ตอนที่ 5

ในงานเลี้ยงมีกลุ่มสุภาพสตรีสาวสวยจับกลุ่มยืนคุยกัน หนึ่งในนั้นคือกลุ่มนางแบบ และมี ‘รุจี’ นางแบบคนสวยแห่งวงการแฟชั่นไทย ยืนอยู่ด้วย เธอมาในชุดสีฟ้าน้ำทะเล แหวกทั้งหน้าแหวกทั้งหลัง โนบรา แต่ดูไฮโซมาก ๆ สำหรับรูปร่างแบบเธอพอแต่งออกมาแล้วไม่ได้ดูน่าเกลียดอะไรมากนัก

"รุจี ดูผู้หญิงที่คุณพีคควงมาสิ สวยไม่ได้ครึ่งของเธอเลยนะ" เสียงเพื่อนในกลุ่มเริ่มวิจารณ์

"เธอจะปล่อยคุณพีคให้หลุดมือไปง่าย ๆ แบบนี้น่ะหรือ" อีกคนส่งเสียงถาม เพราะเพิ่งรู้มาว่าทั้งคู่เพิ่งควงคู่กันไปเที่ยวพักผ่อนที่ภูเก็ตมาเมื่ออาทิตย์ก่อน

‘พยายามแล้ว แต่พวกหล่อนไม่รู้เรื่องกติกาการคบผู้หญิงของคุณพีคไง’ รุจีคิดในใจ เธอถอนหายใจเบา ๆ ไม่พูดตอบโต้อะไร

"ฉันจะเพิ่มไวน์สักหน่อย มีใครจะเอาอะไรเพิ่มไหม" เธอเอ่ยถาม เพื่อนในกลุ่ม ทุกคนส่ายหน้า

"งั้นเดี๋ยวฉันมานะ" แล้วปลีกตัวเดินออกจากกลุ่มไป มุ่งหน้าไปยังที่แพรวาและหลินยืนอยู่

"สวัสดีค่ะคุณแพรวา" รุจีกล่าวทักแพรวาก่อนเมื่อเดินมาถึง ที่ได้รู้จักกัน เพราะว่ารุจีเป็นคู่ควงของพีค เมื่อตอนที่ไปเที่ยวที่เกาะภูเก็ตนั่นเอง

"สวัสดีค่ะ คุณรุจี มานานแล้วรึคะ" แพรวาหันมาตามเสียง กล่าวทักทาย และก้มหัวให้เล็กน้อยเป็นการทักกลับ พร้อมส่งยิ้มให้ ปกติรุจีเธอดูจะหยิ่งสักหน่อย ขนาดตอนที่ร่วมทริปกันในภูเก็ต หน้าเธอก็เชิดอยู่ตลอดเวลา และแทบไม่ได้คุยอะไรกันกับแพรวาเลย หญิงสาวเธอพยายามตัวติดกับพีคตลอดเวลา จู๋จี๋กันอยู่สองคน จนบางครั้งแพรวายังคิดว่าเกินงามไปเมื่ออยู่ต่อหน้าธารกำนัล

"ค่ะ" รุจีตอบพร้อมปรายตาไปมองหลิน แพรวามองตามสายตาของรุจี นึกขึ้นมาได้

"อุ้ย... ลืมแนะนำค่ะ นี่ศุภมาศ หรือหลิน เพื่อนของแพรเองค่ะ" แล้วหันไปมองหลิน

"หลิน นี่คุณรุจีจ้า" หลินก้มหัว ยิ้มกว้างให้อย่างเปิดเผย ชื่นชอบนางแบบคนนี้มาก่อนหน้านั้นแล้ว

"คุณรุจีสวยมาก ๆ ค่ะ หลินเคยเห็นแต่ในทีวี ตัวจริงดูดีมาก ๆ นะคะเพื่อนที่ทำงานของหลินชอบผลงานคุณรุจีทั้งนั้นเลยค่ะ" หลินพูดแบบดีใจที่ได้เจอนางแบบชื่อดังแบบใกล้ชิดขนาดนี้ แต่เธอไม่รู้ความนึกคิดของรุจีเลย

