EP 3 แอบมองไปเจอ ฉับพลันนั้นเธอก็เหม่อมองสบสายตา

Tattoo of love

(สักรอยรัก ลงในใจเธอ)

EP 3

แอบมองไปเจอ ฉับพลันนั้นเธอก็เหม่อมองสบสายตา

..................................

(คณะบัญชี)

“แค่มารวมตัวกันให้ตรงเวลายังทำไม่ได้เลย”

“ทุกคนไปวิ่งรอบมหาลัยมาหนึ่งรอบ อย่าให้เห็นว่าใครอู้ ถ้ามีคนอู้ ต้องวิ่งใหม่อีกสิบรอบ!” เหล่ารุ่นพี่จอมเฮี้ยบกำลังใช้เสียงตะโกนข่มเหล่ารุ่นน้องด้วยท่าทางวางอำนาจ

“โห! วิ่งรอบมหาลัยเนี่ยนะ” เสียงโห่ร้องดังขึ้น เพราะขนาดของมหาลัยที่จุนักศึกษากว่าห้าพันคนไม่ใช่เล็ก ๆ

“บ้าอำนาจชะมัด โคตรไร้เหตุผล” อ้อมพึมพำด้วยความไม่สบอารมณ์

“ใครพูดอะไรคะ!?”

“ชู่ว! ไม่เอาน่าตัว เดี๋ยวมีเรื่อง” ปอยเอ่ย ก่อนจะเขย่าแขนเพื่อนยิก ๆ

“ตัวกลัวอะไร เราไม่เห็นจะกลัวเลย” อ้อมเอ่ยด้วยท่าทางที่พร้อมมีเรื่องเต็มที่ เธอมีนิสัยไม่ยอมคนและพร้อมบวกในทุกสถานการณ์

“เราต้องเรียนอีกตั้งสี่ปีนะ อย่ามีเรื่องเลย” ปอยเอ่ยเสียงเบาหวิว อ้อมที่กำลังเดือด แต่ทว่าเมื่อเจอกับสายตาเว้าวอนของเพื่อนสาวก็จำใจต้องสงบอารมณ์ลง

สิบนาทีต่อมา

ตึก

ตึก

ตึก

เหล่าเฟรชชี่ของคณะบัญชีวิ่งเรียงกันเป็นแถว ซึ่งตอนนี้ทุกคนกำลังวิ่งผ่านคณะวิศวกรรม อากาศร้อน ๆ ในตอนเที่ยงทำเอาเหล่านักศึกษาหอบแฮก ๆ และปาดเหงื่อที่กำลังไหลซึมพัลวัน แต่ทว่าสำหรับปอยแล้วกลับดูตื่นเต้น ชะเง้อชะแง้มองซ้ายขวาไม่หยุด เพราะคาดหวังว่าจะได้เจอกับใครบางคน

“ชะเง้อคอจนจะเป็นยีราฟอยู่แล้ว”

“เมื่อเช้าก็เจอไปแล้วไง ยังไม่พอใจหรอยัยคนโลภมาก” อ้อมยกยิ้มใส่เพื่อน

“ถึงแม้เสียงพี่เขาจะเพราะมาก แต่ว่าเรายังไม่ทันจะได้เห็นหน้าเขาเลยนี่นา” คนตัวเล็กอ้อมแอ้มเอ่ย

“หมั่นไส้มาก”

“วิ่งมองทางด้วยค่ะเพื่อนสาว ถ้าสะดุดล้มเพราะเอาแต่มองหาผู้ชาย รู้ถึงไหนอายถึงนั่น” อ้อมเอ่ย เมื่อเห็นว่าเพื่อนสะดุดก้อนหินที่พื้น

สี่สิบห้านาทีต่อมา

“แฮก ๆ ๆ” เหล่าเฟรชชี่หอบหายใจแรงหลังจากเพิ่งวิ่งกลับมาถึงคณะตัวเองในสภาพเหงื่อโทรมกาย ใบหน้าแดงซ่านเต็มไปด้วยเลือดฝาด

“มีคนอู้นะคะ”

“พี่บอกแล้วใช่มั้ย ว่าถ้ามีคนอู้ต้องวิ่งใหม่”

“ทุกคนไปวิ่งมาอีกหนึ่งรอบค่ะ แล้วถ้ารอบนี้ยังอูกันอีก เรื่องจะไม่จบแค่วิ่งรอบมหาลัยแน่” รุ่นพี่สาวเอ่ยอย่างวางอำนาจ

“เฮ้ย! บ้ารึเปล่าวะ อากาศร้อนขนาดนี้จะให้วิ่งอะไรนักหนา”

“ไม่เห็นหรอว่าคนจะเป็นลมกันอยู่แล้ว” อ้อมเอ่ยอย่างเหลืออด ยิ่งเห็นสภาพของเพื่อนสาวที่ตอนนี้ใบหน้าแดงก่ำ ผิวกายแดงเป็นปื้นเพราะถูกแดดเผา เธอก็ยิ่งเหลืออด

“น้องมีปัญหาอะไรหรอคะ”

“ทำตัวไม่มีสัมมาคารวะเลยนะ นี่รุ่นพี่นะ!”

