ตอนที่ 17 : ความจริงที่น่าตกใจ

          ผมเข้าใจความรู้สึกน้องชายคนนี้ ตั้งแต่เสียพ่อกับแม่ไปครั้งก่อน กว่านายจะมีสติกลับมาเป็นผู้เป็นคนได้ก็ใช้เวลาร่วมหลายเดือน หลังจากนั้นนายก็ยึดชีวิตผมเป็นสำคัญ อะไรที่คิดว่าอันตราย นายจะไม่ให้ผมเข้าไปยุ่งเด็ดขาด แต่ผมอยากให้นายเข้าใจ ไม่เพียงแต่ต้องช่วยคนที่ถูกจับเป็นตัวประกันเท่านั้น แต่ผมอยากลากไอ้เศษเดนนรกนั่นเข้าคุกด้วย

          แม้ใจอยากจะใช้ศาลเตี้ยแค่ไหนก็ตาม

          "พี่พาย ระวังตัวด้วย"

          มือนั่นยังกำแขนผมไว้แน่น ผมจึงใช้มืออีกข้างวางทับหลังมือและตบลงเบาๆ ก่อนเผชิญหน้ากับศัตรูคู่อาฆาต วันนี้คงจะถึงเวลาปิดบัญชีแค้น ถ้าไม่จบวันนี้ ก็คงต้องยืดเยื้อกันอีกนาน

          ลมด้านนอกเงียบสงบ เหมือนกำลังบอกเป็นนัยๆ ถึงสัญญาณเตือนภัยบางอย่าง เบื้องหน้าเวลานี้ ผมเห็นผู้หญิงในความทรงจำในอดีตคนนั้นกำลังถูกล็อกคอลากไปตามทิศทางของอีกฝ่าย

          "พาย...ช่วยแพรวด้วย"

          เสียงสั่นเครือจากอดีตคนรักยิ่งสร้างบาดแผลทางจิตใจ

          เมื่อสองปีก่อน หลังจากพ่อกับแม่จากไป ผมก็พยายามหาหลักฐานเพื่อเอาตัวไอ้เศษเดนนั่นมาลงโทษ กลับกลายเป็นว่าถูกเบื้องบนสั่งห้ามขุดคุ้ยเรื่องนี้อีก และตัดสินให้ทุกอย่างเป็นเพียงอุบัติเหตุ 

          คิดว่าคนเป็นลูกอย่างผมกับนายจะทนได้เหรอ 

          เราสองคนลาออกจากหน่วยงาน เลือกใช้ชีวิตอิสระ แต่เรื่องกลับกลายเป็นว่าแฟนผมจู่ๆ ก็ขอบอกเลิก โดยให้เหตุผลว่าเธออยู่อย่างไม่มีหน้ามีตาในสังคมไม่ได้ 

          สิ่งเดียวที่ควรจะได้จากคนรักควรเป็น 'การให้กำลังใจ' แต่กลายเป็น 'การตีตัวออกห่าง' 

          สุดท้าย...ผมก็ปล่อยเธอไป ทั้งที่ใจรักและแสนเจ็บปวด แต่ที่แค้นกว่าคือแฟนใหม่ของเธอกลับเป็นไอ้สารเลวที่ลอบฆ่าพ่อกับแม่ของผม

          หวังเฉิน เซียง

          พ่อค้ายาเสพติดรายใหญ่ที่เห็นกฎหมายเป็นแค่ของเล่น

          "ไม่เจอกันนานเลยนะ ครูฝึกพะพาย"

          หวังเฉินแสยะยิ้มก่อนเหวี่ยงแพรวส่งต่อให้ลูกน้องที่อยู่ใกล้ๆ คุมตัวเธอไว้

          "เจอกันแต่ละที ไม่มีดีสักครั้ง"

          ผมกดเสียงต่ำ มองคนตรงหน้าอย่างสะอิดสะเอียด ยิ่งนึกถึงความเลวที่มันทำในอดีต ก็ยิ่งเดือดจนอยากจะระเบิดสมองนั่นให้กระจุย

          "อย่าพูดอย่างนั้นสิ ไม่ถามฉันบ้างเหรอ ว่าคิดถึงนายใจจะขาดแค่ไหน"

          "..."

          "คิดว่าถ้าแยกนังผู้หญิงนั่นออกจากนายได้ แล้วจะทำให้นายเลิกรักเธอ คงไม่เป็นผลสินะ สายตานายยังมองเธอเหมือนนางฟ้าในดวงใจ เห็นแล้วหมั่นไส้ จนอยากอ้วกเลยทีเดียว"

          น้ำเสียงบอกอารมณ์เหมือนรังเกียจอย่างชัดเจน หน้าตาบูดเบี้ยวยามหันมองแพรวของหวังเฉินทำให้ผมสงสัยว่าหมอนั่นรักแพรวจริงๆ รึเปล่า

          "พาย! หวังเฉินไม่ได้รักแพรว มันแค่ต้องการให้เราสองคนแยกจากกันเท่านั้น!"

