บทที่ 1 ตอนที่ 2

"คุณคะ...คุณ รู้สึกตัวแล้วเหรอคะ"

สิ่งแรกที่รู้สึกหลังจากได้ยินเสียงกระซิบเรียกนั้น คือความเจ็บปวดระบม เมื่อค่อยๆ ปรือตามองก็พบว่าตัวเองอยู่ในที่แปลกตากับหญิงสาวซึ่งอยู่ในชุดนางพยาบาลนางหนึ่ง

"เจ็บ..."

"ค่ะ...ระวังนะคะ คุณไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่รอยฟกช้ำแล้วก็รอยแผลจากการถูกกระแทกมีหลายแห่ง ถ้าขยับผิดจังหวะอาจทำให้ระบมมากขึ้นได้นะ"

"แม่ แม่ล่ะจ๊ะ" ดวงตากลมกลอกไปมาด้วยความสับสนหวาดระแวง พยายามทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้า หัวใจดวงน้อยก็เต้นสั่นระรัว

"ใช่เย็นๆ ค่ะ ก่อนอื่นลองบอกชื่อจริง ชื่อเล่นกับพี่นะคะ จำได้ไหมเอ่ย" นางพยาบาลพยายามประโลมใจคนป่วยซึ่งมีอาการตื่นตระหนกชัดเจน โดยการหันเหความสนใจชั่วคราว

"ชื่อ...อัญญดาค่ะ ชื่อเล่นน้ำมนต์"

"โอเคค่ะน้องน้ำมนต์ จำชื่อตัวเองแล้วรายละเอียดอื่นได้ใช่ไหมคะ ตอนนี้รู้สึกปวดหัว หรือวิงเวียนอยากจะอาเจียนอยู่ไหม" เธอถามพลางเลกเชอร์อาการคนป่วยลงในกระดาษที่แนบกับแฟ้มรองเขียน

"พี่พยาบาลคะ...แม่ของหนูล่ะคะ แม่อยู่ไหน"

"เอ่อ...คุณหมอกำลังรักษาอยู่ ตอนนี้น้องน้ำมนต์ทานยาก่อนนะเดี๋ยวจะมีเจ้าหน้าที่มาดูแลให้ นอนพักอีกสักสองสามชั่วโมงแล้วค่อยลุกนะคะ ร่างกายจะได้ฟื้นตัวอีกหน่อย" นางพยาบาลแนะนำและเลี่ยงจะพูดถึงมารดาของคนเจ็บ ซึ่งอาจมีผลกระทบต่อจิตใจและร่างกายที่บอบช้ำอยู่แล้ว

"ไม่ค่ะพี่ หนูขอร้องนะคะให้หนูพบแม่หน่อย แม่อยู่ไหน หนูอยากเจอแม่" พูดพลางพร้อมกันนั้นเธอก็ยกมือขึ้นพนมไหว้ น้ำตาคลอเบ้า พอจะลำดับเรื่องราวก่อนจะหมดสติไปได้บ้างแล้ว ทำให้อีกฝ่ายถึงกับถอนหายใจด้วยความสงสาร รู้สึกสลดไปไม่น้อยกว่ากัน

"คุณแม่ของน้องอยู่ในห้องไอซียูค่ะ...ถ้าอย่างนั้นก็นั่งรถเข็นไปนะคะ เดี๋ยวพี่จะให้บุรุษพยาบาลช่วยเข็ญพาไป"

"อยู่ห้องไอซียู...แม่..."

ร่างเล็กนั่งขดตัวอยู่บนเก้าอี้ตรงหน้าห้องไอซียูเมื่อบุรุษพยาบาลนำพามาถึง เธอร้องไห้จนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปช้านานเท่าไหร่ หยดน้ำตาเหือดแห้งแล้วก็ไหลเอ่อออกมาใหม่ซ้ำอยู่อย่างนั้น หัวใจสั่นคลอนอ่อนแรงหวาดกลัวเหลือเกินกับการสูญเสียที่ไม่อาจยอมรับได้

