Chapter 5

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป

@Dimon J

“หูย...วันนี้แต่งตัวว้านหวาน ว่าแต่เย็นนี้มีนัดเดตกับใครเหรอจ๊ะ” เฌอแตมเอ่ยแซวณิชาเสียงหวาน เมื่อณิชาเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะทำงาน ในวันนี้ณิชาเลือกสวมชุดสูทกางเกงสีชมพูรัดรูป ซึ่งแต่งตัวเหมาะกับวันแห่งความรักเอามากๆ

“นัดเดตอะไรกันล่ะแก ฉันแค่มีนัดกินข้าวเย็นนี้กับไรเฟิลน่ะ” ณิชาเอ่ยบอกเฌอแตมด้วยสีหน้ายิ้มๆ เฌอแตมเป็นเพื่อนสาวในบริษัทที่เธอสนิทที่สุด เธอและเฌอแตมเข้ามาทำงานที่นี่ในเวลาไล่เลี่ยกัน อีกทั้งอายุก็เท่ากันอีก ทำให้คุยกันถูกคอและคบกันจนถึงทุกวันนี้

ณิชาทำงานที่ฝ่ายขายและการตลาด ซึ่งสายงานก็ไม่ได้ตรงกับที่ณิชาได้ร่ำเรียนมาหรอก แต่เธออยากลองดูสักตั้ง ตอนนี้ทำงานได้สองปีกว่า เธอได้เลื่อนตำแหน่งเป็นระดับซีเนียร์แล้ว มันก็พิสูจน์ได้ว่าถ้าเราทำมันให้เต็มที่ งานทุกงานมักจะออกมาดีเสมอ อีกอย่างตอนเรียนจบเธอก็ต้องรีบหางานให้ได้เร็วที่สุดด้วย ไม่งั้นเพื่อนจอมวายร้ายทั้งสี่คน คงจะดึงเธอไปทำงานกับพวกเขาแน่ มันไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากทำงานกับเพื่อนของเธอหรอกนะ แต่เธอไม่อยากพึ่งพาพวกเขาไปตลอด เธออยากจะสู้ด้วยตัวเองมากกว่า

“ฉันขอกินเผือกสักหน่อยได้ไหมแก ฉันอยากเห็นหน้าเพื่อนสนิทของแกจังเลย เห็นแกพูดถึงคนนี้บ่อยมาก จนบางทีฉันแอบคิดว่าเขาเป็นมากกว่าเพื่อนของแกหรือเปล่า?” เฌอแตมยิ้มแห้งๆ ให้ณิชา เธอไม่ปิดบังที่จะอยากรู้ เพราะตั้งแต่เธอรู้จักณิชามา ณิชามักจะพูดถึงเพื่อนชายคนสนิทคนนี้บ่อยมาก พูดจนเธอคิดไปว่า

‘เฮ้ย...มันไม่เหมือนเพื่อนสนิทกันแล้ว แต่มันเหมือนคนเป็นแฟนกันมากกว่า’ ซึ่งเธอรู้จักณิชามาสองปีกว่า ณิชามีนัดกินข้าวในวันวาเลนไทน์กับไรเฟิลทุกปี

“บ้าน่ายัยเฌอ คิดอะไรของแกเนี่ย” ว่าแล้วณิชาก็หยิบมือถือ แล้วเข้าแอปไอจี เปิดรูปไรเฟิลให้เฌอแตมดู

“โอ้โห...ณิชา~” เฌอแตมลากเสียงยาวตาลุกวาว

“อะไรของแกอีกยัยเฌอ”

“หล่อมาก แบบมากๆๆๆ ถามจริงเถอะ มีเพื่อนหล่อแบบนี้ไม่หวั่นไหวบ้างเหรอ?” เฌอแตมเลื่อนดูรูปของไรเฟิลไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเจอภาพแก๊ง “อุ๊ย! มีแฝดด้วยเหรอ? โอ้โหในแก๊งมีแต่คนหล่อๆ เลยอะ ณิชาแกทำบุญด้วยอะไรเนี่ย” เฌอแตมทำเสียงเล็กเสียงน้อย แล้วเลื่อนดูรูปด้วยหัวใจเต้นแรง นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เห็นเดอะแก๊งของณิชาสมัยเรียนมหาลัย แม่เจ้า!...แต่ละคนหล่อเหลาราวกับเทพบุตร พ่อแม่เขาช่างปั้นเนอะ...

