Ep.4

“ฉะ...ฉันไม่รู้! ฉันก็กำลังตามหาเขาอยู่เหมือนกัน” โต้ตอบออกไปเสียงดังเช่นกัน พลางหอบหายใจสะท้อนถี่จนหน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงด้วยความโมโหและหวาดกลัวพอๆ กัน ก็เขามาตะคอกใส่หน้าเธอทำไมล่ะ ทำไมไม่รู้จักถามดีๆ แล้วทำไมจะต้องใส่อารมณ์กับเธอด้วย แล้วก็ยังจะมองเธอด้วยสายตาอำมหิตแบบนี้อีก

ดูท่าทางคนฟังเหมือนไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่หญิงสาวพูด ดวงตาสีสนิมคมกล้าวาวโรจน์ขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับขยับเข้ามาใกล้จนชิดด้วยท่าทางคุกคาม ฝ่ามือใหญ่สองข้างยกขึ้นทาบกับฝาผนังเป็นกำแพง กักกันร่างเล็กไว้ในกรงแขน จนยากที่เหยื่อสาวจะขยับหนีไปทางไหนได้ คงได้แต่ยืนนิ่งแทบลืมหายใจ ไม่รู้ว่าไอ้ชีคบ้านี่มันโกรธแค้นผู้ชายที่เธอกำลังตามหาอะไรนักหนา ถึงได้ดูโมโหโกรธาเธอมากมายขนาดนี้

“จะให้ข้าเชื่อเจ้าได้อย่างไร พรีมรตา อย่ามาลูกเล่นกับข้า”

ดวงตาคู่สวยไหวระริกทั้งหวาดหวั่นทั้งสงสัย เขารู้จักชื่อเต็มๆ ของเธอได้อย่างไร แล้วเขาจะเอายังไงกับเธออีก ตอบความจริงไปก็ไม่เชื่อ หรือจะต้องปั้นเรื่องโกหกเขาถึงจะยอมเชื่อ สาวน้อยพยายามทำใจดีสู้เสือ ตั้งใจจะไม่หยาบคายกับเขา แล้วตั้งสติ หายใจเข้าปอดลึกๆ

‘ลองถามหยั่งเชิงเขาดูก่อนดีกว่า เผื่อจะรู้ข้อมูลอะไรบ้าง’

“ท่านรู้จักชื่อของฉันได้อย่างไร”

“เจ้ามีหน้าที่แค่ตอบคำถามข้า ไม่มีสิทธิ์มาย้อนถามข้า เข้าใจไหม!” เขาจุดต่อมโมโหหญิงสาวด้วยการตะคอกใส่หน้าเธออีกครั้ง

“พูดดีๆ ก็ได้นี่ ทำไมต้องตะคอกใส่กันด้วย หูของฉันไม่ได้หนวกนะ” อยู่ใกล้แค่นี้ยังตะคอกเสียงดังอยู่ได้ ‘ไอ้ชีคบ้า ไอ้ชีคเลว ไอ้ชีคจอมโหด’

“ไม่ต้องมาด่าข้าด้วยสายตา ข้าจะถามเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย ไอ้ราเชลมันอยู่ที่ไหน” คราวนี้ถามเสียงเข้มหนักลอดไรฟันเบาๆ ทว่าสายตาวาววับของเขากลับคมกริบราวกับใบมีดโกนที่แทบจะเชือดเฉือนเนื้อหนังของเธอให้ขาดวิ่นออกเป็นชิ้นๆ ได้

“ก็บอกแล้วไงว่าไม่รู้ ฟังไม่เข้าใจหรือยังไง!”

“อย่าบังอาจมาขึ้นเสียงกับข้า หรือเจ้าอยากท้าทายอำนาจของข้าใช่ไหม แม่แกะน้อย” ใบหน้าคมเข้มที่เต็มไปด้วยสากเคราเขียวครึ้มก้มต่ำลงมาใกล้ ใบหน้าสวยเอียงหนีอย่างขยาด ออกแรงยันอกแกร่งให้ออกห่างสุดแรงแต่แรงเท่ามดหรือจะสู้แรงของพญาราชสีห์

