Wonderful อสุรารอ...ร่ายรัก

ชายหนุ่มร่างใหญ่กึ่งวิ่งกึ่งเดินหนี

ห่ากระสุนของพวกสันติบาล มือหยาบ

กุมไปที่แผลของตัวเองที่แขนที่มีกระสุน

อาวุธสังหารที่มีอานุภาพคร่าชีวิตคนได้

สายตาคมเลื่อนมองที่แผลที่หน้าท้อง

ของที่ถูกยิงถากๆและอีกฝั่งที่มีกระสุนฝังร่างเขาไปแล้วเพราะฝีมือของสันติบาลสาวที่ตั้งใจจะจับตายเขาให้ได้

ไรย์ ธาราม เรสซิเด้นซ์ บุคคลที่ขึ้นชื่อว่ามือสังหารที่เหี้ยมที่สุดขององค์กร แต่ดันไปเสียท่าให้กับเพื่อนรัก

ซิการ์ วอดก้าที่คิดจะดึงเขาออกจาก

ขุมนรก มันไม่ง่ายเลย เขาคือผู้ชาย

เปื้อนเลือดที่มีความหลังที่เจ็บปวดที่เขา

มีชีวิตอยู่ได้ก็เพราะองค์กร ซิการ์เพื่อน

รักที่มีความหลังของชีวิตที่ไม่ต่างอะไร

จากเขา ก่อนที่หมอนั้นจะเจอกับสันติ

บาลมันก็แทบจะถวายชีวิตให้กับองค์กร์

แต่เพราะไอ้พวกสันติบาลมันเลยพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือ เข้าพวกไปเป็น

คนของสันติบาลโดยไม่รู้ว่าผมต้องเจ็บ

ปวดและเสียดายความสามารถของมัน

ขนาดไหน แต่มันเลือกที่จะไปทางนั้นมัน

กับมันคงต้องแยกทางกัน

เลือดที่หน้าท้องเริ่มหยุดไหล ขา

ทั้งสองยังคงเดินทางต่อไปลัดเลาะตาม

ป่าเขา เลือดที่แขนยังคงซึมตามร่มผ้า

อยู่อย่างนั้น ถ้าตอนนั้นซิการ์ไม่รับ

กระสุนแทนผม ผมคงตายไปแล้ว ระยะ

การยิงของพวกสันติบาลพร้อมจะปลิกชี

วิตของผม แต่หมอนั้นเลือกจะยื้อชีวิต

ของผมไว้ด้วยการรับกระสุนแทนให้

กระสุนไม่โดนจุดสำคัญ

"มอบตัวซะ ไรย์ กูไม่อยากฆ่าถึง

นะ"ซิการ์เล็งปืนพร้อมที่จะพิพากษา

เพื่อนรักของตน

"มึงยิงกูซะ กูพร้อมตาย"

ไรย์คว้าปืนจากซิการ์แต่ช้าเกิน

ไป ซิการ์เบี่ยงหลบพร้อมกับกดแผลที่

เขายิงไปที่ท่อนแขนของไรย์ทำให้ไรย์

เสียหลักเล็กน้อยแต่เขาฉุกตัวเองขึ้นมา

ด้านหลังของซิการ์พร้อมกับมีดที่เขา

ซ่อนไว้ที่ข้อเท้ามาจี้คอของซิการ์

"พวกกูจะให้โอกาสมึง หนีไป

ซะ"ซิการ์กระซิบไปที่กกหูของไรย์

"พวกมึง หมายความว่าอะไร"

"กูกับเกรซจะปล่อยมึงไป ถ้ามึง

ถูกพวกกูจับตอนนี้มึงไม่รอดแน่"

"ทำไมกูต้องเชื่อมึง"

"กูอยากได้มึงเป็นพยานแต่ไม่ใช่

ตอนนี้"

"เมียมึงเล็งปืนอยู่"

"มึงไม่ต้องห่วงนั้นมันคือการ

แสดงตบตาพวกองค์กร"

"หมายความว่า..."

"พวกองค์กรจะเก็บมึง"

เกรซ ตำรวจสันติบาลสาวเห็นว่า

ซิการ์คนรักของเธอเสียท่า เธอจึงเล็งปืน

จากระยะที่เธอซ่อนตัว สายตาของเธอ

เหล่ไปมองเพื่อนร่วมงานอีกกลุ่มนึงที่มา

สอดเรื่องชาวบ้านและคาบข่าวไปบอก

หัวหน้าใหญ่ของพวกมัน ไอ้พวกหมารับ

ใช้ขององค์พวกมันแฝงตัวเข้ามา เธอรู้

แต่ยังทำอะไรไม่ได้ ทำได้แต่คุ้มครองไอ้

หน้าหนวดให้มีชีวิตต่อให้ได้

ปัง!!!

