บทที่5 หว่านล้อม - 1

ภายในห้องรับประทานอาหารที่เรียงรายไปด้วยอาหารสไตล์ตะวันตกและไทยเดวิดนั่งอยู่หัวโต๊ะถัดมาเป็นมยุราและแอนนี่ ส่วนอีกฝั่งเว้นว่างให้เอริคนั่งข้างน้ำฟ้า ปราณีและปานคอยอำนวยความสะดวกให้เจ้านายอยู่ใกล้ ๆ

เอริคที่เพิ่งออกเวรเดินตรงเข้ามาภายในห้องอาหาร ชายหนุ่มแอบชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นน้ำฟ้านั่งฝั่งเดียวกับเขา ร่างหนาทิ้งตัวนั่งลงพร้อมกับหันไปมองน้ำฟ้าที่เอาแต่นั่งก้มหน้าแวบหนึ่ง กลิ่นน้ำหอมสะอาดจากร่างหมอหนุ่มตีเข้าจมูกมนของเธอชวนให้ลุ่มหลง

"ทานกันเถอะ เดี๋ยวจะเย็นเสียก่อน"เดวิดเอ่ยขึ้น

"นี่ค่ะ คุณเอริค"ปานยกสเต๊กเนื้อและมันฝรั่งอบที่หมอหนุ่มทานเป็นประจำลงตรงหน้าเอริคอย่างรู้งาน

"ขอบใจ"เสียงทุ้มเอ่ยสั้น ๆ

"ฟ้าชิมส้มตำไหม"แอนนี่ตักส้มตำข้ามฝั่งใส่จานให้น้ำฟ้า

"ขอบคุณค่ะ"น้ำฟ้ายิ้มรับ

"พ่อคิดว่าจะวางมือ ยกให้ลูกดูแลบริหารโรงพยาบาลเต็มตัวเลยดีไหม"เดวิดเอ่ยกับเอริค

"อย่าเลยครับ ผมยังอยากเป็นลูกจ้างของพ่ออยู่"

"หึ ไม่ช้าก็เร็วยังไง ลูกก็ต้องรับช่วงต่อจากพ่อ"

"ไว้คุยกันทีหลังเถอะครับ ตอนนี้ผมยังไม่พร้อม"

"ได้สิ"เดวิดพยักหน้าด้วยความเข้าใจ

"ฟ้าเราได้คิวครูฝึกเดินมาแล้วนะ ฟ้าสะดวกวันไหนบ้างล่ะ"แอนนี่เอ่ยถามขึ้น ซึ่งสร้างความงุนงงให้เอริคไม่น้อย

"เอ่อ ถ้าช่วงนี้วันไหนก็ได้ค่ะ"น้ำฟ้าคิดหนักเพราะอยากจะรีบฝึกภาษาเพิ่มเติมแล้วไปทำงานในโรงพยาบาลมากกว่า

"อาทิตย์ละสี่วัน เป็นไง โอเคไหม"แอนนี่เสนอ

"ค่ะ"

"ฝึกเดินอะไรกัน"เอริคเอ่ยถามน้องสาวขึ้น

"พอดี แอนจะให้ฟ้าเขาเดินแบบเสื้อผ้าให้เดือนหน้าค่ะ แต่ฟ้าเขาเดินบนส้นสูงไม่เป็น แอนก็เลยหาครูมาฝึกให้ค่ะ"

"หึ ตกลงจะเป็นนางแบบหรือพยาบาล"เอริคส่ายหน้า

"ให้น้องเขาทำไปเถอะ เพิ่งจะมาเอง ค่อย ๆ เป็นค่อยๆ ไปนะ ไม่ต้องรีบอยากทำอะไรก็ทำเลย"มยุราเอ่ยขึ้นให้น้ำฟ้าผ่อนคลาย

"งั้นเรื่องการติวภาษาก็คงไม่จำเป็นแล้วสินะครับ"เอริคลุกขึ้นแล้วเดินออกไปเสียดื้อ ๆ สร้างควางงงวยให้กับทุกคนไม่น้อย

"คุณแม่คะ"น้ำฟ้าหันไปมองหน้ามยุราด้วยความกังวลใจ

"ตามพี่เขาไปสิ"

