3 ตอนที่ 2 ยินดีต้อนรับกลับบ้าน 2

“ไฮ เมย์ ยินดีต้อนรับกับบ้านนะเพื่อนรัก” เสียงหญิงสาวที่เดินเข้ามาหา ร้องทักออกมาด้วยความดีใจ

หญิงสาวที่ส่งเสียงทักทาย เมย์ ก็เดินเข้ามากอดเธอที่เป็นเพื่อนรักที่ไม่ได้เจอกันนานตั้งแต่เธอเรียนจบปริญญาเอก จากมหาวิทยาลัยที่สหรัฐอเมริกา และกลับมาอยู่เมืองไทย นี้ก็เกือบจะห้าปีได้แล้ว

ทั้งคู่เป็นเพื่อนรักกัน เรียนปริญญาโท และเอกในสาขา และมหาวิทยาลัยเดียวกัน เมื่อเธอเรียนจบก็ทำงานที่นั่น เพราะลูกๆ ของเธอยังต้องเรียนไฮคูลอยู่ ส่วนเพื่อนของเธอคนนี้ต้องกลับเมืองไทยหลังเรียนจบ เพราะที่บ้านมีธุรกิจที่ต้องให้เธอช่วยดูแล

“ฉันดีใจที่เธอกลับเมืองไทย ฉันล่ะคิดถึงพวกเธอจริงๆ โดยเฉพาะเจ้าเด็กแสบสองตัวนี้” พูดเสร็จเธอก็หันไปหาเด็กทั้งสอง

“แม่ดายินดีต้อนรับเด็กๆ กลับสู่เมืองไทยนะจ๊ะ” เธอหันไปทักทายเด็กๆ ที่ยืนประจันหน้าเธอในตอนนี้ หลังจากที่เธอกอดแม่ของเด็กๆ แล้ว

“เด็กๆ รอแม่ดานานหรือเปล่า แม่ดาขอโทษที่มาช้า พวกเราต้องรู้นะว่าเมืองไทยนั้นรถติดแค่ไหน ปะ ... หิวแล้วละสิเจ้าตัวเล็กทั้งสอง เดี๋ยวแม่ดาพาไปทานของอร่อยๆ ที่นี่มีของอร่อยเยอะแยะเลยนะขอบอก” ลดา เพื่อนสุดที่เลิฟของแม่ คุกเข่าลงตรงหน้าเด็กชายที่มีใบหน้า น่ารักเหมือนเด็กผู้หญิงพร้อมกับเอามือบี้ไปที่แก้มกลมๆ ของเขาอย่างมันเขี้ยว

“หยุดเลย แม่ดา ผมโตแล้วนะ ไม่ใช่เด็กๆ ที่แม่ดาจะมาทำอย่างนี้ และที่สำคัญผมเป็นผู้ชาย ไม่ใช่ผู้หญิง ... ตอนนี้ผมก็เรียนมหาวิทยาลัยแล้วด้วย” เด็กชายที่หน้าตาน่ารักทำหน้าบู้บี้ออกมา เมื่อเห็นการกระทำของเพื่อนแม่

เด็กๆ ทั้งสองถึงแม้จะโตและเรียนที่ต่างประเทศตั้งแต่เกิด แต่การใช้ภาษาบ้านเกิดเมืองนอนของพวกเขากลับไม่ได้ด้อยลงเลย เพราะผู้เป็นแม่มักจะคอยสอนพวกเขาเรียนรู้ภาษานี้อยู่เสมอ บวกกับที่ทั้งคู่เป็นเด็กอัจฉริยะ จึงไม่ได้เป็นปัญหาในการใช้ภาษาของพวกเขา

“เรานั้นละหยุดเลย! ไปพูดอย่างนั้นกับแม่ดาได้ไง แม่ดาเป็นแม่ทูนหัวของเรานะ” ผู้เป็นแม่ดุลูกชายทันที หลังเห็นว่าลูกชายตัวแสบทำตัวไม่น่ารัก

“ฮาฮาฮา ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ยัยเมย์ เจ้าปี เจ้าวันต้องเป็นอย่างนี้ ถึงจะสมกับเป็นเด็กแฝดสุดแสบของจริง” ลดาแม่ทูนหัวไม่ได้ถือสาเด็กน้อย แต่เธอกลับรู้สึกมีความสุขที่เห็นเด็กๆ กลับมา