“ปล่อยฉันนะ! อึ๋ย ไอ้ชีคบ้า แกจะทำอะไรฉัน! อ๊าย...ไม่นะ!” ร่างเล็กในอ้อมแขนหลบหลีกพัลวัน คำหยาบคายหลุดออกมาอย่างลืมตัวด้วยความโกรธจัด เมื่อโดนรังแกจนแทบจะหมดหนทางสู้ แต่หญิงสาวก็พยายามจะต่อสู้ดิ้นรนสุดแรง จนเสียหลักล้มลงไปบนเตียงกว้าง เปิดโอกาสให้ร่างใหญ่ลงมาทาบทับจนแทบจะหายใจไม่ออก ดีที่เขายังปรานีอยู่บ้างที่ขยับกายยกขึ้นเป็นคร่อมทับด้วยศอกแทน

“แรงเยอะไม่ใช่เล่นนะ ตัวแค่นี้ ดูซิ...ว่าเจ้าจะยังปากแข็งได้สักกี่น้ำ”

“ทะ...ท่านจะทำอะไร” ใบหน้าสวยซึ้งเริ่มซีดเผือด ร่างเล็กเริ่มสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว คำร่ำลือที่ว่าเขาเป็นชีคใจโหดใจมารป่าเถื่อน มันเป็นความจริงหรือนี่ มันกำลังจะใช้กำลังบังคับข่มขืนเธอใช่ไหม ไม่นะ...

“กรี๊ดดด! ช่วยด้วยค่า! ช่วยฉันด้วย!”

“เจ้าจะร้องกรี๊ดๆ ทำไม หา!” มือเล็กถูกจับกดให้จมไปกับที่นอน พร้อมกับคำถามแข็งกร้าวด้วยความโมโห เพราะเสียงของเธอทำให้หูของเขาแทบระบม

“ก็ท่านกำลังจะทำอะไรฉันล่ะ”

“ข้าจะทำอะไรเจ้าน่ะหรือ กำลังคิดอยู่” แววตากระเหี้ยนกระหือรือมองเหยื่อสาวจอมพยศอย่างเจ้าเล่ห์น่ากลัว

“ข้าจะถามเจ้าอีกครั้ง หากเจ้ายังปากแข็งอยู่อีกละก็ ข้าจะจูบเจ้าให้ขาดใจตายไปเลย บอกมา...ไอ้ราเชลมันอยู่ที่ไหน” เขาไม่ได้แค่ขู่ แต่เขาตั้งใจจะทำจริงๆ แม้ว่านางจะเป็นคนรักของศัตรูก็เถอะ เขาไม่รังเกียจหรอก

‘จะบอกไปตามความจริงดีหรือเปล่านะ ว่าเธอมาที่ประเทศนี้ด้วยจุดประสงค์ใด’ แต่พอคิดๆ ดูแล้ว ‘ไม่ได้หรอก บอกไม่ได้ อีกอย่างเธอก็ไม่รู้แน่ชัดด้วยว่าราเชลอยู่ที่ไหน แต่ถ้าหากตอบไปว่าไม่รู้เขาก็คงไม่เชื่อเธออีก สงสัยคงจำเป็นต้องสร้างเรื่องโกหกแล้วกระมังเขาถึงจะเชื่อแล้วยอมปล่อยเธอไป’ พรีมรตาคิดใคร่ครวญไม่กี่วินาทีก็ตัดสินใจได้ในที่สุด

‘เอาวะ...เป็นไงเป็นกัน โกหกเพื่อเอาชีวิตรอดไปจากไอ้ชีคใจโหดนี่ มันคงไม่บาปหรอกนะ’ พรีมรตาคิด พลางช้อนสายตาประสานเข้ากับดวงตาวาววับที่รอคอยคำตอบของชีคหนุ่มด้วยดวงตาไหวระริก ริมฝีปากเล็กสีชมพูสดเริ่มอ้าเผยอเตรียมโป้ปดออกไป

“ฉันบอกก็ได้ แต่ว่า...ถ้าฉันบอกท่านไปแล้ว ท่านต้องปล่อยฉันไปนะ” หญิงสาวยื่นข้อต่อรองเสียงสั่นๆ ทั้งที่พยายามบังคับให้น้ำเสียงของตนเองมั่นคงสุดแล้ว แต่ก็ไม่ได้ผล ความรู้สึกทั้งกลัวทั้งประหม่าต่อสายตาแสนเสน่หาที่สะกดให้อิสตรีหลงใหล มันคอยจะทำลายสติของเธอให้กระเจิดกระเจิงตลอดเวลา ทว่าความหวาดกลัวว่าเขาจะทำตามที่ขู่มีมากกว่าความรู้สึกอ่อนไหวที่วูบขึ้นมาในหัวใจเพียงเสี้ยววินาที

