11 ตรีตราด้วยสัญญา

ผ่านไปไม่นาน

"คุณบอกว่าถ้าขนมมาหาคุณที่นี่คุณจะให้เงินที่เหลือกับขนมไงคะ" เธอพูดทวงคำพูดของเขาที่ได้พูดกับเธอก่อนที่เธอจะมาหาเขาที่นี่ เพราะต้องรีบใช้เงินเอาไปโปะค่ารักษาครั้งแรกของผู้เป็นแม่ เธอจึงอยากได้รับมันเร็วๆ และตอนนี้ก็สายมากแล้วด้วยไม่รู้ว่าป่านนี้น้องชายของเธอตื่นหาข้าวให้แม่ของเธอกินหรือยัง

"อยากได้ขนาดนั้นเลยหรอ?"

"ก็คุณเป็นคนบอกเองนี่คะว่าจะเอาเงินที่เหลือให้ขนม"

"ฉันให้เธอก็ได้ แต่เธอต้องเซ็นสัญญาที่จะเป็นเด็กของฉันสามเดือน ครบสัญญาแล้วฉันจะให้เงินเธอเพิ่มอีกก้อนนึง"

"สัญญาอะไรคะ?"

"สัญญาทั่วไป ที่ตรีตราบอกว่าเธอเป็นคนของฉัน และในระหว่างที่เธอเป็นเด็กของฉันอยู่เธอก็ไม่มีสิทธิ์ไปเอากับคนอื่น"

"สัญญาสามเดือนเลยหรอคะ?"

"แล้วภายในสามเดือนเธอสามารถหาเงินก้อนใหญ่แบบนี้ได้หรือเปล่า?"

"...." เธอก้มหน้าต่ำลง เพราะรู้ดีว่าเธอไม่สามารถหาเงินจำนวนนี้ได้ในช่วงเวลาสั้นๆ แบบนั้น แทบจะหาได้ไม่ถึงครึ่งของเงินที่ได้จากคเชนทร์ไปเลยด้วยซ้ำ

"ถ้าเธอรับสัญญานี้เงินที่เหลือฉันก็จะเอาให้เธอทันที"

"ขนมตกลงค่ะ" เธอตอบตกลงไปแบบไม่ยั้งคิด เพราะชีวิตของแม่เธอขึ้นอยู่กับเงินก้อนนี้ เธอจึงอยากได้มันมากๆ ถึงจะถูกใครต่อใครมองว่าเธอเป็นคนเห็นแก่เงินก็ตาม

"เธอนี่มัน เห็นเงินไม่ได้เลยนะ"

"ทำไงได้ล่ะคะ ก็เงินมันหอมหวานนี่นา ใครๆ ก็อยากได้เงินกันทั้งนั้น"

"ดี! คิดแบบนั้นก็ดี เพราะฉันจะได้ไม่ต้องรู้สึกผิด"

"ไหนล่ะคะเงิน ขนมจะได้กลับ"

"...." เขากระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะเดินไปหยิบเงินในลิ้นชักโต๊ะทำงานของตัวเองยื่นให้กับหญิงสาว เป็นจำนวนเงินส่วนต่างที่เหลือที่เขาจะต้องให้กับเธอ

"ขอบคุณมากค่ะ"

"เวลาโทรไปก็หัดรับสายให้มันเร็วๆ กว่านี้บ้าง"

"ขอโทษด้วยค่ะ แต่ถ้าไม่รับสายก็แปลว่าขนมนอนหลับค่ะ"

"...." ชายหนุ่มยืนนิ่งมองหญิงสาวที่กำลังเก็บเงินใส่กระเป๋าสะพายของตัวเอง หลังจากนั้นก็เดินออกไปจากห้องทำงานของเขา

"เธอยังไม่ได้เซ็นสัญญากับฉันเลยนะ"

"อ้าว ทำไมคุณไม่บอกแต่แรกล่ะคะ มัวแต่ยืนเงียบใครจะไปรู้"

"นี่เธอกล้าว่าฉันแบบนี้เลยหรอ?"

"ขนมไม่ได้ว่าค่ะ ก็แค่ถาม..."

"...."

"ไหนล่ะคะสัญญาขนมจะได้เซ็นจะได้รีบกลับ มีธุระต้องไปทำอีกหลายอย่างด้วย"

"...." ชายหนุ่มหยิบกระดาษออกมาจากลิ้นชักตรงโต๊ะทำงาน ก่อนจะวางไว้ตรงหน้าของหญิงสาว เธอหยิบปากกาขึ้นพร้อมกับไล่อ่านตัวหนังสือตั้งแต่บรรทัดแรก แต่ดันไปสะดุดกับสามบรรทัดสุดท้าย

เขาไม่ได้เลี้ยงเธอเป็นเด็กแค่คนเดียว ยังมีผู้หญิงอีกหลายคนที่ได้อยู่ในสถานะเดียวกับเธอ แต่สิ่งที่เขาห้ามก็คือ ห้ามมีเรื่องทะเลาะวิวาทกัน ห้ามมีปัญหากัน ห้ามหึงหวงควรอยู่ในสถานะของตัวเองที่เขาให้

"เป็นอะไรทำไมยังไม่เซ็นสักที"

"ถ้าสมมติว่าเด็กของคุณเชนทะเลาะกันเองคุณเชนจะทำยังไงหรอคะ?"

"ฉันก็มีวิธีการจัดการของฉันนั่นแหละเธอจะอยากรู้ไปทำไม?"