“เช็ดน้ำลายด้วยยัยเฌอ น้ำลายหยดลงมือถือของฉันหมดแล้ว” ณิชาส่ายหน้ายิ้มๆ เมื่อเห็นเฌอแตมมองรูปเพื่อนของเธอด้วยตาลุกวาว จนแทบจะสิงเข้าไปในมือถือยังไงยังงั้น

“โสดทุกคนไหมเนี่ย ฉันสมัครเป็นติ่งเพื่อนแกได้ไหมณิชา”

“สามคนนี้ไม่โสดแล้ว...” ณิชาจิ้มนิ้วชี้ไปที่ รันเวย์ บิ๊กบอส คิมหันต์

“พี่ไรเฟิลโสดคนเดียวเหรอ”

“อืม...ไรเฟิลโสดแต่ไม่สดหรอกนะ อายุเท่ากันไม่ต้องเรียกพี่”

“ก็พี่ไรเฟิลกับเพื่อนคนอื่นๆ ของแกตัวสูงทุกคนเลย ฉันก็เลยอยากให้เกียรติเรียกเขาว่าพี่”

“คนนี้ไม่โสดจริงเหรอ สเป็กฉันเลย” เฌอแตมชี้ไปที่คิมหันต์

“ไม่โสดก็เหมือนโสด”

“ยังไงอะ...” เฌอแตมถามอย่างอยากรู้

“ไม่รู้สิ...อธิบายยากนะแก” ณิชาบอกปัดไป อีกอย่างเธอก็ไม่อยากเอาเรื่องเพื่อนของเธอมาเล่าให้คนอื่นฟังนักหรอก ถึงเธอจะสนิทกับเฌอแตม แต่เธอก็ไม่ควรเอาเรื่องเพื่อนอีกคนมาเล่าให้อีกคนฟัง เธอจะเลือกพูดเฉพาะที่พูดได้

“หล่อมากๆ หล่อทุกคน คุณเจที่ว่าหล่อแล้วยังชิดซ้ายไปเลย...”

เฌอแตมพูดถึงรองประธานที่กำลังขายขนมจีบให้ณิชา แต่ไม่ใช่แค่รองประธานคนเดียวหรอกนะ ยังมีหนุ่มๆ คนอื่นในบริษัทมารุมขายขนมจีบให้ณิชาอยู่เรื่อยๆ ณิชาเป็นสาวฮอตขวัญใจของหนุ่มๆ ในบริษัท มีหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ต่างหมายปองอยากได้ณิชาเป็นแฟนกันทั้งนั้น แต่ณิชายังไม่มีทีท่าว่าจะสนใจใครสักคน

“บ้าน่ายัยเฌอ พูดอะไรของแกเนี่ย เดี๋ยวคนอื่นก็เข้าใจผิดกันไปหมด” ณิชามองซ้ายมองขวา เพราะกลัวว่าคนอื่นในแผนกจะได้ยินสิ่งที่เฌอแตมพูดเมื่อครู่

“เขารู้กันทั้งบริษัทแล้วย่ะ มีแต่แกนั่นแหละไม่สนใจเขา แต่ฉันก็พอเดาได้ว่าที่แกไม่สนใจคุณเจ เพราะพี่ไรเฟิลสุดหล่อใช่ไหมล่ะ^^” เฌอแตมยังเลื่อนดูรูปไรเฟิลไม่หยุด ยิ่งดูยิ่งหล่อ และยิ่งอยากสมัครเป็นเอฟซี

“น้องณิชา น้องเฌอแตม อีกสิบนาทีท่านรองเรียกประชุม เตรียมตัวด้วยนะคะ” เลขาสาวของท่านรองเดินเข้ามาบอกในแผนก

“รับทราบค่ะ” ณิชาและเฌอแตมตอบรับพร้อมกัน

“จ้า...” จากนั้นเลขาสาวก็เดินออกไปแจ้งข่าวที่แผนกอื่น เพราะอีเมลและโทรศัพท์ตั้งโต๊ะก็ดันมามีปัญหาในวันที่เรียกประชุมด่วน

เอี๊ยดดดด!!

