OurSky สกายร้ายรัก

Rrr Rrr

เสียงแจ้งเตือนโปรแกรมแชทยอดนิยม เรียกความสนใจจากปลายฟ้าที่กำลังนั่งทำบัญชีจัดการรายรับรายจ่ายของร้านของบิดาที่เปิดเป็นร้านอาหารกึ่งบาร์เหล้าให้ละสายตาไปมอง มือเรียววางปากกาและใบเสร็จค่าใช้จ่ายในมือลงกับโต๊ะ พลางเอื้อมคว้าเอาสมาร์ทโฟนรุ่นเก่าของตัวเองขึ้นมาเปิดโปรแกรมแชทเพื่อพิมพ์ตอบเพื่อนๆ ที่กลางค่ำกลางคืนยังไม่ยอมหลับยอมนอนกันอีก

แชทกลุ่ม

(2สาว เกย์ 1 ชาย 2)

โช :: เพื่อน ๆ ค่า คือว่านะไม่เจอกันนานแล้ว นัดเจอกันหน่อยไหมจ้ะ

ลินดา :: กูไป ๆ ไม่ได้เจอพวกมึงนานแล้ว อัพเดทชีวิตกันหน่อย

เก้า :: ไปด้วยค้าบ คิดถึงเพื่อนสัส

เก้า:: ว่าแต่ร้านไหน

ลินดา :: ร้านเดิมไหม

ปลายฟ้า :: ร้านเฮียคินนะเหรอ

โช :: ใช่จ้า

ริมฝีปากบางเม้มแน่น นัยน์ตาสีน้ำตาลกลอกไปมาอย่างใช่ความคิด แน่นอนว่าเธอคิดถึงเพื่อนแต่สถานการณ์ที่บ้านเธอตอนนี้ไม่ค่อยดี แถมตอนนี้เธอต้องประหยัดเพื่อนำเงินมารักษาพ่อและดูแลกิจการที่บ้านให้ไปรอด ไม่งั้นจะมีคนอีกเกือบสิบชีวิตต้องตกงาน

‘ควรไปหรือไม่ควรไปนะ...’

เสียงแชทดังขึ้นอีกครั้งเรียกปลายฟ้าให้หลุดออกจากภวังค์ เธอก้มลงอ่านข้อความที่ทำให้เธอตัดสินใจว่าจะไปหรือไม่ไปตามนัดหมายของเพื่อนในครั้งนี้

แชทกลุ่ม

(2สาว เกย์ 1 ชาย 2)

สกาย :: เอาสิ หลังจบก็ไม่ค่อยได้เจอกันเลย มาเจอกันหน่อยก็ดี

ปลายฟ้า :: งั้นเจอกันกี่โมงดี พรุ่งนี้วันเสาร์นี่ ดื่มกันนิด ๆ หน่อย ๆก็ได้มั่ง

โช :: เอา ๆ งั้นเจอกันบ่ายโมงที่หน้าร้านนะ

เก้า :: มึงว่าเฮียยังเก็บโซนลับเราไว้ไหมวะ

ลินดา :: เก็บจ้าอาทิตย์ก่อนกูเพิ่งไปมา เฮียทำให้ใหม่แล้วด้วย สวยสะบัดบอกเลย

ปลายฟ้า :: งั้นเจอกันนะ เราไปนอนก่อน บาย

เก้า :: กูไปนอนกอดเมียละ บายย

สกาย :: ฝันดี

โช :: ฝันดีจ้า

ปลายฟ้า :: ฝันดีน้า

มือเรียวคว่ำหน้าจอโทรศัพท์ลงกับโต๊ะก่อนจะเอนหลังพิงพนักพิงอย่างเหนื่อยอ่อน แม้จิตใจจะชุ่มฉ่ำขึ้นมาบ้างแต่ตะกอนความเหนื่อยล้าก็ใช่ว่าจะหายไปได้ง่าย ๆ ร่างเพรียวบางของหญิงสาววัย 23 ปีลุกขึ้นมาจัดเรียงใบเสร็จต่าง ๆ บนโต๊ะให้เป็นระเบียบ ก่อนจะเดินเอื่อย ๆ ไปอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวนอน

กลิ่นครีมน้ำอาบประจำตัวหอมฟุ้งไปทั่วทั้งห้องทันทีที่ปลายฟ้าก้าวเดินออกมาจากห้องน้ำ มือเรียวยกขึ้นเช็ดผมที่เปียกจากละอองน้ำเบาๆก่อนจะทิ้งตัวลงกับเตียงนอนด้วยความเหนื่อยล้า แต่สมองน้อยๆก็ไม่วายนึกถึงสถานที่ในความทรงจำของเธออย่างเปี่ยมสุข

สถานที่ที่เธอจะไปในวันพรุ่งนี้คือบาร์ข้างมหาวิทยาลัยที่ตอนบ่ายถึงเย็นเป็นร้านอาหาร ปลายฟ้าและเพื่อน ๆ เรียกกันอย่างติดปากว่า

‘ร้านเฮียคิน’ แม้ความจริงแล้วสถานที่ที่พวกเพื่อน ๆ นัดจริง ๆ จะเป็นดาดฟ้าชั้นบนสุดของตึกก็ตาม

