แบบนี้จะมีใครเอา

คิดจะเลิกเป็นนางแบบอยู่เหมือนกัน เพราะไม่เคยดีใจสักนิดที่ถ่ายแบบชุดเซ็กซี่วาบหวิวพวกนั้น แต่เพราะเธอเอาเงินทั้งหมดในชีวิตมาซื้อคอนโดนี่ เพื่อใช้มันเป็นที่พักพิง เธอยังไม่เจอสิ่งที่ตัวเองทำได้ จึงยึดอาชีพนางแบบเป็นหลักไปก่อน ถ้ามีเงินทุนสักหน่อย เธอจะเลิก แล้วไปทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำ

“ทำไมควีนน่าเบื่อขนาดนี้วะ” ร่างสูงหยัดยืนขึ้นเต็มความสูง คำพูดเธอทำร้ายเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนเขาเบื่อที่จะฟังมันจากปากสวยๆ ของเธอแล้ว

“ควีนเป็นแบบนี้แหละ” คณิตาพิงหลังลงกับโซฟาตัวสวย หลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน ไม่สนใจคนที่เปิดประตูออกไปจากห้องสุดหรูของเธอสักนิด

“เห้อ! ขายทิ้งแล้วไปเช่าอยู่ที่อื่นดีไหมเนี้ย” คณิตาบ่นเบาๆ ตอนนี้ไม่อยากอยู่ห้องใกล้เขาเลย คิดผิดรึเปล่าเนี้ยที่ตัดสินใจซื้อคอนโดที่นี่

เพราะคอนโดหรูกลางกรุงที่นี่ ราคาถูกกว่าคอนโดหรูๆ ที่อื่น แม้จะยังถือว่าราคาแพงกว่าคอนโดทั่วไป แต่เทียบคุณภาพกับราคาแล้ว เธอว่าคุ้มที่สุดที่จะลงทุนซื้อ ต่อให้ในอนาคตเธออยากขาย เจ้าของคอนโดก็รับซื้อคืนในราคาสูง

เพราะแบบนี้เจ้าของคอนโดอย่างคชา จึงขายคอนโดหมดอย่างรวดเร็ว ขายหมดทุกครั้งที่เขาสร้างมันขึ้นมาใหม่ เพราะคอนโดของเขามันถูก และอันแน่นไปด้วยคุณภาพ สำหรับคนที่อยากจะขาย เขาก็รับซื้อคืนในราคาสูงกว่าที่อื่น

Truuu

“ค่ะ” เสียงโทรศัพท์เรียกสติคนที่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยให้ตื่นจากภวังค์ เธอกดรับสายแล้วกรอกเสียงหวานๆ ลงไป โดยไม่มองหน้าจอว่าใครโทรมา

[มากินข้าวดิ ทำเสร็จแล้ว เข้ามาเลยห้องไม่ได้ล็อก อย่าช้านะ ไม่งั้นตามไปลากออกมานะควีน]

“ไม่” ตูดๆๆ

คณิตายังไม่ได้ปฎิเสธทุกอย่างดีเลย สายก็ถูกตัดไป เขามีเบอร์เธอด้วยเหรอ เบอร์ที่เคยขอเธอ ตั้งแต่เธอย้ายมาอะนะ เธอนึกว่าเขาลบไปแล้วซะอีก

ร่างแบบบางเดินออกจากห้องตัวเองไปช้าๆ ก็หิวอะ เธอทำกับข้าวไม่เป็น ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง เพราะชีวิตที่ผ่านมา เธอทำงานอย่างเดียวเพื่อหาเลี้ยงตัวเอง การฝากท้องไว้กับคนห้องข้างๆ น่าจะเป็นสิ่งที่ช่วยลดทอนความหิวโหยของเธอได้เร็วที่สุด

ใบหน้าสวยมองซ้ายขวาอย่างระแวดระวัง เมื่อทางสะดวก ก็เปิดประตูเข้าไปอย่างรวดเร็ว ด้วยความกลัวว่าใครจะมาเห็นเธอแอบเข้าห้องคนอื่นแบบนี้

“อ๊ะ” เสียงหวานอุทานด้วยความตกใจ เมื่อแผ่นหลังของเธอแนบสนิทไปกับแผ่นอกกว้าง ใบหน้าของเธอถูกกดให้แนบชิดกับประตู โดยที่มีมือหนาค้ำยันประตูกักขังเธอไว้ไม่ให้หนี

อ่า! เธอโดนจู่โจมทีเผลอ

“ทำตัวลับๆ ล่อๆ แอบใครมางั้นเหรอ” ใบหน้าหล่อเหลากระซิบเบาๆ ข้างใบหู ขบเม้มไปมาตามแรงอารมณ์ เพื่อแกล้งคนที่มาตามคำขู่ของเขา

“เปล่า ปล่อยเลย หิวแล้ว ถอยไปสักทีไอ่นั่นเบลมันทิ่มหลังควีน ควีนไม่ชอบ” คนที่ถูกเรียวลิ้นลากไล้ไปตามซอกคอ พูดบอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบเย็นชา พยายามอย่างหนักเพื่อไม่ให้ตัวเองเผลอครางออกไป

“เห้อ!!” ร่างสูงถอยออกห่าง คำว่าไม่ชอบจากปากเธอ ฟังทีไรมันหงุดหงิดทุกครั้งเลย

ชาเบลเดินนำไปทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ ที่โต๊ะทานข้าวของเขามีบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่เพิ่งทำเสร็จ ส่งควันร้อนๆ พวยพุ่งไปในอากาศ ก็เขาไม่มีวัตถุดิบ นี่ก็ถือว่าเร็วสุดแล้ว สำหรับความหิวโหยในตอนนี้

