ตอนที่ 2 ความสูญเสีย

ช่วงสายของวันเดียวกัน ห้องเรียน ม.6/1

"เฮ้ย!! ไอ้แว่น ไอ้เก่ง รายงานกับโครงงานหายไปไหนวะ?" ผมโวยวายขึ้นเมื่อหางานในกระเป๋านักเรียนไม่เจอแต่ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเพื่อนที่ผมถามเลยสักคน

"พวกมรึงสองตัวจะไม่สนใจกรูเลยใช่มั๊ย...?"

เมื่อหันมาทางเพื่อนซี้ทั้งสองก็พบว่าพวกมันกำลังตั้งหน้าตั้งตาเล่นเกมในไอโฟนอย่างเมามันส์อยู่ครับ กรูว่าแล้ว มือผมไวกว่าความคิดรีบคว้าไอโฟนมากดปิดเครื่องทันทีเสียงโวยวายก็ดังขึ้นทันทีเช่นกัน

"ไอ้ก๊อปมรึงทำเชี้ยอะไรเนี่ย กำลังจะผ่านด่านแล้วนะมรึง..."

"พวกมรึงพูดอะไรดูหน้ากรูด้วย!" พวกมันต่างมองหน้าผมตามคำบอกแล้วหลบสายตาอาฆาตของผมแทบไม่ทัน

"มรึงเป็นไรวะ พูดกันดีๆ ก็ได้ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิวะ หมดสวยพอดี" ไอ้เก่งพูดขึ้นเพื่อจะให้สถานการณ์ดีขึ้นแต่กลับทำให้ผมโมโหเพิ่มขึ้นอีก

"สวยพ่อง...มรึงดิ กรูเรียกพวกมรึงแล้ว แม่งมีหมาตัวไหนสนใจกรูป้ะ?"

"อุ้ย!! สรุปว่ามีไรคร้าบ... ขออีกรอบคราวนี้พวกกรูจะตั้งใจฟังละคร้าบ" พวกมันทำหน้าทะเล้นใส่ผมพร้อมทั้งเอียงหูมาฟังอย่างตั้งใจ

"ตั้งใจฟังดีๆ นะ... โครง…งาน…กับ…ราย…งาน…หาย!!"

"หาย!!" พวกมันอุทานประสานเสียงดังลั่นห้องเรียนจนทุกคนตกใจและหันมองพวกผมเป็นตาเดียว ซึ่งโครงงานและรายงานนั้นก็มีชื่อของพวกมันด้วยไงครับพวกมันเลยเสียงดัง งานเข้ารอบสองแล้วครับคราวนี้

"นายวีระภพกับนายเก่งกาจเกิดอะไรขึ้นออกมาหน้าห้องซิ!?" อาจารย์ประจำวิชาร้องเรียกพวกมันเสียงดังลั่น

"อาจารย์ครับผมด้วยครับ"

ผมรีบยกมือเพื่อแสดงความรับผิดชอบเพิ่มอีกคน ไอ้เพื่อนตัวดีต่างฉีกยิ้มกว้างคงเป็นปลื้มที่เพื่อนหล่อๆ อย่างผมมีความรับผิดชอบร่วมรับความผิดกับพวกมันน่ะครับ

"อ้าว คุณกรพัฒน์ ไม่ได้ทำอะไรผิดนี่ครับจะยกมือทำไมครับ"

อาจารย์ประจำวิชากล่าวกับผมอย่างนอบน้อม กรูเริ่มงงกับชีวิตละตกลงกรูเป็นนักเรียนหรือกรูเป็นผอ.กันวะเนี่ยพูดดีเกิ๊นอาจารย์

"ผมมีส่วนผิดครับ ถ้าผมไม่ทำโครงงานกับรายงานหายเพื่อนผมคงไม่โวยวายหรอกครับ"

"เอ่อ...อืม...หากเป็นเช่นนั้นก็เชิญคุณกรพัฒน์ด้วยครับ...ทำผิดที่รบกวนเวลาเรียนของเพื่อนๆ และอาจารย์ผู้สอน ไปยืนกางแขนหน้าอาคารเรียน 20 นาที"

