หนุ่มในฝัน 8/5

“ก็แม่เขาบอกว่ากูวัยขนาดนี้สมควรจะแต่งได้แล้ว ก็แต่งให้เขาไปงั้น”

ดูเป็นลูกที่ดีมาก

“เออ หม่าม๊ากูก็เหมือนกัน นัดลูกสาวเพื่อนๆเขามาให้กูไปเจอประจำ หรือว่าวัยขนาดเรามันถึงวัยต้องแต่งแล้วจริงๆวะ”

ติณห์ยกแก้วไวน์ขึ้นดื่มเป็นเพื่อนจิรายุส ที่ดูวันนี้มันจะเซ็งกว่าทุกครั้งที่เจอ ถ้าต้องถูกบังคับแต่งแล้วต้องเซ็งแบบนี้ สงสัยเขาต้องหาเวลาบินไปฝรั่งเศส ไปเยี่ยมศศินาเพื่อทำคะแนนบ้างแล้ว

เกิดวันดีคืนนี้หม่าม๊าบังคับให้แต่งงานกับใครก็ไม่รู้ ขึ้นมาล่ะแย่เลย

“อย่าคุยเรื่องนี้เลยมึง เบื่อ มึงเป็นไงบ้างช่วงนี้มีเลี้ยงน้องๆไว้บ้างไหม”

จิรายุสที่รู้จักเพื่อนดีเอ่ยถามออกมา ติณห์ไม่ชอบเที่ยวรายครั้ง เพราะไม่ชอบมีสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนแบบเขา

เพื่อนรักของเขาคนนี้จะนิยมผูกปิ่นโตระยะสั้นทีละสามเดือนสี่เดือนซึ่งเป็นช่วงเวลาที่กำลังเหมาะสม ไม่นานเกินไปจนผูกพัน ไม่สั้นเกินไปจนต้องมานั่งทำความรู้จักความชอบรสนิยมกันบ่อยๆ

ติณห์ไม่มีแฟนไม่มีมานานเป็นสิบปีแล้ว ไอ้นี่ถูกใจคนยาก มีความต้องการตามธรรมชาติก็หาวิธีปลดปล่อยไปตามเรื่อง

“ไม่มีเพิ่งเลิกไป”

คนที่แล้วเพิ่งครบกำหนดไปเมื่อสองเดือนที่แล้ว ยังไม่ทันได้หาคนใหม่ ก็เกิดไปถูกใจศศินาเข้าเลยยังไม่ได้มองหาใคร เพราะคิดว่าอยากจะจีบศศินา แต่ตอนนี้เธอก็ไปฝรั่งเศสแล้ว

“เหรอ ของขาดไหม เอาเปล่ามึงกูมีเด็ดๆ เดี๋ยวส่งไปให้”

จิรายุสถามเพื่อนอย่างปรารถนาดี อยู่พัทยามาหลายเดือน เอเจนท์ที่มีของดีแถวนี้เขารู้จักอยู่หลายคน แต่ละเจ้าที่ส่งมาอย่างเด็ด

“ไม่เอาล่ะ มาประชุมเดี๋ยวใครเห็นเข้าไม่ดี”

เขาค่อนข้างระมัดระวังเรื่องแบบนี้ ไม่อยากให้ตัวแทนสิ้นความนับถือ จะกินต้องกินเงียบๆ

“เฮ้ยนี่โรงแรมกูนะ กูจัดการได้รับรองเงียบกริ๊บไม่มีใครสงสัย เดี๋ยวกูให้ไปรอที่ห้องเอาไหม”

ติณห์ส่ายหัวให้กับความพยายามจะยัดเยียดผู้หญิงให้เขาของเพื่อน

“ดื่มไปมึง รีบดื่มรีบไปนอน กูชักจะง่วงแล้ว”

ติณห์ยกแก้วไวน์ขึ้นจิบแล้วก็คุยโน้นนี่นั่นกับเพื่อนอีกเกือบชั่วโมง ดื่มจนหมดไวน์ไปสองขวด เขามึนจนไม่รู้จะมึนยังไงแล้ว

หยิบโทรศัพท์ออกมาดูเวลาตอนนี้มันจวนจะเที่ยงคืนอยู่แล้ว

“กลับกันมึง”

ติณห์เอ่ยปากชวนเพื่อน

“มึงไปก่อนเลย ท่าทางคืนนี้กูน่าจะยาวกว่าจะได้นอน”

ติณห์มองตามสายตาของเพื่อนก็พบว่าสาวสวยที่โต๊ะข้างๆมองตาหวานเยิ้มให้เพื่อนของเขา

ไอ้นี่มันมีให้กินไม่เคยขาด สงสารว่าที่เมียของมันจริงๆ

“เออ ๆไว้คุยกันมึง”

ติณห์คว้าโทรศัพท์แล้วเดินกลับห้อง เขาไปยืนรอลิฟต์ มือควานหาคีย์การ์ดในกระเป๋ากางเกงแต่หาไม่เจอ ตายห่าอยู่ไหนวะ หรือจะหล่นหายตอนที่ล้วงโทรศัพท์ออกมาดูเวลา

เขายกสายขึ้นมาโทรหาเพื่อน

“จิมึงช่วยดูให้กูทีกูทำคีย์การ์ดห้องพักหล่นแถวนั้นบ้างไหม”

บ้าจริงดื่มจนมึนไปหมดแล้ว คีย์การ์ดห้องก็เสือกทำหาย

“ไม่มีนะมึง”

ติณห์ล้วงหาตามกระเป๋าต่างๆอีกทีทั้งกระเป๋ากางเกง กระเป๋าเสื้อคลุมเจ้าชาย ไม่มี ไปไหนวะ

“กูทำคีย์การ์ดหายว่ะมึง”

เมื่อหาจนทั่วแล้วไม่มี ก็คงต้องให้เพื่อนช่วย

“มึงอยู่ห้องเบอร์อะไรเดี๋ยวกูบอกให้พนักงานไปเปิดให้”

ติณห์พยายามนึก

“1916”

น่าจะเลขนี้แหละ

“โอเคเดี๋ยวกูให้เด็กไปเปิดห้องให้ เอาคนนอนกอดด้วยไหมมึง โรงแรมกูแอร์เย็นนะ”

ติณห์หัวเราะให้กับความพยายามของเพื่อน

“กูขี้ร้อน”

เสียงจิรายุสหัวเราะมาตามสาย

“เออพ่อหนุ่มฮอตมึงรอแป๊บเดียว เดี๋ยวมีคนไปเปิดห้องให้”

***