บทที่1 - นายท่าน

ตอนที่ 1

"มะรืนนี้เวลาสองยามกูจะกลับไทย มึงเตรียมเครื่องบินให้พร้อม" เพลิงหันมาออกคำสั่งเสียงเข้มกับเฉินมือซ้ายนักฆ่าคนสนิทระหว่างที่กำลังเดินลงมาจากบันไดชั้นสองของคาสิโน

@โรงจอดรถของคาสิโน

"คุณคะ!" นามิตะโกนเรียกเพลิงโดยที่เท้าเล็กของเธอยังคงวิ่งตรงเข้ามาหาเขาอย่างเร่งรีบ เพลิงหยุดเดินแล้วหันกลับมามองตามเสียงเรียกนั้นในตอนที่กำลังจะก้าวขายาวแกร่งหมายจะเข้ามานั่งบนเบาะรถลีมูซีนคันหรู แต่ทว่าเขาต้องหันกลับมาสบตากับเธออีกครั้งเมื่อได้ยินประโยคดังกล่าวจากเธอ

"คุณจะไปประเทศไทยเหรอคะ" เด็กสาวถามเสียงหอบมือเล็กวางบนหัวเข่าพลางหอบหายใจแรงๆอย่างเหนื่อยหอบ เพลิงจ้องมองท่าทางเหนื่อยหอบของเธอไม่วางตาโดยที่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา "หนูขอไปประเทศไทยกับคุณด้วยได้ไหมคะ..บ้านเกิดของคุณพ่อของหนูอยู่ที่นั่น" เด็กสาวเอ่ยหลังจากที่เริ่มไม่หายใจติดขัดแล้ว

"?" มาเฟียหนุ่มขมวดคิ้วยุ่ง ไม่รู้จักกันมาก่อนแต่เด็กสาวกลับขอตามเขาไปที่ประเทศไทยด้วย เธอไม่กลัวเขาหรือไงกัน

"หนูได้ยินที่คุณพูดเมื่อกี้ว่าจะไปประเทศไทย" เด็กสาวกล่าวเธอชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งว่าจะกล่าวออกมาดีไหม แต่ทว่า หากเธอไม่ใจกล้ามากพอเธอคงจะต้องอยู่ที่นี่ต่อไปที่นี่มีแต่ความทรงจำที่เลวร้าย เธอเองอยากจะหนีไปตายเอาดาบหน้าอยากจะหนีไปให้พ้นจากชีวิตสุดแสนจะรันทดที่นี่

"..." เพลิงยังคงนิ่งเงียบเขาจ้องมองท่าทางเหนื่อยหอบของเธอไม่ละสายตา

"รับเลี้ยงหนูหน่อยได้ไหมคะ" เด็กสาวกล่าวขอก่อนจะเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น

"อะไรนะ?" เพลิงขมวดคิ้วเข้าหากันยุ่งด้วยอยู่ๆมีเด็กสาวมาจากที่ไหนก็ไม่รู้มาเสนอตัวขอให้เขาเลี้ยง

"ช่วยเมตตาหนู รับหนูไปเลี้ยงได้ไหมคะหนูไม่ได้จะอยู่ฟรีหนูจะช่วยคุณทำงานด้วยค่ะ" เด็กสาวกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นพลางจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของเพลิงอย่างคาดหวัง

"หน้าฉันดูเหมือนคนรักเด็กเหรอ?" มาเฟียหนุ่มเอ่ยถามเสียงเรียบ

"ไม่เหมือนค่ะ" เด็กสาวตอบกลับเสียงเบา

"กลับบ้านไปได้แล้ว แล้วอย่ามาที่นี่อีก"

"อึก..ฮือฮือ" เด็กสาวร่ำไห้ด้วยความเสียใจ เธอเองไม่มีที่พึ่งอื่นแล้วแม้ชายหนุ่มตรงหน้าจะดูน่ากลัวแต่ในความรู้สึกของเธอมันบอกว่าเขาพึ่งพาได้ เขาสามารถช่วยเหลือเธอให้หลุดพ้นจากชีวิตอันน่าหดหู่เช่นที่เป็นอยู่ตอนนี้ได้อย่างแน่นอน

หากต้องอยู่อย่างหวาดระแวงว่าพ่อเลี้ยงจะเข้ามาข่มขืน เธอยอมเป็นนางบำเรอหรือลูกสาวบุญธรรมของชายหนุ่มแปลกหน้าตรงหน้าเธอยังดีกว่าตกเป็นเมียน้อยของชายแก่คราวพ่อ

