นามปากกาขนมไทย - เรื่องของ นามปากกาขนมไทย

กฎคือต้องห้ามรัก! แต่ลองนอนด้วยกันแล้วอยากลองรักบ้างจะเป็นไร

นิยายรักโรแมนติกยังไม่จบ

กลรักคนเถื่อน(3p)

2.0K·นามปากกาขนมไทย

ไม่คิดว่าตัวเองจะรักผู้ชายพร้อมกันได้ถึงสองคน แถมพวกเขายังหน้าตาเหมือนกันอีกต่างหาก ในเมื่อเลือกใครไม่ได้ ก็รักมันไปทั้งสองคนนั่นแหละ! ------------------- เพราะความไร้เดียงสาที่ทำให้ฉันต้องมาอยู่ตรงนี้โดยที่ไม่รู้มาก่อนเลยว่ากำลังเจอกับอะไร เป็นเวลากว่าสองปีที่ฉันอยู่ในความปกครองของใครคนหนึ่ง... หรืออาจจะสองคนก็ได้ บางครั้งเขาก็ใจดีและในบางครั้งเขาก็เย็นชา ฉันไม่เคยรู้อะไรก็เหมือนกับที่พวกเขาไม่เคยบอกอะไรให้ฉันรู้นั่นแหละ การถูกดูแลเป็นอย่างดีมันจึงทำให้เกิดความรู้สึกแปลกใหม่โดยไม่ทันตั้งตัว รู้ตัวอีกทีมันก็กลายเป็นความผูกพันไปแล้ว “พวกพี่ก็ดีแต่บังคับ! ทำไมต้องเป็นหนูด้วยที่อยู่ตรงนี้” “งั้นก็เลือกมาสิคนใดคนหนึ่ง ... ฉันเปิดโอกาสให้เธอได้เลือก” “ถ้าคิดว่าจะถอยออกไปง่าย ๆ ก็ลองดู” “หนูยอมเป็นอะไรก็ได้เพราะอยากอยู่ในชีวิตพวกพี่ แต่ไม่ได้หมายความว่าพวกพี่จะทำอะไรกับหนูก็ได้” “แล้วยังไง? จำให้ขึ้นใจว่าฉันมีสิทธิ์ทุกอย่างในร่างกายเธอ” “งั้นเหรอคะ ... แล้วพี่ล่ะ พี่ก็คิดแบบนี้เหมือนกันด้วยใช่ไหม?” “...” ความถูกต้องกับความรักมักสวนทางกันเสมอ ...

You are mine เมียรักของมาเฟีย

8.0K·นามปากกาขนมไทย

“เปลี่ยนจากจ้างเลี้ยงเป็นจ้างรัก...ได้ไหม?” “ค่าตอบแทนเท่าไหร่? ถ้าหมดบัญชีจะพิจารณาอีกทีนะคะ”