“รุ่นพี่แล้วไง?”

“ไม่ได้คลานตามออกมาจากท้องแม่เดียวกัน”

“แล้วที่สำคัญ อ้อมเป็นลูกคนเดียวค่ะ!”

“ตัวใจเย็น ๆ สิ” ปอยเขย่าแขนเพื่อนไม่หยุด ด้วยรู้ดีว่าเพื่อนของตัวเองอารมณ์ร้อนแค่ไหน ก่อนที่เพื่อน ๆ คนอื่น ๆ จะเข้ามาช่วยกันห้าม เพราะไม่อยากให้เหตุการณ์บานปลายไปมากกว่านี้ จนสุดท้ายเรื่องก็จบลงโดยการที่ทุกคนต้องวิ่งอีกหนึ่งรอบ

สิบนาทีต่อมา

“หึ่ย! โคตรหงุดหงิดเลย”

“รอให้จบช่วงรับน้องก่อนเถอะ เดี๋ยวได้เห็นดีกันแน่” อ้อมเอ่ยในขณะที่วิ่งไปด้วย

“อย่ามีเรื่องกันเลยนะ”

“ต้องเจอหน้ากันไปอีกตั้งหลายปี.....”

ตุ้บ!

ปอยเอ่ยยังไม่ทันจะจบประโยค จู่ ๆ ก็เป็นลมล้มฟุบไปกับพื้นทันทีท่ามกลางความตกใจของทุกคน

“เฮ้ยตัว!”

“..................” คนตัวเล็กเป็นลมไปแล้ว แต่ทว่าประสาทของเธอกลับยังคงรับรู้ถึงสิ่งต่าง ๆ ทั้งเสียงอื้ออึง เสียงโวยวายของอ้อม และอ้อมแขนของใครบางคนที่กำลังช้อนตัวเธอไว้แนบอกในตอนนี้

(ห้องพยาบาล)

ฟุบ

ร่างเล็กถูกวางลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา

“อืออ” คนตัวเล็กส่งเสียงอื้ออึงออกมาเบา ๆ ตอนนี้เธอแยกไม่ออกว่าอะไรจริง อะไรฝัน เปลือกตาบางขยับขึ้นลงช้า ๆ และดูเหมือนว่าความปรารถนาในใจจะส่งผลให้คนตัวเล็กเห็นภาพของใครบางคนที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ขึ้นมา

ฟึบ ๆ

แก้มใสที่ร้อนผ่าวเพราะถูกแดดเผาสัมผัสได้ถึงมือเย็น ๆ ของใครบางคนที่กำลังลูบไล้อย่างแผ่วเบา มันช่างแลดูอ่อนโยนจนทำให้เธอต้องพยายามปรือตามอง

“พี่กันต์” คนตัวเล็กเปล่งชื่อของใครบางคนออกไปด้วยเสียงเบาหวิว หัวใจของเธอสั่นระรัว และเพราะคิดว่าภาพที่เห็นตอนนี้คงเป็นแค่ความปรารถนาที่ก่อตัวขึ้นเป็นภาพลวงตา จึงทำให้เธอปล่อยตัวปล่อยใจไปตามความต้องการ

หมับ

ฟึบ ๆ

มือเล็กคว้ามือหนาที่กำลังสัมผัสแก้มตัวเองเอาไว้ ก่อนจะถูไถใบหน้าไปมาอย่างออดอ้อน ก่อนจะส่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างชอบอกชอบใจ

“คิก ๆ”

“ชอบใจอะไร ถึงหัวเราะออกมาแบบนั้น”

“ชอบพี่กันต์ค่ะ คิก ๆ”

14.00 น.

