้อนยิ้มกว้างให้กับชายชราตรงหน้าอีกครั้ง พร้อมกับบอกราคาค่าน้ำมันออกมาด้วยน้ำเสียงสดใส ท่านเนาว์น้ำตาซึมเมื่อจ้องมองเด็กสาวตรงหน้าอีกครั้ง

“แม่หนูไม่เรียนหนังสือหรอกหรือ มาทำงานหนักๆ แบบนี้ทำไมกัน” ชายชราหยิบเงินสดในกระเป๋าส่งให้กับพุดซ้อนปึกใหญ่

“หนูเกิดมาจนนี่คะ ก็ต้องทำงานหาเงินกินข้าว ส่วนเรื่องเรียนเอาไว้พอมีตังค์แล้วค่อยกลับไปเรียนก็ได้ค่ะ แต่ว่า...” พุดซ้อนมองธนบัตรสีเทาในมือของชายชราด้วยความประหลาดใจ

“แค่หนึ่งพันสามร้อยบาทเองนะคะ”

“ที่เหลือฉันให้ทิปหนูไง รับไปเถอะ”

ท่านเนาว์ยิ้มกว้าง เขาอยากให้พุดซ้อนรับเงินจำนวนนี้เอาไว้ใช้ในระหว่างที่เขายังไม่ได้ไปรับหล่อนเข้าไปอยู่ในคฤหาสน์โชติวรรธนา

“รับไว้เถอะแม่หนู ฉันเต็มใจให้”

จากสายตาที่เป็นมิตรแปรเปลี่ยนเป็นขุ่นเคืองในทันที เมื่อสมองคิดเลยเถิดไปว่าผู้ชายตรงหน้ากำลังจะขอซื้อบริการจากตัวเอง

“หนูไม่รู้หรอกนะคะว่าท่านมองคนจนต่ำต้อยแค่ไหน แต่ขอให้คิดซะใหม่นะคะว่าหนูไม่เคยคิดจะขายตัวกิน หนูยอมเหนื่อยกาย ยอมให้เหงื่อไหลออกมาจากผิวหนังดีกว่ายอมให้คนตราหน้าว่าเป็นอีตัว ขอโทษนะคะที่หนูพูดแรงแบบนี้ แต่มันคือสิ่งที่หนูคิดจริงๆ ค่ะ” พุดซ้อนมองชายชราด้วยสายตาผิดหวังอยู่อึดใจ ก่อนเลือกที่จะเดินหนีไปอีกทาง

“หวานไปเก็บตังค์รถยาวๆ คันนั้นแทนหน่อยสิ” หญิงสาวเดินมาบอกเพื่อนร่วมงานด้วยเสียงที่ยังกระด้างไม่เหือดหาย

เจ้าของชื่อมองไปยังรถคันยาวเฟื้อย แล้วก็หันมามองเพื่อนด้วยสายตาข้องใจสุดๆ

“อ้าว...ทำไมล่ะ เมื่อกี้ฉันยังเห็นแกยิ้มเริงร่าให้กับเขาอยู่เลย”

“เออน่า อย่าเซ้าซี้มากนักเลย” พุดซ้อนพูดด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ

“อะไรของมันวะ?”

ผักหวานยกมือขึ้นเกาหัวแกรกๆ ด้วยความข้องใจ ก่อนจะรีบเดินตรงไปยังรถลีมูซีนคันงามที่ยังจอดรออยู่ทันที

“ขอโทษนะคะที่ให้รอนาน ยอดหนึ่งพันสามร้อยบาทค่ะ”

ท่านเนาว์มองหน้าพนักงานเติมน้ำมันอีกคนที่มาทำหน้าที่แทนหลานสาวของตัวเอง ก่อนจะส่งธนบัตรสีเทาให้สองใบ

“ไม่ต้องทอนหรอก”