"ค่ะ"

น้ำฟ้ารีบลุกเดินตามหลังเอริคออกไป เธอเห็นแค่หลังไวไวของเขาเพราะชายหนุ่มเดินเร็วมาก ร่างบางเดินลัดเลาะทางเดินไปตามสนามหญ้าข้างบ้านจนถึงหน้าบ้านของเอริค บ้านที่เธอเคยย่างกายเข้าไปครั้งหนึ่ง

"คุณเอริคคะ"เธอเอ่ยเรียกร่างหนาจากทางด้านหลัง

"อะไร"สายตาคมกริบหันไปจ้างใบหน้าจิ้มลิ้มอ่อนหวาน

"คือฟ้ามายืนยันจะให้คุณติวให้เหมือนเดิมค่ะ"ก้มหน้าลงหลบสายตาชายหนุ่ม

"ฉันก็นึกว่าเธออยากจะเป็นนางแบบเสียอีก"

"ฟ้าจะแบ่งเวลาให้ดีค่ะ"

"มาหาฉันที่บ้าน หนึ่งทุ่มตรงบนห้องก็แล้วกัน"

"ค่ะ"รับปากโดยไม่ลังเลสักนิด

น้ำฟ้าในชุดนอนกระโปรงยาวคลุมเข่าแขนสั้นสีชมพูอ่อนเดินถือสมุดกับโน๊ตบุ๊คเครื่องโปรดไปหยุดอยู่ตรงหน้าบ้านของเอริค จากนั้นเธอค่อย ๆ เปิดประตูเดินสำรวจชั้นล่างแต่กลับไร้เงาของเจ้าของบ้าน

เมื่อเธอฉุดคิดถึงคำพูดของเอริคจึงเดินขึ้นไปยังชั้นบน มือเรียวบางค่อย ๆ แง้มเปิดประตูห้องนอนช้า ๆ ร่างบางเดินเข้าไปหยุดยืนอยู่กลางห้องกลับไร้เงาเจ้าของห้องอีกเช่นเคย

"มาตรงเวลาดี"เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นทางด้านหลังบาง ในสภาพเปลือยท่อนบนเผยให้เห็นมัดกล้ามเป็นลอนแข็งแรง ท่อนล่างมีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียว

"ขอโทษค่ะ ฟ้าไปรอข้างนอกดีกว่า"น้ำฟ้าลนลานตกใจทำตัวไม่ถูกก้มหน้าลงมองพื้น

"ไม่ต้อง"เอริคเดินไปทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง

"เราไปติวกันข้างนอกเถอะค่ะ"น้ำฟ้าก้าวขาเรียวไปหยุดตรงประตูด้วยความประหม่า

"ฉันถนัดติวในห้องมากกว่า ถ้าเธอมีปัญหาก็ไม่ต้องติว"สายตาคมกริบจ้องร่างบางในชุดนอนเรียบร้อยไม่ละสายตา

"แต่ในห้องนี้ไม่มีโต๊ะทำงานเลยนะคะ"น้ำฟ้ากวาดสายตามองไปทั่วห้อง

"บนเตียงนี่ไง แต่ถ้ายังเรื่องมากอีก ก็ไปคุยกับคุณแม่เอง ถ้าจำไม่ผิดคุณแม่ยกเธอให้ฉันดูแลแล้วใช่ไหม"

เมื่อความเกรงใจกลัวผู้อื่นจะยุ่งวุ่นวายเพราะตนน้ำฟ้าจึงเดินไปทิ้งตัวนั่งบนเตียงนุ่มตรงข้ามกับเจ้าของห้อง เอริคยิ้มมุมปากเล็กน้อยเมื่อเห็นคนตัวเล็กยินยอมอย่างว่าง่าย

"มานั่งบนนี้สิ"เอริคตบหน้าขาตนเองพร้อมกับจ้องมองใบหน้าสวยหวาน

"คุณใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนเถอะค่ะ"น้ำฟ้านั่งตัวลีบเล็กลงเรื่อย ๆ ด้วยความหวาดไหว

"อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำ น้ำฟ้า"เอริคเริ่มเพิ่มน้ำหนักเสียงขึ้นข่มคนตัวเล็ก