"ครับอาจารย์" พวกผมประสานเสียงอย่างพร้อมเพียงกันตอบรับอาจารย์และพากันออกจากห้องเรียนลงไปทำตามคำสั่งของอาจารย์ประจำวิชา

บริษัทส่งออกเครื่องหนังแห่งหนึ่งใจกลางกรุงเทพฯ

"สวัสดีค่ะคุณเมฆ วันนี้มาแต่เช้าเลยนะคะ"

"สวัสดีครับ พอดีผมต้องมาเคลียร์งานต่อครับเลยมาเช้าหน่อยครับ"

ผมทักทายตอบพนักงานสาวในออฟฟิศเดียวกัน วันนี้ที่บริษัทดูวุ่นวายเป็นพิเศษ เพราะช่วงบ่ายจะมีลูกค้าต่างชาติมาเซ็นสัญญาร่วมลงทุนกับบริษัทที่ผมทำงานอยู่ครับ เอ๊ะ!! นี่มันถุงเอกสารอะไร ผมค่อยๆ เปิดออกดู โครงงาน...รายงาน...

"อ้าวนี่มันเอกสารของน้องก๊อปนี่หว่า...ตายละ"

ผมอุทานขึ้นมาลอยๆ จนทำให้ใครคนหนึ่งได้ยินและถามผมด้วยเสียงที่คุ้นเคย

"มีอะไรรึคะเมฆดูหน้าเครียดๆ"

"อ๋อ...ก็เมื่อเช้าผมไปเจอน้องคนหนึ่งกำลังรีบจะไปโรงเรียนผมเห็นว่าเป็นทางผ่านผมเลยอาสาไปส่งเขาน่ะครับ แต่ผมกลับลืมคืนแฟ้มเอกสารให้เขา" ผมตอบเธอด้วยความรู้สึกผิด

"แบบนี้ก็แย่สิคะเผื่อตอนนี้น้องเขากำลังหามันอยู่ บีว่าเรารีบกลับไปคืนให้น้องดีกว่านะคะ" ใครคนหนึ่งที่ผมพูดถึงก็คือบีนั่นเองครับ เธอพูดด้วยสีหน้าจริงจังมาก

"ถ้าอย่างนั้นบีไปกับผมนะครับ"

"ค่ะ แต่บีไม่ขี่บิ๊กไบค์เมฆไปนะหัวฟูหมด ฮ่า ฮ่า ฮ่า (หัวเราะ)"

เธอปฏิเสธพลางหัวเราะชอบใจตามความเคยชินกับสภาพที่เธอเคยนั่งซ้อนท้ายรถบิ๊กไบค์ของผมอยู่หลายครั้ง ซึ่งในแต่ละครั้งสภาพผมของเธอชี้ฟูเป็นรังนกก็ไม่ปาน

"คร้าบ"

ผมกับบีไม่รอช้ารีบพากันไปขึ้นรถเก๋งสีดำของบีที่ลานจอดรถบริษัทโดยมีผมเป็นคนขับ เราใช้เวลาไม่ถึง 20 นาทีก็มาถึงโรงเรียนของน้องก๊อป ผมจอดรถตรงลานจอดรถแล้วเดินไปยังห้องอำนวยการโรงเรียน อ้าว!! จะไปทางไหนล่ะเนี่ย ผมพึมพำพลางเกาหัวตัวเองอย่างงงๆ เดินหันซ้ายหันขวาก็มีแต่อาคารเรียนเต็มไปหมด

"ทำหน้าแบบนี้อย่าบอกนะว่าไม่รู้จะไปทางไหนอ่ะเมฆ" บีพูดแบบรู้ทันอาการที่ผมแสดงออกอย่างไม่ต้องคิดมากเลย ผมเองก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆ ให้เธอ

"มีเบอร์น้องเขามั๊ยล่ะคะ?"