‘แสนจะธรรมดา ดู ๆ ไปแล้ว จืดชืดซะมากกว่า’ รุจีคิดไปพลางเบ้ที่มุมปากนิด ๆ เหมือนหยัน แต่ก็ยังปราศรัยดี

"ฝากไปขอบคุณเพื่อนด้วยนะคะ ที่ติดตามผลงานของรุจี แล้วอีกสองอาทิตย์ละครที่รุจีจะแสดงนำจะออนแอร์ช่องแปดสิบแปด ฝากติดตามติชมด้วยนะคะ" สองสาวพยักหน้า ยิ้มยินดี

รุจีเหลือบไปเห็นสามหนุ่ม พีค ภุชงค์ และกฤษ กำลังเดินตรงมาทางนี้ เธอจึงเอ่ยขอตัว เพราะไม่อยากเจอหน้าพีคแบบจัง ๆ ยังนึกโกรธชายหนุ่มไม่หาย

ในวันที่กลับมาจากภูเก็ต

พีคขับรถไปส่งเธอที่คอนโด รุจีเอ่ยปากชวนเขาขึ้นไปบนคอนโดด้วยกัน แต่คำพูดที่ชายหนุ่มเอื้อนเอ่ยออกมา ทำให้น้ำตาของหญิงสาวแทบร่วง

"รุจีจำเรื่องที่เราได้พูดคุยกันก่อนจะไปภูเก็ตได้ไหมครับ เราตกลงเงื่อนไขกันแล้ว ผมหวังว่าคุณรุจียังจำได้นะครับ" พีคมองหน้ารุจีแบบจริงจัง ทำให้รุจีรู้ว่า เขาไม่ได้พูดเล่น เธอหน้าเสีย ไม่เคยมีใครหรือผู้ชายคนไหนที่ทำกับเธอแบบนี้มาก่อน ที่เธอตอบตกลง และตัดสินใจไปภูเก็ตตามคำชวนของพีคนั้น เพราะคิดว่า ตนเองก็หนึ่งในตองอู ทั้งสวยและเก่ง เสน่ห์ที่เธอมีคงทำให้สัญญาและข้อตกลงบ้า ๆ นั้นไม่มีผล

ตอนอยู่ด้วยกันที่ภูเก็ตเขาทั้งเอาใจใส่ และดูแลทำอย่างกับเธอเป็นเจ้าหญิง รุจีก้าวลงจากรถ หิ้วกระเป๋าที่วางหลังเบาะรถสปอร์ตของเขา จงใจปิดประตูอย่างแรง

โครม... พีคยิ้มรับ เพราะเจอกับเหตุการณ์นี้บ่อย ๆ

"เอ่อ... คุณรุจี เดี๋ยวครับ" เขาเอ่ยเรียกชื่อเธอ รุจีหันกลับมา พีคยื่นกล่องจิวเอลรีสีน้ำเงินเล็ก ๆ ให้หญิงสาว

"ของที่ระลึกจากผมครับ ผมเห็นคุณชอบมัน ตอนอยู่ที่ร้านจิวเอลรีที่ภูเก็ต หวังว่าคงคุณคงชอบ และรับไว้ครับ"

รุจีรับกล่องนั้นมา ในใจบอกตัวเองไม่ถูก รู้สึกเหมือนโดนตบหน้าแรง ๆ ซะมากกว่า ยืนนิ่งหน้าชา มองตาม รถของพีคที่เคลื่อนตัวออกไป

หากวันนี้ไม่ได้มาเดินแบบในงาน Grand Opening ซึ่งพี่ใหญ่ โมเดลริงที่สนิทมาก เป็นผู้จัดงานออร์แกไนซ์ เธอคงไม่ย่ำกรายเข้ามาแน่นอน

รุจีสะบัดหน้าหันหลังกลับไปอีกทาง จงใจกระแทกไหล่ให้ไปโดนหลิน ซึ่งยืนหันหลังให้กับสระว่ายน้ำอยู่ หลินเซถลาตกลงไปในสระว่ายน้ำทันที