อยากให้ทุกอย่างเป็นเพียงฝันร้ายในนิทราอันมืดมิด ของค่ำคืนหนึ่ง เมื่อตื่น...ทุกอย่างรอบตัวจะเป็นไปตามวิถีทางที่เหมือนเดิม มีแม่...มีเธอ ช่วยกันทำมาหากิน ไปเรียนหนังสือและกลับบ้านมาอยู่ด้วยกัน นอนตระกองกอดกันในอ้อมกอดแสนอบอุ่นที่ไม่อาจเทียบทานด้วยสิ่งใด

"ขอโทษครับ" ใครคนหนึ่งเยื้องกรายเข้ามาในขณะที่เธอกำลังอาดูรหวนไห้ เขาอยู่ในชุดของผู้ป่วยเหมือนกัน

หญิงสาวหันมอง...ชายหนุ่มผู้กล่าวทัก เขามีผ้าพันแผลบนศีรษะ และมีรอยขีดข่วนฟกช้ำดำเขียวบริเวณแขนที่โผล่พ้นสาบเสื้อออกมา

เธอไม่ได้ให้ความสนใจเขา...เพียงแค่เหลือบมองและหันกลับมาก้มหน้าสะอื้นดังเดิม

“คือ...ผมอยู่ในเหตุการณ์เมื่อคืนที่คุณกับแม่ประสบอุบัติเหตุนะ”

ประโยคนั้นเรียกความสนใจของหญิงสาวได้ทันที เธอสะบัดหน้ามองเข้าแววตาเจ็บแค้นแดงก่ำและฉ่ำชื้นไปด้วยหยาดหยดแห่งความเสียใจ พร้อมเหยียดเท้าลงจากเก้าอี้ที่นั่ง เดินตรงไปยืนประจันหน้ากับชายหนุ่มทันที

“คุณ...ไอ้เลว!!! คุณคือคนที่ชนฉันกับแม่แล้วหนีใช่ไหม” เสียงเล็กแหลมแหบแห้งตะโกนด่าทอด้วยความโกรธชิงชังในตัวผู้ก่อเหตุที่ทำให้เธอและมารดาบาดเจ็บ ซ้ำร้ายผู้ให้กำเนิดนั้นอาการสาหัสจนแม้แต่หมอกับพยาบาลยังไม่กล้าแจ้งความคืบหน้าในการรักษาแก่เธอ ทั้งที่ผ่านไปตั้งหลายชั่วโมงแล้วนับตั้งแต่เมื่อคืน

ในใจ...จึงหวาดกลัวหวั่นไหวสับสนไปหมด

“ไม่ใช่นะ...มีคนอื่นมาชนคุณด้วยเหรอ...คือใจเย็นๆ ก่อนนะ ไม่รู้คุณพอจะจำได้ไหมว่ามีรถคันหนึ่งวิ่งเข้าไปในเลนถนนที่คุณขับมา” เขาพยายามกล่อมอีกฝ่ายให้สงบพร้อมตั้งคำถาม เพราะจำไม่ได้จริงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับผู้ประสบเหตุอีกราย คิดว่าพวกเธอแค่เสียหลักแล้วรถล้มคว่ำไปเองเสียอีก เพราะพอตัวออกมาจากรถได้ก็ไม่เห็นใคร หรือรถคันอื่นอยู่ในเหตุการณ์แล้ว มีเพียงผู้หญิงสองคนที่นอนจมกองเลือด และซาเล้งต่อพ่วงสภาพยับเยินกองอยู่ใกล้ๆ กัน

“คุณ...เป็นเจ้าของรถคันนั้นเหรอ” เธอนึกออก และจำได้เป็นอย่างดีทีเดียว ว่าขณะที่มารดากำลังเร่งขับรถเพื่อให้ทันกลับถึงบ้านก่อนฝนตกหนักนั้น มีรถจากอีกเลนฝั่งหนึ่งเสียหลักพุ่งเข้าหา เป็นเหตุให้รถพ่วงข้างของเธอต้องหักหลบไปยังอีกเส้นทาง เป็นเหตุให้ประสานงากับรถยนต์คันหลังที่ขับตามหลังเขามาด้วยความเร็วสูง

“ใช่ ผมขับรถคันนั้นเอง” เขายอมรับ...ลอบกลืนน้ำลายและใช้สายตาอันเศร้าสำนึก สำรวจหญิงสาวร่างเล็กที่ยืนตรงหน้าไปในตัว

