2

Silent Night

นานะไม่คุยอะไรกับไซโตะอีก เขาก็เลยปล่อยให้เธอนอนโดยไม่กวนใจ ไซโตะตื่นขึ้นมาตอนเช้าก็ยังเห็นนานะหลับอยู่อย่างนั้น

เขาออกไปเรียนและกลับมาตอนเย็น นานะตื่นแล้ว เธอนั่งอยู่ที่ระเบียงกับเม็ดธัญพืชเกลื่อนพื้นและนกพิราบ

“ทำอะไรน่ะ” เขาถาม

“ฝึกนก” นานะอุ้มพิราบขาวขึ้นมา “ฉันลืมถามนายก่อน โทษทีนะ ฉันเลี้ยงนกพิราบได้รึเปล่า”

ไซโตะกอดอก

“ฉันจะห้ามไม่ให้มันอึแถวราวตากผ้าของนาย” เธอพูดจบนกพิราบก็อึแหมะลงบนพื้น นานะรีบเช็ดและดีดหัวนกด้วยปลายนิ้วเบาๆ ทำให้นกร้องโวยวาย ใบหน้าคมเรียบนิ่งของไซโตะฉายแววขบขันเสี้ยววินาที

“ถ้าเธอกับมันจะฉลาดขนาดนั้นฉันก็โอเค” ไซโตะยังกอดอกนิ่ง “จะเลี้ยงทำไม”

“อย่าใส่ใจเลย” นานะอ้าปากจะพูดแบบนั้น แต่กลับเป็นไซโตะที่ชิงพูดแทน “ฉันรู้ว่าเธอจะพูดแบบนี้อีก”

“ใช่” นานะยิ้มให้เขาเป็นครั้งแรก

“เธอยิ้มเป็นด้วยเหรอ”

“ใช่”

แล้วไซโตะก็ยิ้มบ้าง ถึงจะเพียงบางเบาจนแทบสังเกตไม่เห็น

“ฉันก็เพิ่งรู้ว่านายยิ้มเป็นเหมือนกัน”

แล้วแดดอุ่นของเย็นวันนั้นก็ดูสดใสขึ้นมา

หลังจากนั้นนานะก็ทำตัวเป็นผู้อยู่อาศัยที่ดี เธอชอบข้ามถนนจาก

อพาร์ทเม้นต์ของเขาไปซื้ออุปกรณ์ทำอาหารจากร้านค้าเล็กๆ ฝั่งตรงข้าม เธอซักผ้าและทำความสะอาดห้องพักให้เขา แล้วก็เริ่มทำตัวตามสบายและดูร่าเริงเมื่ออยู่กับเขา

“กลับมาแล้วเหรอ” นานะยิ้มให้ไซโตะ “วันนี้ฉันลองทำทงคัตสึกับบะหมี่เย็นให้นาย”

เธอวางอาหารหน้าตาน่ารักลงบนโต๊ะ แต่อาหารมีแค่จานเดียวเท่านั้น

“เธอไม่กินอีกแล้วนะ ทำไม่อร่อยใช่มั้ยถึงทำให้ฉันกินฝ่ายเดียว”

“ที่จริงฉันวางยาพิษนาย”

พรวด !

“ฉันไม่วางยาคนใจดีให้ที่อยู่ฉันฟรีหรอกน่ะ”

“ฉันก็ไม่ได้สำลักเพราะเชื่อว่าเธอวางยาพิษฉันเหมือนกัน”

“ถ้างั้น ?”

“คือรสชาติมันแย่จนกลืนไม่ลงจริงๆ”

“ไม่จริง ฮึก” นานะบีบน้ำตา

“พูดเล่นน่ะ” แล้วไซโตะเอาตะเกียบคีบทงคัตสึยัดใส่ปากนานะ

“อุ๊บ”

“ไม่กินแล้วจะเสียใจ” ไซโตะยิ้มสั้นๆ ทงคัตสึชิ้นใหญ่อยู่ในปากนานะแล้วตอนที่เขาสารภาพ “มันอร่อยที่สุดเท่าที่ฉันเคยกินมา”

แล้วเธอก็เห็นมันแล้ว รอยยิ้มจางที่อบอุ่นของไซโตะ มันสวยมาก ทั้งหน้าตาที่ราวกับรูปวาดของเขาและทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นเขา ถึงเธออาจจะไม่คู่ควรที่จะได้เห็นมัน และไม่มีวันที่จะยิ้มแบบนั้นได้ก็ตาม

“ขอบใจนะ”