"ไม่มีครับ"

"แล้วจะเอาไงต่อคะเนี่ย"

จังหวะเดียวกันนั้นก็มีกลุ่มนักเรียนเดินตรงมาทางผมสองคนพอดี

"น้องครับคือตึกอำนวยการอยู่ทางไหนครับ พี่จะมาคืนถุงเอกสารให้กับน้องนักเรียนคนหนึ่งอ่ะครับ" ผมตัดสินใจถามน้องคนสวยหนึ่งในกลุ่มนั้น

"อ๋อค่ะ พอดีพวกหนูกำลังจะไปตึกอำนวยการพอดีค่ะ ไปกับพวกหนูก็ได้ค่ะ"

"ครับ"

ผมก็เดินตามกลุ่มนักเรียนไปจนถึงตึกอำนวยการที่ต้องการจะไปเมื่อไปถึงผมก็ตรงไปยังห้องประชาสัมพันธ์ทันทีรู้สึกโล่งอกมากๆ ครับคิดว่าจะไม่เจอซะแล้ว

"สวัสดีครับ"

"สวัสดีค่ะ ติดต่อเรื่องอะไรคะ?"

"คือผมมาขอพบน้อง...นักเรียนที่ชื่อ...ก๊อปอ่ะครับ คือผมไม่ทราบชื่อจริงของน้องเขาน่ะครับ ด่วนมากเลยครับ"

ผมบอกชื่อนักเรียนที่ผมไปขอพบกับอาจารย์คนสวยแต่เธอดูตกใจเล็กน้อยแล้วรีบตอบกลับผมทันทีเช่นกัน

"อ๋อ...คุณกรพัฒน์ ได้ค่ะกรุณารอที่ห้องรับแขกด้านในสักครู่นะคะ"

หลังจากที่อาจารย์ท่านนั้นตอบกลับผม สักพักก็มีอาจารย์อีกท่านหนึ่งเดินออกมาเชิญผมกับบีไปยังห้องรับแขกที่เป็นห้องกระจกใสที่อยู่ด้านใน

ติ้งง...ติงง...ติ้งง...ติงง...

“ขออภัยอาจารย์ทุกท่านค่ะ ขอเชิญคุณกรพัฒน์ ที่ห้องอำนวยการโรงเรียนค่ะ...ขอเชิญคุณกรพัฒน์ที่ห้องอำนวยการโรงเรียนค่ะ...ขอบคุณค่ะ”

ติ้งง...ติงง...ติ้งง...ติงง...

หน้าอาคารเรียน เลิศชัยธนากูล ของชั้นม.6

"อาจารย์ประกาศเรียกชื่อมรึงนี่ไอ้ก๊อป"

"หรือว่า?"

"กรูว่าใช่ว่ะ พี่เมฆผัวมรึงต้องเอาโครงงานกับรายงานมาคืนแหงๆ" ผมไม่สนใจไอ้สองตัวละครับว่าพวกมันจะพูดอะไรไล่หลังผมบ้าง ขาผมไวกว่าความคิดอีแล้วครับ ผมวิ่งสปีดไปยังตึกอำนวยการทันที

"รอกรูด้วย!" ไม่ทันที่ไอ้เพื่อนสองตัวจะได้เร่งฝีเท้าตามผม

"จะไปไหน!" เสียงกึกก้องของอาจารย์จากชั้นสามสั่งปรามไว้ทันท่วงที พวกมันทั้งคู่หยุดกึกกับที่เหมือนโดนมนต์สะกดผมหันไปสมน้ำหน้าพวกมันก่อนจะวิ่งไปต่อ ฮ่า ฮ่า ฮ่า (หัวเราะ)

