บทที่2

ตลาดจริงใจ

“เอามาส่งแล้วเฮีย” ฉันมาจอดจักรยานหน้าร้านขายหมูแล้วยกถุงลงวางไว้ข้าง ๆ ทาง

“ลื้อหั่นหมดแล้วหรอ? ไอหย่า! ลูกน้องเฮียมีสองคนยังทำงานไวสู้ลื้อไม่ได้เลยนะอาน้อย” เฮียกวงยิ้มอย่างพอใจแล้วนับเงินในกระเป๋าเพื่อส่งให้ฉัน

“ขอบคุณนะเฮีย มีงานเมื่อไหร่เรียกใช้ได้เสมอ”

“เอออาน้อย เฮียเห็นร้านอาหลงรับคนส่งหนังสือพิมพ์อยู่ ลื้อลองไปดูสิ” อาหลงที่เฮียหมายถึงคือเจ้าของร้านขายหนังสือหน้าตลาด

“โหหห ขอบคุณมากเลยเฮีย” ฉันยิ้มกว้างอย่างมีความหวัง…บอกลาเฮียแล้วรีบปั่นจักรยานคันเก่งไปที่ร้านเฮียหลงเพื่อสมัครงาน

โชคดีที่ฉันมาทันเพราะเฮียหลงยังไม่ได้รับพนักงานใหม่ เห็นว่ามีสองสามคนมาสมัครแต่หน้าตาไม่น่าไว้ใจเฮียเลยยังไม่รับ แต่พอฉันไปเสนอหน้าเท่านั้นแหละเฮียรีบรับทันทีเพราะคุ้นหน้าคุ้นตากันอยู่

เอาล่ะ….ฉันได้งานเพิ่มอีกงานเป้าหมายที่ตั้งไว้ใกล้สำเร็จแล้ว

จริง ๆ ที่ฉันต้องทำงานเยอะกว่าปกติเพราะฉันกำลังเก็บเงินให้ตัวเองอยู่….เป้าหมายของฉันคือบ้านหลังใหม่!! เพราะบ้านที่อยู่นี่ก็ใกล้หมดสัญญาเต็มที ให้แม่หาคนเดียวคงไม่พอแน่ฉันคิดว่าถ้ามีงานเข้ามาเรื่อย ๆ ปีหน้าก็คงได้เงินไปดาวน์บ้านแล้วล่ะ

แอ๊ดดด…

ฉันกลับมาที่บ้านอีกครั้งเพื่ออาบน้ำแต่งตัวไปตามที่นุกนิกนัด ก็ไม่ได้เตรียมตัวอะไรมากเพราะเสร็จจากนัดฉันก็ต้องไปทำงานที่ร้านอาหารต่อที่นั่นต้องใส่ชุดยูนิฟอร์มฉันเลยหยิบเสื้อยืดตัวหลวมกับกางเกงขาสามส่วนออกมาใส่….ก็มันสบายนี่หว่าจะลุกจะนั่งก็ไม่ต้องระวัง ไม่เหมือนตอนเปิดเทอมฉันนี่นั่งเกร็งเป็นตะคริวแทบทุกวันเพราะต้องใส่กระโปรงนักศึกษา ปิดเทอมทั้งทีเลยอยากจะใส่อะไรที่สบาย ๆ

ฉันปั่นจักรยานคันเดิมออกไปยังที่นัดหมาย ฉันไม่ค่อยชอบคาเฟ่ร้านนั้นเท่าไหร่เลยเพราะบรรยากาศมันพาสเทล ๆ เขาว่าอะไร ๆ จะดูซอฟท์เมื่อเป็นพาสเทล แต่ฉันว่ามันน่าขนลุกมากกว่าหวานจนน้ำตาลขึ้น

“เจ้ ๆ ทางนี้ ๆ” พอฉันเข้ามาในร้านนุกนิกก็รีบกวักมือเรียกทันที ฉันชะเง้อมองเห็นว่าคู่กรณียังไม่มา…

“เมื่อไหร่แฟนแกจะมาเนี่ย” ฉันว่ามาตรงเวลาแล้วนะ หมอนี่มาช้ากว่าฉันอีก! แย่…แย่มาก!!

“ฉันนัดเจ้ไว้ก่อนเวลาน่ะ แล้วนี่เจ้แต่งตัวอะไรมา….” มันเบะปากขณะมองสำรวจ

“แต่งอะไรก็ช่างเหอะว่ะ แกเถอะมาบอกเลิกแน่หรอ….สวยแล้วป่ะ” ไม่อยากจะบอกว่าหน้าน้องสาวฉันอัดแน่นไปด้วยเครื่องสำอาง ทั้งอายไลน์เนอร์คมเข้ม มาสคาร่าหนาจนขนตาเป็นแพไหนจะปากแดง ๆ นั่นอีก โคตรรสก๊อยอ่ะบอกเลย!!