"ให้ค่าจ้างเธอไป" มาเฟียหนุ่มหันมาออกคำสั่งเสียงเรียบกับกวินมือขวาคนสนิทก่อนจะเดินหันหลังให้เธอ

"คุณคะ..ช่วยเมตตาหนูด้วยหนูไม่มีที่ไปแล้วจริงๆ" เด็กสาวกล่าวขึ้นตามหลังทำให้เพลิงหยุดชะงัก

"เธอรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร" เพลิงเอ่ยถามเด็กสาวเสียงเข้ม โดยที่ไม่ได้หันกลับมามองที่เธอ เขาคิดว่าหากเด็กสาวตรงหน้ารู้ว่าเขาเป็นมาเฟียเธอคงจะไม่วิ่งเข้ามาขอความช่วยเหลือจากเขาแน่นอน

"ไม่รู้ค่ะ...รู้แต่ว่ารวยแล้วก็หล่อมาก" เด็กสาวตอบกลับเสียงเบาหากแต่มาเฟียหนุ่มก็ได้ยินที่เธอเอ่ยออกมาได้อย่างชัดเจน

"กลับไปซะ"

"หนูขอไปประเทศไทยกับคุณได้ไหมคะ" เด็กสาวเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง "ถ้าถึงประเทศไทยแล้วหากคุณไม่อยากรับเลี้ยงหนู..หนูก็จะไปตามทางของหนูค่ะหนูจะไม่มารบกวนคุณอีก..ขอให้หนูได้ไปประเทศไทยกับคุณได้ไหมคะ"

"พ่อแม่เธอไปไหน" เพลิงที่ทนความรบเร้าของเด็กสาวไม่ไหวจึงหันหน้ากลับมาสบตากับเธอตรงๆแล้วถามออกไปคล้ายรำคาญ

"คุณพ่อของหนูเสียชีวิตเมื่อห้าเดือนที่แล้วค่ะ คุณแม่ของหนูก็เลยแต่งงานใหม่กับสามีคนจีนหนูก็เลยต้องย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ ที่บ้านของสามีใหม่ของคุณแม่ของหนู"

"แล้ว?"

"หนูไม่อยากอยู่กับแม่และพ่อเลี้ยงใจร้ายค่ะ" มาเฟียหนุ่มนิ่งไปครู่หนึ่งเมื่อได้ฟังที่เด็กสาวเอ่ยออกมาก่อนจะตอบกลับเด็กสาว

"ฉันจะเลี้ยงเธอเอาไว้ก่อน" คำพูดของเพลิงทำเอาริชาร์ดและเหล่าบรรดาลูกน้องของเพลิงอึ้งไปตามๆกันด้วยรู้ดีว่าเพลิงไม่เคยเลี้ยงผู้หญิงคนไหนมาก่อน หากจะบอกว่าเป็นเพราะความสงสารเด็กสาวตรงหน้าคงจะไม่ใช่ เพราะทั้งชีวิตนี้เพลิงเองไม่ใช่คนดีและไม่เคยคิดที่จะเป็นคนดี เว้นเสียแต่เพลิงจะตกหลุมรักเด็กสาวตรงหน้าตั้งแต่แรกเจอ

"ขอบคุณค่ะ" เด็กสาวเอ่ยขอบคุณด้วยท่าทางดีใจเกินเหตุ หากไม่เกรงใจเธอคงจะวิ่งเข้าไปสวมกอดเขาแล้ว

"เธอคิดเท่าไหร่" เพลิงเอ่ยถามเสียงเรียบ

"หึ..ยินดีด้วย" ริชาร์ดเอ่ยพลางหัวเราะในลำคอหนาเบาๆ นึกเวทนากับชะตากรรมของเด็กสาวที่จะถูกเพลิงทารุณช่วงล่างใต้สะดืออย่างไร้ความปราณี

"โง่สิ้นดี..เดินเอาตัวเองไปเผาตายในกองไฟชัดๆ" ริชาร์ดเอ่ยก่อนจะเดินแยกตัวออกไปอีกทางทำให้ตอนนี้มีเพลิงกับนามิและเหล่าบรรดาลูกน้องของเขายืนเรียงรายกันอยู่ที่โรงจอดรถ

"ขึ้นรถ" เพลิงออกคำสั่งเสียงเข้มกับเด็กสาวทำให้เด็กสาวเดินขึ้นมานั่งภายในรถลีมูซีนคันหรูบนเบาะที่นั่งข้างกายของเขาด้วยท่าทางประหม่า

@เพนต์เฮาส์หรูใจกลางกรุงของเพลิง

"ให้หนูเรียกคุณเขาว่าอะไรเหรอคะ" นามิเอ่ยถามกวินเมื่อเห็นว่าเพลิงเดินขึ้นไปบนบันไดชั้นสองของเพนต์เฮาส์แล้ว

