ตอนที่ 2 : คำขอมาเฟีย

          อยากกลับบ้าน!

          ไม่อยากจะเชื่อเลย ผมอยู่นี่มาสองวันเต็มๆ ย้ำ! สองวัน! ป่านนี้นักเรียนคงโดดเรียนกันหมด ผู้ปกครองแต่ละคนคงตามล่าผม สำคัญกว่านั้นคือเสื้อผ้าที่ตากไว้

          ผ่านมาสองวันคงเน่าคาราวไปแล้ว!

          "ฮิโรชิ! ฮิโรชิอยู่ไหน! ออกมาคุยกันเดี๋ยวนี้!"

          ผมแหกปากโวยวายทั่วคฤหาสน์ ชายชุดดำสามสี่คนมองมาที่ผมกันหมด พวกเขาก้มหัวคำนับให้ก่อนกลับไปทำหน้าที่ต่อ

          ปฏิกิริยาแบบนี้ผมชินแล้วล่ะ แรกๆ ก็ตกใจมากตอนรู้ว่าฮิโรชิเป็นผู้นำแก๊งมาเฟียสาขาตะวันออกอันเลื่องลือ เป็นผู้มีอิทธิพลไม่น้อยหน้าใคร แถมมีอำนาจยิ่งใหญ่ไม่แพ้แก๊งอื่น ด้วยอายุแค่นี้กลับปกครองแก๊งมาเฟียที่ใครๆ ต่างก็ต้องการโค่นอำนาจ 

          แล้วยังไง มันไม่เกี่ยวกับผมสักนิดเดียว เรื่องอะไรต้องกักบริเวณให้ผมอยู่แต่ในบ้านตัวเอง ชีวิตผมมีการมีงานต้องทำ ไม่ว่างมาเล่นเป็นสนมฮ่องเต้หรอกเว้ย! ส่วนเรื่องวิชาเพศศึกษาอะไรนั่น ถ้าต้องทำแค่ปฏิบัติ เชิญหาตามผับตามบาร์เถอะ ได้อารมณ์เร้าใจกว่าครูวิชาการแบบผมเป็นไหนๆ

          "เกิดอะไรขึ้น"

          เสียงตาแก่นั่นที่วันนั้นให้ลูกน้องจับตัวผม เขาเป็นพ่อบ้านตระกูลสึซึมิยะ ทำหน้าที่ดีไม่ขาดตกบกพร่องจนผมไปไหนไม่ได้

          "ผมต้องการคุยกับฮิโรชิให้รู้เรื่อง เขาทำผมเดือดร้อน ผมเป็นคนมีความรับผิดชอบนะ กักตัวผมไว้สองวันแล้วผมจะไปสอนลูกศิษย์ได้ไง!"

          เดือดเว้ยเดือด! อารมณ์เสียขั้นรุนแรง ผมเป็นครูสอนพิเศษก็จริงแต่อย่างน้อยก็ควรให้เกียรติกันบ้าง

          "คำสั่งนายน้อย ผมไม่สามารถอนุญาตให้คุณออกไปที่อื่น ขอโทษด้วยครับ"

          "ผมอนุญาตตัวเองได้ ถ้าฮิโรชิไม่มาก็หลีกไป ผมจะกลับบ้าน!"

          ให้ตายเถอะ คุยกับคนพวกนี้ไม่เกิดประโยชน์อะไรสักอย่าง เสียเวลาชะมัด!

          "ผมคงต้องขออนุญาตล่วงเกิน"

          จะเล่นแบบนี้ใช่มั้ย...

