Chapter 4

เลขาของท่านประธานรับคำสั่งจากเจ้านายก่อนจะเดินออกจากห้องมาแล้วเอ่ยทักทายพนักงานที่มารอเสนองานอยู่หน้าห้อง

“เข้าไปครั้งละหนึ่งคนนะคะ ส่วนที่เหลือไปนั่งรอตรงโซฟาก็ได้ค่ะ ถ้าคนข้างในออกมาก็เข้าไปต่อเลยใครจะเข้าไปก่อนคะ”

เลขาเอ่ยถามเสียงใส พี่นายกมือก่อนคนแรกเพราะเธอเป็นรุ่นพี่ที่อยู่มาก่อนเสียสละเข้าไปน้องๆคนอื่นจะได้มีเวลาเตรียมตัว

“เดี๋ยวพี่เข้าไปก่อนแล้วกัน น้องๆก็เตรียมตัวนะ”

“ค่ะพี่นา สู้ๆนะคะ”

ทุกคนชู้สองนิ้วให้กำลังใจรุ่นพี่ นาเดินเข้าไปข้างในเป็นคนแรกส่วนคนอื่นๆก็นั่งดูใบเสนองานของตัวเองเพื่อเตรียมข้อมูลให้การอธิบายให้ท่านประธานฟัง ข้าวนั่งดูของตัวเองว่ามีตรงไหนควรแก้ไขรึเปล่าแต่เธอไม่ได้มีความกังวลใดๆที่จะต้องพบเจอกับเขา

“ไม่ตื่นเต้นหรือไง ฉันจะฉี่ราดแล้วเนี่ย”

โชเขย่าแขนเธอมือซึมไปด้วยเหงื่อท่าทางจะตื่นเต้นมากจริงๆ

“ท่านประธานใจดีจะตายกังวลอะไร”

“ใจดีมันก็ส่วนหนึ่ง แต่อย่าลืมนะว่าท่านประธานตรวจงานละเอียดมาก ไม่รู้ว่าจะโดนอะไรกันบ้างแค่คิดก็ขนลุกแล้วป่ะ”

“เอาน่าไม่มีอะไรหรอก”

สองคนคุยกันซักพักนาก็เดินออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม สงสัยมีท่านประธานจะเอ่ยชมล่ะมั่งถึงได้ยิ้มแก้มปริแบบนี้

“แสดงว่าไม่ถูกดุใช่มั้ยคะ”

“ดุอะไรกันท่านก็ถามปกติ ถ้าเราตอบได้ละเอียดตรงประเด็นก็ไม่มีใครว่าอะไรหรอก”

“งั้นเหรอ… เดี๋ยวพี่เข้าก่อนแล้วกัน”

มิ้นถือแฟ้มเอกสารเดินเข้าไปทันที คนอื่นๆหันมามองหน้ากันก่อนจะถอนหายใจออกมาเล็กน้อย

“คงไม่ได้รับคำชมหรอก เพราะไม่ได้คิดงานเอง เหอะ!”

“เอาน่าอย่าไปยุ่งกับเค้าสิ”

โชทำท่าทางฮึดฮัดก่อนจะหยิบแฟ้มของตัวเองมาอ่านต่อ ข้าวมองไปยังประตูหน้าห้องท่านประธานก็ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เมื่อเช้าเขาทักมาถามอะไรนิดหน่อยไม่รู้ว่าเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้รึเปล่า

‘เขาต้องมีแผนอะไรแน่ๆ’

ในห้องของท่านประธานมิ้นเดินมายืนอยู่ตรงหน้าท่านก่อนจะยกมือไหว้ทักทายตามมารยาท

“สวัสดีค่ะท่านประธาน”

“เชิญนั่งสิครับคุณมิ้น”

เขายิ้มให้เธอก่อนจะผายมือเชิญให้เธอนั่งลงก่อน มิ้นขยับเก้าอี้นั่งลงก่อนจะส่งแฟ้มเอกสารที่เธอทำมาส่งให้ท่านประธานอ่านคร่าวๆ

