บทที่ 2

“ลูกอดีตราชินีอย่างเจ้าสมควรตายตามแม่ไปตั้งนานแล้ว”

“ราชาแห่งซิเดร่าคนต่อไปต้องเป็นลูกข้าเท่านั้น”

“พลังศักดิ์สิทธิ์ของเจ้ามันเยอะข้ามหน้าข้ามตาลูกข้า ถ้าจะโทษก็โทษพลังของเจ้าเถอะ!”

เสียงแหลมสูงของผู้หญิงคนนั้นดังก้องอยู่ในความทรงจำก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบไป ลูเซียนรู้สึกเหมือนตกจากที่สูงลงไปในน้ำแล้วถูกซัดไปตามกระแสน้ำก่อนจะจมลงไปยังเบื้องล่าง ด้วยความตกใจทำให้เขาสะดุ้งตื่น เมื่อรู้ว่าตัวเองฝัน เขาจึงพ่นลมหายใจอย่างโล่งอก

“เจ้าตื่นแล้ว” เสียงหวาน ๆ ของเรเนสซ่าทำให้คนที่เพิ่งอาการดีขึ้นหันไปมอง เห็นคุณหนูรองของบ้านวางถ้วยข้าวต้มลงบนโต๊ะข้างเตียงด้วยสีหน้าสดใส “ข้าเอาอาหารเช้ามาให้ ลุกไหวไหม”

“ข้าไม่เป็นไรแล้ว” สำหรับผู้มีพลังศักดิ์สิทธิ์ นอกจากแข็งแรงกว่าคนทั่วไปและมีอายุยืน หากถูกฆ่าแต่ไม่ตาย แค่ได้พักและมีคนช่วยรักษาอาการบาดเจ็บ เพียงวันสองวันก็ลุกวิ่งไปไหนมาไหนได้แล้ว นอกจากจะถูกเล่นงานด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์อย่างรุนแรงจึงจะหายช้า “ว่าแต่เจ้า...”

“ข้าชื่อเรเนสซ่า เป็นพี่สาวคนรองของโรซาเลีย”

“ขอบคุณที่วันก่อนช่วยข้าไว้”

“ไม่เป็นไรจ้ะ ข้าบอกแล้วว่าชาวซาตาน่าก็เหมือนชาวแมนไคน์ ถ้ามีใครบาดเจ็บล้มอยู่กลางถนน ถ้าช่วยได้ก็ช่วย ๆ กันไป” หญิงสาวลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียงก่อนจะยกถ้วยข้าวต้มมา “กินเองได้หรือเปล่า ถ้าไม่ได้ ข้าจะป้อน”

“ข้าแข็งแรงพอจับช้อนได้แล้ว” ลูเซียนรีบยกชามข้าวต้มมาทันทีเพราะรู้สึกแปลก ๆ เมื่ออยู่ ๆ ก็มีสาวสวยท่าทางใจดีมาป้อนข้าวทั้งที่เพิ่งรู้จักกัน

“ท่านพี่” โรซาเลียเคาะประตูสามครั้งก่อนจะโผล่หน้าเข้ามาในห้อง “ข้ากับไนเจลลัสจะไปที่ปราสาท ถ้าคืนนี้ข้าไม่กลับบ้านแสดงว่าข้าค้างที่นั่นนะคะ”

“ไปดีมาดีนะ” เรเนสซ่าโบกมือให้น้องสาวด้วยรอยยิ้มก่อนจะหันมาคุยกับลูเซียนต่อ “น้องสาวข้าเป็นหลานของท่านจอมมารเอราเคีย แม่ของนางเคยเป็นคนสนิทของท่านจอมมารมาก่อน ท่านรักและเอ็นดูโรซาเลียมากเหมือนหลานแท้ ๆ เลย”

“แล้วผู้ชายหน้านิ่งที่มากับนางล่ะ”

“นั่นคือท่านไนเจลลัส เป็นผู้สืบทอดของท่านจอมมารน่ะ”

“มิน่าล่ะ ทำไมข้ารู้สึกขนลุกตอนเห็นหน้าเขา” ชายหนุ่มพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมถึงรู้สึกกลัว ที่แท้ก็ลูกชายของจอมมารนี่เอง ทว่าลูเซียนกลับรู้สึกว่ามันไม่ใช่แค่นั้น ทุกครั้งที่เขาเห็นหน้าไนเจลลัส ความรู้สึกหวาดกลัวราวกับคิดว่าอีกฝ่ายจะมาฆ่าทำให้เขาอยากจะรีบหนีไปไกล ๆ เสียเดี๋ยวนี้

“ท่านไนเจลลัสเป็นคนหน้านิ่งมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ปกติจะไม่สุงสิงกับใคร ถ้าไม่นับท่านจอมมารทั้งสองก็มีโรซาเลียนี่แหละที่เขาจะอยู่ใกล้และคุยด้วยตลอด”

