บทที่ 4

“โอ๊ย...”

“คุณหนู” ป้าผ่องเข้ามาประคองเฟื่องรัตน์ นางเห็นสถานการณ์ทุกอย่าง แต่ช่วยเหลืออะไรใครไม่ได้ จ้องมองใบหน้าของเฟื่องรัตน์ด้วยความสงสารจับหัวใจ

“คุณเฟื่องเจ็บตรงไหนคะ อดทนนะคะ” น้ำเสียงของคุณผ่องสั่นเครือ

ธราเทพเข้าไปประคองเฟื่องรัตน์เอาไว้อีกคน พาเธอไปนั่งพักที่โซฟาตัวที่อยู่ใกล้ที่สุด กิริยาอาการและแววตาของเขาดูเป็นห่วงเฟื่องรัตน์มากมาย

“โอ๊ย...” เฟื่องรัตน์ยกมือขึ้นกุมหัว ร้องโอดโอยขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด

“คุณเฟื่องไปโรงพยาบาลเถอะครับ อย่าทนเลย” ธราเทพออกความคิดเห็น

เฟื่องรัตน์ยกใบหน้าซีดเซียวไร้สีเลือดขึ้นมาสบตากับเขา

“นั่นน่ะสิคะ คุณหนูอย่าทำแบบนี้เลย ไปหาหมอ ไปรักษาตัวเถอะนะคะ” ป้าผ่องสีหน้าไม่ค่อยดี มองเฟื่องรัตน์ด้วยความเป็นห่วงจริง ๆ

“ขอให้เฟื่องจัดการเรื่องของยายป่านให้จบก่อนนะคะ”

“แต่ว่า...” ธราเทพไม่เห็นด้วย

“ธาม อาอยากจะขอร้องนะ ธามต้องดูแลยายป่าน แม้ว่ายายป่านจะทำให้ธามเสียใจ หรือทำอะไรร้าย ๆ กับธาม อาขอให้ธามใจเย็น ๆ อารักยายป่านที่สุด สิ้นบุญอาแล้ว ยายป่านก็ไม่มีใคร อาเชื่อใจธามที่สุดนะรู้ไหม อามองไม่เห็นใครอีกแล้ว” เฟื่องรัตน์น้ำตาคลอ

“คุณอาครับ ผมสัญญาครับ สิ่งไหนที่ผมรับปากกับคุณอาแล้ว ผมจัดการได้ ผมทำได้แน่นอน แต่เรื่องที่คุณอาไม่ยอมรับการรักษาตัวเอง ต่อจากนี้ไปผมจะไม่ยอมแล้วนะครับ”

สายตาของทั้งคู่สบกัน

ปัง... เสียงประตูปิดดังมาก

ตึง ตึง ตึง ตึง... เสียงวิ่งลงมาจากบันได

ปอป่านแต่งตัวเปรี้ยวจี๊ด แต่งหน้าจัดจ้านปากแดงแจ๋ วิ่งลงมาจากด้านบน

“คุณป่านจะไปไหนคะ” ป้าผ่องถาม มือก็ยังประคองคุณเฟื่องรัตน์อยู่

“อัง อัง...” คุณผ่องเรียกผู้ช่วยด้วยเสียงอันดัง

อังศุมาที่ลับ ๆ ล่อ ๆ อยู่ รีบวิ่งออกมาจากมุมมืด

“ค่ะ มาแล้วค่ะ ทำอะไรคะคุณผ่อง” อังศุมาทำเลิ่กลั่ก

“จับตัวคุณป่านเอาไว้” คุณผ่องออกคำสั่งกับอังศุมา

“อะไรนะ” ปอป่านตกใจกับคำพูดของคุณผุดผ่อง กำลังงงว่า ใครเป็นนาย ใครเป็นบ่าวกันแน่

อังศุมาทำหน้างง ๆ แต่ก็ปรี่เข้าไปจับตัวของคุณปอป่านเอาไว้

ปอป่านสู้ขัดขืน

“จะบ้าหรือไงพี่อัง ปล่อยป่านเดี๋ยวนี้ อยากเจอดีหรือไง” เธอดิ้นแรง

ปอป่านมองอังศุมาด้วยแววตาดุ แต่อังศุมาตัวใหญ่กว่าหนากว่าเหมือนทอมบอย ร่างบางจึงได้แต่ดิ้นกระทืบเท้าปึง ๆ

“ป่าน วันนี้อาขอร้องกลับขึ้นไปข้างบนซะ” ปากซีด ๆ พูดขึ้น น้ำเสียงแหบพร่า

“งานมงคลเพิ่งผ่านไป อย่าเพิ่งไปปาร์ตี้เลยนะ เดี๋ยวนักข่าวรู้เข้ามันจะไม่งาม” แววตาแกมขอร้อง

ปอป่านยิ่งเห็นอาการที่สนิทสนมของคุณอากับธราเทพแล้วก็ยิ้มหยัน ๆ

“อาเฟื่องไม่มีสิทธิ์มาบังคับป่านอีกต่อไปแล้วค่ะ นับตั้งแต่ที่อาเฟื่องทำแบบนี้กับป่าน” หญิงสาวคอแข็ง ปอป่านส่งสายตามองธราเทพตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า

“อาไม่ได้บังคับ อาแค่ขอร้อง กลับขึ้นไปบนห้องซะ” เฟื่องรัตน์อ่อนล้าเต็มทน แต่ก็ฝืนตัวเองไม่ให้อ่อนแอเต็มกำลังเพราะไม่อยากให้ปอป่านเห็น

