


นิยาย


เด็กก็รักเป็นไหมพี่
เลขาสาวสวยในวัย 30 ปีที่ที่พลาดท่าให้เด็กหนุ่มนักศึกษาคนนึงในงานวันเกิดหลังจากนั้นชีวิตของเธอก็ได้เปลี่ยนไปตลอดกาล


My little boy | ปูนปั้นน้อยของเฮีย
"เทียน" ชายหนุ่มอายุ 35 ปีหลานชายคนโตตระกูลมาเฟียมากอิทธิพลที่ชื่นชอบการท่องเที่ยวเป็นชีวิตจิตใจ พ่อของเขาเป็นลูกชายคนโตของตระกูลดังนั้นจึงทำให้เทียนและน้องเป็นที่โปรดปรานของปู่กับย่าเสมอมา แม้ว่าเจ้าตัวจะไม่ค่อยได้อยู่ที่ไทยเลยก็ตามแต่เมื่อไหร่ที่ครอบครัวมีนัดรวมตัวกันเทียนและน้องชายก็มักจะเป็นคนแรกๆ เลยที่ปู่กับย่าจะถามหา วันนึงหลังจากที่เทียนกลับจากไปเที่ยวที่ญี่ปุ่นเขาก็ตั้งใจจะไปหาเพื่อนสนิทที่คอนโดสักหน่อยแต่ปรากฏว่าเพื่อนของเขาได้ย้ายออกไปแล้วแถมยังขายคอนโดทิ้งอีกด้วย หลังจากโทรสอบถามและทราบที่อยู่ของเพื่อนแล้วเขาก็รีบไปที่นั่นทันทีด้วยความร้อนใจเพราะเพื่อนของเขากำลังประสบกับปัญหาทางการเงินจนต้องขายทุกอย่างทิ้งแล้วไปทำงานเป็นพนักงานอยู่ที่ร้านอาหารแห่งนึง...และนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เขาได้เจอกับ"ปูนปั้น"เด็กหนุ่มวัย 23 ปี ซึ่งเขาเป็นเจ้าของร้านอาหารที่เพื่อนของเทียนทำงานอยู่ ปูนปั้นเป็นเด็กหนุ่มผู้ไม่มีมาดของการเป็นผู้นำเลยแต่ต้องมารับช่วงดูแลร้านอาหารนี้ต่อจากพี่สาวที่กำลังป่วยอยู่ ปูนปั้นแม้จะเติบโตมากับร้านอาหารถึงแม้เขาจะพอทำอาหารได้บ้างเขากลับไม่เคยสนใจเรียนรู้การบริหารจัดการร้านเลยเพราะคิดว่ายังไงซะพี่สาวก็ทำได้ดีอยู่แล้วไม่จำเป็นต้องมีเขาไปช่วยหรอก จนกระทั่งวันที่เขารู้ว่าพี่สาวป่วยหนักและไม่สามารถดูแลกิจการของพ่อกับแม่ต่อได้อีก เขาจึงเริ่มหันกลับมาสนใจมันและเรียนรู้ทุกอย่างตามความต้องการของพี่สาวแต่ด้วยไม่มีประสบการณ์เขาจึงรับมือกับมันได้ยากมากแถมยังมีอุปสรรคมากมายถาโถมเข้ามาในเวลาอันรวดเร็วทำให้เขารู้สึกท้อกับมันอยู่หลายครั้ง ชีวิตของปูนปั้นแค่ดูแลร้านก็เหนื่อยมากพอแล้วตอนนี้ดันมีตาลุงแก่มาตามวอแวเขาอีก ไม่รู้มาถูกใจอะไรเขานักหนาเพราะพี่แกเล่นมาที่ร้านอย่างกับมาบ้านตัวเองเลย...แต่ถึงจะสร้างความรำคาญใจให้อยู่บ้างแต่ถ้าไม่ได้เทียนป่านนี้ชีวิตของปูนปั้นคงจบเห่ไปไม่รู้กี่ครั้งแล้ว... "ขอบคุณนะลุง"


ช่วยรักฉันทีรุ่นพี่เย็นชา
"ฉันชอบพี่ค่ะ เป็นแฟนกับฉันนะคะ" ฉันคิดว่ามันถึงเวลาที่ต้องพูดคำนี้แบบจริง ๆ จัง ๆ สักทีถึงแม้ว่าเขาจะรู้อยู่แล้วก็ตาม แต่ฉันจะรอต่อไปไม่ได้แล้วตอนนี้รุ่นพี่โสดอยู่ขืนช้ากว่านี้จะต้องมีหมามาแย่งรุ่นพี่ไปแน่ "แต่ฉันไม่ได้คิดกับเธอไปถึงขั้นนั้นหรอกนะ แล้วผญ.ที่จืดชืดแบบเธอไม่ใช่สเปกฉันเลย เธอก็รู้ที่ฉันดีกับเธอเพราะเธอ เป็นลูกพี่ลูกน้องกับเพื่อนสนิทฉัน เธออย่าเสียเวลาเลยดีกว่านะ" ตอนนั้นฉันรู้สึกชาไปทั้งตัว ฉันเห็นเขาเป็นคนค่อนข้างเย็นชา ไม่ค่อย นอกจากครอบครัว เพื่อน เขาก็ไม่ยุ่งกับใคร ในตอนแรกที่เขาเย็นชากับฉันมากแต่พักหลังมานี้เขาดันดีกับฉัน ฉันเลยหลงคิดว่าเขาน่าจะชอบฉัน แต่ที่ไหนได้เพราะฉันดันเป็นลูกพี่ลูกน้องกับเพื่อนสนิทเขานี้เอง


ประธานจอมเจ้าเล่ห์
"เธอ เป็นแฟนของผมเองครับ" ฉันตกใจกับคำพูดของท่านประธานมาก "คุณทศราชคะไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้นะคะ เกิดเรื่องนี้หลุดออกไปมันจะทำให้คุณเสียชื่อเสียงเอาได้นะคะ" ฉันรีบห้ามท่านประธานกลัวว่าเรื่องมันจะไปกันใหญ่ "ผมจะเป็นไงผมรู้ตัวเองดีหรือว่าคุณอยากให้พ่อของคุณหัวเราะเยาะคุณไปแบบนี้ตลอดเหรอ" แต่ถึงแม้มันจะกู้หน้าฉันได้แต่การที่บอกออกไปว่าฉันเป็นแฟนกับท่านประธานบริษัทเนี่ยมันก็ดูไม่น่าเชื่อถืออยู่ดี