“ของคุณมิ้นได้ทำโปรโมชั่นห้องสัมมนาประจำเดือนนี้ มีรายละเอียดยังไงบ้างลองพูดมาสิครับ”

เขานั่งอ่านงานของเธอคร่าวๆ เขาแอบถามคนรักในระหว่างนั่งประชุมว่าวันนี้มีคนใช้งานอีกรึเปล่่า ซึ่งก็เป็นไปตามที่คาดเธอโยนงานมาให้ข้าวอีกแล้ว

“เดือนนี้เป็นเดือนที่มีการจัดอบรมสูงมากค่ะ ตามสถิติย้อนไปสองปีให้หลังเดือนนี้มีการจองห้องสัมมนามากที่สุดในรอบปี มิ้นคิดว่าถ้าเราทำโปรโมชั่นลูกค้าเก่าที่เคยใช้บริการเช่นขนมพักเบรกสองรอบเช้าเย็น จากปกติน้ำ+เบเกอรี่ จะแถมพิเศษเป็นผลไม้เข้าไปด้วย หรือว่าถ้าเกิดมีคนเข้าสัมมนามากกว่าห้าสิบคนขึ้นไปราคาค่าหัวจะถูกลงไปสิบเปอร์เซ็นต์ค่ะ”

เธอตอบออกมาอย่างฉะฉาน ถึงเธอจะโยนงานให้ข้าวทำแต่ว่าอ่านมาอย่างละเอียดถี่ถ้วน จำได้หมดว่ามีอะไรบ้างเหมือนตัวเองเป็นคนทำเอง ภูมิโยนแฟ้มลงกับโต๊ะก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงดัง

“คิดได้ยังไงห่วยมาก ผมไม่คิดว่าคุณจะคิดอะไรที่มันห่วยแตกขนาดนี้”

มิ้นอ้าปากค้างอย่างตกใจ เธอคิดว่าที่ข้าวทำมันดีมากแล้วนะทำไมท่านประธานถึงไม่ชอบอย่างนั้นละ

“ถ้าทำงานแบบนี้ผมคงต้องพิจารณาเรื่องโบนัสตอนสิ้นปี ทำงานการตลาดต้องคิดงานให้ดีกว่านี้สิ”

เขาเอ่ยออกมาเสียงเรียบ เธอกำมือแน่นอย่างเครียดจัด ถ้าโดนพิจารณาเรื่องโบนัสตอนสิ้นปีเธอแย่แน่ จากจะได้โบนัสแปดเดือนอาจจะถูกลดลงครึ่งหนึ่งหรือได้สองสามเดือน แบบนั้นเธอไม่ยอมเด็ดขาด

“คือมันเป็นแบบนี้ค่ะท่านประธาน งานชิ้นนี้มิ้นไม่ได้ทำนะคะ พอดีว่างานมิ้นยุ่งมากก็เลยวานให้ข้าวช่วยทำ เอาเป็นว่ามิ้นขอโทษนะคะที่มันออกมาเป็นแบบนี้ คราวหลังมิ้นจะไม่ให้ข้าวช่วยทำให้แล้วค่ะ”

เธอรีบออกตัวทันที โดนด่าขนาดนี้ใครจะรับผิดล่ะอีกอย่างงานนี้เธอก็ไม่ได้เป็นคนทำซักหน่อย ให้ข้าวมันรับผิดชอบไปสิ

“งั้นเหรอ… แต่มันไม่ใช่แค่งานนี้งานเดียวนะ ก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้เรื่อง ผมต้องแก้ให้ทุกอย่างแบบนี้คุณจะรับผิดชอบยังไง”

“จริงๆแล้วไม่ใช่ของมิ้นเลยนะคะ ข้าวเป็นคนทำค่ะไม่เชื่อบอสไปถามเธอได้เลย บางอย่างมิ้นทำไม่ทันก็ให้ข้าวช่วยทำ”

เธอหลุดปากเผลอสารภาพทุกอย่างออกมาเหมือนจะได้สติเอามือปิดปากตัวเองไว้ก่อนจะหลับตาลงอย่างพลาดไปแล้ว