ผักหวานอ้าปากค้างด้วยความตื่นเต้นดีใจที่ได้ทิปหนักขนาดนี้ กำลังจะยกมือไหว้แต่รถคันหรูก็วิ่งหายไปซะก่อน หญิงสาวยกธนบัตรขึ้นมาจูบเบาๆ ก่อนจะรีบวิ่งไปหาพุดซ้อนที่เดินออกมาจากห้องน้ำพอดี

“นี่ฉันได้ทิปมาตั้งเจ็ดร้อยแน่ะพุด”

พุดซ้อนไม่ได้แสดงความรู้สึกใดออกมานอกจากทำหน้าตูมเมื่อได้ยินคำพูดของเพื่อนสนิท

“ดีใจด้วย”

“ดีใจกับฉัน แล้วทำไมยังทำหน้าบูดอยู่ล่ะ นี่ฉันถามจริงๆ เถอะพุด แกเป็นอะไรไปเนี่ย เมื่อเช้ายังเห็นยิ้มหน้าเป็นอยู่เลย หรือว่าปวดท้องเมนส์ยะ”

“เปล่าหรอก ก็แค่...เบื่อๆ”

“เบื่ออะไรอีกล่ะ หรือว่าน้าเย็นไปก่อหนี้ก่อสินให้อีกแล้ว” ผักหวานที่เดินตามหลังพุดซ้อนมาถามขึ้นด้วยความเป็นกังวล เพราะตลอดเวลาสิบกว่าปีที่ผ่านมาพุดซ้อนต้องลำบากทุกครั้งที่บานเย็นไปเล่นการพนันแล้วก็เสียมา

“ไม่ใช่หรอก น้าเย็นเลิกเล่นแล้ว”

“เชื่อได้เหรอ”

พุดซ้อนหยุดเดินและหันมาจ้องหน้าเพื่อนสนิท

“ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าน้าเย็นแอบไปเล่นบ้างหรือเปล่า แต่น้าเย็นไม่เคยมาขอเงินฉันไปใช้หนี้บ่อนอีกเลยนับตั้งแต่วันนั้น...”

หญิงสาวพูดได้แค่นั้น สมองก็ผุดภาพใบหน้าหล่อลากไส้ของวูลฟ์ เมอร์ดิสันขึ้นมา ผู้ชายที่หล่อนใช้เล่ห์เหลี่ยมตกกระเป๋าสตางค์ของเขาติดมือมา หล่อนไม่เคยลืมสายตาสีทองอร่ามกระด้างคู่นั้นเลย มันฝังแน่นตราตรึงอยู่ในความทรงจำอย่างไม่เสื่อมคลาย

วูลฟ์หล่อมาก หรือถ้าจะเรียกให้ถูกก็คือสมบูรณ์แบบไปทั้งตัวตั้งแต่เส้นผมจรดปลายเท้า แม้ว่าทุกอณูเนื้อของผู้ชายคนนั้นจะเต็มไปด้วยความเถื่อนถ่อยและแสนอันตราย แต่หัวใจไม่รักดีมันก็ยังเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะทุกครั้งที่นึกถึงผู้ชายนี้ ผู้ชายที่เขย่าโสตประสาทของหล่อนได้ทุกเสี้ยววินาที

พุดซ้อนสลัดศีรษะแรงๆ จนเส้นผมที่ขมวดไว้กลางศีรษะบางส่วนหลุดรุ่ยร่ายลงมา แต่เจ้าตัวไม่ได้ให้ความสนใจมันนักเพราะคำพูดที่เต็มไปด้วยความสงสัยของผักหวานมันน่าสนใจกว่า

“แกส่ายหัวทำไมอะพุด”

“ไม่มีอะไรหรอก ฉันก็แค่...มึนๆ หัวนิดหน่อย ว่าแต่แกเถอะเมื่อไรจะหางานทำได้สักที ฉันเห็นแกหางานทำมาปีกว่าแล้วนะ” พุดซ้อนปฏิเสธแล้วก็เปลี่ยนเรื่องคุยได้อย่างมืออาชีพ

