Chapter 4 ...ร่างที่พราวไปด้วยหยดน้ำ...

-ซาริ-

เย็นวันเดียวกัน

หลังบริจาคเลือดเสร็จพี่ชายแสนดีทั้งสองก็สปอยล์ฉันเต็มที่ เลี้ยงอาหารเที่ยงสุดหรู ต่อด้วยการช็อปปิ้งกระจายไร้ลิมิต พี่ๆ ทุ่มไม่อั้นเพื่อน้องสาวคนเดียวของบ้าน อยากได้อะไรก็ซื้อให้

ตกเย็นพวกเราจึงค่อยกลับบ้าน

แสงแดดเจือจางลงแล้ว...ดูงามสง่าราวนางฟ้าชุดขาวที่ผลัดเปลี่ยนชุดใหม่เป็นสีน้ำเงินเข้ม เพื่อจะเริงระบำในงานเฉลิมฉลองแห่งคืนค่ำท่ามกลางหมู่ดาวอันเปล่งประกาย

วันเกิดปีที่สิบเก้าของฉันผ่านไปอย่างวิเศษเหลือเกิน

...เสียงน้ำสาดกระเซ็น...

ร่างของฉันแหวกว่ายกลางห้วงน้ำเรืองแสงสีฟ้าในสระ น้ำเย็นสดชื่นไล้เล่นเรือนร่าง ราวกับถูกนวดให้ผ่อนคลาย...

ใช่...ฉันกำลังว่ายน้ำ รู้ทั้งรู้ว่าเพิ่งบริจาคเลือดเมื่อเช้า แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่ได้ออกกำลังหักโหมเลย กะจะว่ายเบาๆ เพียงแค่รอบสองรอบเท่านั้น แค่อยากลองว่าหลังจากไม่ได้ว่ายน้ำนานสามปีจะยังว่ายน้ำเป็นไหม หรือว่าจะจมน้ำ

อีกอย่าง...ก็แค่อยากดูแลร่างกายให้ดี

หลังบ้านของเรามีสระน้ำขนาดย่อมประดับอยู่ นับว่าหรูทีเดียวเมื่อเทียบกับบ้านของชาวญี่ปุ่นทั่วไปในมหานครนี้ นั่นเพราะคุณพ่อคุณแม่ของเราเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จ หากแต่ต้องแลกกับการเดินทางไปทั่วโลกและอยู่ต่างประเทศบ่อยจนแทบไม่ได้เห็นหน้ากัน แต่ไม่เป็นไรนี่ ในเมื่อรักกัน...อยู่ใกล้หรือไกลก็ไม่เป็นไร...

อีกอย่างเพราะฉันกับพี่ๆ ต้องเรียนที่ญี่ปุ่นให้จบก่อนจึงได้ยังพักอาศัยในบ้านหลังนี้ ก่อนที่พี่ทั้งสองจะเลือกทำงานในญี่ปุ่นต่อแทนที่จะเลือกทำงานในต่างประเทศ

พี่มิยาบิเรียนจบวิศวกรรมโยธาเมื่อปีที่แล้วเหมือนพี่ฮิเดกิ ส่วนฉันกำลังจะเรียนจบมหาวิทยาลัยในปีนี้ ซึ่งว่าที่จริงก็อีกไม่กี่เดือน

“อ๊ะ...” อยู่ๆ ระหว่างว่ายน้ำฉันกลับต้องหยุดชะงัก

เกิดอะไรขึ้น...!? ทำไมอยู่ๆ ฉันถึงเวียนหัวล่ะ...? หากแต่อยู่กลางน้ำลึกแบบนี้จะทำอย่างไรดี...!?

ร่างเริ่มอ่อนเปลี้ยและจมลง …!

“ช่วยด้วย...!” ฉันร้องออกไป มีใครอยู่แถวนี้ไหม...!? เวลาแบบนี้พี่มิยาบิมักออกไปโรงยิม ส่วนพี่ฮิเดกิฉันไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน

“ซาริ...!”