ทางฝั่งห้องรับแขกธุรการโรงเรียน

ผมมองออกไปด้านนอกห้องรับแขกซึ่งเป็นกระจกใสสะอาดตาเหมือนเพิ่งทำความสะอาดไปไม่กี่ชั่วโมง โรงเรียนแห่งนี้บรรยากาศร่มรื่นดีมากครับ ต้นไม้ดูเต็มไปหมดคล้ายถูกจัดให้เป็นสัดส่วนดูสวยงามไม่รกตา มีสระบัวขนาดใหญ่อยู่ท่ามกลางอาคารเรียนนับสิบหลังที่ปลูกสร้างรายล้อมสระบัวอย่างเป็นระเบียบ ภายในสระบัวนั้นเท่าที่ผมมองเห็นมีดอกบัวหลากหลายสายพันธุ์ชูดอกเหนือผิวน้ำอย่างสวยงามมองแล้วรู้สึกสบายตามาก ส่วนบีเธอนั่งอ่านนิตยสารแฟชั่นผู้หญิงตามสไตล์สาวๆ อย่างเขาแหละครับ ซักพักก็ได้ยินเสียงบรรดาครูและอาจารย์พูดทักทายใครคนหนึ่งที่กำลังเดินเข้ามาในห้องอำนวยการ ทำให้ผมกับบีต่างหันไปสนใจแทบจะพร้อมๆกัน

"สวัสดีค่ะ/สวัสดีครับ..." พวกเขาพากันยืนเรียงเป็นแถวอย่างเป็นระเบียบราวกลับว่ามีแขกผู้ใหญ่เข้ามาเยือน

"เชิญทางนี้ครับ"

ภาพที่ผมเห็นคือน้องก๊อปกำลังเดินเข้ามาโดยมีอาจารย์ชายวัยกลางคนท่านหนึ่งเดินผายมือเชิญตลอดทาง ท่วงท่าการเดินดูสง่างามน่าเกรงขามมากแต่กลับแฝงด้วยความนอบน้อมถ่อมตนตลอดเวลา ผมตลึงกับภาพที่เห็นต่อหน้าซึ่งก๊อปคนนี้ต่างจากก๊อปคนเมื่อเช้ามาก… มากซะจนผมคิดว่าไม่น่าจะใช่คนๆ เดียวกัน อาจารย์ท่านหนึ่งเดินมาเปิดประตูให้ก๊อปอย่างรู้งาน

"อ้าวพี่ สวัสดี..." ก๊อปมีอาการชะงักไปครู่หนึ่งคงจะแปลกใจเมื่อเห็นสาวสวยที่มากับผมด้วย

"สวัสดีครับนี่พี่บีแฟนพี่ เขาช่วยเอาเอกสารมาคืนก๊อปเป็นเพื่อนพี่น่ะ"

"สวัสดีครับ" ก๊อปทักทายบีตามที่ผมแนะนำ

"อ่ะนี่แฟ้มเอกสารกับถุงรายงานของเราพี่ลืมคืนให้"

ก๊อปเอื้อมมือมาหยิบถุงเอกสารจากมือผม ขณะที่อาจารย์สาวคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องรับแขกที่พวกผมกำลังเริ่มการสนทนาโดยมีถาดแก้วน้ำส้มที่เธอถือเข้ามาบริการ

"ขออนุญาตค่ะ คุณกรพัฒน์น้ำส้มค่ะ" อาจารย์สาวค่อยๆ วางแก้วน้ำส้มให้ก๊อปและผมสองคน

"ขอบคุณครับ อาจารย์อย่าเรียกผมกรพัฒน์อีกได้มั๊ยครับ เรียกนายก๊อปหรือว่าก๊อปจะดีกว่านะครับ ผมขอร้องล่ะ" น้ำเสียงก๊อปดูเคืองๆ อาจารย์คนนี้พอดู จนผมรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

"เอ่อ...ไม่ได้หรอกค่ะจะไม่สุภาพต่อคุณ..."

อาจารย์สาวยังพูดไม่จบประโยคก๊อปก็พูดแทรกขึ้นอย่างสุภาพแต่กลับแฝงความไม่พอใจจนรับรู้ได้

"อาจารย์ครับถ้าทุกคนเป็นแบบอาจารย์หมดแล้วผมจะไม่ดูแตกต่างจากนักเรียนคนอื่นๆ เหรอครับ ผมอยากเป็นเหมือนนักเรียนคนอื่นบ้าง ฝากบอกอาจารย์คนอื่นด้วยนะครับ ถ้าเป็นกันแบบนี้อีกผมจะลาออกไปเรียนที่อื่น!"