          ผมถูกชายชุดดำล้อมไว้ สีหน้าจริงจังแต่ละคนดูพร้อมทำตามคำสั่งทุกเมื่อ

          "ไม่ต้องขออนุญาตหรอก อยากสู้ก็มาเลย"

          "ในเมื่อเซนเซย์ไม่ฟังคำสั่ง ผมก็จำเป็นต้องใช้กำลังกับคุณ"

          ผมไม่ใช่ลูกน้องใคร ทำไมต้องทำตามคำสั่ง เก็บไว้ใช้กับพวกเดียวกันเถอะ สุดท้ายก็จบด้วยการใช้กำลังสินะ ได้...ถ้ามันช่วยให้ออกไปจากที่นี่เร็วขึ้นอ่ะนะ

          ผลั่ก!

          ลงมือก่อนย่อมได้เปรียบ ผมปล่อยหมัดใส่หน้าหนึ่งในนั้น ทุกคนมองผมเหมือนไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง ถึงผมจะตัวไม่ใหญ่เท่าพวกเขา แต่แรงกำลังไม่เคยเป็นรองใคร! 

          "หยุดตั้งแต่ตอนนี้เถอะครับ เดี๋ยวจะเจ็บตัว..."

          ผลั่ก ตุ๊บ ตั๊บ!

          เสียงพ่อบ้านเงียบลง ทำได้แค่ยืนมองการต่อสู้ของทั้งผมและคนของเขา ข้าวของใกล้ตัวเริ่มหล่นแตกกระจายเกลื่อน แจกันลายครามนั่นไม่รู้มูลค่ากี่แสน จะสนทำไม ไม่ใช่บ้านผม 

          เพล้ง เคร้ง โครม!

          ผมเตะเข้าก้านคอฝ่ายตรงข้าม ต่อยเข้าใบหน้าอย่างเต็มแรง ใช้ทีเผลอถีบส่งลูกน้องของเขาไปนอนวัดพื้น

          "คุณพ่อบ้าน ผมขอเตือนอีกครั้ง ถ้าพวกคุณยังไม่เลิกวุ่นวายกับชีวิตผมอีก เรื่องไม่จบแค่นี้แน่ แล้วผมขอประกาศไว้ ณ ตรงนี้ ผมจะไม่เป็นครูสอนพิเศษให้กับฮิโรชิ!"

          "ไม่ดีนะครับคุณครู"

          ผมหันไปมองข้างหลัง เห็นฮิโรชิเดินเข้ามาพร้อมกับผู้ติดตามอีกสองคน เป็นแค่เด็กไม่บรรลุนิติภาวะแท้ๆ กล้ากักขังหน่วงเหนี่ยวคนอื่น ถึงแม้เขาจะเป็นผู้มีอิทธิพลก็เถอะ แต่ควรใช้ให้ถูกคน!

          "มาก็ดี...ผมขอยกเลิกข้อตกลงนั่น ยังไงผมก็ไม่สามารถเป็นตัวระบายความใคร่ของใครได้ เชิญหาตามข้างถนนเถอะ"

          "คิดจะไปง่ายๆ น่ะเหรอ"

          กะไว้แล้ว มันคงไม่ง่ายหรอก ครั้งก่อน...ถ้าเขาไม่เล่นตุกติกอย่างการใช้ปืนมาขู่ อดีตนักกีฬาเทควันโดอย่างผมมีรึจะสู้ไม่ได้

          "จะใช้กำลังก็ตามแต่ มาเฟียอย่างพวกคุณคงชอบแบบนี้"

          เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ โบกมือให้ลูกน้องพวกนั้นถอยออก พ่อบ้านโค้งคำนับให้เขาก่อนไป ไม่นานเหลือเพียงแค่ผมกับฮิโรชิ

          "ผมไม่ได้จะเอาคุณมาสำเร็จความใคร่สักหน่อย"

          แล้วไอ้วิชาเพศศึกษานั่นมันอะไร แล้วเรื่องอย่างว่านั่นอีก จะบอกว่าใช้เพื่อปกครองคนงั้นเรอะ!

          "วิชาอะไรผมก็ไม่สอนทั้งนั้น ผมต้องการกลับไปที่ของผม และคุณ...เลิกยุ่งเกี่ยวกับผมซะ!"

