กรงเล็บมัจจุราช ชุด จอมใจเทพบุตรกรีก

ลาสเวกัสเป็นเมืองที่ตั้งอยู่ในรัฐเนวาดาของมหาอำนาจของโลกอย่างอเมริกา ลาสเวกัสได้ฉายาจากคนทั่วโลกว่า ‘เมืองแห่งบาป’ หรือบางครั้งก็ถูกเรียกว่า ‘มหานครแห่งการแสวงโชค’ ลาสเวกัสถือเป็นสถานที่ที่มีลักษณะพิเศษนั่นก็คือ เมืองทั้งเมืองเจริญเติบโตขึ้นมาจากความก้าวหน้าของการพนันทั้งสิ้น นักท่องเที่ยวจำนวนมหาศาลต่างหลั่งไหลเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย เพื่อเข้ามาเสี่ยงโชคเสี่ยงดวงกับแหล่งรวมกาสิโนที่ใหญ่ที่สุดในโลกแห่งนี้

ไม่เว้นแม้แต่ ‘ซีซาร์ แกรนด์’ โรงแรมระดับห้าดาวของตระกูลเมอร์ดิสัน ซึ่งตอนนี้มีวูลฟ์ เมอร์ดิสันเป็นผู้บริหารสูงสุด ซีซาร์ แกรนด์เป็นโรงแรมหรูที่มีบ่อนกาสิโนขนาดใหญ่โตมหึมาอยู่ชั้นใต้ดินที่ถูกตกแต่งไว้อย่างโอ่อ่าอลังการ กาสิโนแห่งนี้ตั้งอยู่ในย่านสตริป ซึ่งย่านนี้ถือว่าเป็นหัวใจของเมืองลาสเวกัสเลยทีเดียว

ตระกูลเมอร์ดิสันประสบความสำเร็จในเรื่องของการริเริ่มสร้างโรงแรมควบคู่กับบ่อนกาสิโนเป็นเจ้าแรกของลาสเวกัส บ่อนกาสิโนส่วนใหญ่ภายในย่านสตริปหรือแม้แต่ตามริมถนนฟรีมอนต์ ล้วนแต่ถูกวูลฟ์ เมอร์ดิสันกว้านซื้อเอาไว้แทบทั้งหมด

ไม่มีใครไม่รู้จักเขา...วูลฟ์ เมอร์ดิสัน นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงที่ไม่เคยทำงานผิดพลาดเลยสักครั้งตั้งแต่กระโดดเข้ามาในเกมธุรกิจ ชายหนุ่มประสบความสำเร็จทุกครั้งที่ลงสนาม และความกระหายต่อชัยชนะของวูลฟ์นี่แหละที่ทำให้คู่ต่อสู้ยอมรับความปราชัยตั้งแต่ยังไม่ได้ลงแข่ง

เขาประสบความสำเร็จแบบก้าวกระโดด ไม่มีใครสามารถวัดรอยเท้าของวูลฟ์ได้ ชายหนุ่มถูกโหวตจากคนทั่วทั้งโลกให้ดำรงตำแหน่งผู้ที่มีอิทธิพลมากที่สุดในมหานครลาสเวกัสห้าปีซ้อนเลยทีเดียว แต่นี่ไม่ใช่ตำแหน่งเดียวหรอกที่คนทั่วโลกมอบให้เขา เพราะวูลฟ์ยังได้รับการโหวตจากสาวๆ ทั่วโลกให้เป็นผู้ชายในฝันที่สาวๆ อยากลากขึ้นเตียงมากที่สุดมาอีกตำแหน่งด้วย

แต่วูลฟ์ไม่เคยสนใจตำแหน่งอันน่าสะอิดสะเอียนพวกนั้นพอๆ กับที่ไม่เคยให้สัมภาษณ์ใดๆ กับนักข่าว ชีวิตของเขาหากไม่ได้ทำงานอยู่ที่ซีซาร์ แกรนด์ เขาก็จะมุ่งหน้ากลับเมอร์ดิสัน พาเลซ เส้นทางของเขาไม่เคยเปลี่ยนแปลงมาตลอดห้าปีเต็ม