เธอมีรอยขีดข่วนและช้ำเป็นจ้ำๆ ตามใบหน้าและแขนรวมถึงผิวเนื้อทุกส่วนที่โผล่พ้นชุดของโรงพยาบาล ผิวขาวเหมือนหยวกต้องแปดเปื้อน เพราะความสะเพร่าของเขา อุบัติเหตุจะไม่เกิดเลยหากมีความระมัดระวังไม่ประมาทเลินเล่อ

“เพราะคุณ...เพราะคุณคนเดียว แม่ฉันถึงต้องเจ็บขนาดนี้” ร่างแบบบางปรี่พุ่งเข้าใช้กำปั้นน้อยๆ ของเธอทุบแผงอกของอีกฝ่ายเท่าที่กำลังจะมีเหลือ เขาไม่ตอบโต้ ไม่รั้งยื้อ ไม่ปัดป้องตัวเองเพราะรู้ว่าความเจ็บปวดแค่นี้เทียบไม่ได้เลยสักเศษเสี้ยวของความเสียใจที่หญิงสาวกำลังรู้สึกอยู่

เธอดิ้นรนหวีดร้องสะอื้นตีอกชกเขาอยู่อย่างนั้นได้ไม่นานก็อ่อนล้าล่าถอยกลับไปนั่งยังที่เดิม สะอื้นฮักตัวโยน ด้วยไม่รู้จะหาทางระบายความอัดอั้นอย่างไร

“ผมขอโทษ...ช่วยเล่ารายละเอียดให้ฟังหน่อยได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น” แม้จะไม่ค่อยเข้าใจเรื่องราวมากนักแต่ก็พอรู้ว่าตัวเองเป็นสาเหตุจริง ชายหนุ่มไม่คิดหนีหน้าตัดสินใจเดินไปยืนใกล้ๆ กับเธอ

“เพราะคุณคนเดียว เพราะความไม่ระวังของคุณนั่นแหละ เราขับรถกันมาดีๆ จู่ๆ คุณมาจากไหนก็ไม่รู้ขับข้ามเลนมา แม่ฉันตกใจหักหลบ รถของเราเลยวิ่งไปอีกฝั่งถนน รถคันที่ขับตามหลังคุณมา...เลยชนเราเข้าเต็มๆ แล้วรถคันนั้นก็ขับหนีไปเลย” เล่าพลางร่างบางก็สะอื้นพลางจนคนฟังใจเสียยิ่งกว่าเก่า

“ผมขอโทษอีกครั้งนะครับ ผมผิดเอง ไม่ต้องห่วงนะผมยินดีจะรับผิดชอบทุกอย่าง” นอกจากจะรับปากกับผู้เคราะห์ร้ายไปแล้ว นภดลยังให้คำมั่นกับตัวเองอีกด้วย เขาไม่อาจละเลย...ไม่อาจมองผ่านความเสียใจโสมนัสนี้ไปได้เลย เหมือนตัวเองเป็นผู้ลงมือทำร้าย กดกรีดบาดแผลลงบนหัวใจดวงน้อยของเธอให้เจ็บปวดทุกข์ระทม จนชีวิตจมดิ่งอยู่ในความมืด ไร้แสงส่องสว่างให้กลับคืนมาเป็นเช่นเด็กสาวคนอื่นๆ ในวัยเดียวกัน

“คุณอัญญดาครับ...เชิญด้านในหน่อยครับ...อ้าว!! หมอเพชรมาแล้วเหรอ นายจะเข้ามาด้วยก็ได้นะ” ร่างเล็กดีดตัวลงยืนแล้วเดินเข้าไปหามารดาในทันที โดยมีคุณหมอผู้ให้การรักษาและนภดลยังยืนคุยกันอยู่ด้านนอก

หญิงสาวปรี่ตรงเข้าผู้ให้กำเนิดที่นอนหายใจรวยรินอยู่บนเตียงผู้ป่วย มีเครื่องไม้เครื่องมือสายยางห้อยระโยงเต็มไปหมด สภาพชวนให้สลดหดหู่ยิ่งนัก

“อาการคนป่วยเป็นไงบ้างสิน”

