ตอนที่ 7 เปลี่ยนไป

ระหว่างทางกลับบ้านผมได้ยินคำสั่งประกาศิตจากคนใจร้ายเกือบตลอดทาง ผมไม่สามารถทำอะไรได้นอกเสียจากการนั่งเฉยๆ อยู่กับที่

ถ้าถามไอ้ก๊อปตอนนี้ว่ากลัวหรือเปล่าตอบแบบไม่คิดเลยว่า 'กลัว' ก็แค่เฉพาะตอนอยู่ต่อหน้าคนอื่นนะครับที่กลัว หากอยู่กับปี๊และมี๊ละก็อย่าฝันครับไม่มีทาง ฮ่า ฮ่า ฮ่า (หัวเราะ) ผมหัวเราะอย่างสะใจแต่ก็ทำได้เพียงแค่ในใจอ่ะนะ เฮ้อ ไอ้ก๊อปละเหนื่อย บางทีก็แปลกใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงยอมอยู่ใกล้กับคนใจร้ายที่เคยทำร้ายตัวเองได้ คิดไปคิดมา อ๋อใช่ไอ้ก๊อปเกลียดมันจะตายนี่แล้วที่ยอมอยู่ใกล้เพียงเพราะอยากจะแก้แค้นเท่านั้น ตอนนี้ผมเองเหมือนจะรู้จุดอ่อนของมันแล้วด้วย เสร็จไอ้ก๊อปแน่ ไอ้เมฆ คนใจร้าย หึหึหึ

"เป็นไรมากหรือเปล่า นั่งยิ้มคนเดียว"

"ป๊าว!!" เห้ย สีหน้าผมแสดงออกขนาดนั้นเลยหรอ ฮ่า ฮ่า ฮ่า (หัวเราะ) ก็มันรู้สึกสะใจนี่ครับแค่คิดก็สนุกแล้ว

"บอกว่าเปล่า แต่เสียงสูงเนี่ยนะ"

"ก็บอกว่าเปล่าไง จะถามอะไรนักหนา" ผมตอบอย่างไม่พอใจมั้ง ตามน้ำไงครับ แกล้งอารมณ์เสียใส่แม่งเลย

"ขึ้นเสียง หรือจะเอาอีก" พี่เขาทำท่าจะจู่โจมด้วยมือแต่ผมห้ามไว้ก่อน

"หยุดนะ ถ้ามรึงทำไรกรูอีกกรูจะบอกปี๊และมี๊ให้หมด ว่ามรึงทำไรกรูไว้บ้าง"

เมื่อพี่เขาได้ฟังคำขู่นี้สีหน้าดูซีดลงอย่างเห็นได้ชัด เอาละครับตอนนี้ผมถือไพ่เหนือกว่าทันตาเห็นแต่ก็ไม่นานอย่างที่คาดหวังไว้

"เอาสิ คนทั้งโรงเรียนจะได้รู้ ว่าเราเป็นไรกัน!" พี่เขาพูดพลางยิ้มอย่างผู้ชนะอีกครั้ง

"เป็นเชี้ยไรกันล่ะ กรูไม่ได้เป็นไรกับมรึง กรูเป็นผู้ชายที่ชอบผู้หญิงไม่ได้ชอบไม้ป่าเดียวกันโว้ย!"

ขณะที่ผมพูดประโยคนี้ เหมือนมันมีอะไรมาจุกอยู่ที่คอของผมเพราะผมรู้สึกเหมือนพูดไม่ออกซึ่งผมก็พยายามพูดมันออกมาจนได้ กลับทำให้คนด้านข้างผมมีสีหน้าเศร้าลงมากยิ่งทำให้ผมรูสึกฮึกเหิมก่อนจะยิ้มขึ้นมาได้อีกครั้งอย่างภาคภูมิใจ

"พี่ขอโทษก๊อป พี่ขอโทษจริงๆ กับ..." น้ำเสียงสั่นเครือคล้ายคนจะร้องไห้ขึ้นมาทันทีเลยนะเพิ่งจะสำนึกหรือยังไง

"ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น กรูไม่อยากฟัง กรูจะกลับบ้าน" ผมพูดตัดบทเพราะไม่อยากได้ยินเรื่องราวอันเจ็บปวดของผมที่ถูกมันเป็นผู้กระทำ

ความเงียบครอบงำตลอดการเดินทางจนถึงบ้านหลังใหญ่ของผม บางทีก็อยากรู้ว่าปี๊กับมี๊จะสร้างบ้านให้ใหญ่โตอะไรขนาดนี้ ถึงขั้นต้องมีรถกอล์ฟใช้บริเวณรอบบ้าน เมื่อรถของมันมาจอดตรงบันไดทางขึ้นบ้าน ผมก็จะปลดเข็มขัดนิรภัยปกติแต่กลับมีมือใหญ่เอื้อมมาปลดให้เช่นทุกครั้ง