และถึงแม้วูลฟ์จะยุ่งกับงานมากแค่ไหน แต่เขาก็ไม่เคยละเลยเรื่องสุขภาพร่างกายของตัวเอง ชายหนุ่มรักกีฬาว่ายน้ำเป็นชีวิตจิตใจ สมัยเรียนมหาวิทยาลัยเขาได้รับฉายาว่า ‘สิงห์จ้าวสระ’ คงเป็นเพราะไม่ว่าเขาจะลงแข่งสระไหน ชัยชนะก็ไม่เคยหลุดรอดอุ้งมือเขาไปได้เลย ไม่ใช่ว่าเขาเกิดมาเก่งกาจหรืออัจฉริยะมากกว่าคนอื่นหรอกนะ แต่เขาพยายามทุ่มเทฝึกซ้อมอย่างหนักเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ต้องการ และมันก็เป็นอย่างที่เขาต้องการซะทุกครั้งไป

รอยยิ้มหยันน้อยๆ แต้มมุมปากหยักสวยของวูลฟ์ เมอร์ดิสันทันที เมื่อสมองผุดเรื่องเพศตรงข้ามขึ้นมา เพศอ่อนแอที่พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ในสิ่งต้องการ พวกหล่อนทั้งหลายซื้อได้ด้วยเงิน แค่โปรยเศษเงินลงไปตรงหน้าผู้หญิงพวกนั้นก็พร้อมจะแก้ผ้าและกระโดดขึ้นไปอ้าขารออยู่บนเตียงแล้ว น่ารังเกียจ น่าสมเพช แต่เขาก็ยังต้องการพวกหล่อนเพื่อระบายความใคร่ที่มันมีมากมายในกายหนุ่มอยู่ดี

ร่างสูงใหญ่ที่ยืนพิงกระจกมองลงไปยังแสงสีอันศิวิไลซ์ของมหานครลาสเวกัสยามค่ำคืนเดินกลับมายังโต๊ะทำงานขนาดใหญ่ของตัวเอง กำลังจะทรุดนั่งลงบนเก้าอี้หนังแท้ที่สั่งตรงมาจากยุโรป เสียงโทรศัพท์มือถือที่วางไว้บนโต๊ะด้านขวามือก็กรีดเสียงร้องขึ้นมาซะก่อน ชายหนุ่มหยุดทุกการกระทำ แล้วรีบหยิบมันขึ้นมามองดูเบอร์ และพอเห็นว่าเป็นเบอร์ของเมอร์ดิสัน พาเลซ ลางสังหรณ์บางอย่างก็จู่โจมหัวใจหนุ่มอย่างรุนแรง

“ว่าไงเกรซี่ คุณตาเป็นอะไร” ทันทีที่กดรับและยกโทรศัพท์มือถือขึ้นแนบหู ก็เอ่ยเรียกชื่อพยาบาลส่วนตัวของคุณตาออกมาเสียงดังลั่น

“คุณแฟรงซ์...คุณแฟรงซ์ช็อกไปค่ะ”

หัวใจของวูลฟ์หล่นวูบ ชายหนุ่มคว้าเสื้อสูทมาพาดแขนขณะก้าวยาวๆ ออกจากห้องทำงานอย่างรวดเร็ว ปากก็ออกคำสั่งกับคู่สนทนาด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างดังเล็กน้อย

“เรียกรถพยาบาลหรือยัง”

“เรียบร้อยแล้วค่ะ รถพยาบาลกำลังมา”

เสียงของพยาบาลพิเศษของแฟรงซ์สั่นเทา ในขณะที่เสียงของผู้เป็นหลานชายนั้นราบเรียบไม่ได้แสดงความรู้สึกใดๆ ออกมา

“พาท่านไปที่โรงพยาบาลโดยเร็วที่สุด ฉันกำลังจะตามไปเดี๋ยวนี้”

เอ่ยจบวูลฟ์ก็ตัดสายทิ้งทันที ชายหนุ่มแทบจะกระโดดลงไปยังชั้นล่างโดยไม่คิดจะรอลิฟต์ที่วันนี้แสนจะเชื่องช้ายิ่งนัก และพอก้าวออกมาจากลิฟต์แก้วได้เท่านั้น เขาก็รีบกระโจนขึ้นรถลีมูซีนที่คนสนิทรู้ใจอย่างเฟอร์ดินานนำมาจอดรอไว้ทันที

