ตอนที่2 โชคดี ?

‘แฮก แฮก’

เสียงหอบดังขึ้นจากหนุ่ม ม.ปลาย คนหนึ่งซึ่งกำลังวิ่งที่เขื่อนในยามหัวค่ำ แม้มันจะมืดแต่แสงไฟจากหลอดไฟที่ส่องออกมาตามแต่ละช่วงของระยะทางก็พอจะทำให้มองเห็นถนนหนทางได้

โดยปกติแล้วเขื่อนเล็กๆ นอกเขตชุมชนนี้จะมีคนเยอะในช่วงเย็นๆ แต่ในช่วงหัวค่ำเป็นต้นไปแทบจะไม่มีคนเลย

ตรู๊ด ตรู๊ด

เสียงเพลงถูกกลบไปด้วยเสียงสายเรียกเข้าซึ่งดังขึ้นเพียงไม่กี่อึดใจเจ้าของสายเรียกเข้าก็กดรับสายทันที

“สวัสดีครับ”

“ฮัลโหล หิน นี่ฟ้าเองนะ”

เมื่อหินรู้ว่านี่คือเสียงของหวานใจตัวเองก็รู้สึกกระช่ำกระชวยขึ้นมาทันที

“อ้าวฟ้าเหรอ นี่หินกำลังวิ่งอยู่เลย มีอะไรเหรอ”

เสียงปลายสายเงียบไปสักพักก่อนจะตอบกลับมาว่า

“หินเราเลิกกันเถอะ ฟ้าขอโทษนะ ทั้งที่หินก็พึ่งเจอกับเรื่องร้ายๆ มาแท้ๆ แต่ว่าเราคงไปกันไม่รอดหรอก…”

เท้าที่กำลังวิ่งไปข้างหน้าของผมมันหยุดลง ความกระชุ่มกระชวยเมื่อสักครู่หายไปจนหมด

ฟ้าเธอเป็นแฟนของผม เธอสวยมากๆ จนได้เป็นดาวประจำโรงเรียน นอกจากนั้นเธอยังเรียนเก่งเป็นอันดับต้นๆ ของห้องและครอบครัวมีฐานะดี

เทียบกับผมแล้วก็แค่ผู้ชายบ้านๆ ธรรมดา ส่วนความฉลาดก็อันดับต้นๆ ถ้านับจากท้าย ครอบครัวก็ฐานะปานกลาง

แต่สุดท้ายด้วยความพยายามอย่างหนักและความช่วยเหลือจากไอ้กรเพื่อนสนิทของผมเอง ผมก็ได้เด็ดดอกฟ้าได้สำเร็จ

“เพราะไอ้กรใช่ไหม” ผมไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าผมพูดอะไรออกไป ไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าตอนนี้รู้สึกอย่างไร เศร้า เสียใจ แค้นหรือเจ็บปวด

ผมก็ไม่ได้โง่จนไม่รู้ว่าสองคนนี้แอบมีใจให้กัน

ผมรักทั้งสองคนนี้มากจริงๆ แต่ตอนนี้ผมกำลังโดนคนที่ไว้ใจที่สุดหักหลัง เพื่อนสนิทกับคนที่ผมรัก

‘......’ ไม่ได้มีเสียงตอบรับจากปลายสาย

“ไม่ไปไม่ได้เหรอ”

‘ฮึก.. ฮึก’

ผมได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆ เธอจะร้องไห้ทำไมล่ะ เธอไม่ได้รักผมแล้วนี่ เธอคงสงสารและสมเพชผมละมั้ง

“ขอบคุณนะฟ้า สำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา เราขอให้ฟ้าโชคดีกับทางที่ฟ้าเลือกนะ” ทำไมเสียงของผมมันสั่นซะล่ะ

“หิน... ฟ้าขอโทษ..ฮือๆๆ” นั่นคือเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินก่อนที่ผมจะตัดสายไป

ตอนนี้ความรู้สึกผมมันแย่สุดๆ มันเจ็บจนพูดไม่ออกถ้าจะให้บอกว่ารู้สึกยังไงตอนนี้ก็คงรู้สึกว่า จิตใจแตกสลาย

ผมรู้สึกว่าขอบตาของผมมันเริ่มอุ่นๆ และเปียกขึ้นมา หยดน้ำตามันไหลออกมาเอง

ตึก ตึก!!

เจ็บ เจ็บที่หัวใจ ผมรู้สึกได้ เหมือนมีคนมาบีบหัวใจของผม

“ใคร ใครก็ได้ ช่วยด้วย.. ” หินใช้มือซ้ายจิกอกซ้ายและมือขวาจิกไปที่พื้น พยายามที่จะหายใจเข้า

แต่สุดท้ายก็ไม่สำเร็จ

ตึง!