"น้องก๊อปตั้งแต่พรุ่งนี้ไปอีก 4 วันพี่ไม่อยู่นะครับ พี่ต้องไปแข่งมอเตอร์ไบค์ชิงแชมป์เอเชียครั้งที่ 6 น่ะ ให้ลุงชัยรับส่งก่อนนะครับ"

ผมเงียบไปพักหนึ่งเพราะรู้สึกดีใจมากที่ไม่ต้องเจอหน้ามันตั้ง 4 วัน เย้ๆ โคตรดีใจเลยครับ

"เรื่องของมรึง แค่นี้ใช่มั๊ยกรูจะเข้าบ้าน"

พี่เขาพยักหน้าที่ดูเศร้าปนผิดหวังอะไรสักอย่างแทนคำตอบ จากนั้นผมก็เปิดประตูรถลงมาแล้วทิ้งท้ายความสะใจด้วยการปิดประตูรถใส่มันแรงๆ 'ไปตายซะไอ้เลว' ผมคิดแช่งมันในใจก่อนจะเดินขึ้นห้องอย่างสบายใจ

ณ บ้านเดี่ยวนอกชานเมือง

"เมฆมีอะไรหรือเปล่าคะ ดูหน้าเครียดๆ อีกแล้ว" บีทักผมได้ตรงใจผมทุกครั้ง

"คือช่วงที่ผมไม่อยู่ 3-4 วันนี้ ผมห่วงน้องก๊อปอ่ะครับ"

"เหรอคะ ก็เมฆไปทำหน้าที่เพื่อชื่อเสียงของประเทศนะคะ อย่าคิดมากสิน้องเขามีคนดูแลอยู่แล้วค่ะ" เธอพูดพลางมาจับมือผมไปกุมไว้อย่างอ่อนโยน

"ขอบคุณบีมากนะครับที่ให้กำลังใจผมมาโดยตลอด" ผมสวมกอดเธอด้วยความรักแล้วช่วยกันเก็บของต่อ

ณ สนามการแข่งขันมอร์เตอร์ไบค์ คราวนี้จัดขึ้นที่ภาคใต้ครับ นักแข่งต้องมาก่อนวันแข่งจริง 1-2 วันเพื่อทดสอบสนามให้เกิดความคุ้นชิน งานนี้มีนักแข่งจากประเทศในโซนเอเชียมาชิงแชมป์เอเชียกว่า 30 คน

โดยแต่ละคนก็มีดีกรีแชมป์จากสนามต่างๆ เป็นตัวการันตีว่าผมจะประมาทไม่ได้ ถึงแม้ว่าผมจะใช้เวลาหลังจากการส่งน้องก๊อปไปกลับบ้านโรงเรียนทุกวัน นอกจากนั้นยังปลีกเวลาไปซ้อมแข่งที่สนามแข่งเจ้าประจำแทบทุกวันก็ตาม ใช่ว่าจะวางใจได้งานนี้ผมเต็มที่ครับ เห็นว่ามีการถ่ายทอดสดด้วยผมจึงอยากให้ใครคนหนึ่งนั่งดูผมแข่งด้วย ดูผมได้รับชัยชนะเป็นแชมป์เอเชีย ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นภายในใจของผมมันไม่เคยเป็นมาก่อน

ผมรู้สึกเป็นห่วงและคิดถึงน้องเขาทุกวันหลังจากมาแข่งรถที่นี่แต่เมื่อผมนึกถึงใบหน้าหวานๆ ของน้องเขา ผมกลับเห็นสายตาที่เคียดแค้นอย่างเกลียดชังแสดงออกทางสายตาคู่นั้น ทำให้ผมรู้สึกหดหู่หมดกำลังใจก่อนจะสลัดหัวแรงๆ 2-3 ครั้ง เพื่อให้ความรู้สึกนั้นหลุดออกไปแล้วหันไปยิ้มให้บีแฟนสาวที่เธอคอยอยู่เคียงข้างผมเสมอมา

เมื่อผมสบตากับเธอที่เปี่ยมไปด้วยความสุขที่เธอส่งมาให้ผมกลับทำให้ผมรู้สึกผิดต่อเธอเพราะคนที่ครองหัวใจของผมในเวลานี้ไม่ใช่เธออีกแล้ว ผมรู้สึกผิดต่อเธอมากๆ จากนั้นจึงเดินไปหาบิ๊กไบค์คู่ใจของตัวเองเพื่อเตรียมลงสนามแข่งขัน

จนถึงเวลาการแข่งขันนักแข่งทุกคนประจำตำแหน่งเพื่อรอสัญญาณปล่อยรถ เมื่อทุกอย่างพร้อมสัญญาณจึงดังขึ้น

บึ๊นน...บึ๊นน...