“อือออ (=_=) ” ปอยส่งเสียงอื้ออึงออกมาในยามที่กำลังพยายามลืมตาตื่น ตอนนี้สมองของเธอรู้สึกเบลอไปหมด ทั้งสับสน และงุนงง ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

“อ้าวตัว ตื่นแล้วหรอ?” อ้อมเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าเพื่อนสาวตื่นแล้ว

“เกิดอะไรขึ้นหรอ.....ทำไมเรามานอนอยู่ที่นี่”

“ก็ตัวเป็นลมไง ก็ตอนที่วิ่งอยู่ จู่ ๆ ตัวก็ล้มตึงไปเลย”

“ทำเอาตกอกตกใจหมด” อ้อมพยายามอธิบายสถานการณ์

“อ๋อ.....เข้าใจแล้ว” คนตัวเล็กพยักหน้าหงึกหงัก จู่ ๆ ภาพความฝันที่จำได้รางๆ ก็แวบเข้ามาในหัวจนทำเอาใจเต้นตึกตัก

“ (-//////-) ”

“ทำไมจู่ ๆ หน้าแดง หรือว่าไข้ขึ้นอีกแล้ว?” อ้อมรีบพุ่งตัวเข้าไปแตะหน้าผากเพื่อนทันที เพราะคิดว่าอากาศกำเริบอีกแล้ว

“ปะ เปล่า ก็คิดคิดถึงความฝันน่ะ”

“พอดีตอนที่หลับไปรู้สึกเหมือนจะฝันดี (-/////-) ”

“อย่าบอกว่าฝันถึงพี่จืดนะ” อ้อมเอ่ยอย่างรู้ทัน เพราะคนเดียวที่ทำให้เพื่อนสาวเขินจนหน้าแดงก็คงมีเพียงแค่รักแรกของเธอเท่านั้น

“ไม่บอกหรอก (-/////-) ”

“กล้ามีความลับกับแม่หรอ”

“สงสัยคงไม่อยากรู้สินะว่าใครเป็นคนพามาที่ห้องพยาบาล” อ้อมเหล่มองเพื่อนด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

“ใครง่ะ?”

“ไม่บอกหรอก”

“แต่ถ้าตัวได้รู้นะ ต้องกรี๊ดดีใจจนตกเตียงแน่นอน” อ้อมแกล้งยั่วยุ นั่นยิ่งทำให้ปอยยิ่งอยากรู้เข้าไปใหญ่

“ใครอ่า บอกหน่อยน๊า”

“ถ้ายอมบอกเดี๋ยวเลี้ยงหนังกับป๊อปคอร์นชุดใหญ่เลย”

“พูดแล้วห้ามคืนคำนะ (￢＿￢メ) ”

“อื้อ! สัญญา”

“พี่จืดเป็นคนอุ้มตัวมาส่งที่ห้องพยาบาล”

“ (-_-) ?”

“พี่กันต์เป็นคนอุ้มตัวด้วยสองแขนของเขาเพื่อมาส่งที่ห้องพยาบาล” อ้อมย้ำอีกครั้งเมื่อเห็นว่าเพื่อนเอาแต่นิ่งอึ้งราวกับไม่ได้ยิน

“ (￣ □￣) ”

ตุ้บ!

เมื่อได้ฟังย้ำอีกครั้ง คนตัวเล็กก็ล้มตึงลงบนเตียงเพราะหัวใจเต้นเร็วเกินไป

“เฮ้ย!”

“ไม่ใช่ฝันหรอกหรอ (⊙﹏⊙) ”

“ละ แล้วที่อยู่ในฝันนั่นอะไรจริงบ้างล่ะเนี่ย ฮืออออ” คนตัวเล็กดีดดิ้นไปมา

“เป็นไรอ่ะ ทำไมเป็นแบบนี้” อ้อมถามเพราะไม่เข้าใจว่าเพื่อนเป็นอะไร

“แย่แล้ว (︸_︸) ”

“อะไรแย่ ตัวทำอะไรไป?”

“ก็.....ฮือออ” คนตัวเล็กครวญครางออกมาเพราะความอับอาย ก่อนจะเล่าให้เพื่อนฟังว่าทำอะไรไปในความฝันบ้าง ถึงไม่รู้ว่าจะทำแบบนั้นไปจริง ๆ หรือเปล่าก็ตาม

สิบนาทีต่อมา

“เรื่องก็เป็นแบบนี้แหละ (︸_︸) ”

“ความรักในใจมันอัดอั้นขนาดนั้นเลยหรอ ฮ่า ๆ ๆ ๆ” อ้อมหัวเราะอย่างขบขัน

“จบสิ้นแล้ว ต่อไปก็สารภาพรักไม่ได้แล้ว พี่เขาต้องคิดว่าเราเป็นคนแปลก ๆ แน่เลย ฮือออ”

“โอ๋ ๆ ไม่ต้องร้องนะ”

“ตัวก็ไม่แน่ใจไม่ใช่หรอว่าทำจริง ๆ หรือว่าฝัน”

“ไหน ๆ ก็ได้โอกาสแล้วก็เนียนไปขอบคุณแล้วก็สังเกตดูสิว่าพี่เขามีอาการอะไรหรือเปล่า”

“อะ เอางั้นหรอ ตะ แต่ว่า.....”

