Super Assists หนูช่วยหาสามีให้แม่

บทที่ 1 ใต้แสงเทียนในยามค่ำคืน

ในคืนมืดมิดแสงไฟสลัว เสียงร้องของพายุพัดผ่านไปทั่วเมืองเล็ก

“ พรึบ ”

ทันใดนั้นโคมไฟในคลินิกก็ดับลง โม่เสี่ยวโม่มองออกไปยังนอกหน้าต่าง ถนนทุกเส้นตกอยู่ในความมืดมิดมองไม่เห็นแม้แต่นิ้วมือที่ยื่นออกไปทั้งห้า

“ ไฟดับอีกแล้ว...ทุกครั้งที่เข้าเวรแทนหล่อนต้องเกิดขึ้นไม่ดีขึ้นทุกที! ”

โม่เสี่ยวโม่กระซิบเสียงเบา แล้วก้มลงไปหาเทียนจากใต้เคาน์เตอร์ สายลมเย็น ๆ ทะลุผ่านช่องประตูปัดเป่าแสงเทียนที่อ่อนแอให้กวัดแกว่งไปมา

โม่เสี่ยวโม่เดินไปตรงประตูกระจกกำลังเตรียมที่จะล็อกประตูคลินิกแล้วค่อยเดินไปนอนพักผ่อนบนเตียงคนไข้ ขณะที่เตรียมจะเอื้อมมือไปปิดประตู ทันใดนั้นก็มีเงาที่ดำสูงใหญ่ฝ่าเข้ามา

แทนที่จะบอกว่าฝ่าเข้ามา บอกว่าล้มเข้ามาดีกว่า

“ ว๊าย...”โม่เสี่ยวโม่ตกใจกระโดดหนึ่งที ยิ่งกรีดร้องหนึ่งเสียงพร้อมกับเงาดำที่ล้มอยู่ตรงพื้น

ใบหน้ากลมของหล่อนผลักร่างของผู้ที่อยู่บนพื้นแล้วยกเท้าก้าวไปหยิบเทียนส่งดู คนที่นอนอยู่บนพื้นชัด ๆ เขาส่งเสียงถอนหายใจต่ำ ๆ ออกมาอย่างยากลำบาก

“ อืม ” เป็นเสียงของผู้ชาย

“ เฮ้ คุณไม่เป็นไรนะ? ” ไม่ทันได้คิดอะไรมาก โม่เสี่ยวโม่ลูบแขนที่อ่อนแรงของชายผู้นั้น

ร่างกายของเขาร้อนจี๋! ดูเหมือนคนป่วยเป็นไข้ขึ้นสูง!

โม่เสี่ยวโม่ตัวสั่น แล้วรีบพยุงไหล่ของชายผู้นั้นช่วยยกเขาขึ้นมา

“ ฉันช่วยพยุงคุณไปนอนที่เตียง แล้วจะหยิบยาลดไข้ให้คุณ! ”

"อย่าไป... " เสียงทุ้มต่ำของชายคนนั้นต่ำแหบห้าวราวกับว่าเขากำลังทนความเจ็บปวดของร่างกายอย่างมาก ดูเหมือนว่าเขาจะตัวร้อนอย่างหนัก

“ คุณวางใจได้ฉันไม่ไปไหน ฉันจะต้องช่วยคุณให้ได้! ช่วยชีวิตคนใกล้ตายและรักษาผู้บาดเจ็บเป็น...อา...”

โม่เสี่ยวโม่ยังไม่ทันพูดจบ จู่ ๆ ก็รู้สึกราวกับโลกหมุน ตนเองถูกชายที่เพิ่งจะช่วยพยุงผลักล้มลงบนเตียงคนไข้ ยังไม่ทันมีปฏิกิริยาตอบสนอง ทั้งตัวก็ถูกล้อมรอบด้วยบรรยากาศของบุรุษเพศที่แข็งแกร่งและอันตราย ...

“ คุณจะทำอะไรน่ะ....ไม่...”