“แย่ว่ะเพชร...บอกตามตรงอยากให้ลูกสาวเขาทำใจนะ” แพทย์หนุ่มบอกเพื่อนตามความเป็นจริงไม่ปิดบัง นภดลถอนหายใจและแลบลิ้นเลียริมฝีปากอย่างเคร่งเครียด...เขาทำอะไรลงไป ช่วงเวลาแห่งความประมาทเพียงเสี้ยววินาที กำลังสร้างความสูญเสียให้กับหญิงสาวผู้บริสุทธิ์คนหนึ่ง มารดาอันเป็นที่รักของเธอกำลังจะจากไปด้วยน้ำมือของผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นหมอ...ซึ่งมีอาชีพช่วยเหลือชีวิตผู้คน

“ทำไม...รักษาสิ นายเก่งนี่ เครื่องไม้เครื่องมือที่นี่ก็ครบครัน ช่วยเขาสิ ฉันรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมดเอง”

“มันไม่เกี่ยวกับเรื่องนั้น นายก็เป็นหมอน่าจะรู้ดี อาชีพของเราต้องช่วยเหลือคนป่วยอย่างสุดความสามารถอยู่แล้ว แต่ถ้าช่วยไม่ได้ เราก็ต้องยอมรับความจริง คุณป้าโดนกระแทกอย่างแรงจนอวัยวะภายในบอบช้ำเสียหาย ที่ยังอยู่ได้เพราะมีเครื่องช่วยหายใจช่วย แกรู้สึกตัวแล้วและทรมานมากนายรู้ไหม ตอนนี้....ฉันเข้าใจว่าคุณป้าคงอยากเจอลูกสาว...เป็นครั้งสุดท้าย”

กันพัชรก้มหน้าหลับตาด้วยความจำยอม ในขณะที่นภดลนั้นตามหญิงสาวเข้าไปในห้องไอซียูทันที ไม่รอให้เพื่อนร่วมอาชีพกล่าวอะไรต่อ

อัญญดาดูเหมือนจะไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง เธอกุมมือที่อ่อนแรงของมารดาไว้แน่น ทั้งเข็มน้ำเกลือและเข็มให้ยาเจาะผ่านผิวเนื้อที่เสื่อมโทรมตามวัยอย่างน่าใจหาย เธอรั้งหลังมือที่เย็นชืดมาแนบแก้มพยายามสะกดกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล เป็นการบั่นทอนกำลังใจคนเจ็บ

“เอ่อ...สวัสดีครับคุณป้า" ชายหนุ่มยกมือไหว้ เขามองภาพนั้นด้วยความสำนึกผิดมหันต์ เขาที่เป็นลูกผู้ชายอกสามศอกไม่สามารถแก้ไขอะไรได้เลยใช่ไหม ทั้งที่เป็นคนก่อเหตุให้เรื่องราวมันเลวร้ายจนเกิดความสูญเสียขนาดนี้

คนเจ็บที่มีอุปกรณ์ทางการแพทย์เกือบทุกอย่างรอบตัว ค่อยๆ หันมองเขา ดวงตาของนางแดงฉานช้ำเลือดแต่หากไม่มีแววเจ็บแค้นสื่อให้เห็น

“ผม...เป็นคนที่ทำให้เกิดอุบัติเหตุเมื่อคืน คุณป้าวางใจนะครับผมจะรับผิดชอบทุกอย่างเอง” เขารู้การรับปากด้วยคำสัตย์จะช่วยให้นางรู้สึกสบายใจขึ้น ไม่ต้องนึกเดาหรอกว่าสิ่งที่นางยังห่วงกังวลอยู่นั้นคือสิ่งใด

หัวใจของแม่...ย่อมไม่อาจละวางจากลูกอันเป็นที่รัก แม้รู้ตัวเองว่าไม่อาจทนฝืนชะตากรรมได้ไหว แต่เมื่อมีห่วง ก็ยังพยายามต่อต้านเจ็บปวดจนกว่าสิ่งที่ค้างคาอยู่นั้นจะได้รับการสะสาง นางขยับตัวจ้องมองหมอนภดลตาแข็ง ราวกำลังต้องการสื่อสารบางอย่าง