“ไม่ต้องมาตงมาแต่ นี่แหละได้โอกาสแล้ว”

“รุกเลย!” อ้อมปลุกใจเพื่อนให้ฮึกเหิม

“ก็ได้ (︸_︸) ”

วันต่อมา

ตึก

ตึก

ตึก

คนตัวเล็กเดินวนไปวนมาอยู่หน้าคณะวิศวะด้วยความตื่นเต้นเพื่อรอใครบางคน เธอมารอตั้งแต่เช้าเพราะไม่รู้ว่าเขาจะมาเมื่อไหร่

‘ถ้าเจอแล้วจะพูดกับพี่เขายังไงดีนะ’ ในหัวของสาวน้อยตอนนี้เต็มไปด้วยความฟุ้งซ่าน หัวใจก็เต้นโครมครามไม่หยุด ก่อนที่ความกดดันจะทำให้เธอทนไม่ไหว และตัดสินใจที่จะยอมถอยกลับไปตั้งหลักก่อนในวันนี้ แต่ทว่า เมื่อหันหลังจะเดินกลับ ก็เจอเข้ากับใครบางคนพอดีราวกับโชคชะตากลั่นแกล้ง แถมเขายังเดินมาพร้อมกับเพื่อนกลุ่มใหญ่อีกต่างหาก

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

เสียงหัวใจที่สั่นระรัวทำเอาหูทั้งสองข้างของหญิงสาวอื้อไปหมด ยิ่งเขาเดินเข้ามาใกล้เท่าไหร่ ปอยก็ยิ่งทำตัวไม่ถูก จะกลับตัวก็ไม่ได้เมื่อสายตาดันไปประสานกับใครบางคนเข้าเสียแล้ว

"สาวน้อยมารอใครอยู่ตรงนี้ครับเนี่ย" ชายหนุ่มรูปหล่อที่มีความสูงไม่ต่างจากกันต์เอ่ยด้วยรอยยิ้มขี้เล่นเมื่อเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของคนตัวเล็กที่กำลังยืนอยู่หน้าคณะของพวกเขา ทุกคนใส่เสื้อช็อปกันหมด ยกเว้นก็แค่กันต์เพียงคนเดียวที่สวมเสื้อสเวตเตอร์ทับชุดนักศึกษาเอาไว้

"นั่นสิ มารอใครหรอครับคนสวย" ชายหนุ่มอีกคนเข้ามาสมทบ ก่อนที่เพื่อน ๆ อีกหลายคนจะเข้ามาทำการหยอกเย้าสาวน้อยที่มีท่าทางแตกตื่นเพราะถูกหนุ่ม ๆ รุมล้อม

"พะ พี่กันต์"

"ขอคุยกับพี่กันต์หน่อยได้ไหมคะ" คนตัวเล็กเอ่ยเสียงเบาหวิว ก่อนจะชี้มือไปยังชายหนุ่มร่างสูงที่เอาแต่เงียบและยืนอยู่หลังสุด

"ไอ้กันต์ น้องเขาอยากคุยกับมึงว่ะ" ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าของคนตัวเล็กหันไปพูดกับกันต์ที่เอาแต่เงียบ ก่อนจะหันกลับมาพูดกับคนตัวเล็กตรงหน้า

"น่าเสียดายจัง (^_^) "

"................." คนตัวเล็กไม่ได้ตอบโต้อะไร เพราะเอาแต่ก้มหน้ามองมือตัวเองเพื่อซ่อนใบหน้าที่กำลังแดงเถือกราวกับลูกมะเขือเทศ

"ไปเถอะพวกเรา ปล่อยให้เขาคุยกันไป" เพื่อน ๆ ของกันเดินจากไป เหลือไว้เพียงแค่ตัวเอกของเรื่องทั้งสอง

(ห้องเรียน)

"น้องคนนั้นโคตรน่ารักเลยอ่ะ"

"หน้าตอนเขินงี้ แดงแปร๊ดเลย"

"น่ารัก แต่ก็ไม่ใช่สเปคมึงอยู่ดี" เสียงทุ้มขัดขึ้น

"อย่างคุณพฤกษ์น่ะ ไม่ชอบของน่ารัก ๆ หรอก ชอบของดุ ๆ แรง ๆ มากกว่าใช่มั้ยล่ะ"

"รู้ดีนักนะไอ้คุณตุลย์"

"แต่ก็จริง ของน่ารัก ๆ น่าแกล้ง แล้วก็ปลุกความเป็นมาโซคิสม์ในตัวน่ะ"

"แบบนั้นมันของชอบไอ้กันต์มากกว่า"

..................................

เพิ่มลงคลัง+คอมเมนต์+ไลค์

= กำลังใจ(◕‿< ❀ )