CHAPTER 3

“ไปไหนมา รอจนรากงอกจะย้ายก้นไม่ได้แล้วเนี่ยปวดไปหมดอย่าว่าแต่ลุกขึ้นยืนเลยนั่งยังไงให้ไม่ปวดเหน็บไม่กินให้ได้ก่อนเถอะตอนนี้” คิ้วสวยผูกเป็นปมแทบชนกันใบหน้าหวานบิดเบี้ยวริมฝีปากยู่ถูกส่งมาให้ เมื่อสายตาของคนหวานๆ เห็นผมเดินเข้ามาในสนาม ริมฝีปากน้อยๆ บ่นยาวเหยียดราวกับว่าอัดอั้นมานานซึ่งพอเห็นผมเธอก็เลือกใส่เต็มเหนี่ยวทันที “รู้มั้ยว่านั่งรอ คาบบ่ายไม่ได้เรียนนี่อย่าบอกนะว่าแอบโดดไปสิงอยู่ร้านเกมส์นอกโรงเรียนอีกแล้ว”

“เปล่า”

ผมปฏิเสธพร้อมส่ายหน้า

“แต้กะ” (จริงเหรอ)

“แต้ๆ ” (จริงๆ)

พอคนหวานๆ ส่งภาษาเหนือมามีเหรอที่ผมจะพลาดโต้กลับด้วยภาษาเหนือเช่นกัน มันคือความเคยชินไปเสียแล้วซึ่งน้อยนักเหมือนกันนะที่คนหวานๆ เขาจะพูดหรือพิมพ์ให้เห็นแต่ในเมื่อใช้มาผมก็ใช้กลับ

“แล้วไปไหนมารู้หรือเปล่าว่านั่งรอนาน”

สายตาหรี่จับผิดถูกส่งมา

สายตาที่ทำให้ผมอดเผลอยิ้มไม่ได้

“ขอโทษแต่ไม่คิดว่าจะนั่งรอตั้งแต่คาบบ่ายนึกว่านั่งอยู่ในห้องเรียนพอบ่ายสี่โมงครึ่งก็รีบมาเหมือนทุกครั้งไงส่วนที่มาช้ากว่าปกติคือไปเปลี่ยนเสื้อมา” มันคือความจริงเพราะตอนนี้ตัวผมไม่ได้ใส่เสื้อนักเรียนแต่ว่าเป็นเสื้อฟุตบอลทีมเชียงรายยูไนเต็ดส่วนกางเกงขาสั้นเป็นสีดำ “แล้ว...”

“แล้ว?”

“ไม่ไปนั่งบนสแตนดีๆ มานั่งอะไรข้างสนามหญ้า” ที่ว่าก็คือสายตาดันไปเห็นไรผมของเธอมีเม็ดเหงื่อซึมไหลลงรอบกรอบหน้าอีกทั้งใบหน้าขาวดูดีๆ แดงกร่ำเนื่องจากอากาศร้อนแม้จะเย็นแล้วก็ตามบอกตามตรงก็ไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่แหละอากาศร้อนไม่เหมาะให้เธอนั่งเหงื่อโชกขนาดนี้ยิ่งเหงื่อออกเสื้อนักเรียนสีขาวเปียกชื้นจนเห็นด้านในจะดีหน่อยก็คือคนหวานๆ เธอใส่เสื้อซับด้านในไม่ใช่แค่ใส่เสื้อในโดดๆ อย่างหลายคนทำ “ดื้ออีกแล้วเหรอ”

“เปล่า”

“ดื้อ”

“เปล่านั่งนานขี้เกียจย้ายก้น”

“ก้นไม่ใหญ่”

“ไอ้ทะลึ่ง!”

“ตามใจนั่งตรงนี้ก็ได้” ผมถอดเสื้อคลุมสีดำสนิทบนตัวโยนไปที่ตักของคนหวานๆ เนื่องจากอีกคนรู้งานดีจึงรีบเอามาคลุมตัวไว้จากนั้นก็นั่งลงข้างเธอก่อนยื่นถุงเซเว่นวางไว้บนตัก “อีกห้านาทีลงแล้วอย่ามองค้อน”

รู้ว่าอีกฝ่ายต้องถาม

เพราะรู้เลยตั้งใจชิงบอกก่อน

“หูยยย... มันบดของโปรด มันฝรั่งซองโต นมตราหมีรสน้ำผึ้งแสนหอม”

“เลี้ยง”

“ใจดีมากแบบนี้รอได้ทุกวันถ้าเสบียงแน่น”