ทว่าแล้วก่อนสติจะดับวูบพร้อมร่างที่จมลงฉันได้ยินเสียงของพี่ฮิเดกิ ร่างสูงกระชากเสื้อทิ้งก่อนกระโดดลงมาในน้ำ

นั่นเป็นภาพสุดท้ายที่ฉันเห็นและได้ยิน

...ก่อนที่ความรู้สึกจะดับมืดไป...

“พี่ฮิเดกิ...”

-ฮิเดกิ-

ฉันรับร่างของซาริไว้ได้พอดี กลางห้วงน้ำนั้นเธอหมดสติไปแล้ว...ราวกับเจ้าหญิงนิทรา อีกเสื้ยวลมหายใจฉันพาเธอกลับขึ้นขอบสระ

ร่างไร้สตินอนแน่นิ่งอยู่บนตักของฉัน ทั้งที่ฉันไม่เคยอยากให้เธอเป็นอันตรายใดๆ ทั้งนั้นแต่ทำไมถึงเป็นแบบนี้...!?

ดีที่มาทัน กังวลอยู่เหมือนกันว่าสิ่งนี้อาจเกิดขึ้น เตือนจนแทบจะวิงวอนอยู่แล้วว่าอย่าเพิ่งว่ายน้ำหลังบริจาคเลือด แต่เธอบอกว่าจะว่ายแค่รอบเดียว แล้วฉันก็...ตามใจเธอ

...ก็แค่อยากเป็นพี่ชายที่ดี...

หากแต่เพราะสัญญาว่าจะดูแลเธอมาหลายปีแล้วถึงได้คอยเฝ้ามองอยู่ห่างๆ และมาทันเวลาแบบนี้

ซาริอาจไม่เป็นอะไรมาก ก็แค่หน้ามืดเพราะเสียเลือด พาลทำให้หมดสติ

...ประกายน้ำแวววาวหยาดหยดจากเรือนร่าง...ซึมจากเส้นผมเปียกราวนางเงือกลงสู่มือและร่างของฉัน เกาะพราวอยู่เหนือเรือนร่างในชุดบิกินี่ชิ้นเล็กที่ทำเจ้าหญิงนิทราของฉันดูราวกับประดับด้วยเม็ดอัญมณี

...ซาริแทบไม่ได้ใส่อะไร...

ริมฝีปากสีกุหลาบ...ลำคอสีขาวที่เปียกหมาด...ราวกับเชื้อเชิญให้กดริมฝีปากและฝากคิสมาร์กสีเข้มเอาไว้...

บิกินี่สีขาว...ดูสวยเหลือเกินเมื่ออยู่บนร่าง...และต้องเป็นร่างของเธอเท่านั้นถึงจะทำให้หัวใจของฉันเต้นผิดจังหวะออกไป...

...การเฝ้ามองเธอเช่นนี้ทำให้ความรู้สึกนั้นเกิดขึ้นอีกครั้ง ความรู้สึกที่ควบคุมยากขึ้นทุกที...

...อยากทำแบบนั้นกับซาริ ทำอย่างที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำ...

สัมผัส...และเล่นกับเรือนร่างของเธอ...

เนินเนื้อสีขาวจัดเหนือหัวใจที่สะท้อนขึ้นลงตามจังหวะหายใจ... หน้าท้องแบนราบ จุดซ่อนเร้นรูปตัววี…

ฉันพบว่าตัวเองอยากล่วงล้ำเข้าไปในร่างของเธอ...สัมผัสเธอด้วยร่างของตัวเองในจุดที่ลึกและเปราะบางที่สุด...เพื่อให้เธอเป็นของฉันเท่านั้น

...แล้วฉันจะรู้สึกดี...

...ฉันเป็นพี่ชายที่เลวมากใช่ไหม...

...ซาริ...