“คุณตาช็อก...ฉันต้องรีบไปโรงพยาบาล”

สิ้นประโยคนั้น ลีมูซีนคันงามก็แล่นทะยานออกจากย่านสตริปอย่างรวดเร็ว วูลฟ์นั่งนิ่งไปตลอดทางด้วยท่าทางเคร่งเครียด ลมหายใจหนักหน่วงถูกพ่นออกมาจากริมฝีปากบางเฉียบเป็นระยะ ในขณะที่ดวงตาคมกริบสีทองอร่ามที่ไม่เคยปล่อยให้ใครหน้าไหนอ่านมันออก ตอนนี้กลับอัดแน่นไปด้วยความวิตกกังวล

คุณตาของเขาท่านแก่มากแล้ว กุมภาพันธ์ปีหน้าท่านก็จะครบหกสิบห้าปีพอดิบพอดี สิ่งที่ท่านรอคอยอยู่ก็คือการเห็นเขาแต่งงานกับหลานสาวของเนาว์ โชติวรรธนา ท่านรอคอยอยู่สิ่งเดียวนี่แหละ และแน่นอนว่าเขาไม่มีทางที่จะขัดคำสั่งของท่าน เขายินดีทำทุกอย่างเพื่อให้คุณตามีความสุข ไม่ว่าสิ่งนั้นมันจะทำให้อิสรภาพที่หวงแหนมากกว่าชีวิตเหือดหายไปก็ตาม

“ผมคิดว่าคุณวูลฟ์น่าจะไปอาบน้ำที่เมอร์ดิสัน พาเลซก่อนดีไหมครับ”

เสียงของเฟอร์ดินานเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นเจ้านายหนุ่มที่ตอนนี้เอนกายพิงกับเบาะรถนุ่มมีสีหน้าเคร่งเครียดจนน่าหวั่นใจ

“ไปโรงพยาบาลเลย ฉันเป็นห่วงคุณตา”

ริมฝีปากหยักสวยบางเฉียบปลดปล่อยความอัดอั้นออกมาจากปอดอีกครั้งอย่างยาวเหยียด ก่อนจะปล่อยให้ความเงียบกลืนกินทุกอย่างรอบตัวไปจนหมดสิ้น ดวงตาคมกริบปิดสนิทลงคล้ายกับอ่อนล้าเต็มทน ใบหน้าหล่อสมบูรณ์แบบที่เหล่าสาวๆ ทั่วทั้งโลกต่างให้สมญานามว่า ‘เทพบุตรเดินดิน’ อ่อนโยนลงเมื่อเจ้าของกลับมาอยู่ในโลกส่วนตัวอีกครั้ง

เฟอร์ดินานลอบมองเจ้านายหนุ่มหล่อผ่านกระจกมองหลังได้อย่างชัดเจนเนื่องจากวูลฟ์ไม่ได้ปิดช่องกระจกที่กั้นระหว่างห้องคนขับกับห้องผู้โดยสารเหมือนเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา และนั่นก็ทำให้เขาได้เห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังอ้างว้างและโหยหาความรักที่แท้จริง

วูลฟ์ไม่มีเคยรู้จักว่าพ่อของตัวเองเป็นใครเพราะแม่ของเขาเกิดตั้งครรภ์ในวัยเรียน และนั่นก็ทำให้ในชีวิตของวูลฟ์ตั้งแต่ลืมตาดูโลกมีเพียงแค่มารดาและแฟรงซ์ เมอร์ดิสันซึ่งเป็นคุณตาแท้ๆ เท่านั้น แต่ชีวิตของวูลฟ์ก็มีความสุขดีไม่ได้ขาดแคลนอะไรจนกระทั่งเขาเสียแม่ไปอีกคนด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ นั่นแหละวูลฟ์จึงเปลี่ยนไป ชายหนุ่มเงียบขรึมและเต็มไปด้วยความโศกเศร้า แต่เขาก็โศกเศร้าได้ไม่นานเมื่อจำเป็นต้องก้าวขึ้นมาดูแลกิจการของครอบครัวทั้งหมดแทนมารดาอย่างไม่มีทางเลี่ยง

