06 โล่งใจ

06

โล่งใจ

ร่างสูงตระหง่านก้าวเข้ามาในตัวร้านสังสรรค์โดยมีลูกน้องคนสนิทเดินตามติดอยู่ด้านหลัง เขากวาดสายตามองรอบร้านเล็กน้อยเพื่อดูความเรียบร้อย แต่ก็ต้องชะงักกึกเมื่อปะทะเข้ากับร่างสูงของใครคนหนึ่งที่ยืนพิงกำแพงสอดมือเข้ากระเป๋าด้วยท่าทางยียวนกวนเท้ามากที่สุด

“ไง เพื่อนรัก” เสียงเข้มทุ้มเอ่ยขึ้นพลางหยัดยิ้มที่มุมปาก

ดวงตาคมปลาบเพ่งมองบุคคลตรงหน้าก่อนที่ริมฝีปากจะบิดโค้งน้อย ๆ และสาวเท้าเดินเข้าไปหาคนทักทาย

“ไอ้ห่า! นึกจะมาก็มานะมึงอะ หายหัวไปไหนมาซะตั้งนานวะ” ตนุธิปเดินเข้าไปกระแทกไหล่และตบเบา ๆ ที่ศีรษะของคนตรงหน้าด้วยความดีใจและตกใจในเวลาเดียวกัน

“กูก็ต้องกลับไปทำงานทำการดิวะ นี่ก็เพิ่งกลับมาจากฮ่องกงเนี่ย เท้าเหยียบประเทศไทยปุ๊บก็มาหามึงเลย ไงวะ ซึ้งใจไหมเพื่อนรัก”

“คุณออสติน สวัสดีครับ โห ไม่ได้เจอกันเกือบเดือนเลย หล่อขึ้นนะครับเนี่ย” เดย์ทักทายเพื่อนเจ้านายก่อนจะเดินแยกออกมาจัดเตรียมเครื่องดื่มและพื้นที่ส่วนตัวเนื่องจากรู้ดีว่าเจ้านายของเขาน่าจะนั่งดื่มกับเพื่อนจนถึงเช้าแน่

“แล้วนั่นใครวะ” ตนุธิปไม่ได้ซึ้งใจกับคำพูดของเพื่อนเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายตั้งใจมากินเหล้าฟรี แต่ทว่าสายตาของเขากลับมองเคลื่อนผ่านไปยังบุคคลด้านหลังที่กำลังนั่งตัวงอท่าทางเบื่อโลก ซึ่งอีกฝ่ายก็กำลังกดมองเขาที่ยืนอยู่ตรงนี้ด้วยเช่นกัน

“น้องกูเอง เวย์ เวย์คิน ลูกชายของลุงเวลที่กูเคยเล่าให้ฟัง...ไอ้เวย์มึงมานี่ นั่งทำหอกไรวะ” ออสตินเดินเข้าไปลากคอเสื้อน้องชาย เห็นอาการเฉาตายก็ส่ายหน้าระอาจนอยากสวนหมัดให้ได้สติ

“หวัดดีเฮีย หิวเหล้าว่ะ” เจ้าของชื่อเวย์คินพยักหน้าทักทายเพื่อนพี่ชาย

“มึงก็เปิดร้านแข่งกูไม่ใช่หรือไง ทำไม่ไม่ไปแดกเหล้าร้านตัวเองวะ” ตนุธิปพูดเสียงเข้ม หากแต่เขาไม่ได้จริงจังนัก ซ้ำยังเดินนำขึ้นไปยังชั้นบนที่เขามักจะปิดโซนไว้เพื่อความเป็นส่วนตัวอยู่บ่อย ๆ

เขารับรู้เรื่องราวจากออสตินเพื่อนสนิทอยู่บ้างว่าเวย์คินน้องชายที่แทบไม่ต่างจากน้องแท้ ๆ นั้นเป็นลูกชายของมาเฟียผู้ทรงอิทธิพลในฮ่องกง อีกทั้งก็ยังเปิดร้านสังสรรค์เหมือนกันกับเขาแต่ก็อยู่คนละเขตจึงไม่ได้ทับที่ทับทางแย่งลูกค้ากัน

“ร้านเฮียสวยนะ แต่ร้านผมสวยกว่านี้เยอะ สนใจไปกินเหล้าที่ร้านผมป้ะ”

“เหอะ...” คนตัวโตแค่นหัวเราะเบา ๆ และมันก็เป็นจังหวะที่ลูกน้องคนสนิทเดินมาวางขวดเหล้าและแก้วลงบนโต๊ะพอดี

“กูขอประเดิมก่อนเลยแล้วกัน” ออสตินหยิบขวดเหล้าขึ้นมารินเทใส่แก้วของตัวเองแล้วกระดกดื่มเพียว ๆ จนหมดรวดเดียว

จากนั้นเขาถึงบริการให้กับเพื่อนและน้องชาย ก่อนจะยกชนประสานซึ่งเป็นอันว่าการดื่มสังสรรค์ของสามคนได้เริ่มต้น ณ บัดนี้