ร่างแบบบางนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม กินอาหารในส่วนของตัวเองเงียบๆ ถ้าแค่บะหมี่ก็ไม่น่าชวนเธอมาหรอก ที่จริงเธอก็กินบ่อยๆ เพราะมันเป็นอาหารที่ทำง่ายที่สุด ไม่น่าคาดหวังเลยว่าจะได้กินของดีๆ

“ถ้ายอมเป็นแฟนดีๆ ถึงจะเลี้ยงของหรูกว่านี้” ใบหน้าหล่อเหลา มองคนที่กำลังนั่งซดบะหมี่อย่างสงสาร ก็ตอนนี้มีดีสุดแค่นี้แหละ ถึงเธอจะไม่บ่น แต่ดูแล้วน่าจะไม่ค่อยพอใจอาหารมื้อนี้สักเท่าไร

“ก็เป็นอยู่ เป็นในรูปแบบไหน ก็ต้องเอาใจใส่ไหม” ไม่ได้คาดหวังหรอก แต่เขาเป็นผู้ชาย การเอาใจใส่แฟน มันก็เป็นหน้าที่ๆ ควรทำไม่ใช่เหรอ และเธอก็ไม่คิดจะละเลยเขาด้วย เพียงแต่อะไรที่มันมีผลกับงานของเธอ เธอไม่อยากให้เขาทำแค่นั้นเอง

“ไม่อะ! ถ้าไม่ยอมทำตัวเหมือนแฟน ก็อย่าหวังว่าเบลจะตามใจหรอกนะ”

ถึงเขาจะเป็นประเภท ที่ค่อนข้างจะเทคแคร์เพศตรงข้ามดีกว่า แต่เขาก็ไม่เคยทำดีกับใครพร่ำเพรื่อ เขาทำแค่คนที่เขาอยากจะทำแค่นั้น และกับเธอ เขาก็รู้สึกเฉยๆ จนไม่คิดอยากจะทำอะไรดีๆ ให้เธอเหมือนกัน แต่ที่ทำอยู่ตอนนี้ เพราะต้องการรับผิดชอบครั้งแรกของเธอ และผลที่น่าจะเกิดต่อจากนี้ต่างหาก

“ก็ไม่ได้เรียกร้อง” คณิตาวางเงินลงบนโต๊ะ 100 บาท แล้วเดินถือชามไปล้างเงียบๆ พวกล้างจานเธอทำได้ แต่ทำอาหารไม่เป็นเลย แอบกังวลอยู่เหมือนกัน ว่าจะมีใครอยากได้เธอไปเป็นเมียไหม

“วางลงเถอะ เบลทำเองได้” ร่างสูงเดินมาซ้อนหลังคนที่ยืนล้างชามอยู่ น้ำยาก็ไม่ใส่จะเอาอะไรมาสะอาด ทำเป็นไหมเนี้ย

“ก็ล้างอยู่ไม่เห็นเหรอ จะเสร็จแล้ว” ใบหน้าสวยไม่กล้าหันไปทิศทางไหน ได้แต่ยืนล้างจานนิ่ง ในอ้อมกอดของคนตัวโตกว่า

“ทุกทีล้างแบบนี้เหรอ” ใบหน้าหล่อเหลาถามชิดใบหู วางคางไว้กับไหล่เธอเบาๆ แล้วดูสิ่งที่เธอทำอยู่ด้วยรอยยิ้ม

“ใช่” น้ำเสียงมั่นอกมั่นใจส่งผ่านมาให้ จนเขาหัวเราะร่า ยกมือมายีหัวเธอแรงๆ อย่างหมั่นไส้ ในคำตอบที่แสนจะมั่นใจของเธอ

“ฮาฮา ควีน อย่าไปพูดกับใคร นะว่าล้างชามที่บ้านแบบนี้ อายเขาตายเลย”

ฝ่ามือหนาเลื่อนลงไปจับชามใบใหญ่ในมือเธอ เอื้อมมืออีกข้างไปจับฟองน้ำล้างจาน พร้อมกับบีบน้ำยาล้างจานใส่ลงไปนิดหน่อย ล้างชามที่คนในอ้อมกอดตอบอย่างมั่นใจว่าล้างเป็น จนมันสะอาดไร้คราบมัน ก่อนจะคว่ำลงกับที่เก็บ เป็นอันเสร็จเรียบร้อย แต่ร่างสูงก็ยังไม่ขยับไปไหน

“ต้องใส่น้ำยาล้างจานด้วย มันถึงจะสะอาด ล้างแค่น้ำเปล่ามันไม่สะอาดหรอกนะ” ชาเบลวางคางไว้บนไหล่บางอีกครั้ง ควีนทำอะไรเป็นบ้างเนี้ย แค่ล้างจานง่ายๆ ยังทำไม่ถูกเลย แล้วแบบนี้เธอจะทำอะไรเป็น

“อื้อ” ใบหน้าเฉยชาแดงเรื่อขึ้นนิดๆ ด้วยความอาย สิ่งที่เธอมั่นใจว่าทำถูกมาตลอด กลับไม่ถูกเลยสักนิด แต่เพราะไม่เคยมีใครกล้าทักท้วงเธอละมั้ง เธอจึงไม่เคยรู้เลยว่ามันต้องทำแบบที่เขาทำเมื่อครู่

“เห้อ! แบบนี้จะมีใครเอาไหมเนี้ย” ร่างสูงผละออกไป เดินหนีไปทางโซฟาพร้อมคำพูดที่ทิ้งไว้ให้เธอ ปวดใจเล่นๆ

ร่างบางระหงเดินผ่านไปที่หน้าประตู ออกจากห้องไปเงียบๆ เมื่อเสร็จธุระที่ตั้งใจไว้แล้ว กลับเข้าห้องตัวเอง แล้วอ่านหนังสือเงียบๆ