บทที่1

เสียงก๊อกแก๊กดึงสายตาชายหนุ่มกลับมาที่รถยนต์สีขาวอีกครั้ง เขาจ้องมองด้วยแววตาราบเรียบ พร้อมกับยกแขนขวาที่คีบบุหรี่อยู่ขึ้นมาอัดควันเข้าปอด เสียงเศษกระจกกระทบกันเบาๆ ที่ด้านหลังของห้องโดยสารรถยนต์ คล้ายเสียงการเคลื่อนไหวช้าๆ ของอะไรบางอย่าง ชายหนุ่มหรี่ตาลงเมื่อเห็นแขนเล็กที่ชุ่มไปด้วยเลือดเลือด ค่อยๆ ยื่นออกมาสัมผัสอากาศภายนอก

ผิวขาวนวลลอยเด่นสะท้อนเข้ามาในแววตา ดูจากลักษณะที่เห็นคนที่นั่งอยู่ในห้องโดยสารหลังน่าจะเป็นผู้หญิงแน่ๆ เขาถลกแขนเสื้อขึ้นเพื่อดูเวลา ขณะนี้เป็นเวลาสองนาฬิกายี่สิบสามนาที เขาทอดถอนใจอีกครั้งแล้วเบนสายตาไปยังความมืดด้านหน้า โดยไม่สนความเป็นไปรอบข้าง

“ชะ ช่วย...” เสียงกระซิบโรยรินของหญิงสาวในรถแทรกผ่านอากาศปะปนกับเสียงฝนพรำ เสื้อผ้าสีขาวที่เธอสวมใส่มาเปียกชุ่มไปด้วยเลือดสีแดงข้น ความเจ็บภายในร่างกายทำให้เธอสำรองก้อนลิ่มเลือดออกมาจำนวนมาก แต่กระนั้นหญิงสาวยังฝืนเปล่งเสียงเพื่อขอความช่วยเหลือด้วยลมหายใจที่รวยริน ชายหนุ่มเจ้าของรถสปอร์ตไม่มีทีท่าว่าจะสนใจ เขาปล่อยใจไปกับเสียงฝนและเพิ่มความสุนทรีย์ด้วยการยกบุหรี่ขึ้นดูช้าๆ

“ช่วย....” เพราะเลือดไหลจนอาบไปหน้า ทำให้เธอมองเห็นสิ่งต่างๆ รอบข้างไม่ชัดเจน เห็นเป็นเพียงภาพที่พร่าเบลอ เธอจึงเลือกใช้เสียงเพื่อส่งสัญญาณให้คนภายนอกรับรู้ เธอรู้ว่า หากรอต่อไปความหวังมีเพียงน้อยนิดที่จะรอด ดังนั้นหญิงสาวจึงขืนตัวคลานออกมาจากรถยนต์ช้าๆ เธอสะดุ้งเมื่อฝ่ามือแตะสัมผัสพื้นถนนที่เปียกชื้น

เศษกระจกที่บาดมืออยู่ปัดลึกลงไปในบาดแผล สร้างความเจ็บแปลบจนต้องหยุดการเคลื่อนไหว เจ้าของร่างเล็กหน้าเหยเกบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด ชายหนุ่มเปรยตามองการกระทำของเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉย เขามองเธอคืบคลานด้วยความทุรนทุราย ทุกการเคลื่อนไหวเป็นไปอย่างลำบาก หญิงสาวกระอักเลือดออกมาเป็นระยะ ลมหายใจเริ่มแผ่วเบาลงเรื่อยๆ เธอตะเกียกตะกายยึดเหนี่ยวพื้นถนนแล้วพยายามลากตัวเองออกมาให้พ้นจากตัวรถ พื้นที่ที่ร่างกายของหญิงสาวลากผ่านมีเลือดไหลตามมาเป็นทาง

ชายหนุ่มหลับตาลงแล้วอัดบุหรี่ที่เหลือเล็กน้อยเข้าปอดเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะทิ้งลงกับพื้นแล้วใช้รองเท้าขยี้จนบี้แบน เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อน ก้าวเดินช้าๆ มาหยุดอยู่ตรงหน้าหญิงสาวที่มีสภาพไม่น่ามองเท่าไหร่ เขานั่งยองๆ กวาดตามองไปทั่ว ร่างเล็กนอนคว่ำก้มหน้าลงกับพื้นถนน ชายหนุ่มใช้นิ้วชี้เขี่ยเส้นผมสีดำนุ่มลื่นให้พ้นจากใบหน้า เขาเห็นซีกแก้มขวาของเธอมีเลือดอาบไหลมาตั้งแต่หน้าผากจนถึงปลายคาง ความเย็นเยียบของอากาศปะทะเข้ากับซีกหน้ามน เธอเงยหน้าขึ้นพยายามปรือตามองบรรยากาศ แต่สิ่งที่เห็นเป็นเพียงภาพเบลอบิดม้วน “ช่วย....ด้วย” หญิงสาวขยับปากเปล่งเสียงออกมาอย่างยากเย็น

