Chapter 2 วันแรก

สี่เดือนก่อน

วันใหม่ เปิดเทอมใหม่ ชีวิตใหม่ เมืองใหม่ สายลมเย็นแห่งฤดูร้อนพัดผ่านกิ่งใบเมเปิ้ลสีเขียวสดใส และฉันกำลังเข้าเรียนวันแรกในวิทยาลัยใหม่

วิทยาลัยอาร์เธอร์ ชื่อวิทยาลัยเดียวกับชื่อเมืองซึ่งฟังดูเหมือนเทพนิยาย เรื่องราวแห่งราชา อัศวิน และการผจญภัย แต่นั่นไม่เกี่ยวกับอะไรกับเมืองที่เงียบสงบและเริงร่านี้เลยนอกจากชื่อเท่านั้น

ขอให้วันนี้เป็นวันใหม่ที่สดใส

ฝีเท้าฉันหยุดเมื่อถึงรั้งวิทยาลัย อาคารดูราวมหาวิหารยุคโกธิคสูงตระหง่าน เหมือนวิหารโนตร์ดามม์ในปารีส สวยเหมือนฝันไป ฉันมาที่นี่เพราะหลงรักสถาปัตยกรรมมากกว่าเรื่องอื่น

ฉันเดินเข้าไป สวัสดีอาร์เธอร์ คอลเลจ เธอสวยเหมือนเจ้าหญิงแห่งยุคกลาง สวยกว่าที่เห็นในเว็บไซท์ เท้าในรองเท้าผ้าใบของฉันก้าวไปตามพื้นเรืองแสงจากกระจกหลากสีที่สะท้อนแสงแดดจากเบื้องบนเป็นประกาย

ไร้ที่ติ หากแต่...

ฉันเห็นแต่นักศึกษาผู้ชาย!

มะ...ไม่จริงน่า !

ถึงอาร์เธอร์คอลเลจจะเคยเป็นอารามและวิทยาลัยชายล้วนมานับร้อยปีแต่หลายปีมานี้ก็เปลี่ยนเป็นวิทยาลัยสหศึกษาแล้วไม่ใช่หรือไง แต่เมื่อหันซ้าย หันขวา...

ไม่มีนักศึกษาหญิงจริงๆ นั่นแหละ ม่ายยย !!!

ดวงตาทุกคู่ของพวกผู้ชายมองฉัน ไม่ใช่มองเหมือนเห็นสาวสวยแต่เหมือนตัวประหลาด คงเพราะพวกเขาไม่เคยเห็นผู้หญิงไง

ฉันรีบหนีออกไปสูดหายใจที่สวนข้างนอก

“ฮ้า...” สายลมฤดูร้อนและเสียงนกมากมายทำให้ฉันร่าเริงขึ้น ทันใดนั้น...

สวบ...สวบ...

หูของฉันได้ยินเสียงประหลาดจากบนต้นไม้ เงยมองเห็นกางเกงในของพวกผู้หญิงอยู่บนกิ่งสูง พวกเธอขึ้นไปดูนกใช่ไหม ดูจะตั้งใจมากเสียด้วย

แต่ฉันนึกเสียดายเด็กเหนือหัว พวกเธอเด็กเกินกว่าจะเป็นนักศึกษาที่นี่ คงเป็นนักเรียนมัธยมที่อื่นสินะ

แชะ...

“ได้รูปแล้ว อ๊าย!”

โครม!

ผู้หญิงที่อยู่บนสุดลื่นหล่นลงมา ตามด้วยคนที่ช่วยดันเธอขึ้นไป รวมห้าคนนอนแผ่หราอยูบนพื้น ครู่เดียวก่อนจะตะครุบมือถือแย่งกันดูรูป “ไหนๆๆ!”

ฟืด...ด !

จากการตะลุมบอนยื้อแย่งมือถือจึงถูกไถบนพื้นหญ้ามาถึงหน้าฉันโดยบังเอิญ ภาพนกเหรอ ?

ทว่าสิ่งที่ปรากฏในจอทำให้ฉันนิ่งงัน

บนจอภาพปรากฏใบหน้าที่คมคายและหล่อเหล่ายิ่งกว่าใครที่ฉันเคยเห็นทั้งนั้น เส้นผมสีน้ำตาลเฮเซล ดวงตาสีเทาราวกับท้องฟ้าฤดูหนาวหรือทะเลสาบน้ำแข็ง ดูราวรูปสลัก

ยากที่จะเชื่อได้ว่าในวิทยาลัยขนาดเล็กที่นักศึกษามีไม่ถึงหนึ่งพันคนจะมีนักศึกษาหน้าตาดีขนาดนี้ได้

หมับ! มือถือถูกเจ้าของคว้ากลับไปจากพื้นหน้าฉัน ก่อนที่จะเกิดตะลุมบอนแย่งภาพกันอีกครั้ง จนกระทั่งทุกอย่างหยุดกึก ก่อนที่อีกวินาทีสาวๆ จะหนีไปไม่เห็นฝุ่น

“อ้าว ไปไหนแล้วล่ะ?”