“แม้เจ้ จะเลิกหรือรักก็ต้องสวยไว้ก่อน ใครจะโทรมเป็นผีเหมือนเจ้ล่ะ”

“อ่าวอีนี่!”

“เจ้ ๆ เขามาแล้วๆๆ” นุกนิกเขย่าแขนฉันอย่างตื่นเต้น

ฉันเองก็ชะโงกไปมองที่ทางเดินอย่างลุ้น ๆ เห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังเดินตรงมา….ฉันรู้สึกคุ้นตามาก ยิ่งใกล้ก็ยิ่งคุ้น….นั่นไง! มานั่งตรงหน้าแบบนี้ชัดเลย

นี่มันไอ้รุ่นพี่หน้าหวาน….เฮอร์ริเคน!!!

แสดงว่าไอ้บ้านี่กับน้องฉันเป็น…เป็นแฟนกัน!! เวรเถอะทำไมฉันไม่เคยรู้มาก่อนวะว่าน้องฉันคบไอ้หน้าสวยนี่!! วันวินาศสันตะโรชัด ๆ ความบังเอิญบางทีมันก็เป็นหายนะเหมือนกันนะเนี่ย โอ้ย! ช็อคโลกตะลึง!

เฮอร์ริเคนนั่งลงตรงหน้าแล้วมองฉันสลับกับนุกนิกอย่าง งง ๆ หึ งงดิ่งง ฉันเองยังไม่อยากจะเชื่อเลย! โลกกลมแท้น้องสาวฉันคบกับไอ้หน้าตุ๊ด!!!

“นี่เธอ…เอ่อ มาทำอะไรคะ?” เขามองฉันอย่างไม่ค่อยเข้าใจ สายตาที่มองเต็มไปด้วยความงุงงง

“….” ฉันนั่งกอดอกเม้มปากไว้แน่นเพราะยังต้องเก็กขรึมไว้ก่อน นุกนิกกระตุกแขนฉันอย่างรนรานเพราะไม่คิดว่าฉันกับเฮอร์ริเคนรู้จักกัน

เอาล่ะได้เวลาเล่นตามแผน ยิ่งเห็นว่าแฟนนังน้องสาวตัวดีเป็นใครความหมั่นไส้เพิ่มพูนขึ้นระดับสิบ! อยากเลิกนักเดี๋ยวพี่สาวที่แสนดีจัดให้จ้า ฉันดึงมือนุกนิกให้มาเกาะแขนฉันไว้คือแบบว่าทำท่าเหมือนกำลังคู่รักกันน่ะ

”เราสองคนรู้จักกันหรอ? แล้วนุกนิกไปนั่งข้างยัยทอมนั่นทำไม? ไม่เอาค่ะไม่เอา มานั่งข้างพี่สิคะ” เฮอร์ริเคนยิ้มแบบปัญญาอ่อนแล้วใช้มือตบเบาะเบา ๆ เพื่อเรียกน้องสาวฉันไปนั่งข้าง ๆ

“…..” นุกนิกนั่งเอ๋อทำอะไรไม่ถูก สงสัยนางยังไม่ได้สติ

อะแฮ่ม!

ฉันแกล้งกระแอมแล้วกระทุ้งแขนใส่นังน้องสาวที่นั่งข้าง ๆ เพื่อให้นางรู้สึกตัว นุกนิกหันมาขมวดคิ้วใส่ฉันอย่าง งง ๆ เอ่อ ตกลงมันจะบอกเลิกมั้ยวะเนี่ย!

“รีบบอกไปสิ!” ฉันหันไปกระซิบเบา ๆ ให้ได้ยินกันสองคน

“อ่อ เอ่อใช่ ๆ พี่เคนที่ฉันนัดมาวันนี้ก็เพื่อ….บอกเลิก!” นุกนิกบอกเลิกอย่างไม่มีเยื่อใย

จะว่าสงสารก็สงสารแต่มันก็สะใจลึก ๆ ฉันหมั่นไส้ไอ้หน้าสวยนี่นานละมั่นซะจริงเป็นไงล่ะโดนเด็กทิ้งอึ้งแดกเลยสิครับ! ถึงกับนั่งตัวแข็งเลย

“อะ อะไรนะคะ….” ฉันว่าตานี่คงช็อคไปแล้ว

“ฉันขอเลิกกับพี่ไง”

“อะไรนะ....” เฮอร์ริเคนพูดออกมาเหมือนคนไม่มีแรง

“ฉัน บอก ว่า ขอ เลิก กับ พี่!!!” นุกนิกตะโกนอย่างชัดถ้อยชัดคำจนโต๊ะอื่น ๆ หันมามอง อู้ยย ฉันละอายแทนนายเฮอร์ริเคนจริง ๆ “นี่…แฟนใหม่ฉัน” มันบอกพร้อมกับเกาะแขนฉันแนบแน่นขึ้น