โม่เสี่ยวโม่ที่ไม่ทันได้ป้องกันอะไรเลยหลังจากที่สัมผัสได้ก็เตรียมที่จะผลักผู้ชายคนนั้น คำพูดที่ไม่ทันได้ออกมาก็ต้องกลืนกลับไปเพราะริมฝีปากถูกลมหายใจของคนแปลกหน้าเข้ามาประชิดและครอบครอง หล่อนรู้สึกเหมือนถูกไฟฟ้าช็อต สมองว่างเปล่าไปหมด

“ ช่วยผม! ”

จูบร้อน ๆ ที่ขาดความยับยั้งใจของผู้ชายคนนั้น ปัดผ่านไปทั่วทุกอณูผิวของมั่วเสี่ยวโม่อย่างเอาแต่ใจ เสียงสูดหายใจเข้าลึกและรอยขีดข่วนของหนวดเคราที่ทิ่มแทงผิวทำให้โม่เสี่ยวโม่ปรับตัวไม่ทัน หล่อนพยายามขยับตัวอย่างสุดชีวิตพยายามพาร่างกายถอยหนีจากลมหายใจของผู้ชายคนนี้ แต่ผลกลับกลายเป็นว่าเสื้อผ้าถูกฉีกทึ้งอย่างหยาบคาย

“ คุณรีบปล่อยฉันนะ ช่วยด้วย...”

โม่เสี่ยวโม่ผลักเขาอย่างรังเกียจ แต่มือที่มีเรี่ยวแรงอันน้อยนิดนี้กลับยิ่งทำให้ผู้ชายคนนี้ใช้กำลังเข้าครอบครองเร็วขึ้น

“ ไม่นะ...อ๊า!!! ”

ความเจ็บปวดจากรอยฉีกขาดของร่างกายทำให้ทั่วร่างของหล่อนกระตุกและจิกเล็บเข้าไปที่กลางหลังของชายคนนั้น ร่างของชายคนนั้นหยุดไปชั่วขณะและเอ่ยขอโทษด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำที่แหบพร่า “ขอโทษ ผมถูกวางยา...ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณ! ”

ในที่สุดโม่เสี่ยวโม่ก็ตระหนักแล้วว่า แท้จริงแล้วคำว่า “ ช่วย ” ของชายหนุ่มกับคำว่า “ ช่วย ” ที่หล่อนเข้าใจนั้นมันคนละความหมายกัน

“ หล่อนพร้อมที่จะช่วยเขา แต่ไม่ใช่ใช้ร่างกายของตัวเองช่วยสักหน่อย! ”

โม่เสี่ยวโม่กัดริมฝีปากของเขาอย่างแรง น้ำตาที่ร้อนระอุไหลออกมาจากมุมหนึ่งของดวงตา การปล้นชิงที่แสนหยาบคายและโหดร้ายทำให้ลมหายใจของหล่อนสับสนและเธอไม่สามารถพูดอะไรได้เลย

ราวกับจงเถิงสัมผัสถึงความไร้เรี่ยวแรงและประนีประนอมของโมเสี่ยวโม่ เขาเอนกายลงแล้วจูบริมฝีปากสีแดงของเธอเบา ๆ จากนั้นใช้มือวาดผ่านไปทั่วทุกมุม ทิ้งลมหายใจของเขาไว้

เทียนครึ่งหนึ่งบนเคาน์เตอร์ไหม้จนหมดและเลือดที่เดือดพล่านของจงเถิงก็เย็นลงในที่สุด

เขาจูบลงบนใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของโม่เสี่ยวโม่ จัดเสื้อผ้าของเธอให้เข้ากันเบา ๆ แล้วถอดนาฬิกาที่ข้อมือขวาของตัวเอง แล้ววางไว้ในฝ่ามือที่อ่อนนุ่มของโม่เสี่ยวโม่

“ พรุ่งนี้เอานาฬิกาข้อมือนี่ไปที่อาคารTFเมืองA ผมจะชดใช้ให้คุณ! ”

จงเถิงจัดการเสื้อผ้าตัวเองเสร็จเรียบร้อย คลำหาประตูกระจกของคลินิกในความมืดแล้วผลักออก สายลมเย็น ๆ พัดผ่าน ไร้เงาของผู้คน