“แม่จ๋า...แม่เป็นอะไรจ๊ะ แม่อย่าเพิ่งขยับนะแม่ยังไม่หายดี รออีกวันสองวันคงจะดีขึ้น แม่อยากได้อะไรค่อยบอกน้ำมนต์นะ” น่าสะท้านสะเทือนใจยิ่งนักที่ผู้ไม่รู้จะยังมีความหวังเต็มเปี่ยม เธอออกปากปรามเมื่อเห็นผู้ให้กำเนิดกระสับกระส่าย กำมือท่านเอาไว้แน่นปลอบประโลมด้วยหัวใจอันบริสุทธิ์

กันพัชรเดินเข้ามาพอดีในจังหวะนั้น เขาสะอึกจุกไม่อาจพูดอะไรออกมาได้ ทั้งที่เป็นอาชีพ เป็นหน้าที่และพบเจอเหตุการณ์เหล่านี้บ่อยครั้ง แต่ทุกครั้ง...เขาก็ยังเจ็บปวดที่เห็นภาพญาติคนป่วยต้องร้องไห้คร่ำครวญกับการสูญเสียเหล่านั้นและยังไม่เคยชินสักที

“คุณอัญญดาครับ เชิญทางนี้หน่อยผมมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย” มันลำบากใจมากสำหรับคนพูดต่อให้เขาเป็นหมอก็เถอะ นภดลมองหน้าเพื่อน และหันมองหญิงสาวในขณะเดียวกัน วูบหนึ่งเขานึกอยากเป็นคนบอกกล่าวเรื่องนี้กับเธอด้วยตัวเอง แต่เพราะไม่ใช่หน้าที่ของตนจึงพยักหน้าให้กับนายแพทย์ผู้ดูแลช่วยหาทางสื่อสารด้วยวิธีอ่อนโยนที่สุด แม้อาจจะไม่ได้ช่วยอะไรเลยก็ตาม เมื่อเทียบกับสิ่งที่กำลังจะเกิดในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า

นภดลมองอัญญดาที่เดินตามกันพัชรหายไปในห้องพักแพทย์จนลับตา เขาหันกลับมาสนใจคนเจ็บ จับมือนางมากุมเอาไว้ส่งมอบกำลังใจและความรู้สึกผ่านสัมผัส นางกำมือเขาแน่น พยายามขยับ พยายามพูด พยายามสื่อสารผ่านสายตาที่แดงช้ำเลือด หยาดน้ำใสๆ ไหลรินลงอาบสองแก้ม

“อื้อ...อื้อ...” นางจ้องเขาเขม็ง และส่งเสียงผ่านลำคอซึ่งมีเครื่องช่วยหายใจอยู่ทำให้มีแค่เสียงอือออเท่านั้นที่เปล่งออกมา

“คุณป้า! ใจเย็นครับอย่าเพิ่งใช้แรงมาก คุณป้าครับ” คนเจ็บพยายามกำมือเขาแน่น พยายามจะพูด หายใจแรงจนดวงตาเหลือกถลน เลือดสดๆ ไหลออกมาเมื่อมีอาการสำลักร่วมด้วย นางพยาบาลรีบวิ่งเข้ามาให้ความช่วยเหลือ และตามตัวคุณหมอเจ้าของไข้

“คุณป้า...ใจเย็นค่ะอย่าเพิ่งฝืนขยับตัวนะคะ” ทั้งพยาบาลและหมอในคราบคนไข้ต่างพยายามปฐมพยาบาลคนเจ็บที่ไม่ยอมอยู่นิ่ง สายตาของนางมองนภดลสลับกับกลอกเกลือกไปทางด้านห้องพักที่อัญญดาและหมอกันพัชรเข้าไปคุยธุระกัน

“อื้อ...” ยิ่งดิ้นยิ่งปัดป้อง ก็ยิ่งทรุดหนัก เลือดไหลเปรอะเปื้อนเครื่องมือแพทย์ส่งเสียงร้องเตือนดังระนาวไปทั้งห้อง

“พยาบาลครับ ดูเหมือนคุณป้าอยากบอกอะไรผม”

“แม่! แม่จ๋า” เป็นจังหวะเดียวกันที่อัญญดาและหมอกันพัชรวิ่งตรงเข้ามา หญิงสาวโผเข้ากอดร่างทุรนทุรายของมารดาด้วยความระทมใจอย่างหาที่สุดมิได้

เหมือนทุกอย่างบนโลกนี้จะแตกแหลกสลายลงในชั่วพริบตา...

