บทนำ[2]

กระทุ่มแบน สมุทรสาคร

อ๊อด....

เสียงที่ทุกคนรอคอย ในที่สุดก็ดังขึ้นภายโรงงานอิเล็กทรอนิกส์แห่งหนึ่งในย่านอุตสาหกรรม นาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืนพอดิบพอดี

สาวๆ ในแผนกคิวซีรีบแย่งกันออกไปถอดชุดกาวสีขาวใส่ร็อกเกอร์พร้อมทั้งเปลี่ยนรองเท้า จากนั้นก็รีบวิ่งออกไปแย่งกันขึ้นรถสองแถว เพื่อจะได้จับจองที่นั่ง

ภาพเช่นนี้ มีให้เห็นทุกวัน แต่ในขณะที่ทุกคนกำลังรีบร้อน ยังมีอีกคนหนึ่งที่ไม่ว่าจะวันไหนหรืออยู่กะอะไร เธอก็ไม่เคยรีบร้อนเลยสักครั้ง

อินทราทำงานที่โรงงานนี้มาตั้งแต่จบมันธยมปลาย จนถึงตอนนี้เธออายุยี่สิบสามปีแล้ว ชีวิตยังไม่เคยมีอะไรเปลี่ยนแปลง ไม่มีเพื่อน ไม่มีแฟน วันๆ ได้แต่ทำงานแล้วก็กลับห้องเช่า ใช้ชีวิตเงียบเหงาเพียงลำพัง

ความจริงเธอเองก็อยากมีเพื่อน แต่ไม่มีใครอยากคบกับเธอ เพราะนอกจากอินทราจะเป็นคนไม่ค่อยพูด ยังเป็นคนสมองช้า เธอเลยดูเอ๋อๆ คล้ายคนปัญญาอ่อน จนไม่มีใครอยากเข้าใกล้

คืนนี้อินทรายังต้องโหนรถสองแถวกลับไปห้องเช่าเหมือนอย่างเคย ชีวิตเธอไม่ได้มีอะไรมาก ไม่มีแม้แต่โทรศัพท์มือถือ พอกลับถึงห้อง ถ้าไม่ต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปกิน เธอก็จะเข้านอนเลย ห้องเช่าเล็กเดือนละสองพันของเธอมีแค่ที่นอนสำเร็จรูป พัดลมตัวเล็ก แล้วก็ราวแขวนผ้า กับของใช้อีกนิดหน่อย เมื่อไม่มีทั้งทีวี ทั้งโทรศัพท์ ก็เลยไม่มีอะไรให้ทำ

ชีวิตของอินมีเพียงเท่านี้ ไม่มีครอบครัว และไม่มีบ้านให้กลับ เพราะหลังจากที่ยายเสีย พวกญาติๆ ก็ไม่มีใครต้อนรับเธอ อินเลยต้องใช้ชีวิตอยู่อย่างโดดเดี่ยว จนกระทั่งถึงวันปีใหม่ ปีที่ห้าของการทำงาน

ในช่วงปีใหม่โรงงานจะจ่ายค่าแรงเพิ่มเป็นสองเท่าให้คนที่ทำงานช่วงวันหยุด แต่ปีนี้พิเศษกว่าปีก่อนนิดหน่อย ตรงที่ ในวันงานเลี้ยงสิ้นปี คนที่อยู่ทำงานจะได้จับของขวัญพิเศษ รางวัลใหญ่เป็นโทรศัพท์ราคาแพงยี่ห้อหนึ่ง และก็เป็นอินทราที่จับได้ เธอเลยกลายเป็นที่อิจฉาของเพื่อนร่วมงาน ถึงขนาดมีคนจะซื้อต่อด้วยราคาถูกๆ เพราะคิดว่าเธอเป็นคนโง่

“นี่ อินขายให้เราเถอะ เราให้ห้าร้อย เธอเอาไปก็ใช้ไม่เป็นหรอก”

“อย่าๆ ขายให้เราดีกว่าเราให้พันหนึ่งเลย”

“อ้าว เก๋ เธอจะเกทับเราทำไมเนี่ย!”