ทั้งสามคนพูดคุยและดื่มกินกันจนเหล้าพร่องไปมากกว่าครึ่งขวด หากแต่มันยังไม่ได้ทำให้คนคอทองแดงอย่างพวกเขารู้สึกมึนเมาเลยสักนิด

“ไอ้เวย์ มึงจะไปไหนวะ” ออสตินจับแขนน้องชายเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายหยัดตัวขึ้นยืน

“ปวดฉี่ ห้องน้ำอยู่ไหนวะเฮีย”

“ก่อนถึงบันได แต่ถ้าอยากเจอสาว ๆ เยอะก็ต้องไปเข้าข้างล่าง” ตนุธิปเป็นคนให้คำตอบ ความจริงแล้วชั้นสองมีห้องน้ำอยู่เหมือนกัน แต่เขาเองก็อยากแนะนำให้น้องชายเพื่อนได้ลงไปเจอสาว ๆ สวย ๆ ในร้านบ้างเผื่อจะได้อะไรติดมือกลับไป

“มันมีเมียแล้ว” ออสตินเอ่ย แต่ไม่นานก็เอ่ยซ้ำขึ้นอีกที่ทำเอาคนฟังถึงกับหลุดหัวเราะพรืด “อ้อ...ลืมไปว่าเลิกกันแล้ว ถูกสาวเทมา นี่แหละสภาพหมาถูกทิ้งของจริง มึงดูเอาไว้นะไอ้ต๊อด”

“ถูกทิ้งห่าไรเฮีย พูดไปเรื่อย!” เวย์คินโมโหหน้าแดง แต่พอหาคำเถียงไม่ได้ก็ก้าวตึง ๆ เดินออกไป

“เฮ้ย น้องมึงลงไปเข้าห้องน้ำข้างล่าง แปลว่าไปหาสาวเหรอวะ” ตนุธิปมองตามไปก็เห็นว่าเวย์คินเดินลงบันไดไปยังชั้นล่าง

“มันเดินลงไปงั้นแหละ แต่เอาเข้าจริงแม่งไม่สนใจใครหรอก ไอ้ห่านี่มันยังไม่ลืมคนเก่า”

“แปลว่าฝังใจจริง ๆ สินะ”

“เออ แต่น้องกูมันเหี้ยด้วยแหละ สภาพถึงได้หมาแบบนี้ไง มึงเองก็อย่าเป็นเหมือนมันแล้วกันไอ้ต๊อด กูเป็นห่วง”

“โถ...ไอ้เหี้ย ห่วงตัวเองก่อน น่าสมเพช!”

“ไอ้ควาย!”

“มึงสิควาย ไอ้ระยำ”

สองหนุ่มจิกกัดด่าทอกันจนเนื้อพรุนแสบสัน แต่มันก็ตบท้ายด้วยเสียงหัวเราะและกอดคอกันกินเหล้าอยู่เหมือนเดิม!

“คุณออสตินครับ! น้องชายคุณออสตินเหมือนจะมีเรื่องน่ะครับ! ช่วยลงไปดูหน่อย” เดย์รีบเดินเข้ามาด้วยท่าทางหอบเหนื่อยสีหน้าเป็นกังวล

พานทำให้ทั้งออสตินและตนุธิปที่ได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับร้อนรนตามไปด้วย

“กับใคร” เจ้าของร้านเอ่ยถาม

“ไอ้นายครับนาย น่าจะทะเลาะเรื่องผู้หญิง”

“ฮะ?” ออสตินถึงกับร้องเสียงหลงเมื่อรู้ต้นเหตุของเรื่อง

“เดี๋ยวกูไปดูเอง มึงอยู่นี่แหละ” ตนุธิปตบไหล่เพื่อนเบา ๆ หลังจากอาสาไปดูสถานการณ์เอง

เขาอยากรู้ว่าเรื่องเกิดขึ้นที่อะไร แล้วผู้หญิงที่ว่านั้นจะใช่ ‘เธอคนนั้น’ หรือเปล่า

“ทางนี้ครับนาย ตามผมมาเลยครับ” เดย์ก้าวเร็ว ๆ เดินนำไปยังชั้นล่างซึ่งเป็นที่เกิดเหตุ

มันเป็นบริเวณหน้าห้องน้ำ และเพียงก้าวเข้าไปเขาก็เห็นผู้ชายสองคนที่กำลังยืนประจันหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร และถัดไปด้านหลังนั้นก็เป็น ‘เธอคนนั้น’ คนที่เขากำลังนึกถึงจริง ๆ

“เฮ้ยไอ้เวย์ ทำไรวะนั่น” ตนุธิปเดินแทรกเข้าไปอยู่ตรงกลางระหว่างน้องชายเพื่อนและคนรุ่นน้องอย่างนาย หากแต่สายตาของเขาก็ไม่วายจับจดมองไปยังใบหน้าสะสวยของหญิงสาวผู้ขึ้นชื่อว่าเป็นต้นเหตุของเรื่องนี้ “อ้าวไอ้นาย มากับเพื่อนเหรอวะ”