มันคืออะไร? ทำไม? ผมไม่เข้าใจ? ใครก็ได้ช่วยบอกผมทีผมงงหมดแล้ว แต่น้ำเสียงที่เปล่งออกมาจากปากของน้องก๊อปแฝงไปด้วยความกดดัน ความอึดอัดเต็มไปหมด เมื่อก๊อปพูดจบก็ผายมือออกเหมือนเป็นการเชิญอาจารย์สาวท่านนั้นให้ออกจากห้องโดยปริยาย ก่อนที่หล่อนจะค่อยๆ เดินออกไปอย่างคนรู้สึกผิด สีหน้าก๊อปตอนนี้ดูเหนื่อยๆ และดูเครียดมากกว่าเดิมครับทำให้ผมกับบีไปต่อไม่เป็น

"เฮ้อ!!...ไม่มีไรครับพี่ยังไงก๊อปก็ขอบคุณพี่มากนะครับที่เอางานมาคืนให้น่ะ ก๊อปลืมเองแหละ มัวแต่คุยเล่นกับไอ้แว่นและไอ้เก่งอยู่ ฮ่า ฮ่า ฮ่า (หัวเราะ)"

เปลี่ยนอารมณ์ไวจังวะเด็กคนนี้แต่ก็พอมองออกว่าไม่ได้หัวเราะออกมาจากความรู้สึกจริงๆ สินะ

"อ๋อ!! ไม่เป็นไรหรอกครับ ไม่มีอะไรแล้วพี่ขอตัวกลับก่อนนะครับ เดี๋ยวเย็นนี้พี่มารับนะครับ"

"ไม่เป็นไรครับพี่ ก๊อปกลับกับเพื่อนครับพอดีจะไปเดินเล่นกันต่อด้วย ขอบคุณพี่มากนะครับพี่เมฆ พี่บี" น้องเขายกมือขอบคุณเราสองคนอย่างนอกนอนเช่นเดิม

"ได้ไม่เป็นไรไว้เจอกันใหม่โอกาสหน้าก็ได้"

เราสามคนลุกเดินออกจากห้องไปยังลานจอดรถโดยมีก๊อปเดินมาส่งผมและบีที่รถ

"พี่เมฆ แฟนพี่น่ารักจังครับ"

"ขอบใจจ้า ก๊อปเองก็น่ารักเหมือนกันนะ ถ้าไม่บอกว่าเป็นผู้ชายพี่คงคิดว่าก๊อปเป็นผู้หญิงนะเนี่ยจริงๆ นะ" บีพูดอย่างคนมีอารมณ์ขันแต่น้องก๊อปก็รีบปฏิเสธทันควันเช่นกัน

"โห พี่บีก๊อปน่ารักตรงไหนครับ ออกจะหล่อมาดแมน"

พอพูดจบน้องก๊อปก็ทำท่าโชว์กล้ามแขนที่มีกล้ามเพียงน้อยนิดทำให้เราสามคนต่างหัวเราะชอบใจกันระหว่างที่ผมกับบีกำลังจะก้าวขึ้นรถยนต์

"พี่กลับก่อนนะ...กลับก่อนค่ะน้องก๊อป" ผมและบีต่างบอกลาน้องก๊อปด้วยความคุ้นเคยที่เพิ่มขึ้น

"ครับพี่ขับรถดีๆ นะครับ"

ผมจึงค่อยๆ ขับรถออกจากโรงเรียนของก๊อปเพื่อไปยังบริษัทอีกครั้ง

ระหว่างทางไปบริษัท

"บีคุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับทำไมดูเงียบจัง?" ผมเอ่ยถามเธอเมื่อเห็นสีหน้าของเธอดูเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด

"เปล่าค่ะ แค่คิดอะไรนิดหน่อย"

แต่สีหน้าเธอดูไม่นิดหน่อยเลยครับ

"เรื่องที่ผมจะไปรับน้องก๊อปใช่มั๊ยครับ?"