“เขาเป็นสามีของน้องสาวเจ้านี่”

“ใช่แล้ว จนถึงตอนนี้ข้าก็ยังสงสัยว่าไปรักกันได้ไง ไม่แน่เพราะโรซาเลียเล่นกับเขาในวัยเด็กบ่อย ๆ ก็เลยชอบนาง” เรเนสซ่ายังคงไม่รู้ว่าไนเจลลัสคนที่เคยมาบ้านเมื่อหลายปีก่อนกับไนเจลลัสคนนี้เป็นคนเดียวกัน เธอจึงคิดว่าน้องสาวเล่นกับอีกฝ่ายตอนเด็ก ๆ ตลอด พอนายน้อยแห่งซาตาน่าโตขึ้นจึงชอบโรซาเลีย

“เห็นว่าไปที่ปราสาท มีเรื่องอะไรกันเหรอ”

“คงไปคุยกับท่านจอมมารเพื่อรับมือผู้กล้านั่นแหละ แมนไคน์นี่ก็จริง ๆ เลยนะ ตั้งแต่เริ่มต้นยุคสมัยของท่านจอมมารเอราเคียมา ข้ายังไม่เคยเห็นท่านจอมมารหาเรื่องที่นั่นก่อนเลยสักครั้ง แต่พอเกิดอะไรขึ้น ทางนั้นก็โทษแต่ซาตาน่า โรซาเลียบอกว่าท่านจอมมารหัวฟัดหัวเหวี่ยงตลอดเลย”

“ถึงจอมมารตนนี้จะไม่ได้ทำอะไรแมนไคน์ แต่จอมมารรุ่นก่อน ๆ ทำนี่ โดยเฉพาะจอมมารตนแรกที่เริ่มต้นสงคราม จอมมารลำดับที่สามโจมตีและก่อกวนแมนไคน์ จากนั้นจอมมารทุกรุ่นก็อยากได้แดนมนุษย์มาตลอดจนถึงจอมมารรุ่นที่สิบสี่ การก่อกวนแมนไคน์ถึงหยุด แต่พวกเราหวาดระแวงเกินกว่าจะอยู่เฉย เพราะอย่างนี้ถึงรีบหาผู้กล้าไปฆ่าจอมมารตลอด อย่าว่าข้าจิกกัดจอมมารของเจ้าเลยนะ ที่แมนไคน์เขียนประวัติศาสตร์มาแบบนี้จริง ๆ” ลูเซียนเล่าตามที่เคยอ่านมาจากหนังสือประวัติศาสตร์ แต่เขาคิดว่าเรเนสซ่าคงไม่ใช่พวกหัวรุนแรงจึงกล้าพูดออกมา

“ที่เจ้าพูดมาก็ถูก ในฐานะที่เป็นชาวซาตาน่า ข้าต้องขอโทษด้วย”

“ไม่เป็นไร” เขาไม่ได้อยากได้ยินคำขอโทษจากผู้ช่วยชีวิต เพราะเหตุการณ์เหล่านั้นเกิดในอดีต เขายังไม่มีตัวตนอยู่บนโลกด้วยซ้ำ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้รู้สึกเคียดแค้นอะไรกับซาตาน่า แค่ได้รับความช่วยเหลือจากคนที่นี่ เขาก็ซาบซึ้งมากแล้ว

ถ้ายังไม่กลับบ้าน ระหว่างนี้เขาอาจต้องอยู่ที่ซาตาน่าเพื่อทำความรู้จักแดนนี้ให้มากขึ้น

“ฮัดเช้ย!”

เสียงจามดังสนั่นห้องทำงานของจอมมารลำดับที่สิบห้าทำให้สองหนุ่มสาวที่เพิ่งมาถึงชะงักเล็กน้อยก่อนจะมองหน้ากันแล้วรีบเดินเข้าไปเพราะกลัวว่าจะมีใครไม่สบาย แต่ความคิดทั้งหมดก็ต้องยุบทิ้งเมื่อได้ยินเสียงบ่นของเอราเคียที่กำลังเอาผ้าไปเช็ดหน้าคนจามอยู่

“เวลาจามก็เอาผ้าปิดปากซะบ้าง ห้องทำงานข้าก็ฝุ่นไม่เยอะ จามได้ยังไง หรือไปทำเรื่องทำราวมาถึงมีคนนินทาฮะ!” หญิงสาวบ่นพลางยันหน้าคนข้าง ๆ ออกไปห่าง ๆ โอดิสเซียสดึงผ้าออกจากหน้าตัวเองแล้วรีบยกถ้วยชาขึ้นมาดื่มรวดเดียว

“เจ้าก็รู้ว่าพลังของข้ามีปัญหา วัน ๆ ข้าก็เก็บนู่นเก็บนี่มาทดลอง แล้วจะออกไปทำอะไรใครที่ไหนได้”