“ให้มันจริงเถอะ” ไม่ว่าเปล่าผมถอด Apple watch ที่ข้อมือกับล้วงโทรศัพท์และกระเป๋าสตางค์โยนไปกองที่กระโปรงของอีกฝ่ายที่รับรู้แต่ไม่เอ่ยปากว่าอะไรเพราะมันบดยังคาปากไม่ทันกลืนขนาดนั้น “วันนี้เล่นแป๊บเดียวไม่นานนะ”

“ทำไมล่ะ รุ่นน้องมานั่งมองเต็มเลย”

“มีใครบางคนเคยบ่นบอกว่าอยากชาเขียว”

“คิดเข้าข้างตัวเองได้มั้ยเพราะเมื่อวานฉันพึ่งบอกไป” รอยยิ้มที่ผมขัดอะไรไม่ได้ต้องมาจากคนนี้จริงๆ แล้วในตอนนี้ก็พอนึกอะไรออกมาอีกอย่างหนึ่งผมล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อคลุมที่อยู่บนตัวเธอหยิบกุญแจรถส่งให้ไปกองกับพวกโทรศัพท์ “วันนี้เอาหอมขาวมาแล้วทำไมกุญแจเป็นหอมแดง”

“ติดตามเพจงั้นสิ?”

“เผลอ”

“เอาตรงๆ”

“นมหอมดีอร่อยมากรีบไปแตะบอลรีบมาหิวชาเขียวโว้ย”

“ได้ยินคำตอบร้าน Little home จะเป็นของคนชื่อน้ำหวาน ดาวนิลทันที”

“ได้บอลได้เล่นแบบนี้ใช่มั้ย” หลอดสีขาวของนมรสน้ำผึ้งถูกริมฝีปากอมชมพูงับอยู่ถูกปล่อยทันทีก่อนที่ใบหน้าจะมองมาทางผมซึ่งนั่งข้างๆ แบบเต็มๆ ในแง่พ่อแง่แม่งอนคงกำลังจะเกิดขึ้นจริงๆ เสียแล้ว “เอาแบบนี้จริงๆ ใช่มั้ย”

“แน่นอนไม่เคยเปลี่ยนใจ”

ผมเลือกยืนยันกับคำพูดความคิดของตัวเอง

“จะเล่นกับคนผู้หิวโหยจริงๆ”

“ถามอีกก็ตอบว่าใช่อีก” ไม่มีอะไรมากหรอกผมแค่อยากได้ยินถึงแม้ตอนนี้ไอ้พวกเพื่อนเวรต่างตะโกนจากสนามบอลให้ไปเตะบอลแล้วก็ตามส่วนผมยังไม่กระดิกตัว “Little home รอคุณอยู่นะ เค้กอร่อยๆ ชาเขียวรสที่ชอบนักหนา”

“อืมติดตามอยู่”

“ติดตามเพจ?”

“ติดตามคนชื่อนิลกาฬ ธนาธิการ”

เหี้ย...

ร่างกายผมชาไปหมดเพราะจบประโยคคนหวานๆ ยิ้มหวานให้โลกแทบหยุดหมุนเวลาทุกอย่างหยุดเคลื่อนไหวเมื่อผมได้เห็นสิ่งที่คนหวานๆ ทำในตอนนี้

โคตรของโคตรน่ารัก

เอาจริงเลยนะไม่รู้ว่าจะเล่นบอลไหวหรือเปล่าตอนนี้

“ถามจริงคิดว่าทำแบบนี้น่ารักมากเหรอ... เออมันน่ารักมาก”

เรื่องนี้ผมไม่เถียงไม่มีอะไรที่ต้องปฏิเสธทั้งนั้นและดูเหมือนจะเป็นครั้งแรกในการเอ่ยพูดคำแบบนี้ออกไปต่อหน้าของคนหวานๆ เธอยังส่งยิ้มมาให้ผมไม่มีท่าทีแปลกใจอะไรเลยราวกับว่าเฉยๆ

หรือ... เธอไม่เคยหวั่นไหวกับผมนะ

ได้แค่นี้ละมั้ง ชาตินี้ของผม

ความหวังคำนี้อย่าถามเลยเนื่องจากมันอยู่ในจุดที่ดูลิบหรี่เหลือเกินมีแค่สองทางเท่านั้นไม่มอดดับก็สว่าง ผมอาศัยอยู่ในจุดที่เลือกไม่ได้เช่นกันว่าต่อไปผลของการกระทำของตัวเองมันจะเป็นยังไงไปในทิศทางไหนแต่มีสิ่งหนึ่งที่ต้องยอมรับนั่นก็คือไม่ว่าจะเป็นยังไงก็แล้วแต่ผมต้องยอมรับมันให้ได้

แต่บอกเลยว่าไม่ใช่ตอนนี้

ไม่ใช่เวลานี้ซึ่งยังทำใจไม่ได้จริงๆ

“...”