ลดา อยู่กับเด็กทั้งคู่มาตั้งแต่เกิด เธอกลายเป็นแม่ทูนหัวของพวกเขา และเธอยังเป็นเพื่อนรักของแม่ของพวกเขาด้วย ลดาคอยดูแลเมย์ตั้งแต่รู้ว่าเธอท้อง และคอยช่วยเลี้ยงเด็กๆ จนเธอต้องกลับเมืองไทย แต่เธอก็ไม่ได้ขาดการติดต่อ เธอ เมย์ และเด็กๆ ทั้งคู่มีกรุ๊ปสนทนาครอบครัวเฉพาะพวกเขาที่ตั้งขึ้นโดยเฉพาะ เพื่อที่จะได้พูดคุยกันในเวลาที่คิดถึง

“แม่ดาไม่ต้องไปสนใจเจ้าปีเลยครับ ผมอยู่ตรงนี้ แม่ดาไม่ต้องห่วงนะครับ” เด็กชายอีกคนเดินเข้าไปหาแม่ทูนหัวของเขา พร้อมกับใช้มือเล็กๆ ของตัวเองประคองไปที่ใบหน้าของแม่ทูนหัวของเขา

ลดาที่เห็นเด็กน้อยที่ช่างเอาใจ และแคร์ความรู้สึกของคนรอบข้างก็ใจชื้นขึ้นมา รอยยิ้มของเธอมองเด็กชายตัวน้อยๆ พร้อมกอดเขาตอบ

ในสายตาผู้เป็นแม่ ถึงเด็กจะเริ่มโต หรือโตแล้วพวกเขาก็ยังคงเป็นเด็กสำหรับพวกเธอ

“นิสัยขี่อ้อนจริงๆ นะเรานะ” ลดา กล่าวชมเด็กชายที่เข้ามากอดปลอบเธอ

“ปะ แม่ดาจะพาไปหาของอร่อยๆ กินกัน” ลดาพูดกับเด็กๆ เสร็จก็ยืนขึ้น

“ปะเมย์ เราจัดการเรื่องที่คอนโดให้เธอกับเจ้าแฝดทั้งสองเรียบร้อยแล้วนะ” ลดาพูดเสร็จก็ช่วยเมย์เพื่อนรักลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ และทั้ง 4 คน ก็ออกเดินทางไปยังลาดจอดรถของสนามบิน

ขณะที่เดินไป เมย์กับลดาเพื่อนรักก็พูดคุยกันไปด้วย โดยมีเด็กๆ เดินตามเคียงข้าง คนโตอยู่ข้างลดา คนเล็กอยู่ข้าง เมย์ ผู้เป็นแม่

“เรื่องเรียนของเจ้าปีกับเจ้าวันเป็นไงบ้าง” ลดาถามขึ้น

“ก็เรียบร้อยดี ไม่มีอะไรให้ต้องเป็นห่วง ทั้งคู่สอบได้มหาวิทยาลัยของที่นั่น และมอบตัวเรียบร้อย พวกเขาจะเรียนในรูปแบบออนไลน์นะ”

“อือ ลูกเธอยังกะพระเจ้าส่งมาเลยนะ เป็นเด็กอัจฉริยะทั้งคู่เลย” ลดาพูดไปก็หันไปมองเด็กๆ ทั้งสอง เพื่อนสาวของเธอคนนี้เหมือนทุกขลาภ จากการที่ได้ลูกชายทั้งสองคนนี้มา

“ฉันก็ได้พวกเขาทั้งคู่นี้ละ ที่ช่วยฮีลใจ ไม่งั้นฉันคงไม่รู้จะทำอะไร หรือมีกำลังใจอยู่ได้อย่างไร พวกเขาคือของขวัญที่พระเจ้าส่งมาให้ฉันจริงๆ” เมย์มองไปยังลูกๆ ทั้งสองของเธอ เธอก็คิดว่าของขวัญชิ้นนี้ที่ส่งมาให้เธอ คือของขวัญที่ดีที่สุด

เด็กชายทั้งสองได้ยินที่แม่ของเขาคุยกับแม่ทูนหัวต่างก็มองหน้ากัน นั้นเพราะพวกเขารู้ว่าแม่ของพวกเขาผ่านอะไรมาบ้าง

แต่ผู้เป็นแม่ไม่รู้ว่าเด็กๆ ทั้งสองนั้นฉลาดเกินไป พวกเขารู้พอที่จะทราบเรื่องราวของแม่เขาบ้าง ถึงจะไม่ทราบรายละเอียดทั้งหมดก็ตาม