          เสียงประกาศกร้าวดังลั่นจากผมทำเขายืนนิ่ง แต่สายตานั่นยังจับจ้องมาที่ผมดังเดิม ก่อนแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มสดใส เล่นเอาตามอารมณ์ไม่ทัน

          "แต่ผมตกลงจะจ้างคุณแล้ว และคุณก็ตกลงจะสอนผมเหมือนกัน"

          "คุณทำกับครูสอนพิเศษโดยการกักขังไม่ให้ไปไหนมาไหน แบบนี้เรียกจำกัดอิสระภาพ"

          "โอเค ผมยอมแล้ว คุณจะไปก็ได้ แต่คุณจะชดใช้ยังไงกับการดูหมิ่นเหยียดหยามมาเฟีย"

          แรงไปมั้ย ผมเปล่าดูหมิ่นเหยียดหยามใคร ผมแค่ไม่อย่างเกี่ยวข้องกับเขาเท่านั้น อีกอย่าง...มันใช่ความผิดผมที่ไหน เขาต่างหากสั่งคนลักพาตัวผมมา 

          "ช่วยทวนความจำตัวเองด้วย ใครกันแน่ทำให้เกิดเรื่อง"

          "ใช่ ผมทำเอง แต่คุณคงลำบากหน่อย เพราะใครๆ ต่างก็รู้ว่าคุณเป็นครูสอนพิเศษให้กับหัวหน้าแก๊งมาเฟียสาขาตะวันออก"

          "..."

          "ป่านนี้ศัตรูของผมไม่นอนรอเฝ้าหน้าบ้านคุณเต็มไปหมดแล้วเหรอ"

          แล้วมันความผิดใครกัน! ยิ่งคิดยิ่งโมโห เรื่องเกิดเพราะเขา คนอื่นรู้เพราะเขา ผมมาเดือดร้อนก็เพราะเขา!

          "ใครควรรับผิดชอบ ผมหรือว่าคุณ"

          "นั่นสิ...ใครดี :)"

          บางทีผมก็หมั่นไส้รอยยิ้มไอ้เด็กมาเฟียนี่!

          "ถ้าต้องถามหาความรับผิดชอบ ผมคิดว่ามันควรมาจากคุณ"

          "ผมก็กำลังแสดงความรับผิดชอบอยู่นี่ไง มาเป็นครูสอนพิเศษผมสิ แล้วคุณจะได้ทุกอย่าง"

          ทุกอย่าง คืออะไรล่ะ อำนาจ ชื่อเสียง เงินทอง ผมไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น อยู่กับความกลัวและความหวาดระแวง ชีวิตนี้จะมีความสุขอย่างงั้นเหรอ

          "ผมไม่ต้องการอะไรจากคุณ"

          "ไม่สงสารผมเหรอ อายุผมแค่นี้กลับต้องปกครองแก๊งใหญ่ขนาดนั้น"

          ใครใช้ให้เขารับสืบทอดตำแหน่งแก๊งกันล่ะ ผมไม่ได้บอกให้เขาสืบทอดตำแหน่งสักหน่อย สงสารเขา ผมสงสารเด็กยากไร้ดีกว่า อย่างเขาแทบจะเรียกได้ว่านอนบนกองเงินกองทอง

          "ผมไม่เอาชีวิตเดินสายมืดแบบคุณหรอก อำนาจชื่อเสียงเงินทองของคุณผมไม่รู้ว่าคุณได้มายังไง แต่ถ้าคุณทำผิด กฎหมายบ้านเมืองไม่ปล่อยคุณไว้แน่"

          "งั้นก็สอนผมสิ"

          "..."

          "ถ้าคุณสอนผม ผมเชื่อนะ...สักวันผมจะกลายเป็นคนดี"

          รอยยิ้มจากเขาชัดเจนทุกครั้ง เหมือนกำลังพอใจอะไรบางอย่าง