ผักหวานถอนใจออกมาเมื่อคำสนทนาวกกลับเข้ามาที่เรื่องของตัวเอง ดวงตาหวานฉ่ำอัดแน่นไปด้วยความทดท้อใจ

“ฉันก็พยายามอยู่ แกก็รู้นี่พุด แต่ฉันจบแค่ ม.6 เอง จะไปสู้พวกคนที่จบสูงๆ ได้ยังไงล่ะ”

“แต่แกเกรดดีจะตายไปหวาน”

“ต่อให้เกรดดีแค่ไหน แต่ฉันจบจากโรงเรียนวัดนะพุด และเดี๋ยวนี้แทบจะทุกบริษัทเลยที่เลือกจากสถาบัน” ความท้อแท้ในกระแสเสียงของเพื่อนรักมีมากจนพุดซ้อนต้องรีบกล่าวปลอบใจออกมา

“อย่าเครียดไปเลยน่าหวาน หาไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็ได้เองนั่นแหละ แกไม่มีภาระสักหน่อย ตัวคนเดียวสบายอยู่แล้ว ดีกว่าฉันเสียอีกที่ไม่ได้จบอะไรเลยแม้แต่ ม.3”

“แต่ถึงแกจะไม่จบ ม.3 แต่แกก็พูดภาษาอังกฤษไฟแลบเลยไม่ใช่เหรอ อย่ามาถ่อมตัวดีกว่าน่า” ผักหวานแย้งอย่างหมั่นไส้ แล้วก็อดพูดต่อไม่ได้

“ถ้าฉันพูดภาษาอังกฤษเก่งเท่าแกนะ ฉันคงหางานทำได้ตั้งนานแล้วล่ะ”

“อย่าทำมาบ่นน่าหวาน หากแกอยากพูดภาษาอังกฤษได้ก็ไปเป็นคนรับใช้นายฝรั่งสิ ปีครึ่งปีก็คล่องปร๋อแล้ว” พุดซ้อนชี้ทางเลือกให้กับเพื่อนรัก เพราะที่หล่อนพูดภาษาอังกฤษได้คล่องปากแบบนี้ก็เพราะไปรับจ๊อบเป็นสาวใช้ชั่วคราวให้กับฝรั่งผัวเมียคู่หนึ่งมาเกือบครึ่งปีนั่นเอง

“มันก็จริงอย่างที่แกพูด แต่ฉันขอลองหางานอื่นทำก่อนแล้วกัน ถ้าไม่ได้จริงๆ ค่อยไปทำแบบที่แกแนะนำ” ผักหวานพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะยกมือแตะต้นแขนของเพื่อนรักเบาๆ “แต่แกไม่ต้องกังวลนะ ถ้าฉันได้ดี ไม่มีทางที่ฉันจะทิ้งแก จำเอาไว้นะพุด”

พุดซ้อนยิ้มกว้าง ซาบซึ้งในความจริงใจของผักหวานยิ่งนัก

“เช่นกันเพื่อนรัก เราจะไม่ทิ้งกัน มิตรภาพของเราจะยังคงอยู่จนชั่วฟ้าดินสลาย”

สองสาวกำลังจะโผเข้ากอดกันอยู่แล้ว หากไม่มีเสียงแหลมๆ ของเจ้าของปั๊มน้ำมันดังขึ้นซะก่อน

“เวลานี้ไม่ใช่เวลามาเล่นมิวสิกหรอกนะ ไปทำงานเร็วเข้า เห็นไหมว่ารถเยอะแค่ไหน”

“ค่ะเจ๊”

พุดซ้อนรีบหันไปยิ้มแหยๆ ให้กับเจ้าของปั๊ม จากนั้นหล่อนกับผักหวานก็รีบแยกย้ายไปทำงานตามหน้าที่ของตัวเองอย่างรวดเร็ว