“โรซาเลีย ไนเจลลัส มาแล้วเหรอ” เอราเคียหันมาเห็นทั้งสองเดินเข้ามาในห้องก็กวักมือเรียกให้มานั่งที่โซฟาแล้วทำเป็นเมินคนข้าง ๆ “ได้ยินว่ามีชาวแมนไคน์พักรักษาตัวอยู่บ้านเหรอ”

“ท่านป้าทราบได้ยังไงคะ” หญิงสาวถามกลับด้วยสีหน้าตื่นตระหนกเล็กน้อย เธอจำได้ว่ายังไม่ได้บอกจอมมารสาวเลยสักคำ แล้วอีกฝ่ายไปได้ยินมาจากไหน

“ข้าเป็นคนบอกเอง”

“ไนเจลลัส!”

“ท่านพ่อกับท่านแม่ไม่ไปฆ่าเจ้านั่นหรอก อีกอย่างเจ้านั่นอยู่ในความดูแลของพี่สาวเจ้า ตราบใดที่ไม่สร้างปัญหา พวกเราก็จะไม่ทำอะไร” ไนเจลลัสช่วยรับประกันเมื่อเห็นสีหน้าเป็นเดือดเป็นร้อนของสาวผมแดง “อีกอย่างสิ่งสำคัญที่เราต้องคิดคือเรื่องผู้กล้า”

“จริงสิ ผู้กล้าคนที่ยี่สิบสามคือเจ้าชายเฮเลนนัส ซินดาเรนเทีย เป็นเจ้าชายลำดับที่สองของอาณาจักรซิเดร่า ปกติถ้าเจ้าชายอายุยังไม่ถึงยี่สิบห้าปีจะไม่มีการเปิดเผยตัวตน แต่ราชินีกลับ...”

“ราชินีเป็นพวกอยากได้หน้า คนในวงการขายข่าวรู้กันดี แต่ถึงไม่ใช่ราชินี สนมคนอื่นก็ทำเหมือนกัน ลูกตัวเองได้เป็นผู้กล้า ใครบ้างจะไม่อยากให้คนอื่นรู้ นอกจากจะได้หน้าแล้วยังมีคนสนับสนุนอีก อนาคตถ้าขึ้นไปอยู่ในตำแหน่งที่สูงกว่าคงไม่มีใครกล้าโค่นอำนาจแน่” โอดิสเซียสรู้เรื่องในวงในมาบ้างเพราะเคยอยู่ที่นั่นในชื่อของเลโอนาร์ด และคงเคยคลุกกับพวกขายข่าวถึงมีอะไรมาเสริม

“ตอนนี้ที่แมนไคน์มีข่าวลือว่าเจ้าชายองค์หนึ่งของอาณาจักรซิเดร่าหายตัวไปแต่ทางราชวังปิดข่าวจึงไม่มีใครรู้ว่าเป็นเจ้าชายองค์ไหน ถ้าให้เดาคงจะเป็นเจ้าชายที่พี่สาวเจ้าดูแลอยู่” เอราเคียกล่าวต่อพลางชำเลืองมองโรซาเลีย “ไนเจลลัสบอกว่าชื่อลูเซียน เป็นเจ้าชายรัชทายาทซะด้วย”

“ระดับพลังศักดิ์สิทธิ์สูงมากค่ะท่านป้า สูงจนเป็นผู้กล้าได้เลย แถมยังสืบเชื้อสายมาจากผู้กล้าเลโอนาร์ดผ่านทางแม่อีก แล้วก็แม่ของเขาเป็นอดีตราชินีที่สิ้นไปด้วยค่ะ”

“ลูกหลานเจ้าเลโอนาร์ดเหรอ”

'ลุง ๆ ปล่อยเด็กไปเถอะ ผู้กล้าเลโอนาร์ดตายไปนานแล้ว อย่าไปรังแกลูกหลานเขาเลย' โรซาเลียเห็นโอดิสเซียสทำหน้าเหมือนคนได้ของเล่นชิ้นใหม่ก็รู้สึกเป็นห่วงลูเซียนขึ้นมา