"เมฆรู้!...แล้วทำไมต้องไปรับด้วยคะ" เมื่อเธอยิงคำถามนี้มาทำผมเจ็บที่หัวใจแปลบขึ้นมาทันที

"บีจำมิวได้มั๊ยครับ"

"จำได้ค่ะ น้องชายเมฆแต่บียังไม่เคยเจอตัวจริงแต่ต้องมาจากไปเสียก่อน" เธอตอบกลับมาทำให้ผมถึงกับน้ำตาเอ่อ

"ใช่! แต่มิวจากพวกเราเร็วเกินไปก่อนที่ผมจะเข้าทำงานที่บริษัทนี้เสียอีก เรามีกันแค่สองคนพี่น้อง ผมสัญญาว่าจะรีบเรียนให้จบหาเงินสร้างบ้านอยู่ด้วยกันตามประสาพี่น้อง"

ผมพูดพลางน้ำตาค่อยๆ เอ่อล้นดวงตาทั้งสองข้างเป็นทางโดยมีบีคอยซับน้ำตาและนั่งกุมมือคอยปลอบโยนผมอย่างเข้าใจ

"มิวเขาไปดีแล้วค่ะเมฆ เข้มแข็งนะคะบียังอยู่ข้างเมฆเสมอนะคะ"

ผมค่อยๆ หยิบรูปจากกระเป๋าเสื้อด้านขวาขึ้นมาแล้วชะลอรถยนต์จอดข้างทางนั่งดูรูปในมือ มันคือภาพเด็กผู้ชายวัย 15 ปี ผิวขาว มีใบหน้าหวานคล้ายเด็กผู้หญิง ตากลมสีน้ำตาลอ่อน ขนตายาวเรียงกันเป็นแพรทำให้ตาดูกลมโตน่ารักมากครับ จมูกโด่งสวยรับกับใบหน้า ปากกระจับอมชมพูระเรื่อ ตัวเล็ก แขนขาเรียวยาว นั่งยิ้มไขว่ห้างชูสองนิ้วคู่กับเด็กหนุ่มวัย 22 ปี ซึ่งเป็นผมเองครับ เราสองคนนั่งบนรถมอร์เตอร์ไซด์สีดำหน้าห้องเช่าเมื่อก่อนที่เคยอยู่ด้วยกัน

"บีว่าเหมือนน้องก๊อปมั๊ยครับ?" ผมยื่นรูปให้บีดูด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเสียใจและคิดถึง

"อืม...เหมือนค่ะ เหมือนมาก! ทำไมบีไม่เคยเห็นรูปนี้เลยล่ะคะ"

"ถ้ามิวยังอยู่ตอนนี้ก็คงรุ่นเดียวกับก๊อปนี่แหละครับ ส่วนรูปนี้ผมเก็บไว้กับตัวตลอดน่ะ เพราะทำให้ผมรู้สึกว่ามิวยังอยู่กับผมตลอดไม่เคยหายไปไหน"

"เลยทำให้เมฆพยายามที่จะอยู่ใกล้ก๊อปเหรอคะ" เธอพูดตรงความต้องการผมมาก

"ใช่ครับ! คราวนี้บีคงเข้าใจผมแล้วใช่มั๊ยครับ" ผมยิ้มตอบเธอ

"ค่ะเมฆ" เมื่อบีเข้าใจในสิ่งที่ผมทำผมก็สบายใจมากขึ้นแล้วครับ

ขณะที่ผมขับรถเก๋งคันหรูกลับบริษัท ภาพเหตุการณ์เมื่อตอนเอาเอกสารไปคืนน้องเขาก็ผุดขึ้นในหัวผม คำถามมากมายเกิดขึ้นตามมา

ก๊อปเป็นใคร?

ทำไมทุกคนต้องให้ความเคารพเขาขนาดนั้้น?

เพราะอะไรอาจารย์สาวคนนั้นต้องรู้สึกผิดจนหน้าซีดแบบนั้นทันทีที่ถูกน้องก๊อปตำหนิ?