Bad Girl สยบรัก

เคยได้ยินมาว่าครอบครัวคือเซฟโซนที่ดีที่สุด แต่สำหรับฉันมันไม่ใช่เลย สิ่งที่ซึมซับมาตลอดมันไม่ใช่ความรัก แต่เป็นคำด่าทอ การทะเลาะวิวาทกันระหว่างพ่อกับแม่ต่างหากล่ะ จำความได้ฉันก็คุ้นชินกับสิ่งเหล่านี้ไปแล้ว มันทำให้ฉันรู้สึกว่าความรักที่ดีมันไม่มีอยู่จริง ทุกคนล้วนเห็นแก่ตัวกันทั้งนั้น ... “ความอบอุ่น” ฉันไม่มีแม้แต่โอกาสจะได้สัมผัสมันจากคำว่าครอบครัวด้วยซ้ำ นอกจากคำพูดแรงๆที่ฟังแล้วคล้ายเกลียดกันมาแต่ชาติปางก่อนเท่านั้นแหละ ทำร้ายร่างกายกันจนเลือดตกยางออก แต่แปลกที่ไม่ยอมเลิกกันสักที มันเหมือนจะดีใช่ไหมล่ะคะที่ลูกจะได้ไม่ขาดใครคนใดคนหนึ่ง แต่ความรู้สึกของคนเป็นลูกอย่างฉันกลับแตกละเอียดไม่มีชิ้นดี ... นี่ก็เป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ฉันไม่อยากรักใคร ไม่กล้าที่จะชัดเจนในความสัมพันธ์เพียงเพราะกลัวคำว่าครอบครัวเหมือนที่ตัวเองเจอมา ถ้าต้องใช้ชีวิตแบบนั้นฉันโสดยันตายดีกว่าค่ะ แต่แล้ววันหนึ่งความคิดฉันก็เริ่มเปลี่ยนไปเมื่อได้เห็นความรักของเพื่อนสนิทตัวเอง พี่คนนั้นเขาดีมากจนแอบเก็บมาคิดว่าสักวันฉันมีความรักที่ดีแบบนี้บ้างก็คงจะดี มีคนที่รักเราแค่คนเดียว ทำให้เรารู้สึกว่าความสัมพันธ์นี้มันปลอดภัยทั้งร่างกายและความรู้สึก ภาวนาให้มันเกิดขึ้นกับฉันสักครั้งหนึ่งแล้วกันนะคะ ขึ้นชื่อว่าผู้หญิง ปากกัดตีนถีบถือเป็นเรื่องปกติมากสำหรับฉัน เพราะในบ้านฉันเป็นคนเดียวที่ห้ามป่วย ห้ามตาย ไม่สบายก็ต้องลุกขึ้นมาหาเงิน สิ่งรอบตัวมันบังคับให้ฉันต้องเป็นแบบนั้น เข้มแข็ง กร้านโลก ไม่สนใจใคร กระทั่งเจอใครคนหนึ่ง... ผู้ชายหน้านิ่งที่แสนจะกวนประสาท!! แถมยังประหยัดคำพูดมากอีกด้วย แต่เรื่องอะไรฉันจะยอม ก็กวนประสาทกลับไปเลยสิคะ ค่อยคุยกันรู้เรื่องหน่อย “ฮะ เฮีย...” “...” “หนูเมา หนูไม่ระวังตัวเอง คิดซะว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วกันนะคะ” “ประโยคหลังนี้กูต้องเป็นคนพูดไม่ใช่เหรอ” และนี่ก็คือจุดเปลี่ยนของชีวิตฉัน ดันมาพลาดไม่เป็นท่าให้กับผู้ชายปากเสียซะได้ แต่ไม่โทษใครหรอกนะ ทำตัวเองล้วนๆ มันไม่ได้จบแค่นี้หรอกค่ะ เพราะหลังจากนั้นเขาก็กลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตฉันไปเลย เขาเปลี่ยนความคิดฉันหลายอย่าง ทำให้ฉันสัมผัสและรับรู้ว่าความรักมันมีอยู่จริง ทุกอย่างมันเหมือนจะดีใช่ไหมล่ะคะ แต่ก็ได้แค่เหมือนนั่นแหละเมื่อภรรยาเก่าเขากลับมา... สุดท้ายฉันก็ต้องกลับมาอยู่กับตัวเองเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือรอยแตกร้าวที่เพิ่มขึ้น การไม่รักใครเลยมันคงดีที่สุดแล้ว