บิ๊กไบค์ทุกคันเริ่มเคลื่อนตัวจากช้าๆ เริ่มเร็วขึ้น แรงขึ้น แซงกันไปมาตลอดการแข่งขัน บิ๊กไบค์แต่ละคันก็โชว์ความเร็ว ความแรงของรถไปรอบแล้ว รอบเล่า ปาดหน้ากันไปมา จนเข้าสู่รอบที่ 9 รองรอบสุดท้ายสิ่งไม่คาดฝันได้เกิดขึ้น

เมื่อบิ๊กไบค์คันหนึ่งเสียหลักบนทางโค้งส่งผลให้ชนคู่แข่งอีกสองคันกระเด็นไปคนละทิศคนละทาง เสียงคนดูบนอัฒจรรย์กรีดร้องด้วยความตกใจ เจ้าหน้าที่สนามลงไปตรวจสอบและช่วยเหลือคนเจ็บออกจากสนาม หนึ่งในผู้ได้รับอุบัติเหตุเสียชีวิตคาที่ 1 ราย บาดเจ็บ 2 ราย คณะกรรมการจึงสั่งระงับการแข่งลงทันที

บ้าน เลิศชัยธนากูล

'ข่าวด่วนจากสนามแข่งรถมอเตอร์ครอส! นักแข่งมอร์เตอร์ไบค์ชิงแชมป์เอเชียเกิดอุบัติเหตุขณะกำลังทำการแข่งขัน ทำให้มีผู้เสียชีวิต 1 ราย และบาดเจ็บ 2 ราย ส่วนรายละเอียดติดตามในข่าวต้นชั่วโมงต่อไปค่ะ'

เสียงทีวีดังขึ้นจนผมหันไปดูก็ทันได้ดูข่าวด่วนนั้นพอดี

"หะ!! เจ็บ 2 ตาย 1 หึ ตายไปได้ก็ดีกรูจะได้อยู่อย่างสบายใจ" ผมพูดลอยๆ พลางยิ้มอย่างมีความสุขกับข่าวที่ได้ดู

"ข่าวอะไรเหรอลูกดูหนูยิ้มมีความสุขขนาดนี้"

"เปล่าครับมี๊ ข่าวหมีแพนด้าคลอดลูกแฝดครับ แฮ่ๆ ก๊อปขอตัวขึ้นห้องก่อนนะครับ" ตอแหลได้โล่เลยกรู ขอโทษนะครับมี๊

ห้องพักนักกีฬามอร์เตอร์ไบค์

"ไม่น่าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเลยนะคะเมฆบีสงสารพวกเขาจัง" น้ำเสียงบีฟังดูเศร้ากับเหตุการณ์ระทึกขวัญช่วงบ่ายที่ผ่านมา

"เป็นแบบนี้แหละครับ เกือบทุกสนามไม่เจ็บ ก็ตาย"

"น่ากลัวจังนะคะ คุณเองก็ต้องระวังตัวเองด้วยนะคะ" แฟนสาวของผมพูดพลางลงนั่งกอดเอว ซบไหล่กว้างของผม

"ครับ ผมจะระมัดระวังตัวทุกครั้ง ไม่ต้องห่วงนะ"

ผมกอดเอวเธอกลับพร้อมกับวางมือบนมือเรียวที่วางอยู่หน้าขาของเธอด้วยความรักแต่ความรู้สึกที่มีให้กับบีมันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว

กระทั่งเธอค่อยๆ ใช้มือเรียวอีกข้างค่อยๆ ลูบหน้าอกกว้างของผมไปมาทำให้ผมรู้ถึงความต้องการของเธอก่อนที่ผมจะค่อยๆ ประคองใบหน้าสวยเข้ามาชิดใบหน้าผมแล้วค่อยๆ บรรจงจูบริมฝีปากบางของเธออย่างแผ่วเบาแต่ภาพใบหน้าของใครคนนั้นก็ปรากฏขึ้นแทนที่หน้าของเธอ ทำให้ผมเผลอผละออกจากริมฝีปากของเธออย่างไม่เคยเป็นมาก่อนพลอยทำให้บีตกใจเล็กน้อย

"บี ผมง่วงแล้วอ่ะครับ วันนี้ผมเหนื่อยมากเลย ขอโทษจริงๆ ครับ"

"เหรอคะ ไม่เป็นไรค่ะเมฆพักผ่อนเถอะค่ะ"