หินล้มลงไปนอนกับพื้นพร้อมกับหัวใจที่หยุดเต้นในทันที

ในขณะเดียวกันนั้นไฟตามเสาไฟละแวกนั้นก็เริ่มติดๆ ดับๆ และอยู่ดีๆ ก็เกิดฝนฟ้าคะนองขึ้นอย่างกะทันหัน

ฝนที่สาดลงมาอย่างหนัก พายุที่กระหน่ำพัดพร้อมๆ กับฟ้าที่ผ่าลงมาไม่ขาดสายจนทำให้พื้นแฉะเปียกและเกิดน้ำท่วมขังที่พื้นอย่างรวดเร็ว

ในเวลาเดียวกันนั้นเองได้มีสายฟ้าเส้นหนึ่งได้ผ่ามาใกล้ๆ กับร่างของหิน ปล่อยประจุสายฟ้านับพันล้านโวลต์และให้กำเนิดกระแสไฟฟ้าหลายหมื่นแอมแปร์ เหตุการณ์นี้ได้ส่งผลทำให้หัวใจของหินกลับมาเต้นอีกครั้ง

หลังจากนั้นพายุฝนฟ้าที่กระหน่ำก็สลายหายไปเหมือนมันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน กลับมาสู่ความเงียบสงบในยามค่ำคืนอีกครั้งในเวลาเพียงไม่กี่นาที เหลือทิ้งไว้ก็เพียงพื้นที่เปียกแฉะอันเป็นสิ่งที่ยืนยันว่าเหตุการณ์เมื่อสักครู่นี้ได้เกิดขึ้นจริงๆ

‘เฮือก!!!’

“เกิดอะไรขึ้น ที่นี่ที่ไหน” หินลุกพรวดพลาดขึ้นมาพลางสำรวจไปรอบๆ ด้วยความสงสัย ว่าทำไมเขาถึงมานอนกองที่พื้นที่เปียกแฉะได้

ความทรงจำสุดท้ายที่จำได้คือ ถูกดูดเข้าไปในหลุมมิติและหลังจากนั้นก็เสียสติไปรู้ตัวอีกทีก็ตื่นขึ้นมาที่นี่

แต่ตอนนี้รู้สึกเหมือนปวดเมื่อยไปทั้งตัว

“เอ๊ะ! ทำไมฉันตัวเล็กลงและผิวพรรณดูเด็กขึ้นแบบนี้” หลังจากได้สติคืนมา ดอกเตอร์บลูก็เริ่มสำรวจร่างกายตัวเอง ถึงจะมืดหน่อยแต่ก็พอจะมองออกว่าชุดที่ตัวเองสวมใส่ก็ไม่ใช่ชุดตอนที่อยู่ในแล็บและเมื่อได้สังเกตสิ่งรอบๆ ด้วยความตั้งใจ

“เดวิด ได้ยินฉันรึเปล่า” ดอกเตอร์บลูเอ่ยขึ้นด้วยความไม่แน่ใจ

“ได้ยินครับดอกเตอร์” เสียงเดวิดดังขึ้นในหัว

ดอกเตอร์บลูถอนหายใจด้วยความโล่งอกเพราะคิดว่าไอเหตุการณ์ประหลาดนี้อาจจะทำให้ AI เดวิด ขาดการเชื่อมต่อกับตนเองไป

“เดวิด ประเมินสถานการณ์ตอนนี้ ฉันอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น” เสียงดอกเตอร์บลูเอ่ยสั่งขึ้น

ผ่านไปสักครู่ เดวิดจึงได้ตอบกลับมา

“ดอกเตอร์ครับ คาดว่านี่จะไม่ใช่ดาวของเราครับ จากการตรวจสอบเมื่อสักครู่ ผมได้ตรวจพบคลื่นสัญญาณที่ไม่ปรากฏในดาวของเรา”

“แน่ใจเหรอลองตรวจสอบใหม่อีกทีซิ”

ผ่านไปไม่กี่อึดใจเดวิดจึงได้ตอบกลับมาด้วยความตื่นเต้น

“หลังจากผมได้ลองตรวจสอบอย่างละเอียด คลื่นสัญญาณนี้มันคล้ายๆ กับคลื่นสัญญาณสมัยโบราณของดาวเรา ซึ่งเป็นคลื่นสัญญาณที่เกิดขึ้นก่อนที่ยุค AI จะเกิดขึ้นซะอีกครับดอกเตอร์และผมได้ลองตรวจเช็กสภาพร่างกายของดอกเตอร์ดูแล้ว ถึงได้รู้ว่านี่ก็ไม่ใช่ร่างกายของดอกเตอร์ครับ”