เธอ...ที่แปลว่าของผม

“เวลาเปลี่ยน ใจคนก็เปลี่ยน” ... ประโยคนี้มันโคตรจะจริง ไม่มีใครเหมือนเดิมไปตลอดแม้กระทั่งตัวเราเอง รวมไปถึงความชอบก็ด้วย นานมาแล้วที่รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ชอบผู้หญิง มันเฉย ๆ ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นเวลาใกล้กัน ผมไม่มั่นใจว่าไอ้ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรกันแน่ เลยเลือกที่จะใช้วิธีโง่ ๆ เพื่อพิสูจน์ว่าตัวเองชอบอะไร โดยการพาตัวเองเข้าไปในสังคมที่มีผู้ชายเยอะ ๆ และอีกทางเลือกคือเรียนคณะวิศวกรรมศาสตร์นั่นเอง อย่างที่ทุกคนรู้ว่าส่วนมากจะเป็นผู้ชายซะมากกว่า ผู้หญิงก็มีนะครับแต่ส่วนน้อย ความใกล้ชิดมันทำให้ตัวเองมั่นใจอะไรมากขึ้นจนผมเจอคำตอบที่ตามหา “เป็นไรของมึงวะ ไม่สบายเหรอ” น้ำเสียงคุ้นหูเอ่ยก่อนจะอังมือลงบนหน้าผากผม “ตัวก็ไม่ร้อนนี่หว่า เป็นไรมึงหงอยเชียว” “ไม่รู้ดิ บอกไม่ถูก” “เวร! แล้วกูจะช่วยอะไรได้” ไอ้อาร์มตอบกลับอย่างจนปัญญา ยอมรับครับว่าอยู่กับมันแล้วสบายใจ มีความสุขและรู้สึกดีในเวลาเดียวกัน ผมไม่รู้ว่าไอ้ความรู้สึกแบบนี้มันมีมาตั้งแต่ตอนไหน รู้แต่ว่าเป็นเฉพาะกับมันแค่คนเดียว... “ไอ้ภาม” “...” “มึงชอบกูเหรอ?” “ใครบอกมึง” “ความรู้สึกของมึงไงมันบอกกู” ความเงียบเกิดขึ้นระหว่างพวกเรา รู้นะครับว่ามันยากเกินจะรับได้ ไม่ง่ายเลยที่ใครสักคนจะใจตรงกับเราโดยเฉพาะมันที่เป็นเพื่อน “กูเป็นผู้ชาย...กูชอบผู้หญิง” “กูรู้ กูไม่เคยคาดหวังให้มึงมารู้สึกกับกูมากกว่าเพื่อนหรอก” “...” หลังจากวันนั้นทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เราห่างกันมากขึ้น พูดกันน้อยลง อะไรหลาย ๆ อย่างมันทำให้รู้สึกว่ามีเส้นตรงกลางกั้นอยู่ จนในที่สุดผมก็เป็นฝ่ายถอยออกมา ไม่ได้เลิกชอบหรือเกลียดมันนะครับ แค่อยากรักษาความสัมพันธ์ของความเป็นเพื่อนเอาไว้เท่านั้นเอง การได้เจอเพื่อนใหม่ เจอสังคมใหม่ ๆ มันทำให้ผมลืมความรู้สึกพวกนั้นไปชั่วขณะ แต่ก็ต้องกลับมาเรียนปีหนึ่งอีกครั้งครับ เนื่องจากวิศวมันไม่อยู่ในหัวใจจริง ๆ คิดว่าตัวเองทำไม่ได้หรอก แต่ช่างเถอะ! เรื่องเรียนมันไม่เท่าไหร่ แต่หัวใจนี่สิแย่หน่อย “พ่อจะให้ผมหมั้นกับใครนะ?” ทวนคำถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ “หนูปันหยา ลูกสาวของเพื่อนพ่อเอง” “แต่พ่อครับ...” “ไม่มีแต่! ถ้าแกบริสุทธิ์ใจว่าไม่ได้ชอบผู้ชายจริง ๆ ก็หมั้นสิทำไมต้องอิดออดด้วย” “หมั้นเลยนะครับพ่อ มันไม่มากเกินไปหน่อยเหรอ” “คำพูดฉันถือเป็นคำขาด” “...” และนี่ก็คือจุดเริ่มต้นของทุกเรื่องราวในชีวิตผม ... “พี่คะ” “เลิกเรียกสักทีเหอะ น่ารำคาญว่ะ” “ขอโทษ หยาแค่จะถามว่าพี่กินมื้อเช้าไหม หยาจะเตรียมให้” “ขอบใจ แต่ไม่ต้อง เป็นไปได้ก็ช่วยไปให้พ้น ๆ หน้าด้วยโคตรรำคาญ” “...” ผมพูดออกไปอย่างไม่ใส่ใจมากนัก และไม่สนด้วยว่าปันหยาจะรู้สึกยังไง มันกลายเป็นคำพูดที่เธอฟังจนคุ้นหูไปแล้วครับ แต่ก็ยังยืนยันที่จะอยู่ “ที่พี่ไม่เคยพูดดี ๆ กับหยาเลย เป็นเพราะแบบนี้ใช่ไหมคะ?” “...” “หยาไม่น่าหลวมตัวมาหมั้นกับพี่เลย ... ไม่น่าเลยจริง ๆ ” “ก็ไสหัวไปสิ! ฉันไม่เคยขอร้องให้เธอต้องอยู่” แล้วเธอก็จากไปพร้อมกับใจพัง ๆ ของผม ผิดก็รู้ตัวครับ คิดเหรอว่าจะปล่อยไปง่าย ๆ น่ะ มาทำให้รักแล้วก็ควรรับผิดชอบความรู้สึกของผมด้วย ส่วนความรู้สึกของเธอ ผมจะชดเชยมันเอง...

