หนุ่มในฝัน 8/3

สาธุขอให้คืนนี้ฝันแบบคืนนั้นอีกทีเถอะ

อีบลูสาบานอีบลูจะไม่ลีลาเล่นตัวหรือขัดขืนแม้แต่นิดเดียวเลย ถ้าฝันอีกทีจะแก้ผ้ารออย่างเดียว

“อย่าเพิ่งคิดเลย วันนี้มาเที่ยวสนุกกันให้เต็มที่ดีกว่า คุณติณห์กล่าวเปิดงานแล้วโน้น ไปหาอะไรกินกันเถอะ”

แนทตี้ชวนเพื่อนไปหาอะไรกิน คืนนี้บริษัทจัดบุฟเฟต์ซีฟู้ดเลี้ยงตัวแทนกันเลยทีเดียว อาหารเยอะมาก วาสนาปากสุดๆ

“เออ มึงเข้าไปก่อนเถอะ ขอกูยืนรับลมแถวนี้ก่อน”

เธออยากจะดื่มด่ำกับความรู้สึกที่ได้คุยกับติณห์เอาไว้อีกสักหน่อย เผื่อคืนนี้จะฝันดีแบบคืนนั้นอีก

“เออแล้วรีบตามมานะจะได้ไปสนุกกัน กลุ่มพี่ๆตัวแทนของเจ๊พราวเขาชวนไปนั่งด้วย จะได้มีเพื่อนสนุกกันให้เต็มที่ไปเลย”

บุรฉัตรพยักหน้าและมองตามหลังเพื่อนไป เธอเบนสายตาเหลือบมองไปทางติณห์ที่ยืนถ่ายรูปอยู่บนเวทีกับสาวๆทั้งหลาย

รักเขา อยากได้เขา แต่เขาก็ไม่ใช่ของๆเรา มีสิทธิ์ทำได้แค่ฝัน แต่ไม่มีทางเป็นจริง มีอะไรเศร้ากว่านี้อีกไหม

เฮ้อพอแล้วบลู เวลานี้คือเวลาสนุก ควรจะไปสนุกกับเพื่อนได้แล้ว ถ้าวาสนาพอมี ผัวดีดีที่ชื่อติณห์คงจะเป็นของเธอเข้าสักวัน

บุรฉัตรเดินไปหาแนทตี้ แต่เสียงผู้ชายคนหนึ่งเรียกเธอไว้

“คุณครับ”

บุรฉัตรหันกลับมามอง รู้สึกขนลุกแปลกๆ เมื่อเห็นคนที่เรียกเธอไว้ ชายวัยกลางคนผิวขาวหน้าตาเหมือนแขกมีหนวดเคราสวมชุดขาวคล้ายพนักงานของโรงแรม

“คะ”

บุรฉัตรมองสบตาเขาแล้วนิ่งไป

“คุณทำคีย์การ์ดหล่นครับ”

บุรฉัตรมองซองคีย์การ์ดในมือของผู้ชายคนนั้นแล้วเงยหน้าไปสบตาเขาอีกครั้ง ขนลุกซู่ขึ้นมาทันที มือเอื้อมไปรับซองคีย์การ์ดจากมือของเขา

“ขะ ขอบคุณค่ะ เพื่อนน่าจะทำหล่น”

คีย์การ์ดห้องแนทตี้เป็นคนถือ สงสัยมันจะทำหล่นเอาไว้

“ครับเก็บให้ดีดี”

พนักงานคนนั้นบอกกับเธอ บุรฉัตรเหลือบมองคีย์การ์ดในมือ แล้วเงยหน้าขึ้นมามองพนักงาน

ไม่มี!! หายไปแล้ว ทำไมหายไปเร็วนักวะ

บุรฉัตรขนแขนลุกชูชัน รีบเดินกลับไปหาเพื่อนทันที โรงแรมนี้ทำไมดูน่ากลัวแปลกๆ

“มาเร็วอีบลูมาดื่มด้วยกัน”

แนทตี้ยื่นแก้วเครื่องดื่มสีๆ มาให้บุรฉัตร

“อะไรวะแนทตี้”

บุรฉัตรรับมาดมดู กลิ่นแปลกๆ

“ค๊อกเทลอะไรไม่รู้ อร่อยดีกินง่ายลองชิมดู”

บุรฉัตรลองเอาลิ้นแตะๆดูอร่อยจริงๆด้วย อร่อยอย่างนี้ต้องกินอีกหลายๆแก้ว

ยิ่งดื่มงานเลี้ยงคืนนี้ยิ่งสนุก ยิ่งดึกเพลงยิ่งเพราะบุรฉัตรโยกซ้ายโยกขวา ไปตามจังหวะดนตรีอย่างสนุกสนาน

นาทีนี้ลืมผู้ชายไปหมดสิ้น เพราะกำลังสนุกกับการดื่มกินกับเพื่อน

เครื่องดื่มไม่รู้ตั้งกี่อย่างต่อกี่อย่างกินตั้งแต่ยังไม่สองทุ่มจนตอนนี้จะห้าทุ่มเข้าไปแล้ว รู้สึกว่ารอบๆตัวหมุนไปหมด มึนจนอยากจะกลับไปนอน

มองไปที่แนทตี้เห็นเพื่อนกำลังสนุกกับการเต๊าะหนุ่มหล่อ ที่เป็นตัวแทนจากสำนักงานของเจ๊พราวเหมือนกัน เลยไม่อยากจะขวางความสุขเพื่อน เดินเข้าไปกระซิบเพื่อนเบาๆ

“แนทตี้กูไม่ไหวแล้วว่ะ กลับห้องก่อนนะ”

บุรฉัตรที่มึนได้ที่ ยืนก็ไม่ค่อยจะตรงเดินเข้าไปกระซิบกับเพื่อน

“เดี๋ยวสิมึง ทำไมรีบกลับอีกชั่วโมงค่อยกลับพร้อมกัน”

แนทตี้ที่กำลังติดลมไม่อยากจะกลับ นาทีนี้ยังอยากสนุกต่อ

"ไม่ไหวแล้วมึง ไม่ต้องห่วงมึงสนุกต่อตามสบายเลย ไม่ต้องห่วงกู”

แนทตี้ลังเล แต่ในที่สุดความอยากสนุกก็เอาชนะความเป็นห่วงเพื่อนได้

“เอามึงเอาคีย์การ์ดไป”

แนทตี้พยายามล้วงหาคีย์การ์ดในกระเป๋า แต่ด้วยความมึนก็หาไม่เจอเสียอย่างนั้น บุรฉัตรดึงคีย์การ์ดออกมาจากหน้าอกของตนเอง

“อยู่นี่มึง มึงทำหล่นกูเก็บไว้แล้ว”

บุรฉัตรโชว์คีย์การ์ดให้เพื่อนดู

“เออ เออ เดี๋ยวกูจะรีบตามไป มึงกลับไปพักก่อนเลย”