เขาแสร้งทักทายและทำทีไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร และเพียงอีกฝ่ายเห็นหน้าเขาก็ถึงกับจืดเจื่อนหน้าถอดสีไปฉับพลัน

“เฮียต๊อด...หวัดดีครับเฮีย ผมมากับเพื่อน นั่งกันอยู่โต๊ะข้างล่างครับ” นายยกมือไหว้คนอายุมากกว่า ท่าทางของเขาผ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด แต่แน่นอนว่าเขาเกรงกลัวคนที่เข้ามาใหม่มากจริง ๆ

“แล้วนี่มีไรกันวะ” ตนุธิปถามและหันมองคนสองคนอย่างเอาคำตอบ

“เปล่าครับเฮีย นี่ผมพาแฟนมาเข้าห้องน้ำ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” นายตอบเสียงสั่น จากนั้นก็คว้าแขนของแฟนสาวและออกแรงดึงรั้งให้เดินออกไป

ตนุธิปที่เห็นแบบนั้นก็แค่นหัวเราะออกมาเบา ๆ เขาหันมองน้องชายเพื่อนที่จ้องเขม็งเอาเรื่องอีกฝ่ายอย่างไม่วางตา ก่อนจะตบไหล่เพื่อให้สถานการณ์คลี่คลายและจบลง

“ลงมาแป๊บเดียวก็มีเรื่องเหรอวะไอ้เวย์”

“มันเป็นใครวะเฮีย” เวย์คินถาม

ท่าทางหนักแน่นและเด็ดเดี่ยวของเวย์คินทำเอาตนุธิปถึงกับรู้สึกแปลกใจไปทันที จนพานคิดไปถึงผู้หญิงคนนั้นว่าเวย์คินอาจจะสนใจจนกลายเป็นต้นเหตุของเรื่องจริง ๆ

“ไอ้นาย มันเป็นเพื่อนรุ่นน้องกูเอง ไม่ได้สนิทกันมาก แต่ก็เจอหน้าบ่อย ๆ มันชอบมาแดกเหล้าที่นี่”

“มันมองหน้าผมอะ แม่งกวนตีนฉิบ!”

“อย่าไปยุ่งกับมันเลย แม่งเถื่อนสัส สงสารก็แต่น้องผู้หญิงคนนั้น ไม่น่าไปคบกับมันเลย”

ใช่...เธอคนนั้นไม่น่าไปยุ่งเกี่ยวกับนายเลย หากแต่มันก็ไม่ใช่เรื่องของเขาที่จะเอาตัวเข้าไปสอด

“ทำไมวะเฮีย ผมรู้จักน้องเขา”

“มึงสนใจเหรอ” เขาถามขณะที่สายตาก็กดลึกมองเพื่อหาคำตอบว่าเวย์คินกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

หรือว่าจะสนใจแฟนของไอ้นาย...

“ไม่ใช่ เขาเป็นเพื่อนแฟนผม เพื่อนสนิทกันเลย ทำไมวะเฮีย ไอ้เหี้ยนั่นมันเป็นยังไง”

ทว่าคำตอบนั้นทำเอาตนุธิปถึงกับผ่อนลมหายใจเฮือกใหญ่ เขารู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก

เฮ้ย...โล่งใจเหรอวะ?

ช่างเถอะ!

ชายหนุ่มสะบัดศีรษะไล่ความคิดบ้า ๆ ออกจากหัวและตอบคำถามของน้องชายที่ตอนนี้กำลังมองเขาราวกับจะคาดคั้นกันให้ตายไปข้าง

“ไอ้นายมันชอบแข่งรถ แล้วมันก็ชอบเอาเด็กของมันไปลงเดิมพัน บางทีมันเบื่อผู้หญิงแล้วมันก็ยกให้เพื่อมันกินต่อ แม่งเลวสัส” คำด่าท้ายประโยคเขากดน้ำหนักและระดับเสียงให้แน่นขึ้นจนเหมือนกับออกมาจากความรู้สึกข้างในจริง ๆ

“เหี้ย!”

“เออ เหี้ยจริง! กูไม่รู้ว่าเพื่อนแฟนมึงนี่ยังไง แต่ถ้าเตือนได้ก็เตือน ไปหาผู้ชายที่ดีกว่านี้เถอะ”

เป็นคนไม่ชอบยุ่งเรื่องคนอื่นแท้ ๆ แต่ในเมื่อเวย์คินรู้จักกับเจ้าหล่อนเขาเองก็อยากให้ช่วยเตือนอยู่เหมือนกัน

เอาน่า...เขาไม่ใช่คนเลวชั่วช้าที่จะปล่อยให้ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ต้องตกในที่นั่งลำบาก

อย่างน้อยผู้หญิงน่ารักใจบุญแถมยังเป็นพี่เล่นเกมคนสวยที่ลูกสาวเขาชอบก็สมควรได้เจอผู้ชายที่ดีกว่านี้

อย่างเช่น...