เมื่อรักออกเดินทาง

ข้อดีของการแอบรักคือสามารถมีความสุขได้เฉพาะในพื้นที่ของเรา ใครจะไปคิดว่าตัวเองจะแอบรักคนคนหนึ่งได้นานขนาดนี้ล่ะคะ ในตอนนั้นฉันไม่รู้หรอกว่าความรักคืออะไร รู้แค่ว่าฉันชอบเขา! ใช่แหละฉันชอบเขา แค่ได้เห็นหน้า แค่ได้แอบมองก็มีความสุขมากแล้ว มันเป็นความรู้สึกที่ยิ้มได้โดยไม่ต้องคาดหวังมากกว่า “อย่างมึงก็ได้แค่มองแหละ เลิกเพ้อเจ้อได้แล้ว! เอาเวลาไปลดน้ำหนักเหอะ ฮ่า ๆ” กลายเป็นประโยคเจ็บ ๆ ที่ฝังใจฉันมาตลอด อ้วนแล้วทำไม? อ้วนแล้วสวยไม่ได้เหรอ? เป็นคำถามที่วนเวียนอยู่ในหัวฉันมาตลอด และคนที่คอยตอกย้ำประโยคพวกนี้ก็คือเพื่อนสนิทของฉันเอง ไม่รู้ว่าพวกมันหวังดีหรือกำลังหลอกด่ากันแน่ ฉันชื่อน้ำตาลค่ะ กำลังศึกษาอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่หนึ่ง เป็นน้องเล็กของโรงเรียนเลยก็ว่าได้ ขอเท้าความก่อนว่าเป็นคนมีเพื่อนเยอะ ในกลุ่มเดียวกันมีสิบคนค่ะ เพื่อนต่างห้องก็มีบ้าง ฉันไม่ใช่คนสวยเลย อ้วนแถมยังผิวคล้ำอีกด้วย พูดง่าย ๆ ไม่มีจุดไหนน่าสนใจนั่นแหละ ฉันแอบชอบรุ่นพี่คนหนึ่งเขาอยู่มอสี่ห้องสองค่ะ เรียนสายวิทย์คณิต เขาชื่อพี่ทิวเป็นคนนิ่ง ๆ และบางครั้งเหมือนเขาจะไม่สนใจคนรอบข้างเลยด้วยซ้ำ “ตาล คาบสุดท้ายเราเรียนอะไรวะ” “...” “ไอ้ตาล!! ไอ้ห่านี่คราวหน้ากูจะไม่พามึงเดินผ่านสนามบอลละ” ไอ้จูนมันว่าอย่างเหนื่อยหน่าย ในกลุ่มสนิทกับมันสุดแล้วค่ะ อ๋อ! ลืมบอกว่ามันเป็นทอมนะ “โทษที กูมองอะไรไปเรื่อยเปื่อย” “แก้ตัวชัด ๆ” “แสนรู้นะมึงอะ” “สัส! กูคนไม่ใช่หมา” “อ้าวเหรอ ฮ่า ๆ” กวนประสาทมันไปอย่างนั้นแหละค่ะ วันทั้งวันก็เข้าเรียนตามปกติ เข้าเรียนแปดโมงเลิกบ่ายสามโมงครึ่ง ยกเว้นวันศุกร์สุดสัปดาห์ที่ต้องเข้าประชุมในชั่วโมงสุดท้ายก็จะเลิกช้าหน่อย ในแต่ละวันฉันจะแอบมองพี่ทิวเสมอเรียกได้ว่ามองทุกครั้งที่มีโอกาสเลยถึงจะถูก ไม่เคยคาดหวังเลยนะคะว่าจะต้องเป็นแฟนกับเขาหรือว่าเขาจะต้องแสดงความรู้สึกกลับมา ฉันก็แค่มีความสุขในพื้นที่ของตัวเองก็เท่านั้น เคยได้ยินประโยคที่ว่า ไม่ต้องไปตามหาหรอกความรัก ปล่อยให้ความรักออกตามหาเราเอง ... เพิ่งจะเข้าใจความหมายของมันก็ตอนนี้แหละ แอบชอบก็คือแอบชอบ วันหนึ่งเราต่างก็ต้องแยกย้ายกันไปเติบโตอยู่ดี แต่ใครจะไปรู้ล่ะคะว่าการเจอกันอีกครั้งของเราสองคนจะทำให้ชีวิตฉันไขว้เขวมากขนาดนี้ ... “ยอมเปลี่ยนตัวเองเพียงเพราะผู้ชายคนเดียว มันต้องทำขนาดนี้เลยเหรอ” คำถามแกมด่าเอ่ยขึ้น แต่คนถูกตั้งคำถามอย่างฉันนี่หน้าชาไปเลย ฉันก็แค่อยากให้ตัวเองดูดีขึ้นมาบ้างก็เท่านั้น “ใคร ๆ เขาก็อยากให้ตัวเองดูดีขึ้นกันทั้งนั้นไม่ใช่เหรอคะ” “แต่มันใช้ไม่ได้กับเธอ” “พี่คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงได้พูดจาหยาบคายแบบนี้ใส่คนอื่นน่ะ ถึงหนูจะเคยชอบพี่แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะมายืนให้พี่ด่าหรือพูดพูดจาถากถางยังไงก็ได้นะคะ” “...” ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยของเขา ฉันไม่รู้เลยว่ากำลังคิดอะไรอยู่ “ใจเย็น มึงไม่เคยได้ยินเหรอว่าให้เก็บคำดูถูกไว้เป็นแรงผลักดันน่ะ” “ผลักดันเหี้ยไรมึง กูสวนกลับหมดแหละ” “นั่นพี่ทิวเชียวนะ” “เออ!” “ขอโทษ” “ขอโทษทำไมเราไม่ได้รู้จักกันเป็นการส่วนตัวสักหน่อย พี่ไม่ได้เป็นอะไรกับหนูแล้วหนูก็ไม่ได้เป็นอะไรกับพี่ ไม่ต้องห่วงว่าหนูจะทำอะไรให้พี่รู้สึกอับอายแบบนี้อีกเพราะหนูจะไม่ยุ่งกับพี่อีกแล้ว” ฉันพูดออกไปตามความรู้สึกของตัวเอง การไม่ต้องพูดคุยกัน ไม่ต้องทักทายกันอีกมันน่าจะดีที่สุดเพราะมันปลอดภัยต่อความรู้สึกของฉันมาก “ไม่จำเป็นต้องอายนะ พี่ไม่ได้กำลังคุยกับใครและไม่มีแฟน” มันน่าแปลกที่ตอนนี้ฉันไม่ได้รู้สึกดีกับประโยคนี้เลยสักนิด ทั้งที่ความจริงฉันต้องดีใจสิที่เขายังไม่มีแฟน “แล้วมาบอกทำไม? ถ้าจะจีบก็รอหนูสวยก่อนแล้วกันจะได้ไม่ต้องมีใครมาว่าอีก!” “มึงชอบแบบนี้เหรอ?” “...” “ถ้าผอมนะน่ารักมากเลย” “ถ้าไม่ผอมคือไม่สวยเหรอ? ชอบก็คือชอบไม่ผอมก็ยังชอบอยู่ดีนั่นแหละ” “คำพูดคำจาพระเอกฉิบหาย! เมื่อเช้ากูยังเห็นเหล่สาวอยู่เลย” “มึงชี้ให้ดูกูก็ดูแล้วผิดตรงไหน?” “มึงมันเป็นแบบนี้ไงถึงได้มีคนเข้าหาเยอะ” “...” “ไม่เคยได้ยินเหรอวะ เสน่ห์ของผู้ชายบางคนก็คือความมั่นคงในรักเดียว” “ใครใช้ให้ผอม?” “แค่ผอมลงไม่ได้แปลว่าผอมแล้ว” “เถียงเก่งตั้งแต่เมื่อไหร่?” “ตั้งนานแล้วค่ะ!”

