EP7 เปย์เมีย

หลังจากเธอมาอยู่ที่นี่ได้สักพักใหญ่ๆ เธอก็ปรับตัวและทำอะไรอย่างไร้ความหวาดระแวงว่าคนของดันจิจะตามมาเจอเพราะแฟนหนุ่มนั้นบอกเธอไว้แล้วว่าจะไม่มีพวกยากูซ่าพวกนั้นมาที่นี่ตอนนี้หรอก ประกาศเป็นศัตรูออกสื่อขนาดนั้น

.

เพล้ง!!

"ไม่ได้เรื่อง! กูบอกว่ายังไงหากตามหากลับมาไม่ได้พวกมึงก่ไม่ต้องกลับมาให้กูเห็นหน้า พวกเลี้ยงเสียข้าวสุก!" น้ำเสียงเกรี้ยวกราดตวาดลั่นด้วยความโมโหเมื่อสั่งลูกน้องไปตามหาตัวมิยากิเพื่อที่จะนำกลับมาแต่งงานทำเมียแต่ไม่สำเร็จ

เขายังไม่พร้อมที่จะออกไปตามล่าเธอด้วยตัวเองเพราะมันยังไม่ถึงจังหวะเวลาแต่ยังไงมิยากิจะต้องตกมาเป็นของเขาแต่คนเดียวเท่านั้น คนอื่นไม่มีสิทธิ์!

"พะพวกผมขอโทษครับนายน้อย อึก พวกผมขอโอกาส!" ลูกน้องพากันอ้อนวอนขอโอกาสอีกครั้งเมื่อเจ้านายจ่อปืนเตรียมที่จะปิดชีวิตตนเองอย่างตัวสั่นงันงก

"ไม่มีโอกาสสำหรับพวกทำงานพลาดอย่างพวกมึง!" สิ้นเสียงทรงอำนาจจากนั้นเสียงปืนดังขึ้นหลายนัดก็ดังตามๆ กัน ตามด้วยร่วงไร้ชีวิตไร้ลืมหายใจทั้งสามทรุดตัวลงพร้อมเลือดสีแดงสดไหลออกมาจากหน้าผากจนทะลุ

ปัง! ปัง! ปัง!

แกร๊ก!

"เอาศพพวกมันไปทิ้ง และอย่าให้เป็นข่าวหลุดออกไปไม่งั้นมึงตาย" ดันจิเก็บปืนไม่ดังเดิมก่อนจะเอ่ยเสียงราบเรียบเมื่อเห็นว่าลูกน้องคนสนิทเข้ามาหา

"ครับนายน้อย" เคนจิลูกน้องคนสนิทที่ดูแลมารดาของเขามาโดยตลอดและก็เป็นมือขวาของเขาด้วย

"เป็นอะไรลูกทำไมอารมณ์ไม่ดี" โฮมูระเอ่ยแล้วเดินเข้ามาใกล้ๆ ลูกชายผู้เป็นทุกอย่างในชีวิตแล้วลูบแขนแกร่งเพื่อปลอบประโลมให้ระงับอารมณ์โกรธ

"อย่าเครียดไปเลยลูก แม่กำลังส่งคนฝีมือดีไปอังกฤษเพื่อติดตามความเคลื่อนไหวของพวกมัน อีกไม่นานลูกจะต้องสมหวังแน่นอน มิยากิจะต้องตกมาอยู่ในกำมือของพวกเราแน่นอน" โฮมูระผู้หญิงที่มีใบหน้าสวยสดงดงามจนเป็นที่ถูกตาต้องใจของใครหลายคนไม่เว้นแม้แต่หนุ่มเล็กหนุ่มใหญ่ โอมูระก็เปรียบเสมือนดอกกุหลาบสีแดงสดแม้จะสวยงามมากแค่ไหนแต่อย่างไรก็อย่าลืมว่ากุหลาบมักจะมีหนามแหลมคมไว้ทิ่มแทงอยู่ดี

โฮมูระแม้จะผ่านการมีลูกมีสามีมาแล้วเธอก็ยังดูดี เธอนั้นดูแลรักษาร่างกายตัวเองมาเป็นอย่างดีแม้ว่าอายุจะสี่สิบกลางๆ เธอก็ยังสวยเหมือนหญิงวัยสาวอยู่ดี

.

"เอาอะไรอีกมั้ยคะ? วันนี้หนูอยากได้อะไรพี่พร้อมจ่ายเสมอ" ชายหนุ่มเอ่ยยิ้มๆ พร้อมกุมมือเล็กเอาไว้แนบแน่น ที่เขาพาเธอมาซื้อของแบบนี้ก็เพราะอยากชดเชยเวลาที่เสียไปตอนนั้นเขาไม่มีอะไรที่มากพอที่จะสร้างความสุขให้เธอได้เหมือนผู้ชายคนอื่นทั้งที่ตอนนั้นเธอสามารถเลือกคนที่ร่ำรวยและฐานะดีกว่าเขาด้วยซ้ำแต่เธอนั้นเลือกรักเขาแม้ว่าเขาจะไม่มีอะไรก็ตาม