“ทำไมอ่ะ ของดีใครก็อยากได้ ให้อินตัดสินใจเองดิว่าจะขายให้ใคร”

อินทรามองสองสาวที่กำลังเถียงกันไปมาอย่างไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่นัก แต่เธอพอจะรู้อยู่บ้างว่าทั้งสองอยากได้โทรศัพท์ของเธอ

อินจึงส่ายหน้าแล้วเดินหนีไปโดยไม่ได้พูดอะไร ถึงเธอจะไม่ได้เป็นคนฉลาด แต่ก็พอจะรู้ว่าสองคนนี้ไม่ชอบเธอ

พอกลับมาถึงห้องเช่า หลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ อินก็คว้ากล่องโทรศัพท์มาเปิดดู จากนั้นก็ค่อยๆ อ่านวิธีใช้ และทำตามไปทีละข้อ อย่างช้าๆ และตั้งใจ คนอื่นแค่มองก็คงใช้เป็น แต่สำหรับหญิงสาวที่สมองช้าอย่างอินทรา กว่าจะใช้โทรศัพท์ได้คล่องก็ต้องใช้เวลาเป็นเดือน

ยังดีว่าได้หัวหน้างานสอนให้เธอเติมเงิน สอนให้เธอใช้อินเทอร์เน็ต และยังสอนให้รู้จักโลกโซเชียล อินถึงได้รู้ แต่ก็ใช้ดูแต่หนังอย่างเดียวอยู่ดี จนกระทั่งไปเห็นโฆษณาที่ฉายคั่นหนังที่เธอดู ภาพเกมที่ดูสมจริง ดึงดูดให้อินรู้สึกเหมือนเข้าไปอยู่ในนั้นโดยไม่รู้ตัว ด้วยความเหงา เธอจึงตัดสินใจดาวน์โหลดมาเล่น

ความจริงเกมนี้การสร้างตัวละครนั้นง่ายมาก แค่ถ่ายรูปเข้าไป AI จะคำนวณและสร้างตัวละครให้โดยอัตโนมัติ หรือถ้าใครไม่อยากทำอย่างนั้นก็สามารถเปลี่ยนไปใช้ระบบ Normal ตกแต่งเอาเองได้

แต่สำหรับอินที่พึ่งเคยเล่นเกมเป็นครั้งแรกในชีวิต ด้วยความที่ไม่รู้ เธอจึงกดเลือกไปที่โหมดตกแต่งเอง แล้วค่อยๆ สร้างตัวละครของตัวเองอย่างช้าๆ ตั้งแต่เลือกรูปร่าง คิ้ว ตา ปาก จมูก ทรงผม ขนาดหน้าอก ขนาดเอว ขนาดสะโพก ความสูง เธอเลือกเท่าขนาดของตัวเธอทั้งหมด กระทั่งสีผิว

ในที่สุดตัวละครที่มีรูปร่างหน้าตาคล้ายอินทราก็ปรากฎขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์ พร้อมชื่อข้างใต้ว่า InsideMe

จากนั้นเธอก็มาเลือกอาชีพตัวละคร อินกดเลือกสายเวท ตัวละครของเธอจึงได้ชุดเดรสสีฟ้าอ่อน ที่มีระบายพลิ้วไหวยาวไปถึงหัวเข่า เปิดเปลือยช่วงไหล่ไปจนถึงแผ่นหลัง พร้อมกับจี้ห้อยคอลายหยดน้ำ

เธอใช้เวลาไปร่วมหกชั่วโมง กว่าจะสร้างตัวละครในเกมส์เสร็จ จึงไม่เหลือเวลาพอที่จะเข้าไปเล่น เพราะต้องไปเข้ากะตอนสี่โมงเย็น อินเลยตัดสินใจปิดเกม แล้วลุกขึ้นไปต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปกิน จากนั้นก็อาบน้ำแต่งตัวออกไปทำงาน