My heart เจ้าสาวของผม

“แม่ครับผมไม่แต่ง!” “แกต้องแต่ง! อายุก็ไม่ใช่น้อย ๆ แล้วมัวรออะไรอยู่” “ก็มันยังไม่มีใครถูกใจนี่ครับ แล้วดูแม่สิจะให้ผมแต่งกับใครก็ไม่รู้” “อยู่กันไปเดี๋ยวก็รักกันเองแหละ” “แม่!!” ความรักคืออะไรผมยังไม่เข้าใจมันด้วยซ้ำ แล้วแบบนี้ชีวิตคู่จะรอดเหรอ อายุแตะเลขสามแล้วก็จริงแต่เพิ่งจะเริ่มสร้างตัวได้ไง แม่ไม่เข้าใจอะ คนมันยังไม่พร้อมเว้ย！！！

My boo เธอขาอย่าร้าย

868·นามปากกาขนมไทย

บ่อยครั้งที่ฉันได้รับบาดแผลในชีวิตและฉันจะปกปิดมันด้วยรอยยิ้มเสมอ แต่พอเจอเขา...แผลพวกนั้นมันก็หายไปราวกับว่าฉันไม่เคยบาดเจ็บเลย

My love ไม่คิดว่าจะรัก

ไม่คิดว่าจะรัก หมายความว่าจะรักตลอดไป... ------------------------------- “เรื่องผู้หญิงให้มันเบา ๆ หน่อยนะ” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยก่อนจะปรายตามองผม “โทษทีพอดีลูกชายพ่อมันหล่อ” “หล่อให้ดีแล้วกัน ไม่ใช่อยู่ดี ๆ กูมีหลานแบบไม่ทันตั้งตัวล่ะ” “ผมป้องกันอย่างดีพ่อสบายใจได้” “เออ” **รุ่นลูกของเรื่อง Just friend เพื่อน(สัมพันธ์) **

Just friend เพื่อน(สัมพันธ์)

2.0K·นามปากกาขนมไทย

ชีวิตนี้ฉันหรือเขาจะเจอใครอีกกี่คนก็ได้ แต่ว่ารักแรกมันมีแค่คนเดียว...

One-night stand | คู่นอนคืนเดียว...