ตูม... ทุกคนในงานหันมาทางที่เกิดเหตุทั้งหมด

"ว้าย..." เสียงร้องของทั้งหลิน และแพรดังขึ้นมาพร้อม ๆ กัน

กฤษรีบวิ่งเข้ามาดู พีคและภุชงค์วิ่งตามมาติด ๆ

"พี่กฤษหลินว่ายน้ำไม่เป็นค่ะ" แพรวาพูดบอกเมื่อกฤษเดินเข้ามาประชิดตัว

พีคได้สติ รีบกระโดดลงสระว่ายน้ำเข้าไปช่วยหลินโดยทันที ทุกคนในงานต่างตกใจ ชายหนุ่มรีบคว้าตัวหลิน ซึ่งกำลังจะจมและสำลักน้ำเข้าไปบ้างแล้วเขาจับตัวเธอส่งให้ขึ้นนั่งที่ริมขอบสระ เธอนั่งสำลักน้ำ ไอแค่ก ๆ พีคพาตัวเองขึ้นมาจากสระ ลุกขึ้นยืนหันหน้าไปหาผู้มีเกียรติที่มาร่วมงาน

"ขอโทษนะครับ เป็นแค่อุบัติเหตุนิดหน่อย เชิญทุกท่านตามสบายนะครับ" แล้วหันไปสั่งดำรงค์เลขาหนุ่มที่เดินเข้ามาพอดี

"ดำรงค์ให้แม่บ้านมาเช็ดทำความสะอาดน้ำตรงนี้ด้วย เดี๋ยวแขกคนอื่นจะลื่นล้มเอาได้" ดำรงค์พยักหน้าโค้งรับคำ

"หลินเป็นไงบ้าง" แพรวานั่งลงใกล้ ๆ เพื่อนสาว ถามไถ่ หลินพยักหน้าตอบ

"โอเค ยังโอเคอยู่" แต่เธอก็ยังไอแค่ก ๆ แพรวาลูบหลังเพื่อนเบา ๆ เป็นการปลอบใจ

พีคหันไปหา ภุชงค์และกฤษ เอ่ยบอกเพื่อน

"ฝากนายช่วยดูแลแขกด้วยนะ เดี๋ยวฉันพาหลินขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องเอง" ก่อนไปยังหันมากำชับสองหนุ่ม และบุ้ยใบ้ทำท่าพยักพเยิดไปทางที่ครอบครัวตนเองนั่งอยู่

"ฝากด้วยนะเพื่อน"

"ไม่มีปัญหา” สองหนุ่มพยักหน้า

เขาประคองเธอเดินออกจากงาน ตรงไปที่ลิฟต์ทันที พอเข้ามาอยู่ในลิฟต์ หลินรู้สึกหน้ามืดตัวเซ ๆ พีคเข้าประคองไปที่เอวบาง

"เป็นยังไงบ้าง" เขาถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย ผู้หญิงทุกคนที่ได้ใกล้ชิดกับพีค พวกเธอบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า พีคเป็นชายหนุ่มที่สุภาพ และการกระทำของเขายังเชิญชวนให้สาว ๆ หลงใหลได้แค่ไหน

"หลินรู้สึกมึนน่ะค่ะ พี่พีค" เธอทำหน้าจ๋อย ๆ

"หลินขอโทษพี่พีคด้วยนะคะ ที่ทำให้เสียบรรยากาศในงานไปค่ะ"

พีคเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วเขายังรู้อีกว่ารุจีจงใจทำและแกล้งหลิน คงอยากจะเอาคืนตนเองแต่ทำไม่ได้มากกว่า

"ไม่เป็นไรค่ะ อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้เสมอ" เขาพูดปลอบใจ

เมื่อลิฟต์ลงมาถึงชั้นสามสิบเก้า ประตูลิฟต์เปิดออก หลินก้าวออกไป แล้วหน้ามืดกะทันหัน พีคตกใจรีบเอื้อมมือไปรับตัวเธอเอาไว้

“ไม่ไหว ทำไมไม่บอกพี่" เขาช้อนวงแขนอุ้มหลินตัวลอย เธอประหม่าออกอาการหน้าแดงขึ้นมาเฉย ๆ ได้กลิ่นน้ำหอมของพีคเข้าจมูก ตอนที่ซบใบหน้าตนเองเข้าแนบอกเอียงหน้าหลบสายตาของเขา