"นายท่าน" เป็นเฉินที่ตอบคำถามนั้นแทนกวิน

"ค่ะ..หนูจะเรียกคุณเขาว่า..นายท่าน" เด็กสาวตอบรับอย่างเข้าใจ

"อย่าทำตัวน่ารำคาญล่ะ ปรนนิบัตนายใหญ่ให้ดีแล้วคุณจะได้อยู่กับนายใหญ่นานๆ" เฉินเอ่ยบอกเด็กสาว

"ค่ะ แล้วค่าตอบแทนของหนู"

"เรื่องนั้นนายใหญ่จะคุยกับคุณเองครับ" กวินตอบ

"รีบขึ้นไปหานายใหญ่เถอะครับ" เฉินกล่าวทำให้นามิเดินขึ้นมาบนบันไดชั้นสองของเพนต์เฮาส์สุดหรูอย่างกล้าๆกลัวๆ

@ภายในห้องนอนของเพลิง

"หนูเข้าไปได้หรือยังคะ" เด็กสาวเอ่ยถามเจ้าของห้องจากด้านนอกของประตูห้องนอน

"เข้ามา" น้ำเสียงทรงอำนาจของเพลิงดังลอดออกมาจากประตูห้องนอนของเขาทำให้เด็กสาวค่อยๆเปิดประตูห้องนอนออกอย่างเบามือ เท้าเล็กเดินเข้ามาภายในห้องนอนของเพลิงเธอกวาดสายตามองดูความหรูหราของห้องนอนที่ตกแต่งไปด้วยโทนสีเทาและสีดำและเฟอร์นิเจอร์ราคาแพง บ่งบอกว่าเจ้าของห้องคงจะเป็นคนที่มีบุคลิกดุดันน่ากลัวและชอบความหรูหราพอตัว

"เล่าเรื่องของเธอมา" เพลิงเอ่ยถามเด็กสาวตรงหน้าเสียงเรียบหลังจากที่เขาเพิ่งอาบน้ำเสร็จเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับผ้าขนหนูสีดำพันรอบเอวสอบอย่างหมิ่นเหม่ เด็กสาวจ้องมองแผงอกแกร่งกำยำของชายหนุ่มตรงหน้าด้วยท่าทางเขินอาย ด่วยเป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นผู้ชายเปลือยกายท่อนบนใกล้มากขนาดนี้

"คุณพ่อของหนูเป็นคนไทยท่านเสียชีวิตจากโรคมะเร็งปอดเมื่อห้าเดือนที่แล้วค่ะ ส่วนคุณแม่ของหนูเป็นคนญี่ปุ่นคุณแม่แต่งงานกับนักธุรกิจชาวจีนหลังจากที่คุณพ่อเสียชีวิตได้สองเดือน หนูก็เลยต้องจำใจย้ายจากญี่ปุ่นมาอยู่ที่มาเก๊ามาอยู่ที่บ้านของสามีใหม่ของคุณแม่ของหนู...ลูกสาวของสามีใหม่ของคุณแม่ของหนูเธอไม่ชอบหนูเธอชอบรังแกหนูทุกครั้งที่เห็นหน้าของหนูแล้วพ่อของเธอก็ชอบมาเคาะประตูห้องนอนของหนูตอนกลางดึกแทบจะทุกคืนค่ะ"

"นั่งสิ" มาเฟียหนุ่มออกคำสั่งเสียงเรียบพลางหย่อนสะโพกนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ทำให้เด็กสาวเดินเข้ามาหย่อนสะโพกนั่งลงบนโซฟาฝั่งตรงข้ามกับมาเฟียหนุ่มด้วยท่าทางประหม่า

"หนูแค่คิดว่าหนูอยู่กับนายท่านก็ยังดีกว่าที่หนูจะอยู่ที่บ้านของพ่อเลี้ยงของหนูค่ะ"

"เธอมีเพื่อนรึเปล่า" เพลิงเอ่ยถาม ทำให้เด็กสาวส่ายหน้าเป็นการให้คำตอบว่าเธอเองไม่มีเพื่อนที่นี่เลยแม้แต่คนเดียว

"ฉันจะรับเลี้ยงเธอเอาไว้เอาแก้เบื่อ..ไม่ได้จะเลี้ยงเธอเอาไว้เป็นลูกสาว เพราะฉะนั้นอย่าได้คิดว่าฉันเป็นพ่อคนที่สองของเธอ" มาเฟียหนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างรู้ทันความคิดของเด็กสาวตรงหน้า