"ก็เผื่อว่าสักวันขนมอาจจะทะเลาะกับคนของคุณเชน ก็แค่อยากรู้ค่ะว่าขนมจะโดนลงโทษอะไร"

"ฉันไม่ส่งเธอไปให้ไอ้พวกนั้นรุมโทรมหรอก"

"คุณจะไม่ทำร้ายขนมใช่ไหม?"

"นี่เธอเห็นฉันเป็นคนแบบนั้นหรอ"

"ก็อดคิดไม่ได้นี่คะ"

"เหอะ! ถ้าฉันจะทำร้ายเธอฉันคงทำไปนานแล้ว ไม่ปล่อยให้เธอมายืนเถียงฉันฉอดๆ แบบนี้หรอก"

"ขนมไม่ได้เถียงค่ะก็แค่ตั้งคำถามของตัวเองแล้วก็ออกความคิดเห็นในแบบของตัวเองไม่ได้เถียงสักหน่อย"

"รีบๆ เซ็นเข้าเหอะจะลีลาไปทำไม หรือว่าอยากได้เงินเพิ่มอีก?"

"ถ้าได้ก็ดีค่ะ ขนมจะได้มีเงินเพิ่มอีก"

"เธอนี่มันเห็นแก่เงินจริงๆ เลยนะ"

"เศรษฐกิจแบบนี้มีเงินก้อนใหญ่มากองอยู่ตรงหน้าใครบ้างคะจะไม่คว้ามัน" เธอรู้ตัวดีว่านิสัยลึกๆ ของตัวเองก็เป็นคนเห็นแก่เงินเหมือนกัน เพราะเธอรู้ดีว่าเงินแต่ละบาทกว่าจะหามาได้มันต้องทำงานเหนื่อยขนาดไหน แต่พอรู้ว่ามันมีวิธีหาเงินง่ายๆ แบบนี้ เธอเองก็อยากจะกอบโกยให้ได้มากที่สุด

"หมดสัญญาฉันก็คงจะเบื่อเธอแล้ว เผลอๆ ฉันคงจะเบื่อเธอก่อนหมดสัญญาอีก"

"หรอคะ แล้วทำไมคุณถึงไม่เรียกเด็กคนอื่นของคุณมาล่ะ ทำไมต้องเรียกขนมมาด้วย ที่นี่ก็มีเด็กของคุณตั้งหลายคนนี่คะ"

"ฉันมีสิทธิ์เลือกจะเรียกใครมาจะไม่ให้ใครมาก็ได้ บอกแล้วไงว่าเธอไม่มีสิทธิ์มาตั้งคำถามแบบนี้กับฉัน!"

"ขอโทษค่ะ"

"รีบๆ เซ็นเขาสิ"

"...." หญิงสาวเซ็นลายมือชื่อของเธอลงไปบนแผ่นกระดาษที่ชายหนุ่มยื่นให้กับเธอ ก่อนจะยื่นคืนให้กับเขาแล้วหันหลังเดินออกไปจากห้องทำงานของเขา

เวลาต่อมา

ขนม Talk

พอกลับมาถึงบ้านสิ่งแรกที่ฉันทำก่อนที่จะทำอะไรเลยก็คือเอายาคุมมากิน เพราะกลัวว่าตัวเองจะลืมเหมือนกับครั้งก่อนอีก หลังจากนั้นก็ไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงไปหาแม่ข้างล่าง

"กินข้าวหรือยังจ๊ะแม่"

"เรียบร้อยแล้วล่ะลูก แล้วนี่ไปทำงานหรอเมื่อคืนถึงได้กลับมาเอาป่านนี้"

"จ้ะแม่ เมื่อคืนเจ้านายโทรมาบอกว่าที่ร้านมีปัญหาขนมก็เลยต้องรีบไป"

"เหนื่อยแย่เลยนะลูก"

"ไม่เหนื่อยหรอกจ้ะแม่ ถ้าขนมหาเงินมาได้เยอะๆ แล้วทำให้แม่หายป่วยได้ขนมก็ยอม"

"พี่ขนมเขาไม่ใช่คนหรอกแม่ น่าจะเป็นหุ่นเหล็กกระป๋องมากกว่าถึงได้อึดถึกทนขนาดนี้" น้องชายพูดแซวขึ้นมาจากทางหน้าประตู

"พูดมากนะเราเนี่ย"

"เราน่ะโตขึ้นแล้วก็ทำให้ได้อย่างพี่เขา เป็นลูกผู้ชายต้องขยันทำมาหากิน ภายภาคหน้าก็จะได้เป็นหัวหน้าครอบครัว ลูกเมียจะได้ไม่ต้องลำบาก"

"ครับแม่...ขุนจะทำตามที่แม่บอกทุกอย่างเลย"

"แล้วนี่ทำการบ้านหรือยังเนี่ยมัวแต่ออกไปเดินเล่นข้างนอก"

"เรียบร้อยตั้งแต่เมื่อคืนแล้วครับ มีเวลาว่างก็เลยรีบทำไว้"

"ดีแล้วล่ะ เอาไว้อายุสิบแปดแล้วพี่จะซื้อรถให้คันนึง จะได้เอาไว้ขับไปโรงเรียน เดินไปมามันเหนื่อย เวลาแม่อยากกินอะไรจะได้ขับรถออกไปซื้อให้แม่ด้วย"

"ขอบคุณมากๆ ครับพี่สาว"

ไม่ใช่ว่าตอนนี้ฉันไม่อยากซื้อรถให้น้องชายนะ แต่เงินที่มีฉันต้องเอาไปโปะค่ารักษาของแม่ก่อน แล้วก็ต้องเก็บไว้ใช้สำรองอีก เอาไว้ซื้อให้ทีเดียวตอนขึ้นม. 6 เลยจะดีกว่า