ชายหนุ่มยกยิ้มขึ้น เมื่อได้เห็นฉากทรมานที่พอใจแล้ว เขาก็ลากหญิงสาวออกมาให้พ้นจากตัวรถ จากนั้นก็ยืนขึ้นใช้เท้าถีบรถยนต์สีขาว เพียงแค่เบาๆ เท่านั้นตัวรถก็เคลื่อนลงไหลเขาตกลงไปยังเหวลึก ชายหนุ่มหันกลับมาจัดการกับหญิงสาวอีกครั้ง พบว่าตอนนี้เธอหมดสติ เขาจึงดึงแขนเธอขึ้นมาข้างหนึ่งแล้วแรงลากดึง ร่างหญิงสาวครูดไปตามพื้นถนน ระยะทางเกือบสามสิบฟุตมีรอยเลือดลากตามเป็นทางยาว

ชายหนุ่มพยุงร่างที่อ่อนปวกเปียกขึ้นไปไว้ที่เบาะหน้าส่งผลให้ที่นั่งมีเลือดเปรอะเลอะเป็นดวงๆ เขานิ่วหน้าเล็กน้อยก่อนจะปิดประตูรถ แล้วเดินอ้อมมาอีกด้านยังฝั่งคนขับ เขาเข้ามานั่งแล้วสตาร์ถเครื่องเปิดแอร์จนเย็นช่ำ โดยไม่สนใจอาการของหญิงสาวที่จวนเจียนความตายเต็มที

“ยินดีต้อนรับสู่โลกของฉันนะ....หงส์” เขาพูดกับร่างที่ไร้สติข้างตัว จ้องมองเธอด้วยแววตาที่เฉยชาไร้ความรู้สึก ชายหนุ่มยกยิ้มขึ้น สูดดมกลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้มอบอวลทั่วห้องโดยสารรถยนต์

ไม่มีครั้งไหนที่ชายหนุ่มรู้สึกเป็นสุขมากเท่านี้ เรียกได้ว่าตลอดทั้งชีวิตเขาไม่เคยสัมผัสได้ถึงมัน ในขณะที่หลายคนบนโลกได้เจอเจอะ แต่ครั้งนี้เขาได้สัมผัสมัน รสชาติของความสุขช่างหอมหวานยั่วยวนใจ โดยเฉพาะความสุขที่ได้จากการแก้แค้น…..

HB ไทเป, ไต้หวัน

“กรี๊ดดด ไม่ ! ปล่อยฉันนะ ! ไม่จริง ไม่… ไม่ !”

ผมอยู่หน้าห้องผู้ป่วย VIP นั่งฟังเสียงกรีดร้องของหญิงสาวด้วยใจที่สงบนิ่ง ความยินดีก่อตัวขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเธอยังคงโวยวายไม่หยุด เสียงร้องสะอื้นโหยหวนชวนให้มุมปากเผยอยิ้ม เธอกำลังคลุ้มคลั่งดั่งคนเสียสติ น้ำเสียงที่ตะโกนออกมาแฝงไปด้วยความเจ็บปวด

แน่นอนว่าหญิงสาวในห้องคือ ‘หงส์’ หลังจากที่ผมดูเธอทุรนทุรายจนพอใจแล้ว ผมก็พามาโรงพยาบาลในไทเป มันเป็นเวลาเกือบสี่นาฬิกาตอนที่เธอถูกพาตัวเข้าห้องฉุกเฉิน ผมเฝ้าวนเวียนอยู่หน้าห้องรอจนเธอพ้นขีดอันตราย กว่าห้าชั่วโมงที่ทีมแพทย์เคร่งเครียดและใช้สมาธิในการรักษาอย่างหนัก จนในที่สุดหงส์ก็ถูกส่งตัวมายังห้องพักพิเศษ เธอหลับใหลด้วยฤทธิ์ยาไปแปดชั่วโมงกว่าๆ ซึ่งผมเฝ้าอยู่ห่าง ๆ โดยไม่คลาดสายตา

พยาบาลหลายคนที่เดินผ่านหน้าไป ต่างซุบซิบกล่าวถึงผมด้วยความชื่นชม น่าขันหากถ้าพวกเธอรู้ความจริงคงไม่กล้าเฉียดกายเข้ามาใกล้แน่ ๆ ผมไม่ได้เป็นคนดีขนาดมาเฝ้าไข้ใคร โดยเฉพาะกับผู้หญิงคนนี้ ที่ผมยังอยู่ก็เพื่อให้แน่ใจว่าเธอจะต้องเจ็บปวดอย่างที่ผมได้คาดหวังไว้