ปอป่านยังคงดิ้น อังศุมาก็ยังรัดร่างเล็ก ๆ ของเธอเอาไว้แน่น

“เหรอคะ ทำไมป่านจะต้องทำตามที่คุณอาสั่งด้วย” ปอป่านทำสีหน้าไม่พอใจ

ธราเทพมองสบตากับหญิงสาว ช่างพยศและแสนดื้อด้านขึ้นมาก ไม่เห็นเด็กหญิงปอป่านตัวเล็ก ๆ ที่ชอบวิ่งเล่นในสวนดอกไม้ของบ้านไร่บวรฤทธิ์ตอนเด็ก ๆ

“ผมขึ้นไปส่งคู่หมั้นของผมที่บนห้องได้ใช่ไหมครับ” เขาเอ่ยถามเฟื่องรัตน์ แต่ไม่ได้รอฟังคำตอบ

“คุณผ่องให้รถไปส่งคุณเฟื่องที่โรงพยาบาลด้วย เดี๋ยวผมจะตามไป” เขายังกระซิบสั่งให้เอาคุณเฟื่องรัตน์ส่งโรงพยาบาล เพราะตาของเธอลอยไปหมดแล้ว

“ค่ะ คุณธาม” ผ่องพยักหน้า

จังหวะเดียวกัน

“จะปล่อยหรือไม่ปล่อยพี่อัง” ปอป่านก็ง่วนกับการขัดขืนอังศุมา เธอถามเสียงแข็ง หญิงสาวไม่ได้สังเกตหน้าตา อาการ และท่าทางของคุณอาเฟื่องรัตน์เลยด้วยซ้ำไป

“ไม่ค่ะ อังไม่ปล่อย คุณป่านกลับขึ้นห้องไปเถอะค่ะ อย่าดื้อเลยนะคะ เชื่อพี่อัง” น้ำเสียงขัดใจแต่เต็มไปด้วยความกริ่งเกรง

“ทำไมฉันต้องเชื่อพี่ หึ... ก็ได้เลย อยากเจอดีใช่ไหม ก็เอาสิ... หึ... นี่แน่ะ...”

ปอป่านกระทืบรองเท้าส้นสูงลงไปที่หลังเท้าของอังศุมาอย่างแรง

“โอ๊ย...” อังศุมาร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด มือที่จับรัดปอป่านเอาไว้ปล่อยไปทันที ก้มตัวลงไปนอนกลิ้งจับไปที่หลังเท้าของตัวเองที่เจ็บปวด

“สมน้ำหน้า” เธอหันไปมองอังศุมาอยู่นิดหนึ่ง ก่อนจะเดินฉับ ๆ ตรงไปที่ประตู

ธราเทพเดินตรงเข้าไปหาปอป่านที่กำลังเดินลิ่ว ๆ ออกไปที่ประตู มือหนาใหญ่เหมือนคีมเหล็กหนีบเข้าไปที่แขนทั้งสองข้างของเธอ ก่อนจะหิ้วปีกเธอขึ้น หมุนร่างเล็ก ๆ ที่พยายามดิ้นหนีเอาตัวรอด ตรงขึ้นไปทางบันไดเพื่อไปยังห้องของเธอ

“ไอ้บ้า แกปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ แกจะทำอะไรฉัน อย่าคิดนะว่าเป็นคู่หมั้นแล้วจะทำอะไรฉันก็ได้ ฉันไม่มีวันยอมหรอก ไอ้คู่หมั้นกำมะลอ ไอ้... % $ #...” เธอดิ้นทุรนทุรายอยากไปจากกรงเล็บของเขา และพรั่งพรูคำด่าที่เจ็บปวดออกมาจากริมฝีปากสีแดงนั้นมากมาย

ตัวของปอป่านลอยขึ้นอยู่ในอ้อมแขนของธราเทพ เขาพาดเธอเอาไว้กับบ่ากว้างของเขา ฝ่ามือใหญ่ก็ตีลงไปที่แก้มสะโพกแน่น ๆ ของเธอด้วย

ปอป่านโกรธมาก ไม่เคยมีใครทำกับเธอแบบนี้ สองกำปั้นของหญิงสาวทุบไปบนแผ่นหลังของเขาดัง ปึก ปึก แต่ร่างหนาใหญ่ไม่สะทกสะท้านเลย

ที่ห้องรับแขก

เฟื่องรัตน์เซพร้อมกับส่งเสียงร้องออกมาอย่างทรมาน อาการของเธอดูแย่มากจริง ๆ

“อังไปบอกให้บรรเจิดเอารถออก เราต้องไปส่งคุณเฟื่องที่โรงพยาบาล เร็ว”

อังศุมาลนลานวิ่งออกไปตามคำสั่งของคุณผ่องอย่างรวดเร็ว

“ยายป่าน” เฟื่องรัตน์ยังคงเป็นกังวลเกี่ยวกับหลานสาว

“โธ่... คุณเฟื่องเป็นห่วงตัวเองนะคะ เรื่องของคุณหนูป่าน วางใจให้คุณธามจัดการนะคะ” คุณผ่องจ้องมองดูใบหน้าของคุณเฟื่องรัตน์แล้วน้ำตาไหล เธอเลี้ยงของเธอมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย

“คุณเฟื่องต้องรักตัวเองนะคะ”

“โอ๊ย... ป้า เฟื่องปวด...” ตอนนี้ตัวเธอซีดจนเป็นสีขาวไปหมดแล้ว ก่อนจะสติดับวูบ

“ใครก็ได้ เร็วเข้า”