“อื้อ...อื้อ” คนป่วยยิ่งดิ้น คว้าข้อมือของลูกสาวและสาละวนไปจับมือนภดลด้วยในขณะเดียวกัน ชายหนุ่มรับรู้ตั้งแต่แรกว่านางต้องการสั่งเสียสิ่งใด จึงบีบกำมือเย็นชืดเอาไว้พร้อมทั้งรวบมือบุตรสาวของมาบีบกำไว้มั่นเช่นกัน

“ผมเข้าใจแล้ว...ผมจะดูแลลูกสาวคุณป้าให้ดีที่สุดครับ ผมสัญญาด้วยเกียรติของลูกผู้ชาย...คุณป้าไม่ต้องเป็นห่วงอะไรทั้งสิ้นนะครับ” เขารับปากทันที น้ำตาคลอหน่วย หัวใจถูกบีบคั้นอย่างรุนแรง ทั้งหญิงสาวที่ฟูมฟายคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวดเหลือประมาณ พร่ำเรียกหาแต่บุพการีซึ่งหายใจหอบถี่ขึ้น ชักกระตุก และค่อยๆ หมดเรี่ยวแรงลงไปทีละน้อย ในที่สุดมือที่เหี่ยวย่นผ่านร้อนผ่านหนาวมาครึ่งค่อนชีวิตที่กำบีบมือของชายหนุ่มอยู่ก็เริ่มคลายตัว แน่นิ่ง...หยุดการเคลื่อนไหวทุกอย่างที่บ่งบอกถึงการมีชีวิตอยู่เพียงเท่านั้น

"แม่จ๋า!!" เป็นสิ่งเดียวที่หัวใจไม่อาจยอมรับเหตุการณ์หายนะในครั้งนี้ มันมากมายเทียบเท่าลมหายใจทั้งหมดที่ยังหลงเหลืออยู่ อัญญดากรีดร้องเพรียกหาผู้ให้กำเนิดด้วยความอาลัยสุดซึ้ง แม้รู้ว่าไม่อาจยื้อชะตากรรมอันโหดร้ายนี้ให้กลับคืนมาได้แต่เธอก็ยังไม่พร้อมสำหรับการสูญเสีย มันกะทันหันและเร็วเหลือเกิน...

ร่างเล็กทรุดฮวบพร้อมๆ กับสติที่ดับวูบลงไป นภดลประคองเอาไว้ทันและยกอุ้มแนบอก หันกลับไปมองมารดาของเธอที่แน่นิ่งไปแล้วท่ามกลางหมอและพยาบาลซึ่งกำลังช่วยกันยื้อชีวิตอย่างเต็มที่อีกครั้งเท่าที่สามารถจะทำได้ แล้วก้มศีรษะเป็นการขอขมา ใจหนึ่งเขายังตั้งมั่น อธิษฐานให้นางกลับมาอีกครั้ง เผื่อบางที...ปาฏิหาริย์จะยังพอหลงเหลืออยู่

“ฉันฝากทางนี้ด้วยนะสิน” ชายหนุ่มกระชับวงแขนโอบร่างระทวยเอาไว้แน่นกว่าเก่า หันไปฝากฝังเพื่อนหมอด้วยความอาลัยสลด จากนั้นก็อุ้มพาเธอไปยังห้องพักฟื้นดังเดิม

ทุกสิ่งทุกอย่างมีโชคชะตาขีดกำหนดเอาไว้แล้ว ต่อให้ฝืนเท่าไหร่ก็ไม่อาจข้ามพ้นวิถีทางเหล่านั้น การพลัดพรากการจากลา...เป็นสิ่งยั่งยืนเสียกว่าคำรักอันเลิศล้ำอำไพ ทางเดียวที่จะหลุดพ้นความรู้สึกทุกข์มหันต์นั้น คือการทำใจให้ยอมรับต่อโชคชะตาอันประเสริฐเที่ยงแท้เหล่านั้น...

ช่วงเวลาที่เหลือต่อจากนี้...คือการชดใช้ให้กับทุกความรู้สึกที่ขาดหาย