“อดีตราชินีที่สิ้นไปเหรอ ข้านึกออกแล้ว หลายปีก่อนราชินีองค์นั้นเคยเป็นนักบวชศักดิ์สิทธิ์แต่เห็นว่าสวยมากจนราชาหรือสมัยนั้นยังเป็นเจ้าชายอยู่พอใจมากก็เลยแต่งงานกับนาง นางถึงสละตำแหน่งแล้วไปอยู่กับเขา อีกอย่างผู้กล้าคนแรกก็เป็นคนในราชวงศ์ซินดาเรนเทีย หลังได้พรจากเทพีเทรเวน่าและได้พลังศักดิ์สิทธิ์มา ทางราชวงศ์ก็รีบให้เขาแต่งงานมีทายาท เพราะงั้นคนในราชวงศ์ก็เลยมีพลังศักดิ์สิทธิ์กันทุกคน แต่จะมีมากหรือน้อยนั่นก็อีกเรื่อง” เอราเคียอธิบายพลางทำท่าครุ่นคิดถึงอะไรบางอย่างซึ่งเรื่องนั้นคงไม่พ้นลูเซียน อีกฝ่ายมีเชื้อสายของผู้กล้าคนแรกและผู้กล้าคนที่เก้า แต่เห็นว่าถูกทำร้ายมา ไม่แน่อาจเป็นเรื่องขัดแย้งบางอย่าง

“ลูเซียนบอกว่าถูกราชินีทำร้ายมาค่ะ”

“งั้นข่าวลือก็เป็นจริงสินะ ถ้าราชินีทำร้ายเขามา แสดงว่าการที่ราชินีเกลียดอดีตราชินีคงเป็นเรื่องจริง ถ้าแม่เกลียดกัน มีหรือจะไม่เกลียดลูกไปด้วย” เอราเคียคิดว่าเธออาจคิดถูก การที่ลูเซียนมาอยู่ในซาตาน่าหลังถูกทำร้ายมา การกระทำนั้นคงเป็นการจัดการเสี้ยนหนามตำใจ

“หรือราชินีกลัวว่าเขาจะเป็นผู้กล้าและข้ามหน้าข้ามตาลูกของนาง” โอดิสเซียสสันนิษฐาน

“ก็อาจเป็นไปได้นะคะ แถมตอนนี้ลูเซียนก็ยังไม่อยากกลับบ้านด้วย” โรซาเลียจำได้ว่าอีกฝ่ายขออาศัยอยู่ที่แดนนี้ชั่วคราว “เราควรถามเขาเกี่ยวกับเจ้าชายเฮเลนนัสไหมคะ”

“ข้าได้ยินว่าในหมู่เจ้าชายมักแข่งขันกันเสมอ อาจจะไม่ถูกกันก็ได้”

“ลองถามให้รู้เรื่องก่อนสิ” สาวผมแดงเอาศอกกระทุ้งคนที่นั่งเงียบอยู่นาน ไนเจลลัสไม่ตอบโต้นอกจากชำเลืองมองหญิงสาวเล็กน้อย “แต่ข้าอยากทดสอบอะไรสักอย่างค่ะ”

“อะไรเหรอ” เอราเคียอยากรู้

“สมัยข้าเป็นผู้กล้า ข้าเคยอ่านเจอในบันทึกของวิหาร เคยมีผู้ใช้พลังศักดิ์สิทธิ์คนอื่นอ้างว่าเป็นผู้กล้า แต่ความแตกตอนเข้าพิธีเรียกดาบศักดิ์สิทธิ์ เพราะถ้าเป็นผู้กล้าจริง ๆ พวกเขาจะเรียกดาบศักดิ์สิทธิ์ออกมาได้ สัญลักษณ์ประจำตัวอาจไม่เป็นไร เพราะผู้ใช้พลังคนอื่นก็มี แต่ดาบศักดิ์สิทธิ์ปลอมแปลงไม่ได้”

“เจ้าคิดว่าลูเซียนอาจเป็นผู้กล้าคนที่ยี่สิบสาม?” ไนเจลลัสถามอย่างรู้ทัน

“ก็ไม่แน่ ถ้าราชินีคิดว่าเขาอาจข้ามหน้าข้ามตาลูกชาย พอลูกเป็นผู้กล้าก็แหกธรรมเนียมและประกาศให้ชาวบ้านรับรู้ ไม่แน่นะ จริง ๆ เจ้าชายเฮเลนนัสอาจไม่ใช่ผู้กล้าแต่เป็นลูเซียนต่างหาก” ในโลกเก่า ผู้กล้าคนที่ยี่สิบสามคือเขา โลกนี้ก็อาจจะเป็นเขาเหมือนเดิมเพียงแต่มีคนขัดขวาง

“เจ้าสองคนกลับไปที่คฤหาสน์แล้วทดสอบเขาด้วยวิธีอะไรก็ตามที่ยืนยันได้” โอดิสเซียสมอบหมายงานให้เด็ก ๆ ไปจัดการ “ถ้าได้เรื่องแล้วก็กลับมาบอก”

“ไม่มีปัญหาค่ะ!”

“...” ไนเจลลัสชำเลืองมองคนข้าง ๆ ที่มีอาการกระดี๊กระด๊าราวกับจะไปซุกซนที่ไหนสักแห่ง ท่าทางกระสอบทรายรอบนี้อาจเป็นลูเซียนก็ได้

น่าสงสารจริง ๆ