‘เป็นใครจะไม่หวั่นไหวใกล้ชิดซะขนาดนี้’ หลินนึกในใจ เธอพยายามทำตัวลีบ ๆ กลัวว่าพีคจะหนัก

"น้องหลินครับ ช่วยล้วงมือไปในกระเป๋าเสื้อของพี่หยิบคีย์การ์ดแตะตรงช่องประตูให้หน่อยค่ะ” เขาเอ่ยเมื่อมาถึงหน้าห้อง หลินทำตามแบบว่าง่าย ใช้คีย์การ์ดแตะไปที่ประตู และใช้มือของตัวเองกดเปิดประตูออก พีคดันประตูเข้าไป เขาอุ้มหลินตรงไปยังห้องนอนของเธอ รีบวางเธอลงเบา ๆ ที่โซฟาในห้องตรงปลายเตียง หลินสะดุ้งตกใจ รีบกระโดดลุกขึ้นมาโดยไม่ตั้งใจ หัวไปชนปลายคางพีคดึงกึก แต่เพราะว่าเธอยังรู้สึกมึน ๆ อยู่ จึงเซถลาล้มทับพีค ทำให้เขาหงายหลัง และมีตัวเธอล้มทับไปติด ๆ

"เป็นอะไรเนี่ย น้องหลิน" พีคเอ่ยถามเสียงดัง ใช้มือลูบคางตัวเอง

"หลินกลัวโซฟาของโรงแรมจะเปียกค่ะ ราคาคงแพงมาก" เธอละล่ำละลักพูดพลางพยายามจะพยุงตัวขึ้น พีคหัวเราะขึ้นมาทันที

"โธ่ ดูถูกฝีมือคุณแม่บ้านโรงแรมพี่ซะแล้ว"

หลินฟุบลงบนอกของพีคอีกครั้ง ชายหนุ่มตกใจ พีคพลิกตัวของหลินให้นอนหงาย รีบลุกขึ้นมานั่งดูอาการของหลิน ร้องเรียกชื่อ และตบไปที่หน้าของเธอเบา ๆ

"หลินครับ น้องหลินครับ"

ร่างบางยังหายใจอยู่ พีคก้มหน้าลงพิจารณาหน้าของหลิน จริง ๆ ตัวเขาเองก็สะดุดตากับหลิน ตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกัน ณ ร้านกาแฟคุณบังอร หญิงสาวที่ปากนิด จมูกหน่อย หน้าออกหมวย ผิวที่ขาวเนียน นี่ขนาดเห็นแค่ช่วงคอนะ สเปกของเขาเลย แล้วยังเป็นเด็กที่มีสัมมาคารวะ เขานึกชอบอยู่ในใจ แต่ไม่แสดงออก

ชายหนุ่มเผลอตัวมองไปที่ริมฝีปากของหญิงสาวที่กำลังเผยออยู่ แล้วเขาก็ก้มลงไป ใช้ริมฝีปากจุมพิตเธอ แทรกดันลิ้นรุกเร้าเข้าไปในปากนุ่ม ๆ อย่างจงใจ เขาลิ้มลองดูดดื่มความหวานจากปากของหญิงสาวแบบนุ่มนวลและเนิ่นนาน ‘หวานฉ่ำจัง’

หลินรู้สึกตัวอยู่ตลอดเวลา แต่ไม่กล้าเปิดตาขึ้นมามองชายหนุ่ม รู้สึกสะท้านในอก ขนลุกชันไปทั้งตัว ระคนความรู้สึกที่แปลกประหลาดกับรสจุมพิตที่ได้รับจากชายหนุ่มเป็นครั้งแรก รู้สึกหมดแรงลงไปจริง ๆ กายสัมผัสกาย เขาจงใจเบียดร่างกำยำเข้าหาเธอ ชุดที่หลินใส่เป็นเนื้อผ้าบางเบา ตอนนี้โดนน้ำก็ลีบติดตัวหญิงสาวไปหมด ทำให้เห็นไปถึงส่วนเว้าส่วนโค้งของหญิงสาว เนื้อนุ่มนวลเบียดสัมผัสกับร่างกายเขา

