บทที่4 เพื่อนใหม่ - 1

เช้าวันใหม่น้ำฟ้าตื่นขึ้นมารับมื้อเช้าด้วยเมนูไทย ๆ ที่คุ้นเคยมือบางเรียวตักชิมข้าวต้มกุ้งด้วยความโล่งคอ ส่วนเดวิดและแอนนี่รับแบบชาวตะวันตก

"เอริคทำไมยังไม่มาอีก"มยุรามองอาหารคลีนบนโต๊ะ

"ให้ป้าไปตามให้ไหมคะ"ปราณีเอ่ยเสนอตัว

"ไม่ต้องครับ"เอริคเดินเข้าภายในห้องอาหารอันกว้างใหญ่หรูหราด้วยชุดทำงานเรียบร้อย

"เย็นนี้ลูกจะเริ่มติวให้น้ำฟ้าแล้วใช่ไหมลูก"

"ครับ"เหลือบมองน้ำฟ้าที่อยู่ในชุดเดรสยาวถึงตาตุ่มสีฟ้าสดใส

"ฟ้าทำได้อยู่แล้ว แม่มั่นใจ"มยุราเอ่ยเป็นกำลังใจให้หญิงสาวข้างกายด้วยความเอ็นดู

"ขอบคุณค่ะ"น้ำฟ้ายิ้มรับซึ่งรอยยิ้มนั้นมันสร้างความวูบไหวภายในใจเอริคไม่น้อย

"ผมไปก่อนนะครับ"เอริคลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเดินออกไป

"รอด้วยค่ะ แอนไปด้วย ไปก่อนนะคะพอดีงานเยอะค่ะช่วงนี้"แอนนี่รีบลุกตามหลังพี่ชายออกไป

"อ้าว ! ลูกสองคนนี้ เพิ่งทานกันนิดเดียวเอง ไปซะแล้ว"มยุราส่ายหน้า

"ก็เหมือนเราสองคนตอนหนุ่ม ๆ สาว ๆ นั้นแหละว่าไหม บ้างานกันทั้งคู่"เดวิดนั่งจิบกาแฟอย่างผ่อนคลาย

"ค่ะ"

หลังทานมื้อเช้ามยุราก็พาน้ำฟ้าไปยังห้องนั่งเล่นเพื่อแนะนำสมาชิกของบ้านอีกคนซึ่งเป็นหลานสาวของปราณีให้รู้จัก เธอดีใจที่จะได้มีเพื่อนเป็นคนไทยสักคนเมื่ออยู่ต่างบ้านต่างเมืองแบบนี้

"นี่ปานหลานสาวปารณีเขาจ้ะ"มยุราเอ่ยแนะนำ

"สวัสดีจ้ะ เราน้ำฟ้านะ"น้ำฟ้าส่งยิ้มให้ปานอย่างเป็นมิตร

"ค่ะ คุณน้ำฟ้า ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"ปานเงยขึ้นมองน้ำฟ้าที่นั่งอยู่บนโซฟาเทียบเท่าเจ้าของบ้านใครเห็นก็รู้ว่าหญิงสาวตรงหน้าอยู่สูงกว่าเธอมากแค่ไหน

"เดี๋ยวฉันจะฝากงานฝ่ายบัญชีให้ที่โรงพยาบาลก็แล้วกันนะ"มยุราเอ่ยขึ้น

"ขอบคุณมากค่ะ นายหญิงแต่ปานตกลงทำงานกับคุณแอนแล้วค่ะ แต่ช่วงนี้ปานไม่ค่อยสบายก็เลยยังไม่ได้เข้าไปช่วยงานคุณแอนที่ร้านค่ะ"ปานพนมมือไหว้มยุราด้วยความนอบน้อมสายตาเหลือบมองน้ำฟ้าแวบหนึ่ง ปานยอมรับว่าน้ำฟ้าหน้าตาสะสวยกว่าเธอหลายเท่าเลยเมื่อเทียบความนิยมของคนไทยด้วยกัน

"อ้าว งั้นก็ดีเลย แอนเขาจะได้มีคนช่วยที่รู้ใจ"

"ค่ะ"ปานยิ้มรับ

"ป้าไม่รู้จะตอบแทนคุณ ๆ ยังไงแล้วค่ะ ทั้งส่งเสียนางปานให้เรียนจนจบแถมยังให้อยู่ที่บ้านอีก"ปราณีเอ่ยด้วยความซึ้งใจ

"จริง ๆ แล้ว ให้ปานอยู่ห้องพักข้างนอกเหมือนเดิมก็ได้นะคะ ปานเกรงใจ"

"อยู่ที่นี้แหละดีแล้ว ปราณีเขาก็แก่มากแล้วช่วงนี้ก็ป่วยออด ๆ แอดๆ มีคนมาช่วยอีกแรงจะได้อุ่นใจ"