ชีวิตในช่วงวัยรุ่นของวูลฟ์จึงเหือดหายไปจนหมดสิ้น ชายหนุ่มไม่เคยได้เฮฮากับเพื่อนฝูงนับตั้งแต่เข้าไปรับบทบาทของผู้บริหารหนุ่ม เวลาทุกวินาทีของวูลฟ์หมดไปกับกิจการอันมากมายของครอบครัว แต่วูลฟ์ก็ไม่เคยบ่น ไม่เคยแสดงความท้อแท้ออกมาให้ได้เห็น ชายหนุ่มบริหารงานด้วยเทคนิคใหม่ๆ ที่ผสมผสานกันระหว่างความทันสมัยและความเหี้ยมโหด วูลฟ์ไม่เคยปรานีคู่ต่อสู้ในสนามแข่งขัน เขาเหยียบพร้อมกับขยี้จนคู่ต่อสู้สิ้นลมหายใจ ความอำมหิตของวูลฟ์ถูกโจษจันไปทั่วทุกมุมโลก หนังสือพิมพ์ทุกฉบับในอเมริกาไม่เคยไม่ลงเรื่องราวของเจ้าพ่อแห่งลาสเวกัสที่ชื่อวูลฟ์ เมอร์ดิสัน ผู้ชายที่กำลังเขย่าโสตประสาทของนักธุรกิจทุกคน และก็เป็นผู้ชายคนเดียวที่สามารถทำให้ผู้หญิงอ่อนระทวยได้เพียงแค่สบตา

ผู้หญิงในทุกชนชั้นต่างพาเหรดกันเข้ามาหาเจ้านายของเขาอย่างไร้ยางอาย ทุกวันจะมีดอกไม้จากผู้หญิงส่งมาหาวูลฟ์ที่ออฟฟิศจนยามแทบไม่มีเวลาไปทำอย่างอื่น แต่วูลฟ์ก็ไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนเป็นพิเศษ ผู้หญิงในความคิดของวูลฟ์ก็แค่เครื่องบำบัดความใคร่ เมื่ออิ่ม...เมื่อทุกอย่างจบสิ้น วูลฟ์ก็จะเขี่ยแม่สาวๆ พวกนั้นลงจากเตียงภายในชั่วข้ามคืน วูลฟ์ไม่เคยสานสัมพันธ์กับผู้หญิงคนไหน พอๆ กับที่ไม่เคยชายตาแลสาวคนไหนมาก่อน ในชีวิตของวูลฟ์ถ้าไม่ทำงาน เขาก็จะกลับไปอยู่กับคุณตาที่เมอร์ดิสัน พาเลซ

เฟอร์ดินานถอนใจออกมาเมื่อหักพวงมาลัยรถเข้ามาจอดที่หน้าโรงพยาบาลหรูที่แฟรงซ์ เมอร์ดิสันพักรักษาตัวอยู่

“คุณวูลฟ์ครับ ถึงแล้วครับ”

วูลฟ์ลืมตาขึ้น เขายกมือขึ้นเสยผมสีดำที่ผ่านการตัดแต่งมาจากร้านตัดผมชื่อดังสองสามครั้งเพื่อลดความยุ่งเหยิง ก่อนจะก้าวลงไปจากรถทันทีเมื่อประตูรถถูกเปิดออกด้วยฝีมือของเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาล

“เชิญทางนี้ครับคุณวูลฟ์”

เจ้าหน้าที่ฝ่ายต้อนรับของโรงพยาบาลทำความเคารพชายหนุ่มอย่างน้อมนอบ ก่อนจะเดินนำไปยังห้องพักฟื้นของแฟรงซ์ เมอร์ดิสัน วูลฟ์ก้าวตามไปโดยมีเฟอร์ดินานเดินตามไปติดๆ เพียงไม่นานนักก็ถึงห้องวีไอพี

“ผมต้องการทราบอาการของคุณตาอย่างละเอียด” ถามขึ้นเมื่อพบนายแพทย์เจ้าของไข้ยืนรออยู่หน้าห้องพักฟื้นของคุณตา

“คุณแฟรงซ์แค่อ่อนเพลียครับ ไม่มีอะไรมาก...”