“แล้วทำไมคุณถึงไม่ทำเอง ผมเคยสั่งผู้จัดการไว้แล้วว่าห้ามเอางานเร่งด่วนให้พนักงานทำ งานที่พวกคุณได้รับมอบหมายส่วนใหญ่จะเป็นงานไม่เร่งรีบทำเช้าบ่ายๆก็เสร็จ มันไม่ได้มีอะไรมากมายเลยและถ้าด่วนมากผมจะเรียกผู้จัดการมาทำส่วนตัวไม่ค่อยได้รบกวนพวกคุณเลย แล้วคุณต้องยุ่งแค่ไหนถึงเอางานของตัวเองไปให้คนอื่นทำ”

เขาเอ่ยถามเธอด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจเป็นอย่างมาก งานก็ไม่ได้เยอะแยะอะไรทำไมถึงไม่รับผิดชอบงานของตัวเอง โยนไปให้คนอื่นทำแล้วตัวเองเอาเวลาไปทำอย่างอื่น เงินเดือนที่บริษัทจ่ายไม่ใช่น้อยๆถ้าไม่เต็มใจทำงานก็แค่ลาออกไปเท่านั้น

“คือมิ้นขอโทษนะคะท่านประธาน มิ้นผิดไปแล้วค่ะจะไม่ให้มันเกิดขึ้นขึ้นอีก”

“ถ้าผมไม่ทำแบบนี้ก็คงไม่รู้ว่าคุณโยนงานของตัวเองไปให้คนอื่นทำ เพื่อนร่วมงานทุกคนก็มีงานในหน้าที่ของตัวเอง ถ้าคุณไม่อยากทำงานก็เขียนใบลาออกซะ”

“ไม่นะคะท่านประธาน ให้โอกาสมิ้นอีกครั้งนะคะจะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก”

เธอยกมือไหว้ขอโอกาสจากชายหนุ่มตรงหน้า เขากดโทรศัพท์เรียกผู้จัดการให้เข้ามาก่อนจะเอ่ยถามเธอ

“คุณกิ๊กพนักงานของคุณโยนงานของตัวเองไปให้คนอื่นทำ นี่เหรอพนักงานที่คุณชื่นชมว่าเก่งมีความคิดสร้างสรรค์ดี อาศัยมันสมองของคนอื่นจนติดนิสัย คุณจะจัดการยังไง”

เขาโยนหน้าที่การลงโทษไปให้หัวหน้างานของเธอ ที่เขาโกรธส่วนหนึ่งคือมาใช้งานคนรักของเขา แต่ที่น่าโกรธกว่าคือรับเงินเดือนเท่าคนอื่นแต่ไม่ทำงานเต็มที่เลย

“ต้องขอโทษแทนลูกน้องดิฉันด้วยนะคะท่านประธาน แต่ว่านี่มันเป็นความผิดครั้งแรกขอโอกาสให้มิ้นซักครั้งได้มั้ยคะ แล้วดิฉันจะตัดเตือนเธอ ให้ใบเตือนไว้ก่อนถ้ามีอีกครั้งจะไล่ออกทันทีค่ะ”

“มิ้นขอโทษนะคะท่านประธาน ให้โอกาสมิ้นด้วยนะคะ จะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก”

เขามองทั้งสองคนก่อนจะถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ถ้าปล่อยไปเกรงว่าจะเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีให้กับคนอื่น เพราะฉะนั้นควรมีบทลงโทษบ้าง

“ผมจะตัดโบนัสคุณออกสองเดือน ถ้าคุณโอเคผมจะให้ทำงานต่อ”

“ได้ค่ะท่านประธานตัดออกก็ได้แต่อย่าไล่มิ้นออกเลยนะคะ”

เขาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะส่งแฟ้นเอกสารคืนไปให้เธอ

“ผมจะให้โอกาสครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้นอย่าให้มีอีก ออกไปได้แล้วทั้งสองคน คุณกิ๊กเรียกคนต่อไปเข้ามาด้วย”

“ค่ะท่านประธาน”