“ว่ายังไงนะ” ดอกเตอร์บลูอุทานขึ้นด้วยความตกใจ

“และเมื่อสักครู่ผมได้ลองส่งสัญญาณ Simple Space Signal ออกไปเพื่อตรวจสอบ ทำให้ผมสามารถยืนยันได้ว่านี่เป็นจักรวาลที่เราไม่รู้จัก ผมคิดว่านี่น่าจะเป็นอีกมิติครับดอกเตอร์”

มันเป็นเรื่องที่น่ายินดีมากที่ในที่สุดความพยายามอย่างหนักก็สำเร็จผล มิติโลกคู่ขนาดมีอยู่จริง และนี่คือการค้นพบที่ใหญ่ยิ่งกว่าการค้นพบจักรวาลไหนๆ แต่ประเด็นคือนอกจากตัวเองกับเดวิดแล้วก็ไม่มีใครทราบมันจะเรียกว่าการค้นพบได้หรือไม่ ตอนนี้ดอกเตอร์บลูก็ไม่มั่นใจว่าตัวเองจะรู้สึกยังไง ดีใจ เศร้าใจ ตกใจหรือประหลาดใจ

ผ่านไปหลายนาทีหลังจากทำใจได้แล้วดอกเตอร์บลูจึงได้เอ่ยขึ้นมา

“เดวิด ถ่ายโอนข้อมูลจากระบบความทรงจำของร่างนี้มาที่ฉัน”

“รับทราบครับดอกเตอร์ เริ่มกระบวนการถ่ายโอนข้อมูล”

สิ้นเสียงเดวิดความทรงจำทั้งหมดของหินตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันก็ถูกถ่ายโอนมาที่ดอกเตอร์บลู

หลังจากที่ได้อ่านความทรงจำทั้งหมดของหินก็ทำให้ดอกเตอร์บลูอดรู้สึกเวทนาหินไม่ได้

“เด็กคนนี้น่าสงสารจริงๆ พ่อกับแม่พึ่งเสียชีวิตไปได้ไม่นาน ก็มาถูกคนรักอกหัก เพื่อนสนิททรยศ แถมหัวใจวายในวันเดียว นี่ต้องซวยขนาดไหน”

สิ้นเสียงของดอกเตอร์บลูเสียงของเดวิดก็ดังขึ้นมาทันที

“เราก็ไม่ได้ดีไปกว่าเขาหรอกครับดอกเตอร์ ดูสิพยายามอย่างหนักจนสามารถสร้างวอยเกจได้ แถมโอกาสที่จะสำเร็จในการเปิดประตูมีตั้ง 99.99% แต่ไอ้ 0.01% ดันเกิดขึ้น แล้วเราก็ได้ค้นพบมิติใหม่ซึ่งมันเป็นการค้นพบที่ยิ่งใหญ่ของมวลมนุษยชาติ แต่ก็ดันรู้แค่ 1 คนกับอีก 1 AI ไม่ได้มีโอกาสจะประกาศให้โลกรู้ด้วยซ้ำ ดอกเตอร์นี่สุดยอดจริงๆ คนอะไรโคตรซวย”

“เดวิด ระบบทำลายตัวเองของ AI ยังทำงานได้อยู่ใช่ไหม” ดอกเตอร์บลูถามขึ้นน้ำเสียงเรียบเฉย

เดวิด “….”

ดอกเตอร์บลู “...”

“อะแฮ่ม ดอกเตอร์ครับจริงๆ แล้วผมว่าพวกเราโชคดีมากๆ ตั้งหาก ดูสิ โอกาส 0.01% ไม่ได้เกิดขึ้นง่ายๆ นะครับ แถมเรายังมีโอกาสได้ข้ามมาอีกมิติ มองไปทั่วทั้งจักรวาลก็มีแค่พวกเราทั้งนั้น พวกเรานี่โชคดีจริงๆ ”

“ใช่ไหม ฉันก็คิดอย่างนั้นแหละ” ดอกเตอร์บลูตอบขึ้นด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า เราจะทำยังไงต่อครับดอกเตอร์” เดวิดหัวเราะกลบเกลื่อนพลางถามขึ้นเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศที่ชวนสยองแปลกๆ นี้

“ก่อนอื่นก็กลับบ้านก่อนตอนนี้มืดมากแล้ว ร่างกายนี้ก็เหนื่อยเพราะวิ่ง ดังนั้นวันนี้ควรกลับไปพักผ่อนและพรุ่งนี้ค่อยคิดกันว่าจะทำยังไงต่อไป...ว่าแต่ทำไมไอ้หนูนี่ถึงได้วิ่งมาไกลขนาดนี้ กว่าจะกลับถึงบ้านก็เหนื่อยตายกันพอดี”

พูดจบดอกเตอร์บลูก็เริ่มออกเดินทันที