“จะไม่มีอะไรมากได้ยังไงครับ ในเมื่อคุณตาของผมท่านช็อก”

นายแพทย์ส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะเอื้อนเอ่ยออกมาอย่างใจเย็น

“ท่านไม่ได้ช็อกหรอกครับ ท่านแค่เป็นลมเพราะความอ่อนเพลีย และจากที่ผมสอบถามพยาบาลส่วนตัวที่ดูแลคุณแฟรงซ์ ผมก็พบว่าท่านไม่เจริญอาหารและไม่ค่อยทานยา ดังนั้นหากปรับปรุงในเรื่องพวกนี้ซะ คุณแฟรงซ์ก็จะไม่มีอาการนี้อีกอย่างแน่นอนครับ”

วูลฟ์อึ้งไปพักใหญ่ สมองที่ฉลาดเป็นกรดกำลังประมวลผลในสิ่งที่ได้ฟังอย่างเคร่งเครียด เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าคุณตาไม่ยอมทานข้าวไม่ยอมทานยา เพราะทุกครั้งที่เขาถามพยาบาลที่จ้างมาด้วยค่าตอบแทนที่สูงลิบลิ่วก็จะได้ยินว่าท่านทานครบทุกอย่าง

“ขอบคุณมากครับที่ทำให้ผมรู้ในสิ่งที่ควรรู้”

กรามแกร่งขบกันแน่นเมื่อได้รู้ถึงการโกหกหลอกลวง นายแพทย์เจ้าของไข้ยิ้มตอบแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมานอกจากยืนสงบนิ่ง

“แล้วคุณตาจะกลับบ้านได้เมื่อไรครับ”

“พรุ่งนี้ก็กลับได้แล้วครับ” นายแพทย์ตอบอย่างสุภาพ

“ขอบคุณมากครับ ผมขอตัวเข้าไปเยี่ยมท่านก่อน”

“เชิญครับ”

วูลฟ์ก้มศีรษะน้อยๆ ให้กับผู้อาวุโสกว่า ก่อนจะหมุนตัวเดินเข้าไปในห้องพักฟื้นของแฟรงซ์อย่างรวดเร็ว ในขณะที่เฟอร์ดินานยืนรออยู่ที่นอกห้อง

ชายหนุ่มเดินเข้าไปหยุดอยู่ใกล้ๆ กับเตียงนอนของผู้มีพระคุณ จ้องมองความชราภาพของท่านผ่านสายตาคมกริบสีทองอร่ามของตัวเอง ความอ่อนโยนผุดพรายขึ้นมาทดแทนความเลือดเย็นจนหมดสิ้น เขาพาตัวเองไปทรุดนั่งบนเก้าอี้ที่ขอบเตียง กุมมือของท่านเอาไว้

“ผมจะไม่ยื้อเอาไว้อีกแล้วครับ ผมจะรีบทำทุกอย่างที่คุณตาต้องการ”

ความหวาดกลัวที่ไม่เคยได้เฉียดเข้าใกล้หัวใจกระด้างของเขามาก่อนเริ่มสำแดงฤทธิ์เดช มันเป็นความรู้สึกที่อึดอัดและทำให้ทุกข์ทรมานมากมายนัก แม้จะรู้ดีว่าสักวันเขาจะต้องอยู่บนโลกนี้ตามลำพังโดยไร้เงาของท่าน แต่มันจะต้องไม่ใช่เร็วๆ นี้ ไม่ใช่ในอีกปีหรือสองปีข้างหน้า เขาจะทำทุกอย่างเพื่อยื้อท่านเอาไว้จากยมบาลในยมโลกให้ได้นานที่สุด ไม่ว่าสิ่งที่ต้องทำนั้นมันจะตรงกันข้ามกับความต้องการของตัวเองมากแค่ไหนก็ตาม!