12.0K·นามปากกาขนมไทย

“พลาด” คำนี้มันจริงมากสำหรับฉัน ... มีคนเคยบอกไว้ว่าความรักไม่ว่ามันจะจบลงแบบไหนแต่หากมันเกิดขึ้นมาแล้วมันสวยงามเสมอแต่ฉันว่ามันเฮงซวยมากกว่า ความรักมันไม่ได้เหี้ยหรอกแต่คนต่างหากล่ะที่เหี้ย รักเดียวใจเดียว มีแฟนแค่คนเดียวมันยากนักหรือไง? “โลกแม่งก็โหดร้าย ผู้ชายแม่งก็เหี้ย” “อ้าวเฮ้ย!! เมาก็กลับไปนอนอย่ามาแหกปากด่าคนอื่นแบบนี้เป็นผู้หญิงอะไรวะ” “เสือกไรด้วยล่ะ ผู้ชายมันก็เฮงซวยเหมือนกันหมดนั่นแหละ” “ปากดี” “เอ่อ... ขอโทษนะคะพี่เพื่อนหนูเมามากแล้ว ขอโทษจริง ๆ ค่ะ” “ไปขอโทษมันทำไมผู้ชายเลว ๆ แบบนั้น” “นี่! สายธารแกเงียบปากหน่อยได้ไหม เมาแล้วพล่ามด่าคนอื่นไปทั่วเลยจะโดนกระทืบอยู่แล้วเนี่ย” “พะแพงเพื่อนรัก อยู่กับฉันไม่มีใครทำอะไรเธอได้หรอก คิกคิก ไปเข้าห้องน้ำกัน” “เฮ้อ!! แกนี่มันจริง ๆ เลยมา ๆ ฉันจะพาไปเข้าห้องน้ำเอง” แสง สี เสียงในตอนนี้ไม่ได้ช่วยคลายความรู้สึกในใจฉันได้เลยสักนิด แต่ก็ช่วยลืมความเจ็บได้ไปชั่วขณะ “เสร็จแล้วเจอกันตรงนี้นะ ฉันจะเข้าห้องน้ำเหมือนกัน” นี่คือเสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยินก่อนสติจะดับวูบไป... “อื้อ... ทำไมหนักหัวแบบนี้นะ” “...” “นี่มันอะไรกัน” กวาดสายตาไปรอบบริเวณ เศษซากเสื้อผ้ากระจัดกระจายรวมไปถึงความรู้สึกบางอย่างตรงส่วนนั้นก็ด้วย จำได้ว่าก่อนหน้านี้ยังอยู่กับพะแพงอยู่เลย แล้วทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ “บ้าฉิบ! ทำไมฉันสะเพร่าแบบนี้เนี่ย” ก่นด่าตัวเองก่อนจะค่อยลงจากเตียงให้เงียบที่สุด นี่ฉันทำอะไรลงไปเพราะความไม่ระวังตัวของฉันแท้ ๆ เลยถึงได้เกิดเรื่องแบบนี้ได้ “แกท้องกับใครสายธาร?” “หนู...หนูไม่รู้” “ฉันถามว่าแกท้องกับใคร!! ทำไมถึงเหลวไหลขนาดนี้!!” “ฮึก! หนูขอโทษ หนูไม่รู้จริง ๆ ” เพราะความไม่ระวังตัวของฉันถึงได้ทำให้อีกชีวิตหนึ่งเกิดมาโดยไม่ได้ตั้งใจ ฉันไม่รู้ว่าเขาคนนั้นเป็นใคร ถ้าจะถามหาคนผิดก็คงผิดที่ฉันคนเดียว แต่แล้ววันหนึ่งเขาคนนั้นก็ปรากฏตัวแล้วยังเอ่ยปากจะรับผิดชอบฉันอีกด้วย ทั้งที่ตัวฉันเองไม่ได้เรียกร้องอะไรจากเขาเลยสักนิด “เขาเป็นใครน่ะสายธาร” “หนูไม่รู้” “ผมเป็นพ่อของเด็กในท้อง” “คะ? พี่มั่วหรือเปล่าเราไม่เคยเจอกันด้วยซ้ำ ขนาดตัวหนูเองหนูยังไม่รู้เลยว่าใครเป็นพ่อของเขา” “ตรวจดีเอ็นเอไหมล่ะ?” “...” “ถ้าใช่! เธอต้องยกลูกให้ฉัน” “ไม่มีทาง!” ฉันตอบออกไปแบบไม่ต้องคิดอะไรเลย ถึงจะไม่ได้เกิดจากความรักแต่เด็กคนนี้ก็เป็นเลือดเนื้อของฉันเรื่องอะไรจะยกให้ “ถ้าอย่างนั้นเธอก็คงต้องอยู่กับฉันไปตลอดชีวิต” “...” และนี่ก็คือจุดเริ่มต้นแสนวุ่นวายในชีวิตฉัน ...