"แค่นี้ก็เยอะแล้วค่ะ พอแล้ว" เธอเอ่ยอย่างเกรงใจดวงตากลมโตเหลือบไปมองลูกน้องของเขาที่ช่วยถือของพรุงพรังจนเธอเริ่มเกรงใจเสียแล้ว

"ไม่เป็นไรครับอีกอย่างเราเป็นแฟนกันนะ พี่จะเปย์แฟนก็ไม่แปลกอะไร พี่อยากทำให้หนูเป็นผู้หญิงที่โชคดีและมีความสุขที่สุดเท่าที่พี่จะทำให้้หนูได้" เขาเอ่ยยิ้มๆ แล้วกระชับมือเธอแน่นๆ อย่างนึกขอบคุณผู้หญิงคนนี้ที่ยอมลดตัวลงมาเลือกเขา

"แค่พี่อยู่กับเลวี่แบบนี้ก็มีความสุขแล้วค่ะ เลวี่รักพี่นะคะที่รักของหนู" เธอเอ่ยยิ้มๆ และบอกรักเขาเสียงออดอ้อนจนลูกน้องที่ตามมาด้วยต่างยิ้มกรุ่มกริ่มกับความหวานหยาดเยิ้มของเจ้านายทั้งสอง

"คนโสดอย่างเราก็คงทำได้เพียงแค่ดูเขารักกันเยอะ" ลีออนเอ่ยลอยๆ ราวกับว่ากำลังคุยกับเพื่อนๆ แต่ทว่ากลับหมายถึงเจ้านายทั้งสองที่กำลังสวีทหวานราวกับว่าโลกนี้มีกันอยู่แค่สองคน

"เดี๋ยวเถอะ ถือของไป"

"ค้าบบ แซวหน่อยก็ไม่ได้" ลีออนเอ่ยยิ้มๆ แล้วตั้งหน้าตั้งตาถือของตามคำสั่งเพื่อกลับไปที่รถ

.

"โหว! เยอะขนาดนี้เลยหรือคะ! กี่บาทคะเนี่ย" ตอนช็อปก็ไม่เท่าไหร่หรอกแต่พอมานั่งเปิดดูของที่ซื้อมานี่สิ หัวใจจะวาย

"ไม่เยอะหรอกครับแค่ห้าล้านเอง พี่พร้อมเปย์เมียเสมอ แบบนี้ขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอก" เขาเอ่ยชิลๆ ทว่าคนฟังอย่างเธอไม่ชิลด้วยนี่สิ

"หะห้าล้านเลยเหรอคะ!?" เธอเอ่ยเสียงตะกุกตะกักเพราะเริ่มไปไม่เป็น ตอนแรกก็ไม่คิดว่าจะซื้อเยอะขนาดนี้แต่ตอนนี้เธอกลับเสียดายเงินมากๆ

"ครับ ว่าแต่เราเถอะมาถึงนี่เป็นอะไร?"

"..."

"เป็นอะไรหื้ม ทำหน้าอย่างกับเห็นผีเลยนะเรา" มือหนาขยำเรือนผมของเธออย่างหมั่นเขี้ยวพร้อมกับบีบแก้มป่องๆ นั่นด้วยความเอ็นดูเมื่อเห็นว่าเธอนั้นทำหน้าตกใจ

"ห้าล้านได้บ้านเป็นหลังๆ.." ร่างเล็กเอ่ยพึมพำเพราะตอนนี้เธออยู่ในขั้นวิกฤตจึงเสียดายเงินเป็นอย่างมากและมากกว่าปกติถึงแม้ว่าตัวเองจะมีมรดกเป็นหมื่นๆ ล้านก็เถอะ

"งื้อ หนูเสียดายเงินเลยค่ะ ไว้หนูค่อยคืนเงินพี่ได้มั้ยคะ~" ร่างเล็กเอ่ยเสียงออดอ้อนแล้วขยับตัวเข้าหาพร้อมบีบนวดแขนแกร่งและส่งสายตาออดอ้อนตาแป๋วไปยังเขา

"พี่อยากได้คืนตอนนี้ หนูจะคืนพี่ยังไงครับ?" เขาเองก็ไม่ได้คิดจะเอาคืนจริงๆ อย่างที่ปากพูดหรอกแต่แค่เห็นคนหน้าหงอยก็เลยนึกอยากจะแกล้งเล่นก็เท่านั้น

"หนูยังไม่มีนิคะพี่ก็รู้นิ" ร่างเล็กเอ่ยเสียงงอแงทว่าเขากลับคลี่ยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู

"มานี่สิครับ มาตรงนี้" เขาตบลงที่ตักแกร่งตัวเองซึ่งเธอก็ไม่อิดออดและเดินเข้าไปหาอย่างว่าง่ายโดยไม่คิดอะไร

หมับ!

"อ๊ะ!" ร่างเล็กร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อแฟนหนุ่มกดตัวเธอลงเอนนอนโซฟาโดยที่เขาโน้มตัวลงมาคร่อมตัวเธออย่างใกล้ชิด

"พี่มีวิธีให้หนูคืนเงินแล้วแหละ หึๆ"