เธอค่อยๆ ล้มตัวลงนอนคู่กับผมอย่างเข้าใจ ผมนี่สิกลับไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ หลังจากวันนั้นวันที่ผมทำร้ายใครคนนั้น ผมก็ไม่เคยมีอะไรกับบีอีกเลย ผมทำแบบนี้กับบีได้ยังไง เธอเป็นคนรักของผมนะความต้องการที่แท้จริงของผมตอนนี้ไม่ใช่เธออีกแล้ว เธอจะรู้สึกยังไงเมื่อชายคนรักของเธอปันใจให้ใครอีกคนที่เป็นผู้ชายเหมือนกัน ผมนอนคิดจนหลับไป

หน้าบ้าน เลิศชัยธนากูล

ผ่านไปแล้ว 4 วันสินะที่คนชั่วไปแข่งรถ วันนี้ก็เป็นวันที่ 5 ที่มันต้องมารับไอ้ก๊อปไปโรงเรียนแต่เมื่อคนมันตายไปแล้วจะมารับผมได้ยังไง

วันนี้ผมมีความสุขที่สุดเลยครับเมื่อกินข้าวเช้าเสร็จก็เดินออกมาใส่รองเท้าหน้าบ้านด้วยอารมณ์แจ่มใสเป็นพิเศษกว่าทุกวันที่ผ่านมา

"คุณหนูสวัสดีครับ อารมณ์ดีจังเลยนะครับลุงเห็นยิ้มตลอดเลย"

"ก็ต้องมีบ้างแหละครับลุง อ้าวลุงยังไม่แต่งตัวอีกเหรอครับ"

"มีอะไรหรือเปล่าครับคุณหนู" ลุงแกถามผมกลับอย่างสงสัย ยิ่งทำให้ผมสงสัยกว่าสิครับงานนี้

"ก็ไปส่งก๊อปไงครับ" ทันทีที่ผมพูดจบลุงชัยก็ชี้ไปทางเข้าบ้าน ขณะที่ผมยังนั่งผูกเชือกรองเท้าอยู่

"นั่นไงครับ รถมาแล้ว"

ผมตกใจสุดขีดเมื่อได้ยินดังนั้นจึงรีบเงยหน้าขึ้นมองก็ปรากฏรถเก๋งคุ้นตาพร้อมกับใครคนหนึ่งก้าวขาลงจากรถยนต์มายืนตรงหน้าผม

"ผะ...ผะ...ผี!!!!" ผมร้องสุดเสียงด้วยความตกใจสุดขีดแล้วกำลังจะหงายหลังล้มลง

"ก๊อป!" มันตกใจกับอาการของผมจึงรีบวิ่งขึ้นมารับผมไว้ทันท่วงที

"ก๊อป...ก๊อป..."

มันพยายามตบหน้าผมเบาๆ เพื่อเรียกสติ เห้ย! เบาๆ กรูเจ็บ กรูตกใจไม่ใช่หมดสติ ตบเอาๆ แบบนี้เดี๋ยวเจอดี ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองคนที่กำลังเรียกก่อนจะยกมือขึ้นบังหน้าของตัวเองจากฝ่ามือใหญ่ที่ยังตบเอาๆ เพื่อเรียกสติอยู่

"พี่เมฆ!!" ผมลองเรียกอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าคนตรงผมเป็นคน ไม่ใช่ผี

"ใช่พี่เองครับ" คนตรงหน้ายิ้มหวานให้ผม

"ยังไม่ตายอีกเหรอ คิดว่าตายคาบิ๊กไบค์ไปแล้ว อุตส่าห์ดีใจเกือบจะจัดฉลองกับไอ้เก่งและไอ้แว่นแล้วนะไม่น่ารอดกลับมาเลย.. โคตรเสียใจเลยว่ะ"

คำถามและการแสดงอารมณ์ถึงความผิดหวังของผมทำเอาคนตรงหน้าถึงกับหน้าซีดขาวลงทันที

"ผิดหวังหรอ..." น้ำเสียงสั่นเครือพร้อมกับหยดน้ำตาที่ค่อยๆ เอ่อล้นดวงตาคม

"ใช่! กรูผิดหวัง ทันทีที่กรูเห็นข่าวว่านักแข่งเกิดอุบัติเหตุจนตาย กรูดีใจแทบบ้าเพราะคิดว่าต้องเป็นมรึงแน่ๆ ที่ตาย!"

ผมพูดด้วยความสะใจปนความเสียใจที่ไม่เป็นอย่างที่ผมคิด มันฆ่าผมให้เหมือนตายทั้งเป็นแล้วทำไมมันไม่ตายๆ ไปซะ

"ขอโทษนะ ที่พี่ไม่ตาย"

น้ำเสียงเย็นชาหลุดออกมาจากปากคนตรงหน้าผมทำให้ผมรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที ใครก็ได้เอาผมออกไปจากอ้อมแขนมันที ผมจะโดนมันฆ่าหรือเปล่าครับเนี่ย