          เพี้ยะ!

          เสียงฝ่ามือฟาดลงบนแก้มเนียนจนเกิดรอยแดง ผมแทบจะถลาใส่ไอ้ชั่วตรงหน้า แต่เพราะปืนที่กดปลายกระบอกใส่ศีรษะของเธอ ผมจำต้องชะงักเท้าค้างไว้

          "หวังเฉิน ไอ้เลว! ทำกับผู้หญิงแบบนี้ แกมันไม่ใช่คน!"

          "ก็นังนี่มันแย่งนายไปจากฉัน ทำแค่นี้ยังถือว่าน้อยไป"

          คำพูดของอีกฝ่ายทำเอาสมองประมวลผลไม่ทัน มันพูดอย่างกับชอบผม ไม่ใช่แพรว...

          "แกพูดอะไร"

          "นายไม่เข้าใจเหรอ ฮ่าๆๆ นั่นสิ...นายจะเข้าใจความรักของฉันได้ยังไง"

          "..."

          "พะพายเอ๋ย ไม่สิ...ที่รัก ฉันหลงรักนายตั้งแต่รู้ว่านายเป็นคนคอยสอดแนมการทำงานของฉันแล้ว ท้าทายมั้ยล่ะ กลับหลงรักศัตรูตัวเอง"

          หวังเฉินมันพล่ามอะไร สติฟั่นเฟือนไปแล้วงั้นเหรอ!

          "อย่าเปลี่ยนประเด็น!"

          "ประเด็นมันไม่เคยถูกเปลี่ยนตั้งแต่แรกแล้ว นายต่างหากที่เข้าใจผิด คิดว่าฉันแย่งนังผู้หญิงหลายใจคนนี้มาเป็นของตัวเอง ฉันทำก็แค่กำจัดตัวเกะกะเท่านั้น"

          เรื่องบ้าอะไรวะ! ไอ้พ่อค้ายาเสพติดนี่บอกว่าหลงรักผม ตลกเป็นบ้าเลยเว้ย!

          "งั้นทำไมไม่ลิ้มลองรสชาติสุดที่รักของนายดูบ้าง ว่ากระสุนนัดนี้มันหอมหวานแค่ไหน"

          ปัง!

          การเปิดฉากสงครามขนาดย่อมเริ่มขึ้น ผมยิงใส่ลูกน้องของหวังเฉินล้มไปคนนึง จากนั้นเสียงปืนของฝ่ายตรงข้ามก็ดังสวนกลับมาแทบนับไม่ได้ 

          ผมเบี่ยงตัวหลบมาด้านหลังของรถ รับปืนประดิษฐ์ที่นายส่งให้ มีของแบบนี้ทำไมไม่บอกแต่แรก

          "พี่พาย ใช้ดีๆ ล่ะ มันอยู่ในช่วงทดลอง"

          บอกช้าไปมั้ย แต่เวลาให้คิดมีน้อยยิ่งกว่าน้อย คงทำได้แค่เอาตัวเองเป็นตัวช่วยทดลองเท่านั้น

          ผมใช้ปืนนั่นยิงใส่ศัตรู ผลปรากฏคือมีกระแสไฟฟ้าปล่อยออกมา อานุภาพของมันทำให้คนที่โดนมีอาการชักเกร็งและหมดสติในทันที

          เจ๋งนี่หว่า!

          ยังดีที่รถของเราเป็นรถกันกระสุน อะไรที่กระทบกับตัวรถ ทำได้เพียงแค่เป็นรอยข่วน ไม่สามารถทะลุเข้ามาข้างในได้ 

          "พะพาย! ถ้านายไม่หยุดเล่นตัว ฉันจะระเบิดสมองนังนี่ทิ้ง!"

          ทุกอย่างเงียบกริบเหมือนสั่งได้ ผมค่อยๆ เงยหน้าออกมาจากที่กำบัง เห็นแพรวนอนนาบกับพื้นแล้วถูกไอ้ชั่วนั่นจิกผมขึ้นอย่างแรง

          จะเลวก็ให้มันน้อยๆ หน่อยสิเว้ย!

          "ปล่อยเธอ!"

          ผมเดินออกมาข้างหน้าช้าๆ เสียงของนายประท้วงอยู่ข้างหลัง 

          "งั้นที่รักก็วางปืนลงสิ แล้วเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนอันอบอุ่นนี่"

          หวังเฉินกางแขนออกกว้าง รอให้ผมโผเข้าหา

          "..."

          "แลกกันหน่อยเป็นไง ระหว่างเป็นของฉันกับปล่อยให้นังนี่ร่างผุพังตายอยู่ข้างถนน"

_____________________________________

พะนาย จากเรื่อง...(YAOI) Virus infection.ฝ่าวิกฤตร้ายนายใหญ่มาเฟีย

ปล.เป็นคู่ของชูเซย์กับพะนาย กำลังเขียนอยู่นะจ๊ะ ;)