โซนลับ ๆ ที่เฮียคินและพวกเธอเป็นคนทำขึ้นมาเอง เหตุเกิดจากวันนั้นร้านคนเต็มจนไม่มีที่นั่ง แต่เพราะพวกเธออยากทานข้าวและอยากโดดเรียนวิชาน่าเบื่อจึงหนีไปหลบที่ดาดฟ้าชั้นบนสุดของร้าน พี่อคินรุ่นพี่ที่สนิทก็จัดการหาเต็นท์เก่า ๆ มากางกันแดดให้ ได้บรรยากาศแบบตั้งแคมป์กลางแจ้ง เพื่อน ๆ ที่ไม่เคยได้ไปนอนหรือนั่งเต็นท์ก็ตื่นเต้นกันยกใหญ่ นับตั้งแต่วันนั้นพวกเธอก็ไปกันบ่อยขึ้น จนที่นั้นกลายเป็นที่ประจำของกลุ่มไปโดยปริยาย

ปลายฟ้านึกถึงความทรงจำต่าง ๆ อย่างมีความสุขก่อนจะคล้อยหลับไปด้วยความอ่อนเพลียจากความเหนื่อยล้าตลอดทั้งวัน

รุ่งเช้า

ปลายฟ้าตื่นแต่เช้ามาจัดการกับธุระส่วนตัว ทำอาหาร ดูแลพ่อ จัดร้านและเรียกเมฆผู้เป็นน้องชายให้ตื่นมาอาบน้ำ กินข้าว ดูแลบิดาเพราะเช้านี้ตัวเธอต้องทำบัญชีให้เรียบร้อยก่อนจะออกไปเจอกลุ่มเพื่อนในตอนบ่าย

“พี่ฟ้าไม่กินข้าวเหรอ”

เสียงของเมฆน้องชายดังขึ้น เรียกความสนใจของเธอจากใบเสร็จในมือแต่ปลายฟ้าก็ไม่ได้เงยหน้ามองแต่อย่างใด เธอทำเพียงตอบน้องชายไปด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ

“พี่ทานไปแล้วละ เมฆไปกินเถอะ ตอนบ่ายถึงเย็นพี่ไม่อยู่นะ ออกไปเจอเพื่อน ดูแลพ่อด้วย เดี๋ยวพี่ทิ้งเงินไว้ให้ ถ้าหิวก็สั่งทานเอานะ”

ปลายฟ้าเอ่ยตอบพร้อมบอกตารางในวันนี้ของเธอด้วยรอยยิ้ม เธอมองน้องชายที่พยักหน้ารับก่อนจะเดินออกไป แล้วหันกลับไปทำงานต่อเพื่อให้เสร็จทันก่อนเธอจะออกไปตามนัด

มือเรียวขยับปลายปากกาเขียนรายรับรายจ่ายของร้านและในบ้านเพื่อคำนวนหักลบให้พอจ่ายเงินเดือนลูกน้องและผ่อนจ่ายหนี้สินที่พ่อเธอกู้ยืมมาเปิดร้านจนถึง 11 โมงครึ่งก็วางปากกาและใบเสร็จทุกใบลง

“เสร็จสักที แม้เดือนหน้าจะต้องมาทำใหม่ก็เถอะ”

แน่นอนว่าสิ่งที่เธอทำ ไม่ใช่แค่เพื่อคำนวณรายรับรายจ่ายแต่เพื่อเอาไว้ลดหย่อนภาษีภายหลัง มือบางจัดเก็บใบเสร็จทุกอย่างเข้าชั้นให้เรียบร้อยก่อนจะเดินไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อออกไปเพื่อนๆตามนัด

...

“พี่ไปแล้วนะ เมฆ เงินอยู่บนโต๊ะ ดูแลพ่อ ดูแลบ้าน อย่าซน”

“คร้าบ ๆ น้องเมฆคนนี้ม.ปลายแล้วคร้าบ ไม่ซนคร้าบ”

“ทะเล้น พี่ไปละ หนูไปนะคะพ่อ”

“อืม ไปดีดีลูก”

ปลายฟ้าเอ่ยลาน้องชายและบิดาก่อนจะเดินออกจากบ้านมา ใบหน้าหวานกดมองเวลาบนนาฬิกาข้อมือก่อนจะเริ่มออกเดิน เพราะบ้านเธออยู่ไม่ไกลจากร้านของอคินที่ตั้งอยู่แถวมหาลัยมากนัก ทำให้สามารถเดินไปได้โดยไม่เสียค่ารถ

แน่นอนว่าเรื่องนี้เธอไม่มีวันบอกเพื่อนๆเด็ดขาด

เพราะถ้าบอกไปเพื่อนๆก็จะเป็นห่วงโดยเฉพาะลินดา และ โช ที่เป็นห่วงเธอยิ่งกว่าคนอื่นๆ ไหนจะสกายอีกคน

ใช่เวลาไม่นานเธอก็เดินถึงร้านของอคินตามเวลาที่นัดไปเป๊ะ ๆ พร้อมกับใครอีกคนที่ถึงก่อนเธอได้ไม่นาน

“ไงเธอ”

เสียงทุ่มดุและคำเรียกแสนคุ้นหูดังขึ้นด้านหลังเธอ ร่างเพรียวบางหันไปตามทิศทางด้วยแววตายินดี ก่อนจะเอ่ยทัก ‘เพื่อน’ ที่ไม่ได้เจอกันนานกว่าครึ่งปี

“ไงสกาย ไม่ได้เจอกันนานเลย”

สกาย เพื่อนคนสำคัญและคนที่เธอตกหลุมตั้งแต่ตอนเรียนจนถึงตอนนี้