ถามไม่ตอบ หนีเตลิดไปแล้ว อะไรกันนะ

ฉันกลับหลังหัน แต่กลับชนเข้ากับอะไรเนี่ย!

ปึ้ก!

“อุ๊บ ขอโทษค่ะ”

และมันคงดีถ้าทุกอย่างจะจบแค่นั้น แต่...

“หวา!!”

ฉันร้องโหยหวนเมื่อเห็นว่าสิ่งที่ฉันชนคือเชิ้ตขาวสุดเนี้ยบบนแผ่นอกราบ และรอยลิปสติกของฉันประดับหราอยู่บนนั้น!

“ยะ...ยะ...แย่แล้ว”

เสื้อขาวสุดเนี้ยบเลอะเปรอะ ที่สำคัญเขาคือผู้ชายคนนั้นที่พวกเด็กสาวมัธยมถ่ายรูปกัน!

“หวา ฉันขอโทษค่ะ” ฉันเช็ดรอยนั้น แต่ไหงยิ่งเช็ดยิ่งเลอะล่ะ!!

“ไม่เป็นไร” เขาบอกอย่างไม่ใส่ใจขณะที่ฉันลนลาน

“ฉันจะพาไปล้างที่ห้องน้ำนะคะ!”

ฉันลากเขาไปที่ห้องน้ำ แต่จะเข้าห้องไหนดีละเนี่ย! ลากเขาเข้าห้องน้ำหญิงคนที่มองกันเต็มคงหาว่าฉันลากเขามาข่มขืน ถ้าฉันเดินตามเขาเข้าห้องน้ำชายก็ถูกมองว่าโรคจิตอยู่ดีนั่นล่ะ

“อย่าใส่ใจเลย ผมไม่เป็นไรจริงๆ” เขาบอกอีกครั้งก่อนปลีกตัวเข้าห้องน้ำชาย

“ฉันขอโทษจริงๆ” ฉันโค้งหัวเป็นตุ๊กตาไขลานอยู่หน้าห้องน้ำ ซ่า! เสียงเปิดก๊อกน้ำ เมื่อเงยขึ้นมองเข้าไป...

เขาถอดเสื้อออก! ภาพติดเรททำให้ฉันกลับหลังหัน

“ลาก่อนนะคะ!

ตกเย็นฉันเดินลากขาเหมือนเพิ่งวิ่งหนีหมาไล่กัดข้ามภูเขาร้อยลูกมา ฮือ...โรงเรียนนี้มีแต่ผู้ชายจริงๆ หามาทั้งวันก็ยังไม่เจอมนุษย์ผู้หญิงสักคน ฉันตายแน่ ฉันไม่มีเพื่อน นักศึกษาชายทุกคนมองฉันเหมือนตัวประหลาด

แล้วเมื่อออกตึก...

“เห นักเรียนหญิงเว้ย”

“น่ารักจัง มาเล่นกับพวกพี่ไหมจ๊ะ”

ฉันซวยเจออันธพาล ! พวกมันลวนลามคว้ามือฉันด้วย “มาดูดบุหรี่กันไหม หรือจะดูดอย่างอื่นก็ได้”

ป้าบ!

ฉันเหวี่ยงมันด้วยกระเป๋าเป้ ก่อนจะถูกรุม ตุบตับๆ แต่ไหงคนที่สู้กลายเป็นผู้ชายหน้าเข้มคนหนึ่งล่ะ !?

โครม!

ไม่กี่เสี้ยววินาทีอันธพาลทั้งแก๊งก็สลบเหมือด คนหล่อปัดฝุ่นบนมือ

“เป็นนักเรียนหญิงคนเดียวในคอลเลจชายล้วนแบบนี้โดนยำแน่”

“แง อย่าพูดให้กลัวดิ”

“มานี่” หมอนี่ถือวิสาสะอุ้มฉัน

“เฮ้ ปล่อยฉันลงนะ จะบ้าเหรอ !!”

ฉันโดนคนหน้าเข้มแบกขึ้นบ่า ฉันทุบเขาตุ้บตั้บไม่หยุด

หมอนี่จะพาฉันไปไหน !!??