กระสุนเข้าไปอยู่ที่หน้าท้องของ

ซิการ์ เขาล้มตัวลงนอนพร้อมเสียงร้อง

โหยปานจะขาดใจ ขาเล็กวิ่งไปหาซิการ์

มองดูไปที่แผลที่หน้าท้อง

เกรซประคองซิการ์ขึ้นนอนบนตักสายตาของเธอพยายามแสดงถึงความเสียใจที่ตนลั่นไกออกไปถูกคนรักของตนเองถึงแม้ว่าจะเป็นแผนการที่ถูกจัดฉากขึ้นมาเพื่อรักษาพยานสำคัญถึงแม้เจ้าตัวจะไม่ค่อยให้ความร่วมมือ

"ที่รักเจ็บไหม"

"นิดนึงจ้ะ"ชายหนุ่มกุมมือเธอขึ้นมาแนบแก้มสาก

"ทนนิดนึงนะ รถโรงพยาบาลกำลังมาแล้ว"

บทสนทนาของทั้งสองคนอยู่ในสายตาเจ้าหน้าที่ที่ทำงานให้กับองค์กร เกรซพยายามบีบน้ำตาให้น่าสงสารมากที่สุด ส่วนซิการ์นอนเอามือกุมแผลตนเอง สายตาของหนุ่มสาวประสานกันสื่อถึงความหมายบางอย่างว่าทีมของพวกเขาทำภารกิจสำเร็จ

ไรย์เร่งฝีเท้าเดินเลาะตามชายป่า เพื่อเอาชีวิตรอด จากการปะทะ หูของเขายังคงได้ยินปิดเสียงฝีเท้าตามมาในสมองของเขา ไม่คิดว่าจะเป็นฝีเท้าของเพื่อนตน เขาเร่งรีบ เดินทางเพื่อ หนีให้ออกจากห่าง บุคคลอันตราย ที่พร้อม จะเอาชีวิต ของเขา ให้กับยมทูต ร่างกายที่เหนื่อยล้า เนื่องจากเสียเลือด ของเขา เท้าใหญ่ เดินไปเรื่อยๆ สายตาเริ่มพร่ามัว ร่างใหญ่นั้น ตกลงไปลำธาร ทันทีที่สติของเขาเลือนหายไป

สายน้ำไม่เคยทรยศใคร และพร้อมจะชำระ สิ่งสกปรก ออกไปให้เหลือแต่เนื้อแท้ ร่างของชายหนุ่ม พลัดไปกับสายน้ำ 5-6 ไมล์ ไปติดอยู่ตาม พืชผัก ที่ปลูกในแม่น้ำ ตามตลิ่ง อุณหภูมิร่างกายของชายหนุ่ม เริ่มลดลง ตามอุณหภูมิของน้ำ สติเริ่มคืนมา ร่างกายเริ่มขยับ เขา พยายามตะเกียกตะกายให้ร่างกายของตัวเองได้ขึ้นฝั่ง เพื่อไม่ให้ตัวเองมีอันตราย เพราะจมน้ำ ร่างใหญ่เดินตามทางของลำธาร โซซัดโซเซ

มือของเขายังคงหยิกไปตามท่อนแขน เพื่อให้ตัวเอง มีสติตลอดเวลา ร่างกาย ตอนนี้มีอุณหภูมิสูงกว่าปกติ เพราะเขา เริ่มทนพิษบาดแผลไม่ไหวแล้ว ชายหนุ่ม พยายามลืมตา และหรี่ตาลง เพราะตัวเองเริ่มฝืนสังขารไม่ไหว ภาพข้างหน้า เป็นบ้าน สไตล์โมเดิร์น ที่ห่าง จากป่าออกไป จากที่เขาหนีมา

"ทำไม..." ชายหนุ่มเอ่ยเสียงแผ่วเมื่อเห็นสาวน้อยออกมาจากบ้าน คำถามที่อยู่ในหัวความน่าจะเป็นไม่น่าเกิดขึ้นได้ บ้านที่ถูกสร้างห่างไกลคำว่าหมู่บ้าน บ้านหลังนี้ห่างออกจากหทู่บ้านมากนัก มันเหมือนบ้านที่เอาไว้กบดานมากกว่าที่พักอาศัย

แต่พิษไข้และพิษบาดแผลไม่สามารถทำให้เขาได้รู้คำตอบ ร่างทรุดลงพื้นทันทีเมื่อร่างกายไม่สามารถยื้อสติเพื่อตองสนองความต้องการได้

"พี่คะ!"