‘เห็นตัวเล็ก ๆ แบบนี้ ซ่อนรูปนะเนี่ย’

การรุกเร้าที่เนิ่นนานจากริมฝีปากที่อวบอุ่น และหลินเริ่มรู้สึกถึงมือที่ไม่อยู่นิ่งของเขา สัมผัสนั้นทำให้เธอใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ทั้งตกใจ ทั้งงง ทำตัวไม่ถูกกับรสสัมผัส เธอเริ่มขยับตัว ชายหนุ่มได้สติ ถอนริมฝีปากออกอย่างเสียดาย หลินลืมตาขึ้นมองหน้าเขา ทำตาปริบ ๆ หน้าแดง ข้างในใจตัวเธอเองก็รู้สึกเสียดายเหมือนกัน

‘ฝันไปหรือเปล่า’ หลินเพ้อรำพันในใจ พีครีบลุกขึ้นนั่ง พยุงหญิงสาวให้ลุกขึ้นนั่งตาม พูดแก้เก้อ

"หน้าเริ่มมีสีแดงแล้วนะ เห็นไหม" พลางลุกขึ้นไปที่หัวเตียง กดโทรศัพท์ไปที่ห้องแผนกแม่บ้าน

"ส่งเมดขึ้นมาคนหนึ่งนะครับมาช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คุณผู้หญิงที" เขาสั่งการและให้รายละเอียดอื่น ๆ

"นั่งอยู่เฉย ๆ นะครับ เดี๋ยวล้มลงไปอีก" ชายหนุ่มหันหน้ามาทางหลิน ทั้งยังออกคำสั่ง

ติ๊งต่อง ๆ ไม่ถึงห้านาที เสียงกริ่งดังขึ้นที่ประตู พีคเดินออกไปเปิด และออกคำสั่งงานเมดทันที เธอรับคำด้วยความนอบน้อม เขาขอตัวเข้าห้องของตนเอง และอาบน้ำ แต่งตัวใหม่เพื่อไปร่วมงาน ‘ทำอะไรลงไปไอ้พีคน้องเขาคงตกใจแย่’ นึกพลางสบถกับตัวเองแล้วลูบหัว

เมื่อชายหนุ่มแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย เขาได้เดินแวะมาดูหลินที่ห้อง ก่อนที่จะออกไปที่งานเลี้ยงอีกครั้งหนึ่ง เมดคนเดิมกำลังเช็ดทำความสะอาดพื้นห้องที่เปียกอยู่

“เธอเป็นอย่างไรบ้าง เรียบร้อยดีนะ” พีคเอ่ยถาม

“ค่ะ คุณพีระ มีอะไรให้ดิฉันรับใช้อีกหรือเปล่าคะ” เมดรีบเก็บเครื่องไม้เครื่องมือใส่ในรถเข็น

“เห็นคุณผู้หญิงบ่นปวดหัว ดิฉันติดต่อให้ฝ่ายพยาบาลเข้ามาดูแลตามที่คุณพีระสั่ง เธอได้ทานยาเรียบร้อยแล้วค่ะ” เมดรายงานตามที่เขาสั่งการไว้ก่อนแล้ว

“ขอบใจนะ” พีคยื่นธนบัตรใบสีม่วงให้เธอ เมดสาวรับเงิน ยกมือไหว้ขอบคุณ ก่อนขอตัวเข็นรถเดินออกไป

ชายหนุ่มเดินเข้ามาหยุดอยู่ที่ข้างเตียงของหญิงสาว เขาอดใจตัวเองไว้ไม่ไหว ทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงนุ่ม ใช้มือแตะไปที่หน้าผากของหลิน และปัดไรผมที่หน้าผากของเธอขึ้นไม่ให้บดบังใบหน้าสวย เธอหลับลงไปด้วยความอ่อนเพลีย เขาเพ่งพิจารณาใบหน้าของหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า ที่ตอนนี้ปราศจากเครื่องสำอาง เผยใบหน้าเนียนนุ่ม

‘น่ารักนะ’ ใช้มือเดิมไปแตะที่ริมฝีปากเบา ๆ แล้วตัดใจ ผละลุกขึ้น ตรงไปที่งานเลี้ยงทันที