เมื่อรถสปอร์ตคันหรูจอดขนาบข้างอยู่หน้าคอนโดขนาดเล็ก ณิชาก็เอ่ยขอบคุณเจ้านายหนุ่มที่อายุห่างจากเธอสามปี

“ขอบคุณนะคะคุณเจที่อุตส่าห์มาส่งณิ” หลังจากประชุมเสร็จในเวลาเที่ยงวัน เธอก็ได้รับมอบหมายงานด่วนให้ไปคุยงานกับลูกค้านอกสถานที่ การคุยงานครั้งนี้ก็มีรองประธานไปด้วย และกว่าจะเสร็จสิ้นภารกิจงานในวันนี้ก็ล่วงเลยเวลาไปเกือบสองทุ่ม

“พี่ต่างหากที่ต้องขอบคุณน้องณิ ที่ทำงานได้ดีเยี่ยม จนลูกค้ายอมเซ็นสัญญาสั่งจ้างงานจิวเวลรีล็อตใหญ่กับบริษัทของเรา” เจตภัทรใช้สรรพนามกับพนักงานสาวที่ตัวเองหมายปองอย่างเป็นกันเอง

“มันเป็นหน้าที่อยู่แล้วค่ะคุณเจ งั้นณิขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะคะ”

“เดี๋ยวครับน้องณิ” เจตภัทรคว้าแขนเรียวเล็กเอาไว้ ทำให้ณิชาเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม และบิดแขนออกจากพันธนาการของเจตภัทรอย่างนุ่มนวล เพื่อไม่ให้ดูเหมือนการสะบัดแขนออกอย่างน่าเกลียด

เจตภัทรเปิดประตูลงจากรถ เขาเดินอ้อมไปที่หลังรถ แล้วหอบช่อดอกกุหลาบสีแดงสดไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะเดินไปฝั่งที่ณิชานั่ง โดยที่ณิชาก็เปิดประตูลงจากรถพอดี

“สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะครับน้องณิชา” เจตภัทรยื่นช่อกุหลาบให้ณิชาด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน เจตภัทรนั้นจีบพนักงานสาวมาได้สักพักแล้ว ถึงณิชาไม่ได้มีทีท่าสนใจอะไรเขาเกินกว่าสถานะเจ้านายและลูกน้อง แต่เขาไม่มีวันยอมแพ้ เพราะแอบสืบประวัติมาแล้ว เธอยังเป็นสาวโสด อีกทั้งยังเป็นผู้หญิงในสเป็กของเขา หรือจะเรียกว่าเจอเธอครั้งแรกก็ตกหลุมรักเลยก็ว่าได้

“เอ่อ...ขอบคุณนะคะคุณเจ” ณิชาชะงักไปแป๊บนึง ก่อนจะรับช่อดอกกุหลาบมาไว้ในอ้อมแขนด้วยรอยยิ้มบาง

ภาพหนุ่มสาวที่มอบกุหลาบช่อโตให้กันอยู่หน้าคอนโด อยู่ในสายตาคมกริบของใครบางคนด้วยแววตาดุดัน

“งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะครับ”

“ค่ะ”

เมื่อเจตภัทรขับเคลื่อนรถออกไป ณิชาก็เดินหอบดอกกุหลาบช่อโตเข้าคอนโด แต่แล้วก็ต้องชะงักนิ่ง จากนั้นขาเรียวก็เดินไปทางลานจอดรถ เมื่อเห็นคนตัวสูงยืนพิงรถหรูเฟอร์รารี เขาจ้องมองเธอด้วยแววตาเรียบนิ่ง แต่แฝงไปด้วยแววตาดุดันแข็งกร้าว

“รถไปไหน ทำไมถึงต้องมีคนมาส่ง? แล้วใครมาส่งเธอ?”