“มันขึ้นอยู่กับคำตอบของเจ้า สาวน้อย ถ้าคำตอบของเจ้าไม่เป็นที่พอใจ ข้าอาจจะทำมากกว่าจูบก็ได้” คราวนี้รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมปนยียวนฉาบขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาคมคาย ดูคล้ายโจรบ้ากามไม่มีผิด พรีมรตายังคงดิ้นขลุกขลักอยู่ใต้ร่างหนาด้วยความหวาดหวั่นแกมสะอิดสะเอียนสายตาแทะโลมของชีคใจโหด

“ก็ได้ๆ ฉันยอมแล้ว ราเชล...ราเชลอยู่ที่รัฐ...รัฐบาร์การู” โชคดีที่เธอจำเรื่องที่ปู่ของเธอเคยเล่าให้ฟังในวันแรกที่มาถึงได้ ว่าประเทศซาร์เนเวียร์มีสองรัฐคือรัฐโอลัลนาร์และรัฐบาร์การู และปันจาร์อาจจะถูกตั้งเป็นรัฐที่สามของซาร์เนเวียร์เป็นอันดับต่อไป แต่ว่าไอ้รัฐบาร์การูมันอยู่ที่ไหนเธอก็ยังไม่รู้ แต่ก็ช่างเถอะ ว่าแต่โกหกออกไปแบบนี้เขาจะเชื่อเธอไหมเนี่ย

สายตาที่มองมาอย่างจับผิดตลอดเวลา กวาดมองไปทั่วดวงหน้างดงามเพื่อค้นหาพิรุธ เขาควรเชื่อนางอย่างนั้นหรือ นางอาจโกหกเพื่อเอาชีวิตรอดก็เป็นได้ แต่ว่าตอนนี้สาวน้อยคนนี้ก็เหมือนลูกไก่อยู่ในกำมือของเขาอยู่แล้วนี่ จะบีบก็ตายจะคลายก็รอด จับนางไว้เป็นเชลยก่อนก็ได้ จนกว่าจะตามหาองค์รัชทายาทกำมะลอได้สำเร็จค่อยปล่อยนางไปก็คงไม่เสียหายอะไร

“อยู่ที่บาร์การูอย่างนั้นหรือ ตกลง...ข้าจะลองเชื่อเจ้าดูสักครั้ง แต่ว่าเจ้าจะต้องติดตามข้า ไปตามล่าไอ้ราเชลคนรักของเจ้าจนเจอ แล้วข้าจะฆ่ามันทิ้งเสีย”

“ละ...แล้วทำไม ท่านต้องฆ่าเขาด้วยล่ะ”

“เพราะมันคือลูกชายของโอมาร์ ราสชิด อัลฟาฮาร์ ยังไงล่ะ ข้าจะฆ่าสายเลือดของไอ้โอมาร์ทุกคน”

“ไม่นะ! ท่านจะฆ่าเขาไม่ได้นะ เขา...”

ไม่ได้หรอก...เธอจะยอมให้ราเชลตายไม่ได้เด็ดขาด แต่จะบอกความจริงออกไปก็ไม่ได้อีก เพราะราเชลเป็นถึงทายาทขององค์ราชาโอมาร์ที่เขาคิดจะฆ่า และเป็น...พรีมรตาคิดหนัก เธอจะยอมให้คนที่เธอรักมารับเคราะห์กรรมที่ไม่ได้ก่อได้อย่างไร แล้วแค่เกิดเป็นลูกชายของศัตรูต้องรับโทษถึงตายเชียวหรือ ทำไมไอ้ชีคบ้านี่ถึงได้มีใจคอโหดเหี้ยมนัก

“ดูท่าทางของเจ้า คงจะเป็นห่วงไอ้ราเชลมันมากสินะ อยากตายแทนมันหรือไง หึ...ชีวิตของเจ้าแลกกับชีวิตของมันไม่ได้หรอก”