บทที่ 7 ความหลัง

เมื่อย้อนกลับไปสิบกว่าปีก่อนนั้น

ซันทอดสายตามองไปยังหญิงสาวคนหนึ่งที่อยู่ข้างบ้านหลังใหญ่ของเขา บ้านของเธออยู่ใกล้ๆ เขาด้วยบ้านของพวกเขาอยู่ติดกันในหมู่บ้านเดียวกัน เขาแอบหลงรักหญิงสาวที่อายุห่างกันเป็นสิบปี ขณะที่เธออายุได้ยี่สิบสี่ ส่วนเขาอายุสิบสองห่างกันตั้งรอบหนึ่ง เขาหลงรักเธอตั้งแต่ที่เขาอายุสิบขวบตอนที่เขาย้ายมาอยู่ในหมู่บ้านหลังนี้

ในทุกๆ วัน เธอจะเอ่ยทักทายเขาด้วยรอยยิ้ม บางครั้งเธอก็ให้ขนมจากญี่ปุ่น หรือเกาหลี บางครั้งก็เป็นขนมมาจากยุโรป เพราะบ้านของเธอเป็นเจ้าของธุรกิจส่งออก เธอจึงตามพ่อและแม่ไปต่างประเทศบ่อยๆ ทำให้เขาได้รับขนมจากบ้านของเธอแทบทุกครั้ง อีกประการหนึ่งแม่ของเธอและแม่ของเขาสนิทกันมากอีกด้วย

ครั้งหนึ่งเขาป่วยจับไข้นอนซมสองสามวัน พ่อกับแม่เขาก็ไปดูงานที่ต่างประเทศ เขาเองก็ต้องขาดเรียนไปด้วย แต่ไม่ได้บอกพ่อกับแม่ของตัวเองเพื่อไม่ให้พวกเขาเป็นห่วง เมษากลับสงสัยว่าทำไมเขาไม่ออกจากบ้านเลยตลอดเวลาสองวันที่ผ่านมา เธอจึงมากดกริ่งเรียกอยู่ที่หน้าบ้านกลับไม่มีใครเปิดประตูให้อยู่นานสองนาน และให้แม่บ้านงัดประตูรั้วเข้ามาด้วยความเป็นห่วง ดีที่หน้าประตูบ้านไม่ได้ล็อกไม่เช่นนั้นเธอคงพังประตูบ้านแน่ เธอจึงเข้ามาดูเขาภายในห้อง เห็นว่าเขานอนบนเตียงไม่ได้สติ อีกทั้งไข้ขึ้นสูงอีกด้วย เลยพาเขาไปโรงพยาบาลและแจ้งกับแม่ของเขา แม่กับพ่อของเขาจึงบินด่วนกลับมาจากปารีส และขอบคุณเธอและแม่บ้านของเธออีกด้วย การกระทำครั้งนั้นทำให้เขาและเธอสนิทกันมากขึ้น

เธอเองเอ็นดูเขาเสมอมาเช่นนี้ แต่ทว่าการเอ็นดูเช่นนี้นับวันเขาก็ยิ่งชอบเธอจนบ่อเกิดแห่งความรัก ใช่เขารักเธอมาก มากเสียจนเก็บไปฝันอยู่บ่อยๆ มันทำให้เขาอยากจะเป็นแฟนกับเธอ ถึงขั้นอยากแต่งงานกับเธอ ไม่ใช่เพราะที่เธอสวยเพียงอย่างเดียว แต่เพราะความดีและความห่วงใยให้เขามาตลอด