"ค่ะ"ปานยิ้มรับ

ภายในห้องครัวอันกว้างขวางเต็มไปด้วยอุปกรณ์เครื่องครัวที่ทันสมัยราคาแพงสะอาดสะอ้านไร้ฝุ่นเกาะ ปานกำลังช่วยปราณีกับผู้ช่วยอีกสองสามคนจัดเตรียมวัตถุดิบปรุงอาหารให้เจ้านายในมื้อถัดไป

"ป้าคุณน้ำฟ้าอะไรนั้นมาได้ยังไงเหรอ"ปานเปิดประเด็นขึ้น

"นายหญิงเพิ่งจะบินไปรับมาจากไทยเมื่อวานเองน่ะ เห็นว่าเป็นเด็กกำพร้าไม่มีพ่อแม่ นายหญิงเขาจึงรับอุปถัมภ์เป็นลูกสาวอีกคน ถ้าจำไม่ผิดนายหญิงเขาเคยพามาเที่ยวที่นี้ครั้งหนึ่งนะ ตอนนั้นแกยังอยู่กับแม่แกที่ไทยอยู่เลยมั้ง จะว่าไปมันก็ไม่ต่างอะไรกับแกนักหรอก"

"ยังไงป้า"ปานขมวดคิ้วมุ่น

"ก็นายหญิงส่งเสียจนเรียนจบเหมือนแกไง จะต่างกับแกก็แค่นายหญิงเขารักเหมือนลูกในไส้เลย"

"ฉันไม่สนใจหรอก ฉันสนใจแค่คุณหมอเอริคเขาคนเดียวก็พอแล้ว"ปานยืนบิดไปมาด้วยความปลื้มปริ่มเมื่อนึกถึงใบหน้าอันหล่อเหลาของลูกชายเจ้าของบ้าน

"ฝันหวานไปสิแก เขาไม่มีทางชายตาแลคนอย่างแกหรอก ที่ไปหาหมอเมื่อวันก่อนก็ไปหาเขาสิท่า "

"โธ่! ป้าอย่าเพิ่งดับฝันกันสิ บางทีเขาอาจจะชอบผู้หญิงธรรมดาบ้าน ๆ แบบฉันก็ได้"

"หึ อย่าเพ้อไปหน่อยเลย ปาน"ปราณีส่ายหน้าให้หลานสาวที่คิดอะไรไปไกลเกินตัว

"ว่าแต่คู่หมั้นคุณเอริค เคยมาที่นี้สักครั้งไหมป้า"

"ไม่มานานเป็นปีแล้วล่ะ เห็นว่าไปเรียนต่อโทที่สวิตเซอร์แลนด์น่ะ"

"น่าแปลก เป็นคู่หมั้นแต่กลับไม่แสดงตัว สงสัยคุณเอริคเขาคงจะไม่เอา"ปานยิ้มแก้มปริ

"ยัยปาน จะพูดอะไรระวังปากแกหน่อย รีบทำงานเข้า แล้วรีบ ๆ หายหวัดไออะไรของแกด้วยจะได้ไปช่วยคุณแอนเขาที่ร้าน จะได้มีรายได้เพิ่ม"ปราณีเอ่ยเตือนหลานสาวที่กำลังหาเรื่องใส่ตัว

"ปานจ๊ะ"เสียงเรียกหวานใสกังวานเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบในห้องครัว

"คะ"ปานหันไปตามเสียง

"พอดี ฟ้าอยากจะออกไปซื้อของข้างนอก ไปเป็นเพื่อนฟ้าหน่อยได้ไหม"น้ำฟ้ามองหน้าปานด้วยความเป็นมิตรดวงตาใสชื่อ

"ได้สิจ้ะ ว่าแต่จะไปซุปเปอร์มาเก็ตหรือห้างสรรพสินค้าใหญ่ ๆ จ๊ะ"

"อืม ห้างสรรพสินค้าก็ได้จ้ะ เผื่อซื้ออย่างอื่นด้วย"

"โอเค เดี๋ยวปานมานะขอไปแต่งตัวสักหน่อย"เอ่ยจบปานก็รีบตรงไปยังบ้านพักหลังตึกทันที

ปานเดินตรงเข้าไปหาน้ำฟ้าในชุดเสื้อสายเดี่ยวสีดำสวมทับด้วยเสื้อแจ๊คเก็ตสีดำด้านนอกอีกที ส่วนท่องล่างเป็นกระโปรงยีนส์สั้นเหนือเข่าขาเรียวเล็กถูกห่อหุ้มด้วยถุงน่องสีดำสร้างความเซ็กซี่มากขึ้นไปอีก ใบหน้าก็ถูกแต่งแต้มไปด้วยสีสันที่ออกไปทางน้ำตาลทองขับให้ผิวสีน้ำผึ้งสวยขึ้นไปอีก

"โห สวยมากเลย"น้ำฟ้าแอบอึ้งในการแต่งตัวของปานที่ต่างกันมากกับก่อนหน้านี้เหมือนเป็นคนละคน