“อย่าทำตัวน่ารัก”

“ทำไมอ่ะ”

ยัง ยังไม่เขาใจอีกอีกทั้งยังส่งริมฝีปากยู่มาพร้อมกับคำถามซึ่งก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าพอผมเห็นแบบนี้ทีไรต้องเผลอยิ้มออกมาทุกครั้ง

“บอกก็คือบอกแล้วทำตามด้วย”

“น่ารักใช่มั้ย น่ารักมากใช่เปล่า”

“...”

“ทำไมอึ้ง ยังหายใจอยู่หรือเปล่าเนี่ยบอล บอล!”

“ยะ อยู่ๆ”

“ตกลงว่าไงน่ารักมั้ย”

“คิดเอง” สุดท้ายผมก็ไม่บอกไปเพราะกลัวจะมีคำถามซ้ำตามมาอีกแล้วอาจทำให้เผลอปล่อยความคิดให้ฟุ้งซ่านต่อทั้งที่ความจริงอยากพูดออกไปแทบแย่ อยากชมทุกวันทั้งที่ไม่ใช่แค่พูดลับหลัง อยากพูดต่อหน้า “คิดมากๆ หน่อย”

“แบบนี้ก็ได้เหรอ บอกซ้ำก็ไม่ได้”

“...”

“แบบนี้ก็ได้เหรอ บอกซ้ำก็ไม่ได้”

“...”

“แบบนี้ก็ได้เหรอ บอกซ้ำก็ไม่ได้”

“นี่กวนใช่มั้ยหวาน”

“แบบนี้ก็ได้เหรอ บอกซ้ำก็ไม่ได้”

“ได้เล่นแบบนี้ได้เลย”

ได้เลยหวาน ได้...

“ทำไมบอล?” เธอยักคิ้วลิ่วตากลมส่งมาให้ผมโคตรกวนเป็นที่สุดแล้วมันก็น่ารักที่สุดเช่นกัน “แบบนี้ก็ได้เหรอ บอกซ้ำก็ไม่ได้”

“ได้หมดแหละถ้าอยากให้ได้”

มันแล้วแต่ผมอยู่แล้วเพราะยังไงในสายตาของผมคนข้างกายก็สำคัญที่สุดเช่นกัน การมองออกไปข้างหน้าซึ่งเป็นสนามบอลกว้างสีเขียวสะท้อนสายตาทำให้ผมรับรู้ว่าไอ้พวกเพื่อนเวรมันแอบอู้พักอยู่อีกด้านหนึ่งไม่ได้ลงเล่นเหมือนตอนที่เข้ามาในตอนแรกอีกทั้งสายตาของพวกมันดันส่งมาทางผมก่อนที่จะกระหน่ำส่งทั้งเสียงเรียกส่งข้อความทางไลน์ทางเฟซมาแบบรัวๆ ต้นเสียงที่อยู่บนตักของคนหวานๆ

ฉะนั้นผมจึงคว้าโทรศัพท์มากดเปิดโหมดเครื่องบินทันที

ตัดปัญหาไปเลย

ไอ้พวกนั้นมันเหี้ยไป

“แบบนี้ก็ได้เหรอ บอกซ้ำก็ไม่ได้”

“เออน่ารัก น่ารักมาก”

“ก็แค่นี้ ฮึ่ย!” ยังแถมบึดริมฝีปากส่งมาให้ด้วยมันจริงๆ เลยผู้หญิงคนนี้ “ครบห้านาทีแล้วมั้ง”

“รู้ดี” รู้ทุกอย่าง รู้มากกว่าไอ้บีมผู้ซึ่งเป็นน้องในไส้แต่ไม่รู้เลยว่าผมไม่อยากเป็นเพื่อน บางครั้งก็มีการแสดงออกชัดนะชัดแบบมองจากที่ไหนก็ต้องรับรู้ว่าไอ้ความรู้สึกของผมที่แสดงออกผ่านแววตาผ่านการกระทำมันไม่ได้บ่งบอกว่าเป็นแค่เพื่อน “แต่ถ้ารู้มากอีกสักหน่อยจะดีมากเลย”

“เรื่อง?”

“ไม่เอ๊ะใจบ้างเหรอ”

“ก็ถามอยู่ว่าเรื่องอะไร?”

“ทุกเรื่องอ่ะหวาน”

“รู้”